Welkom iedereen op mijn persoonlijke blog, bedankt voor jullie bezoekje.

Ik schrijf deze blog in de eerste plaats voor mezelf, om hetgeen wat me te wachten staat, een gastric bypass operatie, en de weg ernaartoe intens te beleven, en bij moeilijke mometen achteraf nog eens te kunnen herlezen, en ik wil dit ook delen met mensen die nog aan het overwegen zijn om al dan niet de ingreep te laten doen.

Wat is een Gastric Bypass?
Gastric Bypass is een operatie waarbij de maag wordt verkleind en het spijsverteringskanaal wordt omgelegd. Letterlijk betekent de term omzeilen van de maag. Met deze ingreep kunnen ernstige vormen van overgewicht behandeld worden, vooral de z.g. morbide obesitas. De ingreep is ingewikkeld en ingrijpend, maar kan vaak laparoscopisch worden uitgevoerd. De maag wordt verkleind, soms tot slechts 10% van zijn oorspronkelijke omvang, en verderop op de dunne darm aangesloten. Deze methode heeft verreweg de minste complicaties en het minste verlies aan noodzakelijke opname van voedingsstoffen. Ongeveer 45cm onder de maag wordt de dunne darm losgemaakt, en wordt vastgemaakt bovenop de plaats waar hij net is losgemaakt. Vervolgens wordt de nieuwe maag door middel van een Roux-deel vastgemaakt in een Y-connectie op de dunne darm. In de proximale procedure wordt het bovenste deel van de dunne darm gebruikt (80-150cm) om de bypass vast te maken. Dit voorkomt een tekort aan opname van essentiële voedingsstoffen. De patiënt heeft nu sneller een voldaan gevoel bij een maaltijd en zal een zekere mate van onverschilligheid jegens voedsel ontwikkelen.






Hoe kwam ik tot mijn beslissing om drastisch het roer om te gooien, en een ander, beter leven te hebben.

Als kind was ik gewoon zoals de andere kinderen, als tiener ook, ik deed veel aan sport, jazzdans, turnen, volleybal, atletiek, ik deed het allemaal. Maar toen ik ermee stopte begon ik uit te deinen, van 70 kg tot nu....een pak meer.
Ik heb vanalles geprobeerd om af te vallen, weight watchers, slanklijners, proteïnedieet, soepdieet...you name it, I did it. Maar niets mocht baten, ik viel enkele kilo's af, en een paar maand later had ik ze allemaal terug. Mijn laatste poging dateert van 2007. Na de echtscheiding nam mijn leven en dat van mijn kinderen een drastische wending, en ik wilde absoluut van die kilo's af. Ik ging als een gek diëten en sporten, met als resultaat 28 kg lichter. Fier als een gieter was ik, maar nu mei 2010 zijn ze er allemaal weer aangeslopen....maar ondertussen met serieuze gevolgen, gewrichtspijnen, zo erg dat ik regelmatig pijnstillers moet nemen om het vol te houden. Een veel te hoge bloeddruk, suikergehalte ook aan de hoge kant, om nog maar niet te spreken over een fabuleus cholesterolgehalte. Plus, de zorg voor drie jonge kinderen is niet van de poes, en met een hoop overgewicht ben je minder mobiel, dat is een feit.

Jaren geleden ben ik al eens op gesprek geweest in het obesitacentrum, maar toen was ik er nietklaar voor. Ik was net alleen gaan wonen met de kindjes, en achteraf beschouwd, zou dat toen wel héél zwaar geworden zijn. Bijna drie jaar later sta ik mentaal een pak verder, ik weet wie ik ben, wat ik wil en waar ik naartoe wil . En dat is nu, terug gezond worden. Genieten van zwemmen, wandelen en fietsen met de meisjes. En ja, ook terug een partner hebben waar ik gelukkig mee ben en me goed bij voel. Laat het ons wel wezen, mannen hebben op zich niets tegen volslanke vrouwen, maar ze willen er niet mee gezien worden, als koppel dan, uitzonderingen zijn er altijd, maar geloof me niet zoveel. In het kort komt het hierop neer, je zal altijd wel een warm bed vinden, maar je zal altijd alleen wandelen. Hoe stupide het ook mag klinken, that's reality. En ook al zou je het anders willen, de maatschappij zit nu eenmaal zo in elkaar, en dat verander je niet van vandaag op morgen.

Op zaterdag 3 april ging ik met een van de kindjes winkelen in het nieuwe winkelcentrum K in Kortrijk. Na twee uurtjes was ik doodop, mijn voeten deden pijn, mijn bekken protesteerde, mijn rug had het niet meer, en ik was buiten adem van het lopen van de ene winkel naar de andere, en het helpen met passen met de kleine. Na twee uur hield ik het voor bekeken, ging terug naar huis, en toen heb ik de klik gemaakt, het is genoeg geweest. Ik ben al jaren bezig met die gastric bypass, maar was er mentaal niet klaar voor, was bang voor de gevolgen, had zoveel zaken nog niet verwerkt, ik wist op een bepaald moment niet meer wie ikzelf was. Ik heb er die bewuste zaterdag over gepraat met mijn ma, mijn  steun en toeverlaat in alles en die was direct akkoord, en zei dat ik ervoor moest gaan.
Op maandag 5 april ben ik naar de huisarts gegaan, mijn bloeddruk stond astronomisch hoog, 19/12, ik was moe, ik was op, ik had overal pijn. Enough is enough. De dokter begon er zelf over. Hij vond ook dat ik alle inspanningen die ik maar kon leveren, geleverd had, en dat het allemaal boter aan de galg was. Zou ik dan toch geen Gastric Bypass overwegen. Toen vertelde ik hem dat ik het nu wel zag zitten. Hij ging de dag erop onmiddellijk een afspraak maken met het obesitascentrum, en ik mocht 's avonds al langsgaan, om 18h00. Na een lang gesprek met de verantwoordelijke daar, stond mijn besluit vast, ik doe er iets aan, en liefst zo snel mogelijk. Er werd een datum vastgelegd voor de preoperatieve onderzoeken die je moet laten doen, en dan kon diezelfde week nog de vrijdag. Dat was een meevaller.

Vrijdag 9 april : preoperatieve onderzoeken

07h00 : opstaan en douchen, geen ontbijt vandaag.
07h30 : Aanmelden in het ziekenhuis, krijg kamer 422 in het dagziekenhuis toegewezen
08h00 : Het avontuur begint. Ik vreesde voor zenuwen, noppes niets geen zenuwen, helemaal zen. Eindelijk ! Vandaag word ik binnenste buiten              gekeerd. En dan maar duimen en hopen dat ik groen licht krijg voor de operatie...nu, met een BMI van 43 zou dat wel mogen...
09h15 : Wat je hier duidelijk wel moet hebben is veel geduld, amai, ik dood de tijd met lezen, wat schrijven en ervan profiteren om wat te rusten....
Gisteren nog overlegd met mama, ivm met het tijdstip van de operatie, liefst nog in mei, dan zijn de kindjes nog op school, en kan ik rustig bekomen van de ingreep, en de eerste twee weken van de vakantie zijn ze bij hun papa, dan heb ik nog eventjes mij tijd...en tegen dan...zullen er al wat kilootjes af zijn, hoop ik tenminste.
09h45 : naar beneden voor de longfoto. 20 minuten wachten, en wat gebabbeld met een lotgenoot. Fijn om erover te kunnen praten. Ik ben een babbelaar, maar als het over mezelf gaat, laat ik maar weinig los, of beter gezegd, liet ik vroeger maar weinig los. Ik heb geleerd dat praten helpt, en dat als je openheid verwacht van iemand, dat zelf ook moet zijn, zonder dat je je hele hebben en zijn op tafel legt natuurlijk.
De foto nemen duurt 2 minuten en hop, terug naar boven.
10h30 : Naar de diëtiste, ik eet gezond, haha, ja dat wel, maar ook te bourgondisch, en dat is nu net mijn probleem. Dat is dus een korte maar krachtige analyse.
Na de diëtiste, terug naar boven, en wachten...wachten...
11h35 : De verpleegster komt met een infuus, halo? Je wordt verdoofd voor de gastroscopie, en ondertussen nemen ze een EKG van je hart.
Word met bed en al naar de ruimte gebracht waar de gastro gebeurd. Moet gelukkig niet te lang wachten, en daarna is het mijn beurt. De verpleegster spuit met een spray een vieze vloeistof in mijn mond....dan een lichte verdoving in het infuus, en dan...jakkes, ik ben nog niet vertrokken en krijg die darm in mijn keel geduwd...man, man, nooit meer....ik wurg me te pletter....niet echt voor herhaling vatbaar als het aan mij ligt.
Dan terug naar boven maar toen was ik van de wereld...gedroomd van roze wolken enzo...tot 13h15 gewoon knockout...
13h15 : Terug wakker, ik krijg snel twee boterhammen met hesp en kaas, een potteke yoghurt en een flesje water. Lunchtime die ik in no time naar binnen werk, want de ambulance staat klaar om ons over te brengen naar een ander ziekenhuis voor een gesprek met de psycholoog.
13h45 : gesprek met de psycholoog, of ik een eetstoornis heb? Anorexia zal het wel niet zijn, en boulemie ook niet, ik heb geen vreetbuien, ik eet gewoon te graag, en ik kook te graag. Leg uit dat ik geen enkel probleem heb, en dat ik er heel lang over nagedacht heb om deze beslissing te nemen.
Na 20 minuten sta ik weer buiten, met een Ok, geen probleem voor mij. Yes!!
14h15 : Efkes koffietje drinken en buiten in het zonnetje gezeten, doet deugd, die eerste zonnestralen op je snoet. Even wegdromen naar warme oorden, maar daar is de ambulance terug. Samen met nog twee lotgenoten naar nog een ander ziekenhuis voor de longtest en de harttest...en dus de fiets op.
15h15 : Ademhalingstest, longfunctie blijkt heel goed te zijn, en de verpleegster verbaasd zich over mijn grote longinhoud. Zou er nog aan mankeren, ik speel al jaren hoorn, een zwaar koper instrument, waarvoor je beter stevige longen hebt, anders komt er geen noot uit.
17h15 : Fietstest, ik word geïnstalleerd op de fiets, met een ding op mijn hoofd met een mondstukje op waar je door moet ademen. En dan word ik aan een machine gehangen met allerlei electroden, om mijn hartfuncties te meten. De cardioloog laat even op zich wachten, en ik zit daar te wachten...Moet een schoon zicht geweest zijn, in mijn beha en jeans op de fiets met zo'n ding op mijn hoofd...mag er niet aan denken, hilarisch gewoon.  Het lachen vergaat me al snel...ik moet fietsen alsof er mijn leven vanaf hangt, in het begin draait het vrij goed rond, op de duur heb ik het gevoel dat ik de Mont Ventoux op moet, amai, dat is lastig...ik moet stoppen of ik krijg het aan mijn hart.
Analyse van de cardioloog : Mevrouw, u zit op 53% van de capaciteit van uw hart, en dit te wijten aan een hoge bloeddruk en overgewicht. Lap, dat komt aan. En hij voegde eraan toe, mocht u al gedacht hebben dat er nog een keuze was, van wel of niet laten operereren, ik geef het u op een briefje, doe je het niet, dan sta je in de eerste rij om binnen de vijf jaar een hartaanval te krijgen. Daar zat ik dan, was een beetje ontdaan, hij heeft natuurlijk gelijk, maar niemand vindt het leuk om met je neus op de feiten gedrukt te worden. Ook al heeft de ander overschot van gelijk.
Conclusie : het is een noodzaak of anders val ik eens dood...leuk vooruitzicht...Toch even bekomen van zijn uitspraak in de wachtzaal, waar ik wacht op de ambulance die me terug moet brengen naar het eerste ziekenhuis. Wat een gedoe, van het ene ziekenhuis naar het andere, niet te doen. Gelukkig gaat de operatie door in het nieuwe ziekenhuis die pas opengaat eind april.
Ik haal vlug de kindjes bij hun papa, en dan naar huis...het was een bewogen dag, emotioneel lastig, vooral de confrontatie met mezelf. Maar ik ben eerder al in de clinch gegaan met mezelf, ik overleef het wel, kop op, we gaan ervoor. Ik ga vroeg slapen, ben doodop.

Maandag 3 mei : De volgende afspraak in het ziekenhuis is met de endocrinoloog, die na analyse van het bloed, moet nazien of mijn schildklier wel goed werkt en of mijn hormonenhuishouding rustig draait. Schildklier is normaal, de waarden zijn goed, en de hormonen zijn ook ok. Mijn bloeddruk wordt gemeten, 17/12, veel te hoog mevrouw, I know. Dan luistert hij nog naar de longen, alles ok, en dan vraagt de dokter of ik striemen heb? Wat is dat nu voor een vraag, ik heb die wel en het zijn de mijne, en zeker niet voor publicatie vatbaar. Ik vraag waarom hij dat wil weten, dokter of geen dokter, maar hij stelt me gerust, aan de kleur van de striemen kan hij zien of er problemen zijn met de bijnieren. Weer iets bijgeleerd. Maar alles is ok. Ik krijg groen licht nummer twee. Yes Yes !!
Dinsdag 4 mei : Om 17h00 afspraak met de chirurg, Dr. Van Rooy. Het moment van de waarheid is aangekomen...Afspraak in het nieuwe ziekenhuis, amai, wel imposant groot hoor. Aanmelden aan de balie, en dan route 200 volgen. Terug aanmelden aan het secretariaat, en dan efkes wachten. Met een bang hartje ga ik binnen in het kabinet van de dokter, wat als hij nu zegt dat het feest niet doorgaat??? Dat er problemen zijn met whatever er kunnen problemen zijn...Niets van dat alles, ik krijg een gefundeerde uitleg van de dokter, ben meteen meer op mijn gemak. Hij kijkt de resultaten na, en voor hem zijn er geen problemen naar de operatie toe, dus groen licht nummer drie. MAAR, een grote maar, ik moet eerst drie weken op dieet, en wat voor één, vet en suikervrij. Ik krijg een lijstje met wat mag, bitter weinig, en wat niet meer mag, heel veel dus. 1 keer per week vlees vis of vlees.
Geen brood, enkel beschuit met suikervrije confituur of magere smeerkaas. Geen aardappelen, veel groenten en alleen maar 1 appel per dag, en 2 potjes yoghurt. Ik vraag waarom, en hij legt uit dat de lever van iemand met overgewicht veel te groot is, en die hangt boven de maag. Maar door de laparoscopische ingreep moeten ze gemakkelijk aan de maag kunnen, en als de lever te zwaar is en ze moeten die verplaatsen met een klein staafje, dan heb je de kans dat de lever scheurt, liever niet als je het mij vraagt. Dus, met zo'n dieet kan je in drie weken je lever terug naar normaal reduceren.
Met andere woorden, doe je het niet, geen operatie. Voordeel is wel dat je toch al een aantal kilootjes afvalt, dus is het niet voor niets hé dat je het doet. Maar diegenen die beweren dat het een gemakkelijkheidsoplossing is voor mensen zonder karakter, bezint vooraleer dergelijke uitspraken te doen. Hoe je het draait of keert, je bent voor de rest van je leven op dieet, de operatie is een hulpmiddel om snel af te vallen, en zo te blijven, geen wondermiddel waar je niets moet voor doen. En komt daarbij, dat je voor de rest van je dagen moet opletten met vet en suiker, en dat bourgondisch tafelen compleet voltooid verleden tijd is. Je kiest ervoor, of je kiest er niet voor. Mijn keuze is gemaakt, en ik heb er nog geen moment spijt van.
Thuisgekomen nog lang gepraat met mijn ma, en een aantal pratische zaken geregeld, opvang van de kindjes enz. Hebben nog een flesje wijn gekraakt, the last one, de andere flessen blijven onaangeroerd in de kelder liggen, vanaf nu nog enkel water en beschuit!

05-05-2010, 00:00 geschreven door Anneke  

15h00 : een potje magere yoghurt
20h00 : een reuzesalade gemaakt met sla (uiteraard), tomaatjes, komkommer, mais, olijven, gekookte prinsessenboontjes en kappertjes.
Heb toch een sausje gemaakt, maar dan volgens de regels. Magere platte kaas, zwarte peper, tzazikikruiden, beetje zout, en wat water om te verdunnen, goed roeren en over het slaatje gieten. Natuurlijk met mate, maar is toch beter met wat saus erbij dan gewoon droge sla. Ik wil wel diëten, maar dan in stijl, en het moet nog lekker zijn ook. Dat maakt het allemaal wat aangenamer. Heb er nog een paar beschuitjes bij gegeten om toch een voller gevoel te hebben.
21h00 : Twee tassen fruitthee gedronken zonder suiker. Was even wennen, meestal doe ik daar twee klontjes rietsuiker in, maar mag niet, dus...

Donderdag 6 mei : Tweede dag dieet.
Ontbijt : 4 beschuitjes met light smeerkaas en een tas koffie
10h00  : een potje magere yoghurt
13h00  : de rest van het slaatje van gisteren
16h00  : stierf bijna van de honger, dus snel een yoghurtje, mager en zonder suiker, het kon me niet schelen, als ik maar wat te eten had.
18h00  : samen met mijn jongste dochtertje mijn avondmaal klaargemaakt. Ik maak klaar, zij proeft.....is vier jaar en eet alles graag...
Ik heb al gezegd, ik wil gerust een streng dieet volgen, maar ik wil creatief zijn, en het feit dat ik een beetje op de hoogte ben van lekker eten, en hoe je iets eenvoudigs heel lekker kan maken, zonder te 'zeuren', bracht me bij het volgende receptje. Het is werkelijk superlekker, maar je moet wel van tomaten houden.
Ik noteer hier het receptje 'carpaccio van sweet pink tomaat met verse basilicum'
De sweet pink tomaat is echt een lekkernij, die is heel zacht van smaak, ook heel zoet, mmmm, zalig lekker, en van bij ons. overal te krijgen.
je neemt een plat bord, en zet dat klaar. Dan snij je heel fijne schijfjes van de tomaat, zo ongeveer 2 mm dik, en je schikt die op het bord, zondanig dat die over heel je bord liggen. Let wel, je moet de tomaat op zijn zijkant leggen, en eerst het poepke eraf snijden, zoals je zou doen voor een tomaat garnaal, maar dan fijner. Zo snij je heel de tomaat op. Dan neem je fleur de sel, oftewel zoutvlokjes, die trekken trager in de tomaat, en de smaak vermengt zich beter. Maal er wat zwarte peper over, is beter van smaak dan de witte peper. Snipper een kinderhandje vol basilicum fijn. Giet nu een paar druppeltjes olijfolie erover, echt maar een paar druppeltjes (voor diegenen die niet op dieet zijn, die mogen er gerust een soeplepel van maken, maar ook niet teveel, anders wordt het een kliederboeltje in je bord). Strooi er dan de gesnipperde basilicum over en klaar is kees. Het is echt superlekker.

Heb ook nog een slaatje gemaakt, want met één tomaat geraak je niet ver...een simpel slaatje, maar wel met een lekkere dressing.
In principe mogen we geen dressing eten, omdat daar olie in zit. Màààar, ik dacht, ho neen, ik eet geen salade zonder sausje, ik heb geen ambitie om konijn te worden. Dus, efkes nagedacht, en hier een lekker dressingske die je eigenlijk mag uitlepelen....en de dokter zal niet boos zijn.
Je koopt een pot kefir, dat is yoghurt die van oorsprong uit Kaukasië komt, verkrijgbaar bij delhaize, colruyt enz..Dat is heel vloeibare, magere yoghurt.
Twee pijpajuintjes heel fijn snijden, een teentje look fijn snipperen, wat tzazikikruiden (ook delhaize) laten weken in water en afgieten, en erbij doen, Beetje zout, beetje zwarte peper, goed mengen, en nog wat in de koelkast zetten, zodanig dat de smaken tijd hebben om te vermengen. Weerom heel lekker, en caloriearm. Kefir bevat 49 cal per honderd gram, dus, who cares? En zo kan ik lekker salade eten zonder het gevoel te hebben een knaagdier te zijn.
Straks drink ik nog twee tasjes thee, en dat was dan dag twee van 'het dieet' !

Vrijdag 7 mei : derde dag dieet

Ontbijt : vier beschuitjes met smeerkaas en tas koffie
10h00  : yoghurt
12h00  : slaatje met beschuit

In de namiddag naar het ziekenhuis gereden, met de cd-speler vollen bak, (thanks Mucho Gusto, you make my day !) de nodige documenten gaan afhalen om door te sturen naar de hospitalisatieverzekering. Het is geen evidentie dat ze zomaar dergelijke ingreep terugbetalen, dus alles moet gefundeerd zijn, je moet aan een aantal voorwaarden voldoen, zoals een BMI +40, alle nodige vooronderzoeken doorlopen hebben, en een aanbevelingsbrief van de chirurg, waarin de zegt dat de ingreep medisch noodzakelijk is. En voor de doemdenkers onder ons, de chrirugen gaan die echt niet uitvoeren als het niet nodig is, want het is een ingreep die je leven verandert, dus moet je mentaal ook sterk staan.
Toch even gekeken in de enveloppe, en wat nu, blijkt dat ze het intakegesprek van 3 jaar terug ingestoken hebben in plaats van dat van dit jaar. Alé vooruit, terug de hele wandeling en het probleem oplossen. Wat blijkt, ik zit tweemaal in het bestand, mijn familienaam met lange ij en met y, op twee verschillende adressen. Dat snel geregeld aan de receptie, zie dat ze nog verkeerde dinges doen, brr, mag er niet aan denken.
Nadien nog even langsgegaan bij een vriendin in Roeselare, die een kledingwinkel heeft, van maat 42 tot 54, dus ik kan er nog altijd terecht na de operatie. Maar ik ga er graag even langs voor een babbel. Toeval wil dat er ook een mevrouw aanwezig was die geopereerd werd in Roeselare bij Dr. Patyn...Amai, heeft dat mens afgezien. Die ging op eerste gesprek en die zei, lees de volgende brochure, en dan zal ik je wellicht niet meer terugzien...ja hallo? Ze heeft de ingreep toch laten doen. Na de operatie heeft ze hem niet meer gezien, ze lag op een kamer met iemand die doodziek was, en de middag na haar operatie kreeg ze vol au vent met frietjes!!!!!! Van begeleiding en opvolging gesproken...Gaan daar toch wel eens werk moeten maken van een deftige obesitasafdeling hoor. Maak dat mee. Roeselare....ik laat de eer aan mij voorbijgaan....

17h00 : thuis met de kindjes, razend van de honger, ik moet er echt op letten om op tijd iets te eten, want als ik honger krijg, man, dan moet ik direct wel iets eten, al is het een yoghurtje, maar ik krijg het dan koud en warm tegelijk.

19h00 : avondmaal : vegetarische spaghetti, heel lekker, maar een beetje te pikant gemaakt, mijn tong stond in lichterlaaie.
recept: rode paprika, gele paprika, courgette, wortelen, tomaten, selder, in fijne blokjes snijden. Een sjalot fijnsnipperen, een teentje look fijnsnijden, en in een kom een koffielepel olijfolie doen. Even laten opwarmen, sjalot erbij, laten aanstoven, groentjes erbij doen, even laten aanstoven, dan twee blikken tomatenblokjes erbij. Dan goed afkruiden met italiaanse kruiden, peper en zout, en laten pruttelen op een laag vuurtje, totdat de worteltjes gaar zijn.
Per persoon 30 gr (!) spaghetti koken. Nog even de smaak controleren van de saus, eventueel bijkruiden. Ik heb er dus nog hot shot kruiden bijgedaan, maar een ietsiepietsie teveel, met alle gevolgen vandien. In de plaats van anderhalve liter water, heb ik gisteren waarschijnlijk 3 liter water gedronken !!
Nadeel, 's nachts wel 3 keer opgestaan...met een volle blaas.

Zaterdag 8 mei :

Weegschaal : wat zou dat nu geven???
Startgewicht : 128.9 kg op dinsdag 4 mei (niet echt voor publicatie vatbaar, maar ja, als je A zegt, moet je ook B kunnen zeggen)
Even kijken  :  126.7 dat is dus wel - 2,2 kg ! Wow, dat is dus niet slecht hé op drie dagen! Mijn humeur kan niet meer stuk vandaag.

Ik hoor nu al enkelen denken, waarom kan het nu wel en anders niet? Eenvoudig, je hebt een gigantische stok achter de deur ! En je hebt een doel.
Zo simpel is het, maar eerlijk gezegd, 55 kg vermageren op die manier, is compleet onhaalbaar, en voor iemand zoals ik en vele anderen, is het een feit dat je voor de rest van je dagen dit dieet moet volgen. Zie je het al, een heel leven op water en beschuit? Ik stel het misschien te extreem, maar daar komt het op neer. Met een gastric bypass, mag je na verloop van tijd terug alles eten, maar in heel kleine porties, met mate, en de een zijn maat is iets groter dan de ander, maw, voor een volume eter is dit de manier om alles onder controle te houden. En je houding in die zin veranderen, ik vrees dat Freud en alle andere psychiaters daar wel serieus wat werk zouden aan hebben. En ik val waarschijnlijk in herhaling, maar een bypass is geen wondermiddel, het is een hulpmiddel.

Deze namiddag test 1, naar het schoolfeest van de kinderen, waar allerlei lekkers te eten en te drinken valt. En deze avond, pannenkoeken voor de kids, want er komt een vriendinnetje slapen, dus ...nog meer meiden in huis....ben beniewd wat dat zal geven.....Keep you posted !

Zondag 9 mei : Moederdag !

Gisterennamiddag dus naar het schoolfeest, de kindjes zien de draaimolen en hop...daar gaan we voor een namiddag kinderplezier. Het is goed georganiseerd, er zijn workshops voor de kinderen, ze krijgen een kaart met verschillende spelletjes erop. De leerkrachten zijn verspreidt over verschillende ruimtes, en bij elk van hen kunnen de kids zich uitleven, kleuren, fotoshoot, badges maken...tot sumoworstelen toe....fun gegarandeerd.
Als ze alle workshops gedaan hebben, krijgen ze een beloning...een ijsje...(dus, wie zou het niet doen...is zoals het verhaaltje van de ezel en de wortel...) maar, ze doen het graag, en ze leven zich uit. Ik had mijn fototoestel mee, en heb leuke foto's genomen, een fijne herinnering aan een gezellige middag. rond halfzes vertrokken, want toen kwam de catering toe..en die begonnen midden op de speelplaats met de bbq...man...wat kan dat lekker ruiken. Wil mezelf niet teveel kwellen...dus huiswaarts, trouwens en vriendinnetje van mijn dochtertje komt slapen, en we moeten op tijd zijn.
De kindjes eten pannekoeken, frietjes met frankfurterworstje, mayo en ketchup, drinken kiddibull...en ik blijf overal af! Geen frietje gesnoept, geen stukje vlees, nada, niets niente...ben toch wel een beetje fier op mezelf, want meestal grabbel ik wel een frietje (..) mee. Nu blijf ik er netjes af. Terwijl zij naar de film kijken, eet ik zelf. De rest van de veggiespaghettisaus met een beschuit.
De kids hebben een ander idee van gaan slapen als ik, maar ik wil naar een film kijken, dus...zet mijn strenge muts op...uiteindelijk, rond halfelf, veel te laat...is het stil in de kamers...oef !!!!! Nu even genieten van een tas thee en de film...at last !

Vroeg uit de veren, oudste naar de judo, en onze logé wordt voor het ontbijt bij moemoe verwacht, dus drukte alom. Toch tijd om te ontbijten, want ik heb honger. Maar eerst, le moment suprême, op de weegschaal, ben benieuwd.

Jawadde, het gaat hier vooruit : 125.7 kg. Yes! nog een kg eraf. Terug een motivatie om verder te doen!

Deze middag komen opa en oma eten, zoals gewoonlijk, maar toch met een extraatje vandaag...het is moederdag, dus, ik maak iets extra lekkers....

Aperitief : een watertje ! met een schijfje citroen, alé omdat het feest is...
Voorgerecht : carpaccio van sweet pink tomaat
Hoofdgerecht : Asperges op zijn vlaams, maar op diëetse wijze...

recept : Neem kraakverse asperges, echte vlaamse, schil die gelijkmatig met een dunschiller, leg die plat op een plank en rol die om en om. Dus niet zoals een wortel! Kook twee eieren per persoon, zo'n 12 minuten. Koel die af onder koud stromend water, zo wordt de schaal hard, en kan je makkelijker pellen. Leg het wit en het eigeel apart. Neem per persoon een pangasius filet, zo'n 120 gr. maak een papillot met de vis, een pijpajuintje, peper en zout en een heel klein beetje olijfolie en wat water. Verwarm de oven op 180 graden, en leg de papillotjes op een schaal in de oven gedurende een 25 tal minuten. Kook ondertussen de asperges beetgaar. Prak het eiwit en het eigeel apart, en voeg ze dan voorzichtig samen. Neem de vis uit de oven, en schik die per persoon op een bord. Leg er 6 asperges per persoon bij, en op nappeer dan het ei op het einde van de asperges. Strooi er wat grijze garnalen over en als afwerking wat peterselie. Naar smaak kan je er nog wat zwarte peper op doen. Dit is een heel lekker, en héél gezond recept. Smakelijk !

Dinsdag 11 mei : bijna  een week dieet

Het gaat vooruit...dat is een feit. Geloof me, ik word nog 'dikke' vrienden met mijn weegschaal, ik bezorg haar minder last, en zij geeft me mooie cijfertjes...love is in the air !
Ja, ook al is dat preop dieet niet van de poes, resultaten haal je er wel mee...benieuwd?
Woensdag 5 mei : 128.9 kg (jakkes, veel hé)
dinsdag 11 mei    : 124.3 kg  Yes, wil zeggen 4.6 kg eraf in bijna een week.

Ik lijd geen honger, ik slaap héél goed, mijn gewrichten kraken al iets minder, al is rechtstaan vanuit de zetel op opstaan van een stoel nog altijd een marteling. En ik bedoel wel degelijk een marteling. Ik heb drie kindjes, en tijdens de zwangerschappen had ik enorm veel last van bekkeninstabiliteit,
en ik heb een lichte hernia op L5 en L6, ook als gevolg daarvan. In feite ben ik nooit zonder pijn, en geloof me, daarvoor alleen al wil ik afvallen, want soms is het niet te harden. Ik probeer het te vermijden om veel pijnstillers te nemen, maar als ik ergens naartoe moet, een feestje of zo, dan neem ik een stevige pijnstiller, anders sta ik daar toch maar te janken van het zeer, en kan ik het efkes vergeten. De dokter heeft me verzekerd dat de pijn serieus zal verminderen, en gezien er operatief niets aan te doen is, aan het bekken dan, is afvallen de enige manier om dat bekken minder te belasten. Laat het ons hopen, want ik ben geen 'trunt' zoals ze bij ons zeggen, maar heel soms....zit de moed in mijn schoenen, en veel lager...maar dat brengt je geen stap dichter natuurlijk....Ik heb de zorg alleen voor de drie kinderen, en ik werk voltijds (tijdelijk niet natuurlijk) en die combinatie is op zijn minst gezegd, niet evident. Ik dank mijn ouders op mijn blote knietjes voor de constante en niet aflatende hulp die ik van hen krijg. Ze zijn er altijd, vangen de meisjes op wanneer nodig, kortom, een godsgeschenk zijn ze. Ook mijn broers en hun gezin, die me door dik en dun steunen, die het ook mogelijk maken voor mij om de operatie te laten doen, ze vangen met plezier de madammekes op, en zo kan ik rustig bekomen en herstellen. Thx!

Morgen is het exact drie jaar geleden dat ik er alleen kwam voor te staan. De meisjes waren toen nog heel klein. Ik keek zaterdagavond naar foto's van drie jaar terug, en dan denk ik, hoe hebben we dat toch allemaal gedaan? Het waren geen makkelijke jaren tot nu toe, maar ook mooie jaren. We hebben al veel toffe momenten meegemaakt, maar ook heel wat mindere...Laat het me zo stellen, het heeft mij 'rijker' gemaakt, als mens. Ik heb leren relativeren, en vooral, ik heb mezelf goed leren kennen. Vandaar ook mijn beslissing om nu eindelijk komaf te maken met het verleden. Hin damit....
Nu enkel hopen dat de operatie slaagt, en dat ik me niet alleen innerlijk goed voel, maar ook uiterlijk...dat zou de kers op de taart zijn, en voor mij ook wel een bekroning van de weg die ik afgelegd heb. De zoektocht naar wie ik ben, wat ik ben, en wat ik wil...voor mezelf en voor de kinderen. Zij zijn de spil in mijn leven, mijn alles.

Back to reality...

Zoals je hier wellicht al hebt kunnen lezen, probeer ik het leven (lees eten..) zo aangenaam mogelijk te maken. Ben steeds op zoek naar lekkere recepten die het diëten aangenaam maken. Voor vandaag staat er iets heel lekkers op het menu. het is een receptje die ik zelf uitgeprobeerd heb, en die echt wel jammie is.
Wat heb je nodig : verse sojascheuten, champignons, ananas, lichte sojasaus, zwarte peper, zout, curry, 25 gr rijst.

Kook de rijst in licht gezouten water. laat afkoelen.
Snij de champignons in stukjes, niet in schijfjes, en spoel die heel kort onder koud water. Snij de ananas schijven in blokjes, doe het sap niet weg !
Neem nu een kommetje, doe er de champignons in , en overgiet die met de sojasaus en het ananassap. laat eventjes marineren.
Neem een wokpan, laat eventjes opwarmen, niet te lang, anders brandt alles aan. Doe de champignons in de pan, samen met de ananasblokjes en de marinade. Regelmatig roeren, strooi er wat curry over, alsook peper en zout. meng alles goed. Als de champignons bijna gaar zijn, doe er dan de sojascheuten bij, en laat nog even sudderen, tot ze beetgaar zijn. Doe nu de rijst erbij, en na een minuutje is alles klaar. Het is echt heel lekker. Voor diegenen die niet graag ananas eten, kan je het eruit laten. Maar ananas is een vochtafdrijvende vrucht, dus is ook gezond.
Smakelijk !

Tot morgen ....

06-05-2010, 00:00 geschreven door Anneke  

Woensdag 12 mei : BAAALDAG !!!!

Ik ben het zat, ben het beu....ik heb honger als een paard en de kracht van een mier! Ik probeer hier dingen te doen in huis en na 5 minuten heb ik het gevoel dat ik een marathon gelopen heb. Mijn bekken doet zéér, mijn rug heeft geen zin meer, en ik heb goesting om een potje te janken. Daar bovenop zijn de kids thuis, dagje pedagogisch verlof, wel ja, en ze zijn niet te doen. Gelukkig zijn er maar twee van de drie aanwezig, maar ze tellen voor vier.
Even tot rust komen, een potje yoghurt eten, en er weer tegenaan. Strijk moet gedaan zijn, want ze gaan naar hun papa vrijdagmorgen, en ik moet hun valiesje klaarhebben. Gelukkig, na een uurtje of twee strijken staan de manden netjes in de gang, oef! Dan vlug boodschappen doen, en ik breng een steak mee voor mezelf. Ik ga die grillen, en die gaat me smaken. Normaal zou ik daar een glaasje rode wijn bij drinken, maar ik hou het sobertjes bij water. Dat is geen enkel probleem. Na het avondeten voel ik me een stuk beter, en nog een theetje, en bed in. Ik slaap als een roos in een doos....

Donderdag 13 mei :

Gisterenavond nog een babbel gehad met iemand die op dezelfde dag als ik geopereerd wordt, maar in het Stuivenbergziekenhuis. Hij moet ook een dieet volgen, maar enkel 10 dagen en bijlange zo streng niet. Volgens zijn dr. is 10 dagen voldoende om je lever serieus te laten inkrimpen. Wees gerust, ik zal het mijne nu niet direct overboord gooien, maar ga het toch dagelijks aanvullen met een stukje kalkoen of kip, kwestie van toch wat mee kracht te hebben. Ik zou graag morgen naar de repetitie gaan, en wil niet na een half uurtje daar zitten als een hoopje ellende. Ik ga dat grillen met wat kruiden, en dat zal ook wel mogen. Zolang je geen vetstof en geen suikers eet, moet het kunnen. Hoe komt het dat er zoveel verschillen zijn tussen de ziekenhuizen? het gaat om dezelfde ingreep, en toch moet iedereen anders diëten, of niet diëten. We zijn allemaal obees, onze lever ligt dus netjes in het vet te rollen, en toch moet de een wel en de ander niet. Die persoon waarover ik het net had, is een man, en die weegt 130 kg. Ik lees op de fora ook van mensen die een modifast dieet moeten volgen, gelukkig ik niet, want dat goedje is niet te vreten...maar ook van mensen die nog een stuk zwaarder zijn, en toch geen dieet moeten volgen.

Ik heb van die persoon ook een mooi aanbod gekregen. Ze hebben een stacaravan aan de zee, en die verhuren ze ook, en als ik wil, mag ik met de kids er een weekje naartoe, tegen betaling natuurlijk, maar dat zou willen zeggen dat ik voor het eerst met de kids op vakantie kan, yeehaa. De meisjes zullen dat super vinden, en ik ook. Hun stacaravan staat recht tegenover het speelplein, dus ik kan ze vanop het terras in de gaten houden. En ondertussen kan ik genieten van een boek. Te mooi om waar te zijn. De camping is niet ver van het strand, en als het mooi weer is, dan is het hier ook goed toeven. Toegegeven, ik ga liever naar Frankrijk, maar als het niet kan, dan ben ik meer dan tevreden met een weekje 'echte' vakantie aan zee. En als er tegen dan ook nog een hoopje kg's afzijn, dan zal het echt genieten worden...

13-05-2010, 16:49 geschreven door Anneke  

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik nog iets geschreven had, maar het waren drukke dagen, ik wil nog zoveel op orde hebben vooraleer ik dinsdag vertrek naar het ziekenhuis. Ik heb precies de schoonmaakwoede in mij...Net als voor een bevalling. Ik weet dat ik het wat rustiger aan zal moeten doen na de operatie, dus doe ik nu al die dingen, kasten opruimen, ed. Zorgen dat alles netjes gewassen en gestreken is, zodanig dat de meisjes ook een voorraadje hebben enz..
Met het dieet gaat het ook nog altijd goed, enkel in het weekend een kleine zonde gehad. Ik was uitgenodigd op een receptie van een lentefeest, en heb me een beetje laten gaan aan de cava. Ik heb wel niet gezondigd ivm het eten, er was een frituur voorzien, en dat zag ik niet direct zitten. Maar lekker ruiken dat die frietjes deden...niet te doen!
Maandag terug volle kracht vooruit, geen zonden meer, maar enkel wat ik mag. Ik moet wel opletten dat ik niet te weinig eet. Ik moet het oventje in gang houden...maar is echt niet zo evident. Na de operatie zal ik daar ook moeten opletten, het is echt een klik die ik zal moeten maken in mijn koppeke.
Fysisch voel ik me wel al een stuk beter, ik heb bijna geen pijn meer bij het rechtstaan, al moet ik dat niet doen zoals iemand van 15. Maar langzaam ebt de pijn weg. Mijn bekken houdt ook beter stand, als dat zo verder gaat, komt dat ook dik in orde. Ik heb er vertrouwen in...

19-05-2010, 21:38 geschreven door Anneke  

25-05-2010, 21:39 geschreven door Anneke  

Dinsdag 25 mei : opname in het AZ Groeninge in Kortrijk

's Morgens al vrij vroeg uit de veren, ik kon niet meer slapen, toch een vrij goede nacht gehad. Vandaag binnen in het ziekenhuis, het is eindelijk zover.
Om halfvier word ik afgehaald, en naar het ziekenhuis gebracht. Eerst via de inschrijvingsdienst passeren, en daarna brengt men mij naar de kamer. De verpleegster legt onderweg uit wat er vandaag nog gaat gebeuren. Bloeddruk meten, wegen, bloedafname, chirurg komt nog langs om te zien of de lever genoeg geslonken is, gelukkig alles is ok. Daarna nog een laatste avondmaal, twee boterhammetjes met smeerkaas, en laatste tas koffie.
Na het avondmaal krijg ik een flesje 'FLEET' om de darmen te reinigen. Ik moet dit volledig opdrinken, samen met een appelsapje, en dan moet dat zijn werk doen. Het smaakt vreselijk, echt niet te doen, maar verstand op nul en doordrinken. Na een half uurtje begint het ook effectief te werken. De details zal ik jullie besparen, maar feit is, dat ik na twee uur de verpleging bel om een kalmerende zalf, want aiaiai, dat doet zééér. Na een 15 tal bezoekjes denk ik is het leed geleden. Ik mag nu enkel nog water drinken tot middernacht, en krijg nog een pilletje om goed te kunnen slapen. De anesthesist kwam ook nog eventjes langs, met de vraag of ik wou deelnemen aan een onderzoek ivm de anesthesie tijdens de GBP. Geen probleem, zolang ik er maar levend vanaf kom.

Woensdag 26 mei; Operatiedag

Ik word als vrij vroeg gewekt in de morgen, om halfzeven, en ik word klaargemaakt om naar de operatiezaal te gaan. Mijn lange witte steunkousen gaan aan, operatieschortje aan, en dan, hup, zijn we er mee weg. Onderweg naar het operatiekwartier nog gelachen met de verpleegsters. Ik mocht direct door naar de operatiezaal, en toen, ging het licht uit...

Hoelang ik weggeweest ben weet ik niet zo goed, ik denk toch zeker een paar uurtjes. Ik kwam wakker op de Intensive Care, met een schare van verpleegsters, en de chirurg stond er ook bij. Hij zei me dat alles vlot verlopen was, en dat, indien in pijn had, ik onmiddellijk pijnstilling moest vragen.
Het verblijf in de ICU is niet echt jedat, heel veel lawaai, je kan je geen cm bewegen, want je hebt het gevoel alsof je een week in een betonmixer gezeten hebt. Alles doet zeer, er zitten luchtkussens rond je benen om flubitis te vermijden, en je ligt roerloos op je rug, en op den duur doet dat pijn.
Maar ik ga niet klagen, enkel als ik zeer heb aan mijn buik, bel ik de verpleging. De goden zijn me gunstig gezind, want de verpleegster die mij verzorgt is niemand minder dan de babysit van de kinderen, een godsgeschenk. Zij zorgt ervoor dat ik op tijd en stond pijnstilling krijg, en ik word in de watten gelegd.

Donderdag 27 mei : terug naar de kamer

In de namiddag word ik terug naar mijn kamer gebracht, oef, eindelijk stilte en rust!. Ik kan me al een klein beetje bewegen, die luchtkussens zijn van mijn benen gedaan, en ik kan die ook weer bewegen, oef !!! Daarna val ik in slaap, in de ICU was slapen bijna onmogelijk, en nu voel ik me zoo moe.
Mijn mama komt langs met mijn oudste dochtertje, vaag herken ik hun stemmen, maar meer dan ja en nee en ok krijg ik er niet uit. Thille neemt mijn hand vast, en zegt dat het allemaal goed komt, en dat ik veel moet rusten. Een gouden raad van mijn dochter die ik zeker opvolg. Tegen de avond heb ik een ferm dutje gedaan, het heeft me deugd gedaan. Ik neem mijn boek en begin te lezen, met de prachtige klanken van het pianoconcerto van Brahms op de achtergrond. Het is de finaleweek van de Koningin Elisabethwedstrijd, dus ik kan mijn hartje ophalen.
De pijn valt mee, alhoewel de steken in mijn linkerzij verdorie pijn doen, maar stil liggen is de boodschap, ik moet nu niet direct een marathon lopen.
Wat wel tegenvalt? Ik heb dorst, groten dorst, en ik mag niet drinken.....

Vrijdag 28 mei : twee dagen post op.

Ik krijg, joepi !!!! een flesje water van 20 cl waar ik het de hele dag mee moet doen....voorzichtig een slokje, en ja...het is gelijk een engeltje.
Heel de dag gelezen, boek is uit, gelukkig heb ik een voorraadje mee...flesje water is uit tegen de tijd dat ik ga slapen.

Zaterdag 29 mei : drie dagen post op.

Verjaardag van mijn oudste dochter, ze wordt negen vandaag. Wat gaat de tijd snel.
Deze morgen een grote fles water gekregen, waar ik zoveel mag van drinken als ik wil. Ik laat me dat geen twee keer zeggen, en begin aan mijn eerste glaasje. 's avonds krijg ik een tasje thee, en de fles is halfleeg...niet slecht.

Zondag 30 mei : vier dagen post op.

Vandaag mag ik normaal gezien naar huis, ik kijk ernaar uit. Nog op de weegschaal, ziet er goed uit. - 4.3 kg sedert dinsdag. Not bad at all !!
bloeddruk is goed, beter dan de afgelopen drie jaar. Gelukkig maar.
Straks naar huis, in mijn eigen zetel, en vooral, mijn eigenste bedje...

18-06-2010, 21:31 geschreven door Anneke  

17-02-2011, 13:35 geschreven door Anneke  

Hallo,

Hier ben ik nog een keertje terug....bijna negn maanden na mijn operatie. ik heb meteen ook maar een voor en na foto geplaatst....het verschil is wel duidelijk...het verschil is welgeteld -52 kg ! en dat op acht maanden tijd. En ik moet zeggen ik ben trots op mezelf!

Maar voor we zover geraakt zijn, toch even melden dat niet alles van een leien dakje gelopen is...in geen geval....Lichamelijke klachten na de operatie had ik totaal niet, het koppeke zat ook goed...dacht ik....maar het smijt je wel grondig overhoop. Je lichaam verandert in een razend tempo, met een gemiddelde van 6.5 kg per maand...soms meer, soms minder, ik heb een maand gehad van 8 kg (had meer te maken met de stress en het harde labeur van een verhuis) en een maand van 'slechts' 4 kg. En dat koppeke, dat moet mee natuurlijk. Waar je vroeger niet altijd de aandacht kreeg die je wou, krijg je die nu wel, men luistert zelfs (ik spreek niet over mijn vrienden, laat dat duidelijk wezen) maar mensen kijken anders naar je, en je kijkt zelf ook anders naar de mensen, want je ziet er net hetzelfde uit als de doorsnee mens, je moet niet meer vergelijken, of denken dat je niet goed genoeg bent, want iedereen die volslank is of geweest is, weet dat je met de vinger gewezen wordt, ook al is dat klinkklare onzin....mensen zijn hard voor elkaar, en zeker geen doetjes.

Maar goed, eerst het vervolg van het verhaal....we waren gebleven bij het ontslag uit het ziekenhuis, en dan naar huis....
Ik was heel blij dat ik thuis was, ondanks de schitterende zorgen van het verplegend personeel en de artsen, ik kan daar alleen maar positief over zijn.
Chapeau ! Met een brief onder de arm wat ik de eerste weken mocht eten en wat niet mocht, en wat verboden was. Dus, eerste dagen bijna vloeibaar, een yoghurtje en een gepureerd patatje met gepureerde groentjes, kortom...papkes. Een soeplepel met kleine hapjes naar binnen werken, en that's it.
Geen vis, geen vlees, enkel dat...ik moet jullie niet vertellen dat dit na een paar weken je keel uithangt, maar...Dr Van Rooy had gezegd, als je doet wat ik je zeg, dan zal het lukken, anders ga je het gewoon verknallen. Na een maand ben ik dan ook een stukje vis beginnen eten, en als ik zeg een stukje, is dat dus 1/10 van een visfiletje...Dat is heel weinig, maar ik was (en ben nog steeds) doodsbang dat ik mijn maagje teveel ga uitrekken. Nu, ik denk dat ze dat maagje extra klein hebben gemaakt, want ik eet nog steeds heel weinig. Die ingebouwde rem zit er nog steeds in. En dan begint de zoektocht van wat lukt zonder problemen, en wat niet lukt en geloof me, als iets niet lukt dan probeer je dat niet direct een tweede keer. Het is wel zo dat als je iets probeert in het begin en het lukt niet, je het later nog eens moet proberen en dat het dan wel lukt. Wat niet lukte? Brood, echt onmogelijk, kip, bleef gewoon steken...en het moet naar beneden hé, een andere optie is er niet, bepaalde groenten, rauwe groenten zoals komkommer, wortel, selder enz....Een slaatje eten ging niet. Na een paar maand wel, met een beetje vinaigrette, geen mayo want ik verdroeg en verdraag nog steeds zeer weinig vet. Al wat uit de frituurpan komt, frietjes, kroketten, aperohapjes, geen beginnen aan. Nu eet ik af een toe een frietje, maar met 5 heb ik genoeg. Ik zou er meer kunnen eten, maar dan word ik weer ongemakkelijk, en geloof me, dat is echt geen leuk gevoel. Je krijgt hartkloppingen, je begint te zweten, en je hebt braakneigingen maar je kan niet braken en je hebt echt zo'n wee gevoel in je maag. Als je dat een paar keer meegemaakt hebt, dan garandeer ik jullie dat je heel goed oplet wat je doet. Alles met mate is echt geen hol begrip. Wat ik dan wel weer heel goed verdraag is biefstuk, een klein biefstukje met een patatje en wat groentjes lukt aardig. Alle soorten vis, schaal en schelpdieren, geen enkel probleem. Wat ook niet kon de eerste maanden, is bv op restaurant gaan en een glaasje wijn bij het eten, dat kwam echt niet goed. Nu is dat geen enkel probleem meer, maar ik let er wel op niet teveel te drinken voor het eten, en een tijdje te wachten tot na het eten. Maar ik ga nog altijd op restaurant, en geniet met volle teugen, ook al moet ik iets laten liggen op mijn bord. Ik maak daar echt geen probleem van. De restaurants waar ik af en toe kom, weten wat en hoe, en passen gewoon mijn porties aan, en soms ook de prijs, ook al vind ik dat minder belangrijk, ik vind het gewoon zonde van dat lekker eten die ze in de vuilbak moeten kieperen. In feite gaat het hierover dat je je levenswijze grondig moet veranderen, en dat je daardoor ook wel mentaal veranderd. Als je in de spiegel kijkt zie je nog dezelfde snoet, maar dat lichaam is compleet anders, en dat is, ja, toch wel wennen.

Het leuke van het verhaal is, dat je de complete inhoud van je kleerkast mag wegdoen, en dat je moet gaan shoppen....In heb begin koop je een broek van twee maten minder, wat wel leuk is, maar je houdt je in, want die kg's vliegen eraf, maar een broek blijven dragen maat 54 als je een 48 hebt...is geen zicht. Maar eens je naar die maat 44...42...40 gaat, wordt het pas echt leuk maar vooral wennen. Waar je vroeger al je vormen probeerde te camoufleren, mag je die nu laten uitkomen. En dan sta je daar in de winkel, en je weet niet of je er echt goed mee staat....je twijfelt....je moet dat dus echt terug leren hé, nieuwe dingen combineren die je vroeger niet eens durfde te denken. Maar het is natuurlijk wel leuk als je een complimentje krijgt, van hé, je ziet er fantastisch uit...en zeker als dat dan komt van iemand van het andere geslacht....Rokjes, kleedjes, strakke jeans...alles kan...
De BH maat die van theemutsgrootte naar kindermutsgrootte gaat...je kan ook al eens een frivoliteitje dragen....is ook altijd fijn natuurlijk. Ik weet dat er velen bang zijn dat hun boezem in de spreekwoordelijke 'theezakjes' zullen veranderen, maar dat is niet zo. Uiteraard wordt het allemaal wat minder, en doet de zwaartekracht ook wel zijn werk, maar hé, ik ben ook geen twintig meer...en met de juiste lingerie kan je veel oplossen. trouwens, je loopt toch niet rond in je ondergoed hé. Nu heb ik voor bloesjes en truitjes een maat 42, en voor rokjes en jeans een 40, en ik kan daar perfect mee leven.
Ik wil geen 'botjesmadam' worden....waar je kan pianospelen op de ribbenkast, neen dank u. Normaal tot slank, graag, mager...geen denken aan.
Dus, je leest het, hier een een gelukkige madam aan het schrijven...nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing, ook al hangen er bepaalde consequenties aan vast, maar die weet je op voorhand.

Ik heb ook een nieuwe passie ontdekt, en dat is salsadansen, nu kan ik een hele avond op de dansvloer staan zonder dat ze me bijna moeten reanimeren....Ik leef me daarin compleet uit. Begin volgende week aan niveau 4, dat is al zo half gevorderd...elke donderdagavond is het les, en ik moet zeggen ik kijk er elke keer naar uit. Ik ga nu ook regelmatig naar een salsaparty, kwestie van te kunnen oefenen. En waar ik vroeger het spreekwoordelijke muurbloempje was, niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik eenvoudig weg niet uitgenodigd werd om te dansen....gebeurt dat nu wel.
En dat, beste mensen, geeft je een goed gevoel. Hoewel je natuurlijk bezig bent met je uiterlijk, het houdt je niet meer bezig, in de zin van, zit alles veilig weggestoken, zijn mijn billen niet te dik, valt mijn boezem niet teveel op...totaal geen last meer van, een bevrijding hoor !

Ik maak me ook minder druk in veel zaken dan vroeger. Waar ik me vroeger mateloos aan ergerde, flapte ik dat er direct uit, soms nogal op een ongezouten manier...een grote mond opzetten hé, omdat je zou gehoord worden. Nu heb ik iets van...och...laat maar waaien, het zal wel overgaan.
Pas op, ik kan nog altijd redelijk uit de hoek komen....men moet er wel niet mee rammelen....maar zal dat op een rustige, maar héél duidelijke manier zeggen. Vooral tegen mannen die denken dat je een makkelijke bent, omdat je met high heels en een rokje bv op een feestje bent...niet met mij. Maar goed, dat is een ander verhaal....

Ik ga proberen regelmatig nog iets te posten op mijn blogje...ook al zal het niet altijd direct over de bypass gaan, het zal wel altijd ergens gerelateerd zijn....See you !!

17-02-2011, 14:38 geschreven door Anneke