Vrijdag 18 Juli

Er zijn ondertussen al ongeveer 2 weken gepasseerd en er is natuurijk al van alles gebeurt. Veel om over te vertellen dus.

Zondag 6 Juli zijn we heel vroeg opgestaan. Charles, onze taxichauffeur heeft ons opgehaald en naar het busstation gevoerd.
Daar aangekomen bleek de bus die het snelst in Mzuzu zou aankomen reeds volzet te zijn. Ook stond er een enorme rij aan te schuiven voor het loket om een kaartje te kopen.
We hebben ons ook bij de rij toegevoegd. Deze leek een hele tijd stilt te blijven staan, er kwam maar geen beweging in.
Uiteindelijk toch vooraan geraakt en ons ticket naar Mzuzu kunnen kopen.

Onze baggage ingeladen en zelf een plekje op de bus gezocht. Aline had meer geluk dan ik, zij kon zich zetten, ik heb het eerste gedeelte van de rit rechtgestaan.
Het was een heel lange rit. Onze bus reed langs lake Malawi en stopte heel erg vaak!
Toch was het algemeen gezien een vrij aangename rit, dit door de verscheidene uiteenlopende gesprekken met de verschillende passagiers.
Het is leuk en interessant om ideeën, gedachten en meningen met elkaar te delen en uit te wisselen!

Heel opvallend was dat er zowel voor het vertrek als naar de aankomst toe gebeden werd.
De Malawianen zijn enorm gelovig en het gebed maakt een heel groot deel uit van de daginvulling. Bij Mr. Ziba(de directeur van Lozwati Private school), waar we momenteel bij verblijven in Kafekule wordt er telkens voor het eten gebeden.

Meestal voert hij het gebed, soms geeft hij het woord aan Aline en soms aan mij.
s’ Avonds voor het slapen gaan wordt er ook gebeden.
Dan leest hij een stukje uit zijn bijbel voor en vertelt er enkele verhalen en zijn eigen mening bij. Dit kan soms heel lang duren.
We kunnen pas gaan slapen wanneer er is gebeden.
Dit is hier de gewoonte.

In Mzuzu aangekomen hebben we overnacht in een guesthouse, lekker gedouched en gegeten. De volgende ochtend zijn we met de taxi naar Kafekule gereden.
Op die manier waren we er vrij snel(een kleine 2 uur rijden) en veilig.
De chauffeur reed heel voorzichtig!
De minibus is veel goedkoper, maar een stuk minder veilig en het duurt vaak veel langer.
De minibussen stoppen vaak en staan soms heel lang ergens stil.
We hadden de dag voordien al een ange vermoeiende trip achter de rug, dus kozen we ditmaal voor de snelle weg en het meeste comfort!

In Kafekule aangekomen heb ik mijn ogen open getrokken: ’wat een prachtige natuur, ongelooflijk gewoon weg!’
We werden warm onthaald door Mr. Ziba. Aline voelde zich meteen thuis.
Ik, daarentegen moest even wennen.
Deze plek en de mensen hier waren me nog onbekend.
We(vooral ik) hebben het dorp verkent, enkele vrienden en vriendinnen van Aline bezocht en een mooie wandeling gemaakt.

De eerste week in Kafekule was voor mij vooral gewend geraken aan deze plek, de mensen en de taal(het chitumbuka), ik ben Chichewa gewoon van in Biwi en Lilongwe.
Hier spreken maar weinig mensen Chichewa, de meeste spreken chitumbuka.
Aline spreekt dit vrij volt en kent vrij veel woorden. Ondertussen heb ik het groeten al vrij goed onder de knie en ken ik toch wel al een hoop basiswoorden(waaronder de lichaamsdelen en enkele werkwoorden).
Ook heb ik reeds een liedje in chitumbuka geleerd. Ik kan het nog niet alleen zingen, maar wel al goed meezingen. Aline heeft dit liedje vorig jaar hier geleerd en kent het uit haar hoofd. Ik heb het liedje op mijn cassette recorder opgenomen en de studenten van Lozwati Private school(secondary school in Kafekule) gefilmd tijdens het zingen van dit lied. Dat is gewoon prachtig, wanneer de studenten in koor zingen!

Alles gaat hier zo zijn gangetje op zijn eigen tempo.
Alles komt altijd in orde, maar het neemt gewoon allemaal meer tijd in beslag.
Geduld is hier een hele mooie deugd en go with the Flow!
Laat gewoon alles op u afkomen en ga mee met de stroom en pas je aan, aan het tempo.

We hadden de intentie vooraf om hier in Kafekule onder andere ‘art’ classes te geven aan de studenten en daarnaast activiteiten te voorzien voor de kinderen in en om de buurt, vooral diegene die niet naar school gaan.
Donderdag zijn we uiteindeindelijk begonnen met de ‘art’ classes.
De dag voordien hadden we ons voorbeeld(kopjes en potjes uit papier-marché) gemaakt en donderdagvoormiddag hebben we het geschilderd en vernist.
De ‘art’ classes verlopen vrij goed. De studenten zijn heel enthousiast en werken goed mee.
Alleen jammer dat sommigen het nodig vinden om verfborstels te stelen.
We hebben reeds enkele verfborstels terug gekregen, maar nog niet allemaal.
Ondertussen hebben we al verschillende afgewerkte kopjes. Er zitten hele mooie resultaten tussen.
Ook zijn we begonnen met het maken van kettingen.
Ook met dezefde techniek(papier-marché). Ook deze zijn heel erg mooi!

Daarnaast heb ik vrijdag(11 Juli), een poster gemaakt als reclamefolder om de kinderen uit te nodigen voor de namiddagactiviteiten.
Ik had vooraf de inhoud in het Engels neergeschreven en heb dit door Mr. Ziba laten verlaten zodat ik de posters in het chitumbuka kon schrijven.
Mr. Ziba heeft ook naar de verschillende villageheads in de buurt een brief geschreven met een korte uitleg over en uitnoidiging voor de activiteiten.
Deze reclame heeft als gevolg dat we deze week een gemiddelde van een 80 tal kinderen hebben om spelletjes mee te spelen.
Maandag zijn we begonnen met de kinderen te laten tekenen met kleurpotloden en stiften. Soimmigen onder hen hadden nog nooit papier en een potlood gezien, laat staan dat ze wisten wat ermee aan te vangen. Ze keken bewonderend en met vragende ogen naar de materialen, niet goed wetende wat er van hen werd verwacht.
Diegene die echt niet wisten wat gedaan hebben we op weg gezet en de omtrek van hun hand laten tekenen en inkleuren. Sommigen moesten we tonen hoe een potlood vast te houden. Uiteindelijk heeft iedereen zich gedurende een kleine 2 uur goed bezig gehouden.
Het was leuk om de kinderen te zien genieten. We hebben enkele tekeningen eruit gekozen en deze tekenaars beloond met een klein prijsje. 1 iemand kreeg de hoofprijs: een popje. Dit veriep vrij vlot, ondanks de grote groep.
De dag erna hebben we estafettespelen gegeven. Dit verliep iets chaotischer.
Gelukkig hebben we de hulp gekregen van 4 studenten die elk een groep kinderen meebegeleidden. Op die manier veriep alles net iets gestructureerden en vlotter.
De studenten vertaalden de belangrijkste spelregels en instructies naar de kinderen toe.
Verder verliep de communicatie vooral door middel van uitbeelden en alles voor te tonen.
De winnende groep kreeg een prijs, maar deze keer verliep het uitdelen van de prijs ongelooflijk chaotisch. Iedereen wou uiteraard iets krijgen en er werd gevochten en getrokken en geduwd. De kinderen gedroegen zich als beesten!
De kleintjes werden bijna vertrappeld.
We hebben dan maar besloten de dagen erop(gisteren en vandaag) geen prijzen uit te delen.
Gisteren en vandaag hebben we verschillende balspelen  gespeeld(waaronder chinees voetbal ed), daarnaast hebben we ook verschillende spelen met een sjaal gespeed:
Napolen, Napoleon sta stil! en zakdoekje leggen en blindemanneke, ... .
Deze spelen veriepen algemeen gezien vrij vlot, de kinderen hebben ze spelregels vrij snel door. Op de een of andere manier lukt het ons toch vrij aardig om ons duidelijk en verstaanbaar te maken naar de kinderen toe. Dit aan de hand van voortonen, uitbeelden, hier en daar gebruik te maken van enkele chitumbuka woorden, etc... .
Evident is het in elk geval niet! Het is een enorm grote en heterogene groep + dan heb je nog eens het taalverschil.
 
Ondertussen hebben we onze bezigheid gevonden en kunnen we onze dagen heel mooi vullen.

Oké, juist nog even kort iets vertellen over vorig weekend.

18-07-2008 om 14:24 geschreven door anneinmalawi