Als goede burger begin ik me zorgen te maken dat ik mijn belastingaangifte nog niet gekregen heb, terwijl die van Camille hier toch al een paar weken geleden toekwam.  Eerst eventjes geïnformeerd bij de buren in Ressegem, en zij hebben hun aangifte ook al een tijdje geleden gekregen.  Dus maar eens naar de belastingsdienst bellen.  Ik krijg daar te horen dat ik vorig jaar “afgevoerd” ben voor het buitenland (deze oorlogsterm wordt nog steeds gebruikt voor iemand die zich laat uitschrijven uit zijn land) en dat ze mij dus geen aangifte hebben opgestuurd.  Nadat ik hen duidelijk maak dat ik gedurende 11 maanden inkomsten heb gehad in België, krijg ik het laconieke antwoord “Gelukkig dat u belt, we sturen u onmiddellijk een aangifte toe”.  Stel je voor wat er zou gebeuren indien ik zelf niet had gebedeld om mijn aangifte te mogen indienen.  Een dikke boete door hun stomme fout.  Die zou ik nooit betalen, zeker weten.  Van zulke dingen krijg ik….. je vult het zelf maar in.

Elke eerste woensdag van de maand loeien om 12 uur ’s middags alle sirenes in de stad.  Dit hels lawaai houden ze 2 minuten vol en daarna hoor je zoiets als de muezzin die van op zijn minaret oproept tot gebed.  Ik versta geen woord van wat van me verwacht wordt.

Anderhalve week geleden heeft Camille 2 tandkronen afgebeten.  Pas vandaag mag hij bij de tandarts langsgaan.  Aan de receptie werken 3 mensen om 1 patiënt in te schrijven.  We worden eerst in een salon geloodst vol lederen zetels, schilderijen, verse bloemen, waar Camille een ganse waslijst vragen moet beantwoorden.  En we krijgen al zoiets van “hier zal een prijskaartje aan vast hangen”. 

Na een kwartier is het probleem verholpen.  Camille krijgt ondertussen wel een paar keer te horen dat deze kronen niet lang meer zullen meegaan en dat hij beter nieuwe zou laten maken.  Deze buitenlander zullen we eens uitwringen zie.  Hij is er niet op ingegaan natuurlijk.  We zien wel wat de toekomst brengt.  We krijgen wonder boven wonder een officiële factuur.  Hopelijk komt onze ziekteverzekering hier voor iets tussen want de rekening was niet mis.  Alleen al de kost voor een “emergengy intervention” (na anderhalve week wachten!!!!) was € 37,50.  Die zal wel niet vergoed worden, normaal ook.

Wat we al vreesden toen we hier kwamen wonen, dat je als buitenlander best niet te veel beroep moet doen op medische zorgen in dit land, wordt vandaag bevestigd.  Ze denken dat wij een ezel in onze tuin staan hebben.

Het is hier vandaag nog maar half zo warm als in het begin van de week, het is 15°.  Zullen we dan maar een ovenschoteltje maken?  Wie is er nu zo dom om op de bakplaat bakpapier te leggen i.p.v. aluminiumfolie wanneer hij gaat grillen?  Juist ja, ik.  Gelukkig heeft Camille een goede neus en merkt snel op dat er een brandluchtje uit de oven komt.  Shit, shit, dat papier staat in brand natuurlijk.  Eigen schuld, dikke bult. We krijgen het goedje snel geblust.  Ik hou er wel een serieuze hartenklop aan over.  Een lekker glaasje wijn doet me mijn stommiteit vergeten.

De wekker staat op 4H30’, maar om 3H00’ ben ik klaarwakker.  Stel je voor dat ik mijn vlucht zou missen.

Het vliegtuig vertrekt met enige vertraging, maar landt toch nog op tijd in Praag.  En daar wacht mijn zielsmaatje op me.  Ik voel me net een verliefde tiener.  Waw, het doet deugd weer samen te zijn.

Het deed deugd te zien hoe blij moeke en vake waren dat ik er was gisteren.  Het ongeloof en de blijdschap in hun ogen toen ze mij zagen was hartverwarmend. 

Ons vake is alweer de oude, of neen, beter de jonge, hij voelt zich echt nog niet oud.  Hij wordt in september nog maar 82.  Hij is alleen beetje moe, maar dat gaat wel weer over met een beetje rusten, als hij het niet vergeet.

Ik heb het voor de eerste keer moeilijk om mijn huisje achter te laten.  Het zonnetje schijnt en de tuin staat er zo prachtig groen bij.

Ik vlieg vandaag alleen terug naar België omdat mijn vader een kleine operatie moet ondergaan.  Ik zou hier toch maar op mijn nagels zitten bijten, ik moet hem zien dan zal ik pas gerust zijn.  Ik heb het thuis niet verteld dat ik afkom, ik wil hun ogen zien wanneer ik in het ziekenhuis toekom.  Best wel spannend.

We wonen hier nu een half jaar.  Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan.

Het is me gelukt mijn ziekteverzekering te verlengen zonder tolk.  Ik ben een beetje fier op mezelf.

In de Tsjechische les leren we de verschillende kledingstukken.  Waarom die Tsjechen sommige kledingstukken in de meervoudsvorm gebruiken is ons een raadsel.  Handschoenen, sokken, ja, maar een kleed bijvoorbeeld (šaty) is niet rood, maar zijn rood.  En een broek (kalhoty) is niet zwart, maar zijn zwart.  Opeens is er toch een woord dat we denken te herkennen : vesta.  Maar neen hoor, dit is geen vest, maar een jasje zonder mouwen.  Een vest is sako.

Deze keer wil Camille er de brui aan geven, maar we bijten door, zeker weten.
Marta leert mij nog een uitdrukking die ons, vrouwen, af en toe van pas kan komen : “Nemám nic na sebe” of “Ik heb niets om aan te trekken”.