Vandaag werd mijn nicht haar dochtertje gedoopt... zonder Anneke erbij... Op zo'n momenten doet het vooral pijn dat ze er niet meer is. Ik heb haar kindjes meegenomen zodat zij de leuke momenten met de familie kunnen blijven meemaken.
Voor mij is het echter afzien... Dit gaat dan deels over praktische dingen: ik moet nu voor 3 kindjes zorgen ipv voor 1... Maar meer nog emotioneel. Bij alles wat gebeurt denk ik dan: dit maakt ze niet meer mee, ze ziet niet meer hoe mooi haar kindjes zijn, hoe flink ze wel zijn, ...
Ik ben emotioneel helemaal op na zo'n dag. Ga dus ook m'n bedje opzoeken...
Hanne en ik gingen een paar dagen naar zee. Ik dacht dat het me deugd zou doen en alles even zou kunnen vergeten.
Het weer zit niet mee, maar kom, we zouden ons wel amuseren.
Jammergenoeg was dit niet waar... Hanne heeft zich heel goed geamuseerd, maar ik... heb er eigenlijk niet zoveel aan gehad.
Er was te veel tijd om na te denken. Als ik aan het werk ben of thuis bezig ben, heb ik niet veel tijd om eraan te denken. Op verlof is dat natuurlijk anders. Je hebt niets anders te doen dus denk je er de hele tijd aan.
Vroeger kon ik genieten van domme dingen. Hanne die iets doms uithaalt, ze zien spelen in het zand, gewoonweg de wind in m'n haren... Nu lukt me dat niet meer... zal me dat ooit weer lukken?
Ik hoop het want dit gevoel is absoluut geen leuk gevoel.
Sinds ik Anneke niet kon bereiken die donderdagavond heb ik zo goed als elk gevoel uitgeschakeld. Ik wist wat er zou komen... Blijkbaar is dat een verdedigingsmechanisme van de hersenen. Om te voorkomen dat je te veel pijn tegelijk zou hebben. Nadien begin je dan beetje bij beetje te voelen, alleen... ik durf nog steeds niets te voelen. Ik ga woensdag naar de psychologe en ik hoop dat zij me kan helpen om mondjesmaat een aantal gevoelens weer toe te laten.
Hopelijk kunnen jullie met jullie gevoelens een beetje overweg. Het is niet makkelijk...
Als jullie nog mensen weten die hier graag zijn gedacht/gevoel/... kwijt wil, geef gerust het adres door... Laat gerust ook jullie gedachten/gevoelens de vrije loop. Zou het leuk vinden een beetje te weten hoe jullie je hierbij voelen. Ik voel me eerlijk gezegd nogal alleen met al mijn gedachten.
Op donderdagavond 24 januari 2013 stond mijn wereld ineens stil.
Het ging al een tijdje niet zo goed met mijn zus. Omdat het zo slecht ging werd ze uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis op 22 januari.
Toen ik ze die donderdagavond niet kon bereiken werd mijn grote schrik jammergenoeg werkelijkheid. Ze was uit het leven gestapt...
Ze zag blijkbaar geen andere uitweg meer dan deze. Ze had nochtans een heel web van goede vrienden die haar wilden opvangen en ondersteunen, maar het mocht niet zijn.
Omdat ik na 11 weken nog steeds geen rust gevonden heb hoop ik, door erover te schrijven, mezelf een beetje rust kan gunnen.
Iedereen die vragen, bedenkingen,... wil delen... doe gerust. Ik hoop mezelf hierdoor een beetje te helpen en tegelijk ook anderen te kunnen helpen.
