Een kort berichtje uit België.
Terug op het thuisfront. De laatste dagen in Lilongwe waren een beetje hechtisch.
Geen tijd meer gehad om nog lqngs het internet café te passeren.
Donderdag zijn we tegen de middag in Lilongwe aangekomen, een vlotte veilige busrit gehad.
Wanneer we uit de bus stapten kwamen er direct enkele gasten op ons af die taxi wouden spelen en ons baggage uit de laadruimte haalden en ermee weg liepen. We hadden hen niks gevraagd en wouden een taxi delen met de 2 mensen die we eerder hadden leren kennen.
Een Zwitser en een Zuid-Afrikaanse. Toen we die gasten duidelijk maakten dat we reeds een taxi hadden, werd er enen ze vrij kwaaad.
Hij eiste geld voor de baggage die hij uit de laadruimte had gehaald. Bleek dan nog dat die gast geen eigen auto had, maar mensen zocht voor andere taxi cauffeurs en dan een deel van het geld kreeg om klanten aan te werven op zoiets.
Wat een comotie!
Maar alles is in orde gekomen. We zijn veilig in Sint-Pieters Guesthouse geraakt. Er was nog plaats.
Daar hebben we onze laatste nachten doorgebracht.

Donderdagavond zijn we nog samen met de Zwitster en de Zuid-Afrikaanse gaan eten. Het was hun laatste avond in Malawi.
Vrijdagoctend stonden we terug in Biwi. Vol spanning wachtend om Mrs. Matinga terug te zien!

Eindelijk stond ze daar.....
Ze zag er goed uit! We hebben elkaar een dikke knuffel gegeven. Zo blij haar eindelijk terug te zien. Vreugde allom!

We zijn dan mee op uitstap gegaan met standard 3 en 4(vergelijkbaar met vierde en vijfde leeerjaar bij ons).
Owen, de kleinzoon van Mrs. Matinga was ook mee.
En twee studenten van het Lemmens waren ook mee. Zij verblijven  momenteel bij Mrs. Matinga en doen daar hun stage.
2 leuke meiden.

Tot zover het eerste deel van mijn bericht. Schrijf het tweede deel later wel eens. Maar nu geen tijd meer.

Salukes en tot binnekort.
Anne

07-08-2008 om 08:41 geschreven door anneinmalawi  

Nogmaals een berichtje uit het prachtige Malawi.
Vorig weekend hebben we een heel leuk en gezellig, maar koud en regenachtig verblijf gehad in Mzuzu. Het was een leuk weerzien met Barbara.
Veel gebabbeld, indrukken uitgewisseld en enorm genoten van de markten van Mzuzu!
Zondag, op de terugweg naar Kafukule hebben we heel veel geluk gehad met ons transport. Gelukkig dat Tandie(leerkracht Frans in Lozwati Private School) mee was.
Ze kende iemand die ook naar Kafukule moest en ons een rechtstreekse lift heeft gegeven. Zo zijn we vrij snel en nog voor donker in Kafukule geraakt.
Anders hadden ze nog lang kunnen wachten op transport. Zo zaten ze voor we de lift kregen al bijna 2 uur in een matola te wachten tot hij volgeladen was en zou vertrekken.
Blijkbaar was hij nog steeds niet vertrokken wanneer wij reeds met onze lift in Kafukule waren aangekomen. Zodag is het nog moeilijker om transport te vinden.
Laat ons hopen dat we morgen ook zoveel geluk hebben.

Deze week hebben we opnieuw activiteieten verzorgd voor de kinderen uit de buurt.
We hebben zo een gemiddelde van een 80 tal kinderen iedere keer.
Maandag hebben we opnieuw getekend, dinsdag waren er bal -en andere spelen, woensdag hebben we overgeslaan omdat we de hele voormiddag op toer waren.
We zijn van dorp naar dorp gewandeld om de verschillende kippenhokken te bezichtigen en foto’s te trekken. Deze kippenhokken zijn gebouwd met de steun van Kwasa kwasa en maken deel uit van een van hun projecten. Het is de bedoeling dat de kippen zoveel mogelijk eieren leggen en deze eieren dan verkocht kunnen worden.
Terwijl Aline foto’s trok(de batterij van mijn camera was leeg) was ik aan het rondkrossen met de kinderen uit de dorpen.
Het is ongelooflijk hoe gelukkig je sommige mensen kan maken, gewoon door goeie dag te zeggen en hen te groeten in hun lokale taal. Je krijgt direct een brede glimlach cadeau.
Ik vind het ook iets geweldigs wanneer je aan het wandelen bent en je ineens gevolgd word door een meute kinderen. Of wanneer ze spontaan naast je komen lopen, je hand vastnemen en zo een eindje met je meewandelen.
Zalig om hun lachende gezichten te zien!
 
Woensdagnamiddag hebben we de kralen die de dag voordien in art class waren geschilderd vernist en in de laatste art class de kralen op een touw geregen.
De dingen die we in de art classes hebben gemaakt uit papier- marche gaan we meenemen en verkopen om geld in te zamelen voor Lozwati Private School.
We hebben Kwasa Kwasa ervan op de hoogte gebracht en ze gaan akkoord met ons idee.

Donderdag hebben de kinderen tijdens de activiteiten met verf posters(gemaakt uit amengeplakte A4 papieren) bestempeld met handen en voeten.
De resultaten mogen er zijn. We nemen de posters mee.
Het was heel leuk en ging goed aangezien we een kleine groep kinderen hadden.
Want donderdag hebben we de activiteiten in de voormiddag gegeven ipv de namiddaguren(van 13u30 tot 15u30) zoals de kinderen gewoon zijn.
Naast het schilderen hebben we nog een balspel gespeeld en getekend.
Op het einde kreeg iedereen een ballon en enkele velletjes papier.
Het was de laatste keer dat we activiteiten hebben georganiseerd.
Alles loopt zo een beetje tot zijn einde.
Enerzijds jammer, anderzijds komt er aan alles een einde en betekend het een begin van iets nieuws.

We hebben allebei gemerkt, hoe graag we hier ook zijn dat we ons af en toe ongelooflijk kunnen ergeren aan sommige dingen hier.
Bijvoorbeeld de onduidelijke communicatie.
Niets wordt hier met klare en duidelijke taal gecommuniceerd.
Er wordt vooral rond de pot gedraaid, je krijgt heel vaak vage en algemene bootschappen.
Ook vertellen ze je meestal hetgeen je volgens hen wil horen.
Ja – neen vragen moet je hier niet stellen, het antwoordt is voorspelbaar: ‘ja’.
Of dit nu klopt of niet.

Een voorbeeld van onduidelijke communicatie:
Donderdagnamiddag waren we in de veronderstelling  een weeshuis te bezoeken.
Ik had hierachter gevraagd, aangezien ik de kleertjes die ik van mijn tante en nonkel (die een klerenwinkel hebben in Halle) heb gekregen aan hen wou schenken in het gedacht de baby en peuter weesjes van nieuw ondergoed te voorzien.
Uiteindelijk wist Mr. Ziba ons de dag zelf te vertellen dat er eigenlijk geen weeshuis is, enkel oudere wezen die in verschillende gezinnen worden opgevangen.
Daar stonden we dan met het baby en peuter ondergoed.
Veel te klein natuurlijk voor de wezen die voor onze neus stonden.
Gelukkig hadden we nog enkele grotere T-Shirts, kleurpotloden, wasco’s, scherpers, gommen ed. mee. We werden bedankt en er werd van ons verwacht dat we een korte speech hielden. Daar waren we niet op voorbereid en het gaf me een ongemakkelijk gevoel. Ik was blij wanneer we ervan af waren.

Ja, ja, dat hebben we ook weer gehad.

Naast de moeilijke communicatie is logica hier soms toch ook ver te zoeken hoor en heel moeilijk te vinden.
Bv. Gisterenochtend zijn we vanuit Kafukule naar Mzuzu vertrokken om naar emmigratie te gaan en ons visa te verlengen.
Mr. Ziba had ons al eerder verteld dat je tussen 7.00u en 8.00u het meeste transport vind op de baan.
Wanneer vertrekken wij?

26-07-2008 om 12:10 geschreven door anneinmalawi  

                                                                                                            Vrijdag 18 Juli

Er zijn ondertussen al ongeveer 2 weken gepasseerd en er is natuurijk al van alles gebeurt. Veel om over te vertellen dus.

Zondag 6 Juli zijn we heel vroeg opgestaan. Charles, onze taxichauffeur heeft ons opgehaald en naar het busstation gevoerd.
Daar aangekomen bleek de bus die het snelst in Mzuzu zou aankomen reeds volzet te zijn. Ook stond er een enorme rij aan te schuiven voor het loket om een kaartje te kopen.
We hebben ons ook bij de rij toegevoegd. Deze leek een hele tijd stilt te blijven staan, er kwam maar geen beweging in.
Uiteindelijk toch vooraan geraakt en ons ticket naar Mzuzu kunnen kopen.

Onze baggage ingeladen en zelf een plekje op de bus gezocht. Aline had meer geluk dan ik, zij kon zich zetten, ik heb het eerste gedeelte van de rit rechtgestaan.
Het was een heel lange rit. Onze bus reed langs lake Malawi en stopte heel erg vaak!
Toch was het algemeen gezien een vrij aangename rit, dit door de verscheidene uiteenlopende gesprekken met de verschillende passagiers.
Het is leuk en interessant om ideeën, gedachten en meningen met elkaar te delen en uit te wisselen!

Heel opvallend was dat er zowel voor het vertrek als naar de aankomst toe gebeden werd.
De Malawianen zijn enorm gelovig en het gebed maakt een heel groot deel uit van de daginvulling. Bij Mr. Ziba(de directeur van Lozwati Private school), waar we momenteel bij verblijven in Kafekule wordt er telkens voor het eten gebeden.

Meestal voert hij het gebed, soms geeft hij het woord aan Aline en soms aan mij.
s’ Avonds voor het slapen gaan wordt er ook gebeden.
Dan leest hij een stukje uit zijn bijbel voor en vertelt er enkele verhalen en zijn eigen mening bij. Dit kan soms heel lang duren.
We kunnen pas gaan slapen wanneer er is gebeden.
Dit is hier de gewoonte.

In Mzuzu aangekomen hebben we overnacht in een guesthouse, lekker gedouched en gegeten. De volgende ochtend zijn we met de taxi naar Kafekule gereden.
Op die manier waren we er vrij snel(een kleine 2 uur rijden) en veilig.
De chauffeur reed heel voorzichtig!
De minibus is veel goedkoper, maar een stuk minder veilig en het duurt vaak veel langer.
De minibussen stoppen vaak en staan soms heel lang ergens stil.
We hadden de dag voordien al een ange vermoeiende trip achter de rug, dus kozen we ditmaal voor de snelle weg en het meeste comfort!

In Kafekule aangekomen heb ik mijn ogen open getrokken: ’wat een prachtige natuur, ongelooflijk gewoon weg!’
We werden warm onthaald door Mr. Ziba. Aline voelde zich meteen thuis.
Ik, daarentegen moest even wennen.
Deze plek en de mensen hier waren me nog onbekend.
We(vooral ik) hebben het dorp verkent, enkele vrienden en vriendinnen van Aline bezocht en een mooie wandeling gemaakt.

De eerste week in Kafekule was voor mij vooral gewend geraken aan deze plek, de mensen en de taal(het chitumbuka), ik ben Chichewa gewoon van in Biwi en Lilongwe.
Hier spreken maar weinig mensen Chichewa, de meeste spreken chitumbuka.
Aline spreekt dit vrij volt en kent vrij veel woorden. Ondertussen heb ik het groeten al vrij goed onder de knie en ken ik toch wel al een hoop basiswoorden(waaronder de lichaamsdelen en enkele werkwoorden).
Ook heb ik reeds een liedje in chitumbuka geleerd. Ik kan het nog niet alleen zingen, maar wel al goed meezingen. Aline heeft dit liedje vorig jaar hier geleerd en kent het uit haar hoofd. Ik heb het liedje op mijn cassette recorder opgenomen en de studenten van Lozwati Private school(secondary school in Kafekule) gefilmd tijdens het zingen van dit lied. Dat is gewoon prachtig, wanneer de studenten in koor zingen!

Alles gaat hier zo zijn gangetje op zijn eigen tempo.
Alles komt altijd in orde, maar het neemt gewoon allemaal meer tijd in beslag.
Geduld is hier een hele mooie deugd en go with the Flow!
Laat gewoon alles op u afkomen en ga mee met de stroom en pas je aan, aan het tempo.

We hadden de intentie vooraf om hier in Kafekule onder andere ‘art’ classes te geven aan de studenten en daarnaast activiteiten te voorzien voor de kinderen in en om de buurt, vooral diegene die niet naar school gaan.
Donderdag zijn we uiteindeindelijk begonnen met de ‘art’ classes.
De dag voordien hadden we ons voorbeeld(kopjes en potjes uit papier-marché) gemaakt en donderdagvoormiddag hebben we het geschilderd en vernist.
De ‘art’ classes verlopen vrij goed. De studenten zijn heel enthousiast en werken goed mee.
Alleen jammer dat sommigen het nodig vinden om verfborstels te stelen.
We hebben reeds enkele verfborstels terug gekregen, maar nog niet allemaal.
Ondertussen hebben we al verschillende afgewerkte kopjes. Er zitten hele mooie resultaten tussen.
Ook zijn we begonnen met het maken van kettingen.
Ook met dezefde techniek(papier-marché). Ook deze zijn heel erg mooi!

Daarnaast heb ik vrijdag(11 Juli), een poster gemaakt als reclamefolder om de kinderen uit te nodigen voor de namiddagactiviteiten.
Ik had vooraf de inhoud in het Engels neergeschreven en heb dit door Mr. Ziba laten verlaten zodat ik de posters in het chitumbuka kon schrijven.
Mr. Ziba heeft ook naar de verschillende villageheads in de buurt een brief geschreven met een korte uitleg over en uitnoidiging voor de activiteiten.
Deze reclame heeft als gevolg dat we deze week een gemiddelde van een 80 tal kinderen hebben om spelletjes mee te spelen.
Maandag zijn we begonnen met de kinderen te laten tekenen met kleurpotloden en stiften. Soimmigen onder hen hadden nog nooit papier en een potlood gezien, laat staan dat ze wisten wat ermee aan te vangen. Ze keken bewonderend en met vragende ogen naar de materialen, niet goed wetende wat er van hen werd verwacht.
Diegene die echt niet wisten wat gedaan hebben we op weg gezet en de omtrek van hun hand laten tekenen en inkleuren. Sommigen moesten we tonen hoe een potlood vast te houden. Uiteindelijk heeft iedereen zich gedurende een kleine 2 uur goed bezig gehouden.
Het was leuk om de kinderen te zien genieten. We hebben enkele tekeningen eruit gekozen en deze tekenaars beloond met een klein prijsje. 1 iemand kreeg de hoofprijs: een popje. Dit veriep vrij vlot, ondanks de grote groep.
De dag erna hebben we estafettespelen gegeven. Dit verliep iets chaotischer.
Gelukkig hebben we de hulp gekregen van 4 studenten die elk een groep kinderen meebegeleidden. Op die manier veriep alles net iets gestructureerden en vlotter.
De studenten vertaalden de belangrijkste spelregels en instructies naar de kinderen toe.
Verder verliep de communicatie vooral door middel van uitbeelden en alles voor te tonen.
De winnende groep kreeg een prijs, maar deze keer verliep het uitdelen van de prijs ongelooflijk chaotisch. Iedereen wou uiteraard iets krijgen en er werd gevochten en getrokken en geduwd. De kinderen gedroegen zich als beesten!
De kleintjes werden bijna vertrappeld.
We hebben dan maar besloten de dagen erop(gisteren en vandaag) geen prijzen uit te delen.
Gisteren en vandaag hebben we verschillende balspelen  gespeeld(waaronder chinees voetbal ed), daarnaast hebben we ook verschillende spelen met een sjaal gespeed:
Napolen, Napoleon sta stil! en zakdoekje leggen en blindemanneke, ... .
Deze spelen veriepen algemeen gezien vrij vlot, de kinderen hebben ze spelregels vrij snel door. Op de een of andere manier lukt het ons toch vrij aardig om ons duidelijk en verstaanbaar te maken naar de kinderen toe. Dit aan de hand van voortonen, uitbeelden, hier en daar gebruik te maken van enkele chitumbuka woorden, etc... .
Evident is het in elk geval niet! Het is een enorm grote en heterogene groep + dan heb je nog eens het taalverschil.
 
Ondertussen hebben we onze bezigheid gevonden en kunnen we onze dagen heel mooi vullen.

Oké, juist nog even kort iets vertellen over vorig weekend.

18-07-2008 om 14:24 geschreven door anneinmalawi  

Mrs. Matinga is nog steeds niet gearriveerd en het ziet er naar uit dat ik ze niet meer zal zien voor we vertrekken naar het Noorden(wat morgen heel vroeg in de ochtend al is).
Jammer, maar veel kunnen we er niet aan doen. Als ik ze maar nog zie voor we terugkeren.
Ik wil haar toch nog eens een dikke knuffel kunnen geven en mijn cadeaus persoonlijk kunnen overhandigen.
We gaan er ons nu nog niet te veel zorgen over maken en hopen voor het beste.

Ik ben al heel blij dat ik heel veel andere mensen heb kunnen terugzien.
Charles heb ik ondertussen al twee keer gezien. Bij Ruth zijn we ook op bezoek gegaan en hebben Mpatso gezien.
We zijn ook eens gaan eten met Ruth, heel gezellig.
Verder heb ik al veel mooie en leuke momenten doorgebracht met Owen.
Hij heeft ons deze week al veel bezocht('s morgens voor hij naar school gaat en tijdens de pauzes en soms achter school).
We hebben ondertussen ook al nieuwe vrienden gemaakt. Een meisje(Loveness) dat we op straat zijn tegengekomen.
Ze had ons in het heen gaan naar het stad reeds gezien en in het terugkeren heeft ze ons aangesproken en is ze met ons meegewandeld. Ze wou de papaja die we juist hadden gekocht voor ons dragen.
Ze woont vrij dicht bij Golden Gate Memorial school en nodigde ons bij haar thuis uit.
We zijn dan ook direct met haar meegestapt en hebben een bezoekje gebracht. Het hele gezin was heel blij met ons bezoek en we hebben gezellig gebabbeld.
De mama van Loveness bleek ook Anne te noemen en werkte in Zimbabwe(hun thuisland) als kleuterleidster.
Ze is heel erg geinteresseerd in andere talen en studeerd momenteel Koreaans. 
Vandaag zijn Loveness en 1 van haar zussen ons onverwachts een bezoekje komen brengen. Leuk.

Woensdag zijn we naar het haarsalon geweest en heeft Aline haar haar laten steamen om er vrijdag artificial dreds in te leggen met wol(een Afrikaans haarkapsel). Ik heb gewoon mijn gesplitte eindjes laten knippen.  
Donderdag zijn we om wol gegaan(8 bollen bruine wol).

Het casette spelertje van Els hebben we al goed gebrukt.
We hebben radio Golden Gate opgestart met Aline als radiovrouw. We hebben verschillende intervieuws afgenomen,
de kleuters hebben enkele liedjes ingezongen en Owen en Judith(kleinzoon en kleindochter van Mrs. Matinga) hebben er ook van alles op ingesproken. Heel leuk en grappig.

In het Noorden(Kafekule) gaan we radio Kafekule opstarten.

Gisteren zijn we in de voormiddag gaan informeren voor een veilig transportmiddel om naar het Noorden te geraken.
Het was een heel gedoe en we hadden Owen en Juddith mee.
Er was geen school voor hen, enkel de kleuters hadden school. Dus hebben ze een hele dag met ons doorgebracht.
We zijn aan ons informatie geraakt en weten nu hoe ze er veilig gaan geraken(met een AXA-bus).
We hebben onze taxi naar het busstation ook geregeld, dus alles is in orde voor morgen.
In de namiddag heeft Aline haar dreds laten leggen. Amai, zo nen pak! 't Was de moeite.
En het woog ongelooflijk zwaar. Lees meer op Aline's blog.

We hebben hier bijna elke dag iets gedaan voor de kinderen in de buurt(ballonnen uitdelen, chiness voetbal spelen, aanleren van de vogeltjes dans, uitdelen van vitamenedrank, schilderen, ...)

Ondertussen(vandaag) is er een andere Belgische vrijwilligster aangekomen(genaamd Barbara).
Zij gaat in een dorpje dichtbij de hoofdstad werken.
Vannacht verblijft ze bij ons slapen en morgen gaat ze dan naar een Lodge.

Ik zou nog heel veel kunnen vertellen, maar ik vrees dat we moeten afronden, het begint al laat te worden en we moeten zien dat we voor donker terug zijn.

Vele groetjes vanuit het toch wel warme Malawi.
Tot het volgende bericht.
Anne

05-07-2008 om 16:52 geschreven door anneinmalawi  

Hallo iedereen,                                                                                                 30/06/2008

Bericht uit Malawi:
Zaterdag 28 juni op de middag aangekomen in Lilongwe (hoofdstad van Malawi).
Op de luchthaven aangekomem stond er niemand dus hebben we snel een sim kaart gekocht en units zodat we Mrs. Matinga(de directrice van Golden Gate Memorial school) konden bellen om te achterhalen of ere en taxi onderweg was of niet.
Een beetje later werden we opgehaald.
Het was even puzzelen om de baggage in de auto te krijgen, aangezien de koffer al vrij vol zat. Onderweg even gewisseld van auto.
Nu werd het spannend, genieten van het uitzicht en van de reeds bekende wegen, gebouwen, huizen ed.
We waren vrij snel in biwi, ons eindbestemming.

Thuis(zo voelt het wel) gekomen werden we door Flaviana (1 van de kleindochters van Mrs. Matinga) ontvangen en naar ons (voor mij reeds bekend) kamer gebracht.
Home sweet home!
Mrs. Matinga was niet thuis, nog steeds niet trouwens. Ze zit in Zuid-Afrika.
Ze is daar om uniforms voor de school.
Ik hoop ze vandaag te zien en te knuffelen. Normaal gezien komt ze vandaag terug.
We zien wel. We zijn hier toch nog een klein weekje.
Tot en met zaterdag en dan vertrekken we naar het noorden.
Aline kijkt al uit naar de aankomst in het Noorden, ik ben volop aan het genieten van ons verblijf hier.

Zaterdag hebben we niet veel gedaan, we waren veel te moe van de reis.
Wel hebben we Nazoko, de buurvrouw van Mrs. Matinga bezocht.

Ze werte vroeger voor in de schoolkeuken en deed onze was, nu is ze ontslaan.
Waarom? Geen idee. Als je dat aan iemand vraagt dan krijg je het antwoord:
‘Je kent Mrs. Matinga, je kent haar goed.’ Ja, ik ken haar en ze is vrij streng en ontslaat gemakkelijk personeel die niet aan haar wensen voldoen, maar ik kan niet geloven dat Nazoko iets verkeerd heeft gedaan. Maar ja. Ik kan er niet veel aan veranderen.
In elk geval was het een heel leuk weerzien, ze was enorm verrast.
We hebben in de lokale talen gebabbeld, Chichewa en toemboeka en engels ertussen, natuurlijk. Het was heel gezellig. En gisteren ben ik haar een cadeautje gaan geven.
Ze bedankte me uitvoerig. Ik genoot er van haar zo te zien lachen.
We hebben ook een aantal spulletjes gegeven voor haar kinderen. Ze heeft 3 dochters.
 
Na het bezoek hebben we ballonnen uitgedeeld aan de kinderen op straat en foto’s getrokken. De kinderen waren enorm uitgelaten. Het was heel plezant.

We zijn Ruth (het toen 18 jarige meisje) -waarmee ik vorig jaar les
heb gegeven en wie ik toen heb ‘opgeleid’ als leerkracht- tegengekomen.
Dat was ook een heel leuk weerzien!




Op de middag zijn we naar het stad gegaan met de share taxi en verder te voet.

Het is een heel ander gevoel om hier nu rond te lopen, voor de tweede maal.
Alles is reeds bekend. Ik ken mijn weg overal en weet wat kan en niet kan.
 We zijn een pizza gaan eten in Summer Park, we moeten ervan profiteren nu we deze dingen nog kunnen eten. In het Noorden zal het veel eenzijdiger eten zijn en helemaal wat anders van eten. Kijk daar ook wel naar uit.
Zo lang zijn we daar ook weer niet, dus dat zal wel mee vallen.

Verder hebben we vandaag al eens een kijkje genomen in de school, zowel in de kleuterschool als in de lagere school.

Ik heb Ruth even aan het zerk gezien en ze doet dat fantastisch.
We hebben haar kort eens gefilmd.
Ook heb ik mijn leerlingen van vorig jaar terug gezien. Ze kenden me nog.

Ik heb Owen, 1 van de kleinzonen van Mrs. Matinga, ook een vroegere leerling van me eens goed geknuffeld.
Tijdens de ochtendpauze stond hij aan de wasruimte waar ik op dat moment mijn was deed. Hij was opvallend verlegen en stil.

Straks gaan we nog even shoppen in Shop Rite en daarna zullen we snel terug moeten gaan, want we hebben nog afgesproken met Ruth, we gaan eens naar haar huis en naar haar dochtertje. We gaan het allebei voor de eerste keer zien.
Ik ben eens benieuwd om Mpatso te zien.

Oke, ik kan zo blijven doorgaan, maar ik ga er eens mee ophouden.
Deze week proberen we nog wel eens een berichtje te posten.

Ik hoop dat jullie eraan uit geraken, wamnt ik ben nogal een chaotische schrijver, maar allez. Nu weten jullie toch een beetje hoe we het hier stellen.

Vele groetjes vanuit het toch wel warme Malawi.

Liefs,
Anne

30-06-2008 om 15:25 geschreven door anneinmalawi  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door anneinmalawi