Bewolkt met 18 ° 's morgens. Iets te lang blijven plakken aan de ontbijttafel. Vertrokken om 8.55 u.
14 juli: Feest van het groen voor ons. Ronde en kegelvormige heuvelruggen met groene weiden, hooiweiden, varenvelden, bosjes. Wat lichter groen in de glooiingen. Daarachter de heuveltjes van Erika. Wie zong dat liedje ook weer? In het lieflijke dorpje Ordiarp staat nog een romaans kerkje. De GR 78 leidt ons naar een 1ste heuvelkam. De stokken met schokdemping trillen in de hand, een comfortabel gevoel. Boven lopen we tussen de varens, heidekruid en steekbrem of gaspeldoorn. Daar hebben we zicht op de hogere Pyreneeën in de wolken.
Tegen de middag belanden we in Mauléon-Licharre. Mensen in het wit met rode sjaaltjes ( de kleuren van de feestvierders in Pamplona, stad van de stierenloop in Spanje) luisteren naar de fanfare op de kiosk. Bij een slager koop ik chorizo, maar de bakker heeft geen brood meer. Dan maar een typisch Baskische taart voor de picknick met “ crème patissière aromatisée au rhum”. We zitten op een bankje opzij van het marktplein. Mauléon heeft ook een versterkte middeleeuwse burcht en mooie herenhuizen. We stappen even mee in een feestelijke optocht, begeleid door accordeonisten ( Johannes!) achter een spandoek met een schematische voorstelling van de streek hier, genaamd “ La Soule” ( 50-jarig bestaan).
En dan weer de hoogte in, een kleine col van 320 m door het bos. Massa's veldbloemen: wilde peen, valeriaan, paardenbloemstreepzaad, betonie, agrimonie, campanula, robertskruid, muizenoortje ( ?), rode en witte klaver, rolklaver, hopklaver, kruipende vogelwikke, wilde cichorei, moerasspirea, onzelieve-vrouwebedstro... Natuurlijk ook veel soorten die ik niet ken...
Even getwijfeld bij een heraangelegde weg. De GR-tekens waren nog niet opnieuw aangebracht. Automobilisten leggen de weg uit. Veel pelgrims lopen er hier niet, gelukkig zijn we met zijn tweeën om alles uit te zoeken. De plannetjes uit “ Le chemin du Piémont” die we van Huberta en Arno opgestuurd kregen, dateren van 2001. Nadien is  de GR 78 uitgebouwd. Vaak  zijn de GR-paden mooier, maar je moet er wel omwegen voor maken, dus meer kilometers stappen!
Een 3de pittige klim , weer door een bos. In de modder zien we sporen van een ree. Op de heuvelkam prachtige blauwe distels en een hoge ladder tegen de bomen, een schuilplaats voor de jagers op de trekduiven. We komen op een pad waar we telkens stevige metalen hekkens moeten openen en sluiten. Een handig systeem met een bol die je omhoog moet trekken om het hek te ontgrendelen. Zo kunnen koeien of schapen niet op het pad.
We zien wel aanduidingen van het aantal kilometers naar Mauléon, maar nooit bordjes met aanwijzingen hoe ver wij nog verwijderd zijn van Hôpital-Saint-Blaise. Wij stappen de route in omgekeerde richting. En in het bos missen we daarbij nog een GR-afslag. Een half uur verloren + we moeten weer omhoog om de laatste GR-tekens te gaan zoeken. De vermoeidheid laat zich voelen... Te veel gebabbeld? Niet goed opgelet? We hebben ons lesje wel geleerd. Bij elke splitsing moet je eigenlijk uit je doppen kijken en mogelijkheden uitsluiten. De verkeerde weg duidt de GR altijd aan met een witte en rode streep, niet horizontaal onder elkaar maar in kruisvorm. Floris en Joene, mijn kleinkinderen kennen dit symbool al. In het laatste stukje bos worden we beloond voor onze moeite. Een opgeschrikte ree kruist ons pad.
Om 19.45 u pas bereiken we Hôpital-Saint-Blaise. Op de kerkdeur staat wie we moeten contacteren als je na 19 uur aankomt. Supervriendelijk onthaal door Monique, 1 van de 80 inwoners. Een kraaknette, kleine moderne gîte ( voor 8 personen). Een heerlijk menu op restaurant : garbure paysanne ( dikke
hutsepotsoep), confit de canard, crème de caramel maison voor € 18,50 en met zicht op het kerkje. Volgens de informatie in de gîte: een “Spaans” kerkje op Frans grondgebied, een gewezen nederzetting uit de 12de eeuw, afhankelijk van het klooster van Santa Christina van Somport. Het was bedoeld voor pelgrims, reizende handelaars, handwerkslui en soldaten om hier even uit te rusten. Op het naïeve timpaan staat Christus tussen de symbolen van de 4 evangelisten. De kleine vensters bevatten geen brandglasramen, maar Arabische motieven, gebeeldhouwd in steen. Ook de koepel en het gewelf van het kerkje zijn "mozarabisch" van stijl ( = kunst van de Spaanse christenen onder invloed van de mohammedaanse vaklui van toen).