‘Je bent oud en wijs genoeg om te beslissen of je de ingreep al dan niet laat uitvoeren’, aldus de rugspecialist.

Onhoudbaar was ze geworden, de pijn, zo onhoudbaar dat ik niet alle feestjes meer kon afschuimen naar wekelijkse gewoonte (ik durf dagelijks bijna niet te vermelden). Mijn vrienden dachten dat ik met een lief zat en daarom voor het huisje-tuintje-boompje verhaal gevallen was. Niets was minder waar, ik lag half depressief in bed, hopend dat rust mijn hernia zou wegtoveren. Dus ik besliste om mezelf op de slachtbank te leggen en daarna 3 maanden platte rust te ondergaan. Ondergaan ja, want voor hyperkineten zoals ik is het niet evident om je aan platte rust te onderwerpen en je te laten dienen door anderen. Zo gezegd, zo gedaan, en na een lijdensweg van een paar uur op de slachtbank, belandde ik in bed.

Een logisch gevolg hiervan voor singles zoals ik, is dat er elke avond vriendinnen langskomen om me letterlijk te voederen (feed the patient, njam njam). Ze brengen me niet enkel fruit en groenten, maar ook chocoladetaarten, ‘Dag allemaal’s’, en sinds kort ook flessen cava. Dat laatste verzacht de pijn, emotioneel dan wel te verstaan, want bij overconsumptie heb ik de dag erna het gevoel dat mijn hernia zich van mijn rug naar mijn hoofd heeft verplaatst. Gisteravond was het dus weer van dat, bezoek van een vaste vriendinnenkliek. Allemaal heel gezellig, ze hadden spaghettisaus mee. En wijn. En boursinkaasjes. En chocomousse. Gezien de gemiddelde leeftijd van 30 jaar, gingen de gesprekken voornamelijk over baby’s. Ik heb nog geen lief, dus er werd beslist om het ook eens over mij te hebben, en een vriendin wierp een voorvalletje uit mijn verleden op, het voorval met de ‘jante’.

Het gebeurde indertijd wel eens dat ik bleef plakken op de plaatselijke tennisclub, waar ‘een aperitiefke’ wel eens kon uitlopen tot ‘s morgens vroeg. Die avond had ik een dozijn aperitiefkes soldaat gemaakt, en gezien mijn vrij beschonken toestand besliste ik om toch maar eens huiswaarts te keren en mijn roes te gaan uitslapen. Want in een roes zat ik bepaald wel. Een roes in die mate dat ik niet besefte dat ik al aan het rijden was met mijn Cliootje richting ouderlijk huis. Eén oog dicht, het andere open, om het beeld op mijn netvlies terug in evenwicht te krijgen (de kenners onder ons zullen wel weten over welke ‘pose’ ik spreek). Het andere open oog kon nog wel zo lang open blijven tot ik thuis was, tot mijn ogen plots weer allebei opengingen bij het opschrikken van een oorverdovend lawaai, ik waande me even in een bulldozer. Ik zag een paar vuurflitsen opduiken aan mijn linkerkant, maar ik dacht dat dit door de roes kwam. De tong tussen de tanden geklemd en fier op mezelf dat ik zonder kleerscheuren was thuisgeraakt, strompelde ik een paar kilometer verder uit mijn autootje. ‘Bedankt Clio’, kon ik nog net uitbrengen, en ik hunkerde naar mijn bed. Tot de vader, de moeder  en de zus in pyama aan de deur verschenen. Sympathiek, dacht ik bij mezelf, de vogeltjes fluiten en het gezin wacht me op, wat een ontvangstcomité op deze mooie ochtend ! Tot ik uit mijn éne open oog hun blik zag, toen wou ik nog sneller mijn roes gaan uitslapen.

De volgende middag werd ik kordaat toch beleefd naar mijn Clio begeleid. Tot mijn verbazing was mijn jante niet meer rond, maar tot een achthoekig, kaal voorwerp omgetoverd. De buren hadden in de voormiddag aangebeld en gevraagd of ons gezin die ochtend ook het lawaai van een ‘tank’ hadden gehoord in de straat.

De jante moest opgeknapt worden. Ik had ze zelf op de slachtbank gelegd. Zo gezegd zo gedaan, gevolgd door een paar weken huisarrest en een strikt alcoholverbod.

Binnenkort ben ik zelf ook terug opgeknapt en kan ik zelf ook terug rondrijden. Voor een aperitiefke met mijn vriendinnen…

26-10-2012 om 18:09 geschreven door Ann De Rocker  

‘Hij zou zelfs geen vlieg doodslaan’ wordt gezegd over sommige mensen. Welnu, ik zou zelfs geen spin doodslaan! Niet omdat ik een hart van goud heb ofzo, neen, gewoon omdat ik DOODSBANG ben van spinnen!

Ik heb al enkele psychiaters een reisje cadeau gedaan  met het geld dat ik er al aan uitgegeven heb, maar helaas pindakaas, niets helpt… De beste gedragstherapeuten hebben al geprobeerd om me te helpen, de meest gerenomeerde shoktherapie heb ik al beproefd. Eén psychiater heb ik zelfs van zijn nageslacht beroofd, door hem een schop tussen zijn benen te geven toen hij 2 huisspinnen zomaar rond liep lopen! Alleen al over dit onderwerp schrijven doet me huiveren, dus ik vind wel dat ik het recht had om die man zo toe te takelen, toch? Als kind werd ik elke ochtend wakker met een joekel van een huisspin op het nachtlampje naast mijn bed, geen enkele ochtend kon ik deftig uit mijn bed komen zonder de ganse buurt op stelten te zetten. Op mijn 15 jaar ben ik zelfs eens poedelnaakt gillend de straat op gelopen om mijn buurman om hulp te vragen, toen er een spin in het gordijn in mijn slaapkamer zat, die arme man is ondertussen overleden. Ik denk soms nog dat ik hem toen een paar jaar van zijn leven heb afgenomen door in vol ornaat voor zijn raam te verschijnen.

Vannacht kwam ik na een aperitiefje thuis, en werd ik verwelkomd door een joekel van een huisspin in mijn slaapkamer. Mijn standaard reactie zou zijn: gillen en de buren uit hun bed bellen om het beest stante pede te doden! En dan moet ik ook nog het lijk zien als bewijs. De uren daarvoor had ik in de roséwijn gehangen, wat me op één of andere manier in een staat van gelatenheid en op het laatste ook misselijkheid had gebracht. Ik zag het monster zitten, ik weet niet hoe het komt, maar ik heb het uitgemaakt voor ‘dwaas beest’ en heb het zonder verpinken DOODGESLAAN! Jawel, je leest het goed, zomaar, alleen, zonder te gillen heb ik dat beest DOODGESLAAN! Fantastisch, toch?! Het gevoel de lotto te winnen, zal wellicht ongeveer hetzelfde zijn, alleen was ik terug in mijn roes waardoor mijn euforie lichtjes gedempt werd. Deze ochtend werd ik wakker met een gi-gan-tische kater, en het gevoel dat ik gisteravond een asbak had opgegeten. Ik moest plassen, maar plots zag ik het lijk van het monster nog aan de muur hangen. Ik durfde niet meer uit mijn bed. Ik had schrik dat er nog meer van die monsters zouden rondkruipen in mijn kamer. Ik durfde mijn blote teentjes niet op het parket plaatsen. Ik was ontnuchterd! Help! Toen ik zag dat de klok tegen het middaguur aan tikte, en ik besefte dat ik eigenlijk nog iets wou maken van mijn weekend, heb ik al mijn moed samengeraapt en ben ik naar het toilet gelopen, waar ik onmiddellijk in de lavabo checkte of er niet nog zo’n monster zich daar schuilhield. Ook een douche nemen was een nachtmerrie, en ook alle gaatjes in het plafond of onder mijn deuren werden aan een grondige inspectie onderworpen. Nu zijn we een paar uur verder, en ik zit nog steeds met opgetrokken benen in mijn zetel… Het lijk hangt nog in de slaapkamer. Ik wacht geduldig op een vriendin die straks langskomt en die mijn appartement met plezier van het lijk zal ontdoen. Misschien was het deze keer short-term therapie.

26-10-2012 om 18:08 geschreven door Ann De Rocker  

30 seconds

Ik had hem leren kennen op een feestje. ‘Jimmy’ was zijn naam. Vriendelijk, niet onknap, donker haar en donkere ogen en vooral heel erg geinteresseerd in mij. Behalve zijn naam, vroeg ik me af wat er mis was met deze jongeman, waarom hij nog single was. Op mijn leeftijd mag je niet te kieskeurig zijn, dus ik besliste om hem mijn nummer te geven toen hij dat vroeg. Naar goede gewoonte bleef ik plakken op het feestje, tot ik zag dat de zon opkwam en dus wist dat het tijd was om naar huis te gaan.

Aangekomen in mijn nest, ja, het mag gerust een nest genoemd worden, hoorde ik plots ‘piep piep’, het geluid van een sms. ‘Je bent een fantastische meid en ik ben blij dat we elkaar leren kennen hebben vanavond, heb je zin om volgende week iets te gaan drinken?’  Een tweezijdig gevoel bekroop me, enerzijds vond ik het fantastisch dat er jongemannen zijn die zo snel zien hoe fantastisch ik ben, anderzijds vond ik dat hij wat hard van stapel liep. Hoe kan je nu iemand op zo’n korte tijd fantastisch vinden? Maar, zoals daarnet al aangehaald, op mijn leeftijd mag je niet al te kieskeurig zijn, dus ik besliste me in een avontuur te storten en dit een kans te geven.

We gingen iets drinken in café ‘De zoo’, waar je ook sushi kan eten. Ik lust héél graag sushi ! Elke dag zou ik sushi kunnen eten, en wel met zoveel smaak dat élke vegetariër die me sushi ziet eten, onmiddellijk zijn principes aan de kant zou zetten. Binnen het uur leek mijn oudroze blousje meer op een schilderij, besprenkeld met sojasaus, maar het smaakte me zo goed dat het me eigenlijk niet kon schelen. Het smaakte zelfs zo goed dat ik de helft niet gehoord had van wat mijn tafelgenoot had verteld die avond. Bij het naar huis rijden, kreeg ik alweer een berichtje van Jimmy, over hoe fantastisch hij me wel niet vond. En of we overmorgen nog eens konden afspreken. Ik ging akkoord en besliste om deze keer te luisteren naar wat Jimmy eigenlijk allemaal te vertellen had. Het viel me wel op dat de meerderheid van het gesprek over zijn job als IT’er ging, en over het feit dat hij op zoek was naar een ‘serieuze’ relatie. Meer kwam ik die avond eigenlijk niet te weten, maar ik besliste om hem toch een kans te geven en lichtjes beneveld kusten we elkaar. Vlinders waren er niet, maar ik dacht dat die wel zouden komen. Ikzelf kom overal te laat, waarom zouden vlindertjes in de buik dan niet te laat mogen komen.

Luttele afspraakjes verder wist ik dat Jimmy niet gelogen had. Hij was inderdaad op zoek naar een ‘serieuze’relatie. Met de nadruk op ‘serieus’. Want dat was het wel, en in dit geval stond ‘serieus’ synoniem aan ‘saai’, eigenlijk heel erg serieus en heel erg saai. Ik besliste om hem niet langer aan het lijntje te houden en ook niet meer op de vlindertjes te wachten, en die avond nam ik hem bij wijze van afscheid mee naar een etentje bij vrienden. Nadat ik handen en tenen had afgelikt, want de gastvrouw had sushi geserveerd, gingen we 30 seconds spelen. Heel eenvoudig, binnen de 30 seconden moet jouw teamgenoot zoveel mogelijk woorden raden, maar enkel het woord zelf mag niet vermeld worden. Jimmy startte. Na 20 seconden ‘eueueueueueueueuhhh’ te hebben gejodelt, had hij de omschrijving voor 1 van de 5 woorden gevonden: ‘ een stad in Holland’! Op mijn beurt riep ik ‘euh??’ maar toen riep de scheidsrechter ‘stop’ en was onze beurt om. ‘What the f***’?! dacht ik bij mezelf! Je zit 20 seconden na te denken, en dan ‘een stad in Holland’! Er zijn duizenden steden in Holland! De vrienden aan de overkant raadden zonder problemen ‘Alice in wonderland’, Rotterdam, Dalai Lama en ga zo maar door. Het was duidelijk dat ik niet het grootste talent in taal naast me zitten had. Had hij meegedaan aan het wereldrecord ‘euh’ uitspreken, dan had hij gegarandeerd gewonnen! Ik kreeg het écht op mijn heupen, want ook als ikzelf de woorden moest omschrijven, kende hij de woorden niet. Denk hierbij aan ‘de SS’ en ‘Che Guevara’, maar ook aan ‘Ducktales’ en ‘Nicole en Hugo’. Mijn vrienden hadden de slappe lach en er zijn die avond menige opgetrokken wenkbrauwen mijn richting uit gekomen.

Op de terugweg naar huis heb ik Jimmy gedumpt. Jimmy was enorm teleurgesteld, want hij zag zijn serieuze relatie voor de zoveelste keer in rook opgaan. Hij noemde me zelfs een bitch. Ikzelf was enorm opgelucht, het was duidelijk dat we niet bij elkaar pasten en dat zijn IQ zich beperkt tot dat van het konijn in ‘Alice in wonderland’.

Opgelucht dat ik me van Jimmy en onze ‘serieuze’ relatie ontdaan had, en blij dat ik in mijn nest lag, werd ik plots opgeschrikt door het geluid van een sms. ‘Je hebt die loser toch gedumpt? Niet onknap en wel sympathiek, maar niets voor u! Hij is véél te serieus voor u. slaapwel’.

Ik had duidelijk de juiste keuze gemaakt.

26-10-2012 om 13:03 geschreven door Ann De Rocker  

GALGJE

De vriendin had spinazie met maanzaad mee, tomaten met fetakaas, 2 gekookte eitjes en paprika’s gevuld met vegetarisch gehakt. Lees je regelmatig Goed Gevoel, dan weet je onmiddellijk dat dit ‘superfood’ is, hetgeen ik exact kan gebruiken in deze periode. Inderdaad, ik lig nu al 3 weken plat in mijn bed en nog steeds denk ik dat er naast mijn bed een fee met een toverstokje zal verschijnen. Ze zal dan heel hard in mijn hand knijpen en zeggen dat dit allemaal een boze droom is. Ik als positivo, beslis dan ook om van deze boze droom het beste te maken. Hoe langer hoe meer krijg ik het vermoeden dat die boze droom werkelijkheid is, en dat ik die werkelijkheid maar eens moet onder ogen komen. Dat doe ik dus, en ik maak er het beste van. Dit is wellicht de enige periode in mijn leven waarop ik me zonder schuldgevoel door iedereen mag laten dienen, en waarin ik iedereen mag afsnauwen als ik daar zin in heb. Er zal me tijdens deze sabbatperiode (want zo bekijk ik het) weinig of niets kwalijk genomen worden.

Als creatief wezen wil ik mijn hersens in deze periode niet laten verschrompelen tot het IQ van 100 gram haverzemelen, dus ik trommelde de vriendin op om gezelschapsspelletjes te komen spelen. Na een aperitiefke mocht ze uit een imposant gamma spelletjes kiezen, net zoals dat gaat bij een viskraampje op de kermis. De vriendin behaalde naar mijn mening 7 punten op 10, want ze koos voor Galgje, pure nostalgie. De doos rook zelfs nog naar de appeltaart die op zondagmiddag werd geserveerd. Dikwijls gingen mijn zus en ik die dag de uitdaging aan om spelletjes te spelen. Na gemiddeld 3 happen van die taart, vlogen we elkaar al in de haren en was het spel afgelopen. (Ooit heeft mijn zus eens een ganse namiddag pratend tegen de vogels van mijn opa doorgebracht omdat ze haar verlies bij een onnozel kaartspel niet kon verteren. )

De vriendin en ik gingen ook Galgje spelen, en haar blik verried dat ze niet van plan was om het me gemakkelijk te maken. ‘Om het eerst 5 woorden raden’, spraken we af. Mijn eerste woordje was ‘kippebil’, wat ze dan ook kon raden. Haar eerste woordje was ‘bechamel?’ ‘belhamel?’ ‘Jaaaaa!’. Mijn volgende woordje was ‘aquarium’, maar in al haar enthousiasme gokte ze op ‘aquarius’, het raden van de letter ‘s’ achterwege latend. Jammer, punt minder. Vol overgave en met een verdomd gemene glimlach probeerde ze een nieuw woord te vormen. Plots zag ik de twijfel toeslaan. Ze had internet nodig zei ze. Ik leende haar mijn Blackberry en na luttele seconden opzoekwerk hoorde ik haar vloeken, ‘Nietzsche’ is wel degelijk met een ‘z’ in het midden dus past niet in het achtletterige telraam dat voor ons stond. Na ‘tippelen?’ ‘neen!, timmeren!’, ‘mug’, ‘sul’ en ‘meloenen’, hadden we zin in een andere uitdaging. We gingen voor ‘onderuit’ en eindigden bij Mastermind. Toen werd het pas duidelijk hoe lang ik al ‘inactief’ ben, ik hoorde mijn hersenen bijna letterlijk kraken. Nadenken gaat niet meer zoals een paar weken terug, en jammer genoeg heb ik mezelf die bewuste avond ‘aan het galgje’ gepraat.

Ik wacht nog steeds op de fee met haar toverstokje.

26-10-2012 om 13:00 geschreven door Ann De Rocker  

‘I have a dream’ zei Martin Luther King.

Ik droom soms ook. En ik heb een droom die steeds terugkomt. Dan droom ik dat ik plots een groot licht zie aan het einde van een tunnel, en dus naar de eeuwige jachtvelden vertrek. Gezien het aantal accidenten dat ik in dit leven al veroorzaakt heb en het aantal auto’s dat ik al perte total heb gereden, is het niet echt verwonderlijk dat ik hier zo regelmatig over droom.

Ik kom dan voor een grote, bruine en met tralies bezette poort te staan, na alle indiaantjes in de jachtvelden te hebben uitgewuifd.

En dan staat er daar een duiveltje op me te wachten. Jaja, een écht duiveltje, een klein oranje beestje met een staart die je lelijk pijn kan doen als hij naar achteren slaat. En met een riek in zijn rechterpootje. Want daar ga ik vanuit, dat ik in de hel beland na mijn opdracht op aarde te hebben vervuld. Ik ga er vanuit dat  we in de hel belanden als we teveel alcohol hebben gedronken tijdens ons bestaan. En dat we in de hemel komen als we een vroom leven hebben geleid, met als absolute voorwaarde een wekelijks bezoekje aan de kerk.

Nu ja, dat laatste is al enkele decennia geleden, dus ik verwacht me aan dat duiveltje. Zo’n duiveltje dat je ziet in Jommekesboeken. Laten we dit duiveltje voor het gemak ‘Joske’ noemen. En dan vraagt Joske aan mij: ‘Dag Anneke, welkom in de hel! Weet jij hoe het komt dat je hier bent?’ En dan antwoord ik met blozende kaakjes: ‘Omdat ik de omzet van de Charlatan gedurende de laatste 10 jaar helpen verdubbelen heb?’ ‘Inderdaad, onder andere !’ antwoordt Joske dan. ‘En wat nog, wat heb je precies bereikt in jouw leven daar op aarde ?’ Dan zou ik antwoorden dat ik persoonlijk vind dat ik toch al veel goeds gedaan heb, zoals vriendinnen een schouder aanbieden om op uit te huilen, en mensen doen lachen, en genieten van het leven en dankbaar zijn. Ik zou de rechterwenkbrauw van Joske bedenkelijk omhoog zien gaan en ik zou dus dapper de waarheid opbiechten: ‘Ik heb toen ik 12 jaar was stickers voor blindegeleidehonden verkocht (maar er niet bij vertellen dat ik de helft van de omzet in mijn zak heb gestoken), ik heb al 2 keer een oud vrouwtje de straat helpen oversteken (maar ik zou er niet bij zeggen dat ze daarna op het voetpad over een bananenschil is uitgegleden), ik heb ooit een paternosterke gebeden  opdat de politie me niet zou vinden nadat ik zwaar beschonken was doorgereden tijdens een alcoholcontrole, en ik sleep al jaren een schuldgevoel mee over het feit dat ik een klasgenootje haar stoel had weggetrokken en dat meisje er een hersenschudding aan had overgehouden (jaren later vernam ik via-via dat ze werd gespot in Sint Camillus).’ Joske zou me dan verontwaardigd een trap onder m’n kont geven en uitroepen: ‘Jij hoort hier helemaal niet thuis, in de hel!’ Dan vlieg ik naar beneden, terug door de tunnel waar op het einde dan de indiaantjes naar mij wuiven, en val ik met een harde klap op de grond. Blijkbaar ben ik er nog niet klaar voor, voor het hiernamaals. Ik heb hier nog teveel te doen. Dromen bijvoorbeeld.

26-10-2012 om 12:58 geschreven door Ann De Rocker  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

26-10-2012 om 12:50 geschreven door