Anne's blog

Ik hou zoveel van jou... Nog steeds. En elke dag weer sterf ik een beetje diep van binnen. Steeds een beetje meer. Je hebt me gedumpt. Als een oude straathond de straat op geschopt. En ik zag af. Ik kon niet ademen. Ik stikte letterlijk. Maar beetje bij beetje ging het beter. Mijn benen droegen me weer. Mijn hart sloeg weer op een normaal ritme.... En toen... Toen...

Toen was zij der... Amper twee weken later. En ik stierf. Volledig. Ongeloof... Woede... Onmacht... Alles in één keer. Als een golf sloeg het tegen me aan. En heel mijn lijf riep. Heel mijn hart riep dat dit niet kon. Dat dit een nachtmerrie was... Neen, geen nachtmerrie... Zoveel erger. Zoveel meer. Alles overweldigend. Ik stierf. Ik voelde het uit me sijpelen. Alle levenslucht. En de pijn. Het gierde door mijn lijf. Het raasde door mijn hart. Huilen kon ik... Aan één stuk door huilen. Het niet verstaan. Lag het aan mij? Was ik zo slecht, zo een oninteressant figuur. Een niets plots. Een niets. Dat joeg me zoveel angst aan. Alles was weg. In mijn ogen was alles verloren. Ik had in een hoekje willen gaan zitten... En gewoon doodgaan. Doodgaan... 100den keren heb ik het overwogen. Om gewoon dood te gaan. Geen pijn meer... Niet meer weten. Niet meer voelen. Het leek zo een bevrijding. Ik heb je zo graag gezien. Aan het water zitten. De ijsvogel zien vliegen. En ik wist dat het een teken was. Een teken dat het zo moest zijn. Als je op me neerkeek en uit het niets en zei dat je van me hield dan werd alles warm... Dan straalde de wereld. Hij straalde als nooit tevoren. Ik hield van alles. Kaddegem... De vissen. De steeds weer ontsnappende kippen. De druivelaar... De druivelaar... Het hoekje... Het hoekje recht uit een pittoresk Frans dorpje. Ik verloor er mijn hart aan. daar verloor ik mijn hart. Daar liet ik het achter. En niemand weet het. Niemand beseft het. Dat daar ergens onder de druivelaar mijn hart ligt. Vergeten. Ik zal het nooit meer vinden. niemand zal dat.