Vandaag schrijf ik de laatste keer in ons dagboek, het wordt stilletjes aan tijd om er een punt achter te zetten.

Nooit zullen we één seconde spijt hebben dat we ons Praag-avontuur zijn aangegaan, het was een uitdaging die we met veel plezier beleefd hebben.  Leven in een ander land, tussen mensen uit verschillende culturen met elk hun eigen gewoontes, maakte ons wijzer, rijker, verdraagzamer.

Bedankt aan jullie allen om onze blog gedurende bijna 2 jaar te volgen.  Bedankt ook aan iedereen die op één of andere manier reageerde op onze blog.

Ik zal het schrijven missen en ik zal het missen om elke dag nieuwsgierig te gaan kijken hoeveel mensen onze blog gelezen hadden.

Het allerbeste voor jullie allemaal in om het even wat jullie doen.  Bedankt voor alles!

Dikke kus,

Anne en Camille

Vandaag treed ik (eindelijk) toe tot de club van de moderne vrouwen…  onze vaatwasmachine wordt geplaatst.  Ik die dat nooit moest hebben, want wat je zelf doet doe je beter, heb in Praag mogen ondervinden hoe gemakkelijk dat eigenlijk toch wel is.

In totaal zijn we 19 uur onderweg naar de Malediven.  De eerste 18 uur vallen best mee, maar dat laatste uur speedboot naar het eiland Meeru is akelig.  De boot hotst en klotst over de oceaan, om misselijk van te worden.

Een mens vergeet dat natuurlijk snel eens je de pracht van het eiland ziet en de zon eindelijk nog eens op je bolletje voelt schijnen.  Het lijkt wel of we in het paradijs aankomen.  Turquoise water waarin je honderden vissen ziet zwemmen, van die tropisch gekleurde tot kleine haaitjes.  Witte stranden en wuivende palmen.  En….. ik loop hier hand in hand met mijn eigen George Clooney.  Kan een huwelijksreis nog romantischer?

De ganse week zijn we lekker lui.  Eten, drinken, wandelen, snorkelen, slapen, zonnen, massages, jacuzzi.  Eindelijk kunnen we nog eens met z’n tweetjes genieten van alles, eventjes weg uit dat drukke leven, waar we - ondanks onze goede voornemens - toch weer ingerold zijn.  We realiseren ons hier nog maar eens dat we veel te weinig neen durven zeggen tegen sociale verplichtingen.

  Ons huisje

  Genieten van op ons terras

Let wel, we zijn niet alleen lui, we maken ook 2 uitstappen.  

Een boottocht van 10 minuten brengt ons naar Difusshi, een vissersdorp waar de bewoners nog volgens de oude moslim gewoontes leven.  Geen vrouw te zien op straat, het lijkt wel of hier alleen mannen wonen.  Alle huisjes zijn piepklein en de openstaande deuren laten ons een glimp zien van de armoede van deze eilandbewoners.  Een schril contrast met de luxe op het eiland waar wij verblijven.  Ik voel me er niet goed bij, maar kan ik in mijn eentje de wereld veranderen?  De pluche konijntjes en beertjes, wie we uit België meezeulden naar hier, maken iets goed.  Blije gezichtjes van kinderen, het voelt altijd goed.

                                      

Onze tweede uitstap gaat naar Male, de hoofdstad van de Malediven.  Alweer 1 uur heen en 1 uur terug met die speedboot over de schuimende koppen van de Indische oceaan.  Indien ik eerlijk mag zijn, het loonde niet de moeite, we hadden ons de kriebels in onze maag kunnen bespraren.

Male is een stad met 70.000 inwoners.  Het is een wirwar van kleine steegjes, vol stinkende brommertjes en vuil, vuil, niet te doen.  Het enige interessante gebouw is de Al-Sultan-Mohammed-Thakuru-faanu-moskee.  We zijn voorbereid op de dresscode, mijn knieën en schouders zijn bedekt.  Camille draagt een bermuda met polo, de mannen mogen iets meer laten zien bij de moslims.  En toch staat er aan de ingang zo een fanatiekeling die vindt dat we toch te veel laten zien en we krijgen allebei zo een doek rond onze heupen gehangen waar ik me telkens vies in maak.  Hoeveel vuile, bezwete lichamen hebben hier al onder gezeten?

                                              Zijn we niet mooi?

De gids, een fundamentalist eerste klas, wil ons daarna zo snel mogelijk naar de souvenirwinkels brengen, waar hij uiteraard zijn percent krijgt. Wat moeten wij met een blaaspijp die we niet in onze valies krijgen of met onderleggertjes uit ‘echte’ koraal die in vloekende kleuren werden geschilderd of met een t-shirt met Maldives op?  Ons niet gezien, dan gaan we nog liever een uur staan wachten op onze boot, in de haven zien we tenminste nog prachtige vissen zwemmen.

Ons weekje is zo om, veel te kort eigenlijk, maar we hebben ervan genoten, elk uur, elke minuut, elke seconde.  We hebben een pracht van een huwelijksreis gehad, een romantische herinnering voor de rest van ons leven.

                                                                                

We vertrekken op huwelijksreis naar de Malediven.

Volgens een reisgids is de’ Malediven een eilandengroep die ideaal is om te ontspannen in de evenaarszon en een fascinerende tropische wereld te ontdekken’.  En nog meer : ‘Het is een prachtige koraaltuin, waarin honderden soorten verschillend gekleurde, tropische vissen en schelpen stoeien en koralen groeien.  De unieke kleurenpracht van de koraalformaties, omringd met glinsterend witte stranden en lagunes in verschillende tonen blauw, een mozaïek van licht en schakeringen van adembenemende schoonheid, vergroten het kleurenpalet van de oceaan’.  Ook al aan het wegdromen?

Genieten zullen we doen, daar mag je zeker van zijn!!!!

Buzzzzzz, het geluid van de wekker zullen we niet missen de komende 2 weken, vanaf morgen zijn we met vakantie!

De weersgoden zijn ons niet goed gezind vandaag, het regent dat het giet, net nu we met onze petitie “Ressegem een stad?  Neen!!!!” op de rommelmarkt staan.  

  

Ons pamfletje heeft iets opgeleverd.  Veel mensen komen spontaan naar ons standje en uiten hun ongenoegen over de bouwplannen van de gemeente om onze dorpskern vol te bouwen. 

Je voelt dat er iets leeft in Ressegem en dat doet goed.  We zijn niet de enigen die willen dat Ressegem een groen, landelijk dorp blijft.

De regen en de kou maken van onze voeten ijsklompjes.  Een mens moet wat overhebben voor het goede doel.  Een buurvrouw komt ons verwarmen met een lekkere soep, andere buren met een glaasje bubbels.  Bedankt!!!!

Laat ons hopen dat onze actie iets zal opbrengen.  Indien dit “masterplan” voor Ressegem er ooit toch komt moeten we onszelf niet verwijten dat we niets geprobeerd hebben.

  Kan je je voorstellen dat rechtover dit prachtige kerkje een appartement komt?

Enkele toffe reacties gekregen op ons pamfletje, het gaat de goede kant uit.  Meerdere mensen willen hun schouders onder onze actie steken.

De vreemdelingenpolitie van Tsjechië laat me weten dat ze mij uitgeschreven hebben.  De aanvraag tot uitschrijving werd eind juni ingediend…….

Vandaag mijn eerste les fantasiejuwelen.  Een hele simpele halsketting gemaakt, alle begin is moeilijk.  Ik denk dat deze cursus me zal liggen.

Vorige week werd ik door de werkwinkel opgeroepen voor een infonamiddag over technisch commercieel vertegenwoordiger. Hoe ze er bij gekomen zijn dat die job iets voor mij zou zijn weet ik niet, ik vrees dat ergens in mijn cv het woord commercieel staat.  Ik vertegenwoordiger?  Nooit van mijn leven, laat staan ‘technisch’ vertegenwoordiger.

Maar vandaag doen ze nog beter.  Ze stellen mij voor om een cursus metselaar of bekister te gaan volgen.  Ik werk weliswaar graag met mijn handen, maar metselen of bekisten????

Camille is genezen en gaat opnieuw werken.  Ik mis hem.  We konden eigenlijk best wennen aan thuis zijn met ons tweetjes.

We zijn al 2 maanden getrouwd!

Met Camille gaat het ondertussen stukken beter.  Hij rust nog veel, daar ben ik blij om.

Naar de post.  Wij hebben nog heel veel postzegels over die we gekocht hadden voor onze huisbewaarders toen we naar Praag vertrokken.  Mocht er iets in de bus zitten tijdens onze afwezigheid konden zij onze post nasturen.  De postzegels zijn € 1 waard, per stuk uiteraard.  Mijn vraag aan de postbediende of ik die postzegels ook voor zendingen in België mag gebruiken wordt negatief beantwoord, vanaf 1 maart mag dat niet meer.  Een postzegel voor België kost € 0,69 en ik wil hen € 1 per zending geven en dat mag niet!  Kan iemand de redenering volgen?  Ik niet.  Op mijn vraag of mijn brieven of kaartjes toch zullen verstuurd worden indien ik ze op de post doe antwoordt hij positief.  Ik mag mijn enveloppen in om het even welke bus steken en ze zullen verstuurd worden, maar ik mag ze niet bij hem afgeven want dan wordt hij op de vingers getikt.  

Ik blijf zoeken naar de logica.

Vandaag om mijn nieuwe identiteitskaart.  Terwijl ik daar dan toch ben vraag ik een bewijs van inschrijving van onze huwelijksakte, Camille heeft dat nodig voor zijn werkgever.  Weet je wat ik als antwoord krijg?  “Daar hebben we nog geen tijd voor gehad, de akte is nog niet ingeschreven”.  2 weken geleden heb ik ze daar afgegeven!!!!!  Als ik dan bedenk dat ik bijna elke keer dat ik hier kwam - en dat is ondertussen al heel wat keren - een aantal dames aan de receptie zag hangen, lekker koffiekletsen samen, dan komen mijn grijze sprietels omhoog.  Ze zullen het bewijs opsturen, ik moet niet meer tot hier komen.Wanneer ze het zullen opsturen vertellen ze er niet bij.

Camille voelt zich ietsjes beter.  Hij heeft dan ook een goede, maar strenge verpleegster.

Er zit een uitnodiging in de bus om mijn nieuwe identiteitskaart te komen afhalen.  Bijna 7 weken heeft het geduurd eer dit in orde was…. Hopelijk is alle administratie nu eindelijk achter de rug.

Camille zijn huisarts geeft hem nog 2 bijkomende weken huisarrest.  Camille stribbelt niet tegen, hij voelt zich dus echt niet goed in zijn vel.  Indien de duizeligheid over 2 weken niet over is moet hij zich laten testen op de ziekte van Ménière of andere dingen die het evenwicht kunnen verstoren.

Ik voel me een stuk rustiger nu hij opnieuw op zijn benen kan staan, het is wel nog wankel, maar toch stukken beter dan vorige week.  En ik vind het helemaal niet erg dat mijn mannetje eens 2 weken bij mij is.

Jullie mailtjes en telefoontjes doen ons plezier, bedankt!

Zoals te verwachten was heeft de vermoeiende dag van gisteren zijn tol geëist, Camille voelt zich opnieuw duizelig en neemt platte rust.

Het is gelukt!  We zijn naar het huwelijk van Ilona en Dominiek kunnen gaan.

Dress code was rockabilly.... wat vind je van onze outfit?

                            

                                                    Papa en zijn dochters


                 Met onze kleinkinderen Sam, Witse en Luka

Mijn mannetje is nog veel zieker dan gisteren.  Hij kan nog met moeite op zijn benen staan en kotst zijn maag uit zijn lijf.  Ik vraag me af van waar het blijft komen, sinds woensdag heeft hij niets meer gegeten, enkel een beetje water gedronken.

Opnieuw naar de dokter.  De bloeddruk is ondertussen flink gedaald, dat is toch al goed.  Na een paar onderzoeken stelt hij ‘ontsteking van het evenwichtsorgaan‘ vast.  Dit los je niet in 1 dag op, maar morgen trouwt Camille zijn jongste dochter....  Straffe spuit in de poep om de misselijkheid tegen te gaan want die nieuwe medicatie moet er echt wel ingaan en blijven vandaag.

Hoeree, hoeree, de spuit werkt, de misselijkheid neemt af en de pilletjes blijven zitten waar ze horen.  Na vele uren slapen voelt hij zich ietsjes beter, we leven op hoop.

Morgenvroeg mag (moet) hij nog zo een spuit gaan halen.  Misschien lukt het ons toch om naar het huwelijk van zijn dochter te gaan.  Cross our fingers.

Mijn mannetje zegt bij het opstaan dat hij vandaag niet gaat werken.  Ik val bijna om van verbazing, dit heb ik nog niet meegemaakt, Camille die niet gaat werken.  

Hij is duizelig, het zweet loopt zijn lijf af en hij heeft braakneigingen.

Mijn huisarts is met vakantie en zijn huisarts woont in Vilvoorde, een beetje ver in deze toestand.  Dus maak ik een afspraak met een ons onbekende dokter die constateert dat Camille zijn bloeddruk te hoog is, vooral de onderdruk dan.  Straffe medicatie die onmiddellijk zou moeten helpen, ware het niet dat alles er direct weer uitkomt van zodra iets door zijn keel gaat.

Zijn dag ziet er zo uit : slapen, opstaan, bijna omvallen, zich proberen recht te houden en kotsen.

Mijn dag ziet er zo uit : ongerust, bezorgd, verpleegster spelen.

Om 9 uur sta ik bij de dienst bevolking.  Zij lezen Camille zijn identiteitskaart in en “Zie maar, alles is in orde, ik snap niet dat jullie niet op het containerpark binnen konden“.  Ik informeer of de gegevens wel direct doorgestuurd worden naar de intercommunale.  “Natuurlijk, er zal ergens iets fout gelopen zijn.  Informeer hiernaast eens bij de dienst leefmilieu“. 

Hop naar de volgende dienst.  Daar moet ik een tijdje wachten want er staat een meneer die een vergunning wil voor het omhakken van 11 bomen.  Blijkbaar is dit een vrij omslachtige procedure die tot 2 maanden kan duren voor je weet of je ja dan neen je bomen mag omhakken.  Dit duurt te lang naar de goesting van de houthakker, waarop de ambtenaar zegt en ik bijna van mijn stoel val “Je kan die bomen natuurlijk ook omhakken zonder vergunning.  Mocht er dan toch iemand reclameren kunnen we nog altijd achteraf een document opmaken en legaliseren“.  Dit is België ten top. 

Ik ben aan de beurt.  Mijneer X is verbaasd dat ze naast de deur niet weten dat je een tijdelijke kaart voor het containerpark moet aanvragen wanneer je ergens komt wonen.  Het duurt minstens 4 weken alvorens je identiteitskaart geactiveerd is voor het containerpark.  Ik krijg een Activatiekaart en kan daarmee gedurende 6 weken naar het park.  

Ik zeg aan mijnheer X dat hij zijn collega’s misschien best eens zou informeren over deze activatiekaart en hij trekt zijn schouders op.  En ik heb er geen zin in om nog eens bij de dienst bevolking binnen te stappen.

We dachten dat in Tsjechië de adminstratie allesbehalve vlot verliep, maar hier in België is het echt niet beter, indien mogelijk zelfs slechter.

We hebben onze wagen volgeladen, vol met oude wijven, euh neen, oude spullen.  Hop naar het containerpark en ikke blij dat dat kotje leeg is, nu kan ik eindelijk in dat laatste stukje grote kuis houden.

Aan het containerpark steekt Camille braafjes zijn identiteitskaart in het daarvoor bestemde gleufje.  Je raadt het al!  Op het schermpje komt ‘Kaart niet gekend‘.  Kaart eens omdraaien, misschien zat ze er verkeerd in? Zelfde resultaat.  Camille denkt, geen probleem, ik ga bij één van die mannen op het containerpark met de uitprint van de gegevens op mijn identiteiskaart, ik kan bewijzen dat ik Ressegem woon en dus moeten ze mij binnenlaten.  Dat is buiten de stugge man gerekend, hij laat er ons niet in, want dan zou het aantal kilo’s dat we nu brengen niet geregistreerd worden en zouden we de eerstvolgende keer niet genoeg betalen.  Daar staan we dan, met ondertussen 3 auto’s achter ons, sommige met aanhangwagen.  Ikke beleefdjes gaan vragen of ze zich willen verzetten omdat we geen toegang krijgen tot het park.

Ik kruip op mijn paard en begin te steigeren.  Camille vindt het altijd leuk wanneer ik op mijn paard zit.  Ik doe iets wat ik de voorbije weken niet heb willen doen.  Ik bel Etienne en vraag of ik zijn identiteitskaart mag komen halen, mits de nodige uitleg en verwensingen naar de Belgische adminsitratie.  Hij is natuurlijk zo vriendelijk ons zijn kaart uit te lenen, maar dit wou ik niet.  Misschien komen zij nu bij hun volgende bezoek aan het park in een hogere schijf en moeten zij meer betalen door onze schuld.  De adrelanine giert door mijn aderen.

Aangezien Camille tijdens ons verblijf in Praag zijn Belgische identiteitskaart heeft behouden omdat hij op de Belgische loonlijst stond, kan de zijne snel aangepast worden, enkel de adreswijziging ingeven en klaar is kees.  Ik moet een nieuwe identiteitskaart krijgen aangezien ik er nog eentje heb van Belg in het buitenland.

Camille vertrekt voor 2 dagen naar Nederland.  Het gewone leven herbegint.  Spijtig, maar het is niet anders.

4 zalige dagen in Parijs.  Het doet deugd nog eens met ons tweetjes te zijn na de drukte van de voorbije weken.

Voor mij is het pure nostalgie.  Mijn meter liet me Parijs kennen toen ik een tiener was en mijn horizon nog niet verder reikte dan de Ardennen en de zee.  Een wereld ging toen voor me open.  Vooral Montmartre en hoedjes passen zijn me bijgebleven.  Lieve Meter, ook al ben je er al vele jaren niet meer, ik mis je nog dikwijls.  Ik wou dat ik mijn geluk met jou kon delen.

Deze morgen vanaf 7 uur geprobeerd de Belbus te bellen, telkens weer een bezettoon.  Om 8 uur krijg ik antwoord op mijn mail.  Ik noteer letterlijk : Gelieve te proberen tot u aansluiting krijgt. Soms kan dat door het succes van onze belbussen toch enkele pogingen vragen, waarvoor wij beroep durven doen op uw begrip.  Voilà, daar sta je dan.  Het succes van onze belbussen???  Zien jullie er veel?  Ik niet.

Al ooit eens geprobeerd de Belbus te bellen?  Wel, ik heb dat vandaag geprobeerd, in de voormiddag om het half uur en in de valavond om het kwartier.  Telkens een bezettoon.

Ik voel me deze morgen als een klein kind dat een stuk speelgoed krijgt, straks mag ik mijn nieuwe auto gaan afhalen.  Het is 12 jaar geleden dat ik nog eens een nieuwe auto kocht.

‘t Is een mooi machien(tje).  Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig voor mijn eerste rit en heb het gevoel dat alle auto’s in mijn richting komen gereden.  Na een week gaat dit over, indien ik me goed herinner.

Ik heb identiek dezelfde auto als de vorige, maar er is op al die jaren toch wel heel veel veranderd, hij voelt iets meer robuust en steviger aan.  Ik hoop dat ik er evenveel geluk mee zal hebben als met mijn vorig bakje.

In Zwijnaarde zijn er 48 wachtenden voor mij.  Dan maar buiten wachten, zalig in het zonnetje mijn boek lezen.  Soms moet je het aangename aan het ambetante weten te koppelen.  Na anderhalf uur ben ik aan de beurt.  Aangezien ik nog altijd geen Belgische identiteitskaart heb moet ik een bewijs voorleggen dat ik me in België heb laten registreren.  Geen probleem, dat bewijs heb ik.  De vriendelijke heer aan het loket bekijkt me vol medelijden, hij kan dit bewijs niet aanvaarden.  Het papiertje mag maximum 2 weken oud zijn.... het mijne is 2 weken en 3 dagen oud.  Kan ik het verhelpen dat de Belgische adminstratie zo traag draait?  Neen, hij mag en kan het niet aanvaarden.  Ik krijg geen nummerplaten en moet opnieuw naar de gemeente een nieuw bewijs gaan halen.  Hup, mijn wagentje in en naar Herzele.  Onderweg bel ik naar mijn maatje (het woord ‘man / echtgenoot‘ ben ik nog niet gewoon) om even stoom af te blazen.  De Belgische adminstratie is toch echt niet te schatten.

In het gemeentehuis een rij wachtenden voor mij om U tegen te zeggen.  Geen ambtenaar te zien op de dienst bevolking.  Aangezien het tegen twaalven loopt (van 12 tot 1 eet iedereen) komt de receptioniste zeggen dat de enige ambtenaar die er vandaag is, bezig is met een paar huwelijken en dat we beter maandag zouden terugkomen.  Dan kennen ze mij nog niet.  Ik blijf hier zitten tot ik mijn bewijs heb.  En ik ben niet de enige die zo denkt.  Slechts 1 dame laat zich afwimpelen, de rest blijft wachten.

Na 45 minuten komt de dame in kwestie tevoorschijn.  Ik begin zo een beetje zenuwen rond mijn slokdarm te voelen.  Veel blablabla over onderbemand en vakantie, maar ik krijg uiteindelijk toch mijn nieuwe bewijs.

Hup, mijn wagentje in en opnieuw naar Zwijnaarde.  Aangezien ik deze morgen al eens de file heb gedaan hoef ik nu niet te wachten, wat veel commentaar oplevert natuurlijk.  Vandaag glijdt dat van me af als het water van een eend.  Ik krijg mijn nieuwe nummerplaat!!!  Als je ooit 390 BSS tegenkomt, dat ben ik.

Nu nog vlug, vlug naar de computer specialist.  Wat is er aan de hand met mijn pc?  Morgen mag ik hem komen afhalen.

Daarna nog vlug, vlug naar de bank, centen halen voor mijn auto.

Rond 16.30 uur kom ik thuis en ik heb vandaag niets anders gedaan dan gereden en gewacht, gereden en gewacht.  Leve de Belgische administratie!!!!

In de bus zit een brief van mijn vriend De Post.  Een bevestiging dat zij in de fout zijn gegaan, veel excuses en de belofte dat er binnen een aantal weken € 140 op onze rekening wordt overgeschreven.  Zo zie je maar, nooit de moed opgeven “Eind goed, al goed“.

Ik kan ondertussen nog altijd niet normaal op een stoel zitten, mijn staartbeen heeft toch wel een flinke klap gekregen blijkbaar.

Vandaag leuker nieuws.  De garage belt dat mijn auto geleverd werd.  Ik kan beginnen met de papierwinkel.  Toch wel veel plezanter dan kuisen.  Ik krijg van de verzekeringsmaatschappij de nodige stempel om mijn nummerplaat af te halen, dus morgen naar Zwijnaarde.

Zo stijf als een plank kruip ik op handen en voeten uit bed.  Het lijkt alsof een deel van mijn bekken 90° om zijn as gedraaid werd.  Ik vrees dat dit niet goed komt, maar een doorbijterke kan tegen veel.  De auto in en weer naar Ressegem.  Na een uur of twee werken verdwijnt de pijn en de stijfheid.  Het lijkt alsof er niets gebeurd is, ik kan weer alles.... behalve deftig op een stoel zitten.

De grote kuis komt stilaan mijn oren uit, maar het moet, niets aan te doen.

De post, uw vriend, vervolg.

We stappen een boekenwinkel binnen.  Boeken vastpakken, hun geur opsnuiven, over de kaften strelen, lezen waarover het gaat en je laten meevoeren door het verhaal of net niet.  Je kan je niet voorstellen wat een zalig gevoel dat is als je dat 19 maanden hebt moeten missen.  In Praag stapte ik ook wel boekenwinkels binnen, maar ik kon alleen de geur opsnuiven, van 90 % verstond ik geen letter of toch maar weinig.

Ik laat me maar verleiden door 2 boeken, een echte prestatie.  Eerst moet die grote kuis gedaan zijn en dan mag ik mezelf weer het genot van lezen permitteren.