Wat hebben we hier heerlijk geslapen onder het donsdeken in onze loft onder de “Champagne hemel”!

En hoe fijn is het om nog eens een douche te kunnen nemen in een inloopdouche! Da’s toch wat anders dan in een benepen hokje van 1mx1m 😉

Én-het kan niet op! - om jezelf af te drogen met een frisruikende handdoek (want in Husseren rook hij toch wat naar “natte handdoek 🤢)

We namen onze “op zondag wandelen we samen naar de bakker”-traditie weer op en staken de straat over naar de bakker Pio Adriano van gisterenavond 😄

Geen lange rij, op zondag is het in Saint- Brice-Courcelles duidelijk uitslaapdag 😉

Omdat het niet zeker was om hoe laat we zouden thuis komen, kochten we twee appelflappen, twee chocoladebroodjes, twee van die lange “vlechten” met chocolade en een frangipane koek 😋

In de loft was het wel even zoeken hoe de koffiezet werkte, maar Marc was hier weer mijn reddende engel! Die kreeg de koffiemaker aan de praat.

Ik hoopte op een stevige tas en kreeg wat ik in Italië kreeg wanneer ik een “americano” vroeg: een plasje van een tweetal centimeters…😁😁

Maar niets wat een geut heet water niet kan fiksen…

En zo zaten we daar dan: “Flup en zijn wijf”, hoog en droog in een leuke, gezellige en knusse loft in de buurt van Reims. Héél gezellig! Dit is een plek waar je zou kunnen wonen (mits nog hier en daar wat kasten erbij 😉

 

We mochten van Cédric gerust tot ‘s avonds blijven, maar het was prutweer (grijs, miezerregen,…) én we werden verwacht op het verjaardagsfeestje van Liv, dus was het tijd om de boel op te kramen. We droegen alle dozen champagne terug naar beneden, Marc ging de auto halen, alles werd ingetast en ik legde nog snel de sleutel op het bureau en deed de deur op slot met de code. En wijle weg!

Het was rustig onderweg en dus aangenaam rijden…

Ik had nét mijn gsm weggestoken (ik neem nogal graag foto’s van de voorbijkomende landschappen) toen we vlak langs de kant van de weg een ooievaar op een nestpaal zagen zitten! En vlak bij België!!! Zo zot! Dat beest was waarschijnlijk wat van de route afgeweken want de Elzas ligt een hele hoop kilometers zuidelijker!

Het was best druk rond Brussel (wanneer niet eigenlijk?!) en ik was blij toen we daar ook weer voorbij waren.

Rond kwart over 12 - half één waren we thuis. We kregen van Karl de post én een potje dampende verse soep die Ann net had gemaakt! Dat smaakte!

Tegen de tijd dat we naar het verjaardagsfeestje van Liv trokken, was de auto uitgeladen, de was gesorteerd, lagen de meeste spullen terug op hun plek…

Het was goed en weer een heerlijke ervaring!

 

Nog wat na-opmerkingen:

Het heeft zowat de hele nacht gegoten!! Allee, elke keer als ik wakker werd, hoorde ik het toch regenen, zodus…We waren vandaag weer vroeg wakker, dus gedoucht, alles ingepakt, alles in de auto gezet en dan was het zowat tijd om te ontbijten. Kennelijk zijn wij toch niet zoooooo’n vroege vogels want de oudere Duitsers volgden vlak achter ons. Ik begrijp het wel: de eigenares moet waarschijnlijk het hele stuk naar Eguisheim voor brood en consoorten, maar ja, als je een B&B wil houden, moet je eigenlijk ook wel bereid zijn om de gasten om 8uur te laten eten. Soit, het was kwart voor negen, ook geen ramp. Ik kreeg een compliment dat ik lekkere parfum aanhad en ze ging meteen de naam noteren… We geraakten terug aan de babbel met de oudere Duitsers en nadien ook met de jongere die later binnendruppelden.

Tegen half tien zijn we vertrokken, de wolken kropen over het dal en hingen vrij laag, wat toch spectaculair is! We reden nog één laatste keer langs Eguisheim, zagen daar de ooievaars nog eens op de kerktoren zitten en reden dan verder. Wat onze gps in haar hoofd heeft gehaald, weten we niet (was er file op of naar de snelweg? Ging het te lang duren?) maar ze stuurde ons langs Ribeauvillé ( en het hotel waar we de laatste keer met Kim, Dominique, Daniël en Odin hebben gelogeerd!) en daarna begot helemaal een berg over! We sukkelden achter een Deen en nadien sukkelde die nog achter een Nederlander met een omgebouwd busje…Marc kreeg het danig op zijn zenuwen, gehard en getraind als hij was door de bergwegen in Le Marche…Dus wachtte hij op het gepaste moment om ze allebei voorbij te steken (en ik ben weer een aantal jaren van mijn leven kwijt! 😱)

Langs welke wegen we hier in de Champagne streek geraakt zijn, is mij een raadsel, maar het waren niet de gewone snelwegen. Maar geen probleem, het was redelijk ok qua drukte, dus ik klaag niet. Alleen…ik zou na 2uren overgenomen hebben, ware het niet dat we geen enkele stopplaats tegenkwamen. Eerst vonden we het nog niet nodig om te stoppen, nadien was er geen benzine station meer, wat dus maakte dat Marc weeral de hele weg gereden heeft van Eguisheim naar Damery, met een snelle plasje-langs-de-weg pauze (voor hem) en dan ook meteen maar een reep opgegeten. We waren rond 14u15 bij Prévoteau-Perrier, alwaar we op de “oprit” mochten staan. Het meisje dat ik gisteren aan de telefoon gesproken had, deed teken dat we niet op straat moesten gaan staan, maar op de oprit konden en vroeg dan meteen ook of we iets wilden degusteren… bien sûr! Altijd lekker, zo’n fris glas champagne!

We proefden van de Blanc de Noir (Marc), Adrienne Lecouvreur (ik) en dan allebei nog een proever van La vallée. Nadien zijn we gaan afrekenen. De dochter vertelde dat de papa nu al in een rolstoel zit (pas 77, maar ik dacht dat hij een hersenbloeding had gehad) maar nog wel goed bij zijn hoofd was. Voor de mama wordt het allemaal soms wat veel, maar gelukkig woont iedereen vlakbij en wordt er geholpen. We kregen nog een knalroze tote bag mee, laadden alles in en vertrokken richting Sacy.

Dat was best nog een eindje van Damery, we passeerden ook Chamery en kwamen voorbij onze eerste favoriet: Henri Maillart, maar het hek was dicht, dus ze verwachtte vandaag precies geen gasten. Mevrouw Prévoteau zei ook dat het minder druk dan anders was, door het slechte weer, ze vroeg zelfs aan andere gasten of de verwarming niet aan moest. Ook hier is het dus al de hele tijd shitweer!

We arriveerden in Sacy en konden op het pleintje voor de deur van Champagne Mobillion parkeren. Een beetje aarzelend liepen we over het binnenkoertje richting de deur die openstond en waarachter we stemmen hoorden. Een vriendelijke, oudere dame met een krulletjeshoofd heette ons welkom en na even denken, wist ze weer dat ik die vrouw was die al een hele tijd geleden een reservatie voor een bezoekje had gedaan. Alle stoelen zaten vol in de kleine ontvangstruimte (die lijken toch allemaal op elkaar hé, behalve dan die van Prévoteau, dat is een sjieke zaal tegenwoordig)

We kregen een bordje met van die roze boudoirkes, en met een soort van macarons (dat op zich is al lekker! ) en het duurde dan even eer de heer des huizes zich van het andere gezelschap had losgemaakt om ons een glaasje te laten proeven.

Maar het was hem vergeven, zo’n vriendelijke man! We kregen allemaal een hele uitleg over de verschillende soorten druiven en de verschillende smaken en hoe ze aan een zo uniform mogelijke smaak geraken… Er waren nog twee koppels Belgen, een Amerikaans koppel en eentje uit Engeland (die kennelijk een fout Sacy in de gps had getikt en daardoor ongeveer 4 uren in de file hadden gestaan rond Parijs) Cindy had gevraagd om twee dozen mee te brengen en wij hebben dan zelf ook twee dozen gekocht (een brut en een blanc de blancs), de rosé hebben we hier niet gekocht voor ons, omdat we die bij Prévoteau hadden gekocht.We kregen van de vriendelijke man een toffe champagnestop én zowaar een ijsemmer! Zo lief! Ik vond het wel een beetje affrontelijk dat hij de dozen van Prévoteau zag staan, maar de mens zal ook wel weten dat de meeste Belgen het niet bij één adresje houden daar in Champagne.

We reden verder door naar Brice-les-Courcelles alwaar Cédric ons - samen met zijn twee dochtertjes - opwachtte. We konden parkeren op de afgesloten parking en dan was het twee hoog op een hele mooie en verzorgde houten trap. Kennelijk is het appartement niet van Cédric zelf, maar heeft hij het opgeknapt omdat hij het zonde vond dat het hier leeg stond te verkommeren. En wat een leuke loft is dit zeg! Hier zou je kunnen wonen! Veel licht en echt gezellige ruimten! Hier vlak tegenover (allee, beetje schuin maar nog geen drie minuten) ligt een bakker die tot 19u open is, toen we dat wisten, zijn we eens gaan kijken of we daar niets konden kopen om vanavond op te eten. In plaats van weer de auto in en naar Reims of zo… We kochten twee kleine quiche lorraines en een andere pizza-achttien koek met “chicken Tex mex” en paprika’s enzo. In een klein winkeltje aan de overkant kochten we melk voor bij de koffie morgenvroeg en een Fanta en we togen terug naar “ons” appartement. Gezellig! Nu moeten we niet meer buiten en kunnen we op tijd onder de wol. De bakker morgen is vlakbij, koffie is hier voldoende…komt helemaal goed!

Buiten is het nog steeds grauw en fris en droevig, maar we zitten hier gezellig en hoog en droog! Meer moet dat niet zijn!

We waren al vroeg wakker, want om 05u00 is het hier licht, we hebben nog wat verder gedommeld, aan en af tot een uur of zeven, dan was het op. Ik heb wat ge-duolingo’d en Marc heeft wat in de krant gelezen. Douche genomen en klaar om te ontbijten. We zijn hier kennelijk met drie koppels: twee Duitse koppels (of wat had je gedacht?) en wij.

Er stond een mandje met sneetjes baguette, twee verschillende spietjes kaas, potjes confituur, sneetjes verse meloen, twee youghurtjes en twee hele dikke croissants. Sinaassap (uit brik) en koffie.

Het eten verliep grotendeels in stilte, tot er toch wat beweging kwam doordat er een conversatie ontstond tussen de eigenares en gasten over de weeronline-app. Uiteindelijk was het na tienen dat we van tafel kwamen (ha ja, we konden pas om 09u00 gaat ontbijten)

Het uitzicht vanuit de veranda waar het ontbijt is, is adembenemend! Zo ver dat je hier kan kijken! En dan was het nog zwaar bewolkt! In de zomer, met een heldere hemel moet dat de moeite zijn!

Het dode spitsmuisje dat er gisteren al lag, lag er vandaag nog…beetje kriepie!

We besloten om eerst Colmar te bezoeken, ik was niet zeker of we er al ooit geweest waren, later bleek van niet, er kwam me alleszins niets bekend voor. We parkeerden in een ondergrondse garage en togen op pad.Gelukkig hadden we allebei een paraplu want het begon te regenen zodra we buiten kwamen.Maar met regenjas en paraplu…alles prima!

Wat we niet verwacht hadden, was dat het hier zo druk zou zijn! Dzjieses! Dat liep hier vol! Busladingen bejaarde Duitsers, waarschijnlijk ook Belgen, maar evengoed Japanners en Nederlanders! Het is in Colmar dan ook heel toeristisch, dat merk je aan de vele souvenir winkels en ook aan de prijzen! Die zijn zoals in België. (Of meer!)

We liepen langs de hoofdkerk en moesten er natuurlijk ook eens ingaan, langs het museum van Bartholdi (de man die het Vrijheidsbeeld heeft ontworpen) , langs een craft fair waar allerhande dingen werden verkocht, gaande van oorbellen en kettingen, over aardewerk, over kleding, over thee,… altijd gezellig! Er is hier ook een overdekte markt, heel proper en wel eens tof om door te lopen (niet heel groot en voornamelijk gevuld met eetgelegenheden) Dat het “hangsloten vastmaken aan bruggen” ooit een hype was, is hier nog goed te zien, honderden hangsloten in hartjesvorm hingen hier aan de bruggen, want er is hier zowaar een Little Venice (met weliswaar veel “imaginé” ðŸ˜‰)

Maar druk!!! DRUK! Wat moet dat hier in de zomer zijn, als het hier op een doodgewone vrijdag in mei als zo’n begankenis is?!

We stopten voor een cappuccino (Belgische prijzen!) en ontdekten nadien dat er een Starbucks was in de winkelstraat, maar soit. En kochten een broodje met beleg bij een bakker, want om nu al op de dag Flammkuchen te gaan eten, dat is wat zwaar. En dan stilaan terug naar de parking, want we zouden in Eguisheim het wijnhuis Gruss bezoeken om wat crémant te kopen.

Zo gezegd, zo gedaan! We werden vriendelijk ontvangen en kregen een proefglas van hun brut en ééntje van hun speciale cuvée. Het werd die laatste, waarna we met de supervriendelijke eigenaar een klapke deden over het weer en de problemen van droogte of nattigheid, terwijl hij onze bestelling uit zijn magazijn haalde.

En nadien hebben we een hele leuke wandeling door Eguisheim gedaan. Wat een tof dorp is dat hier!! Helemaal in een cirkel gebouwd en hier en daar staan panelen met uitleg waarom bijvoorbeeld de huizen zoveel kleuren hebben, of wat de tekens boven sommige deuren betekenen, of hoe de oude stadspoort eruit zag.

Bovenop de kerk nesten 3 ooievaarsgezinnen en we zagen er ene een kakje lossen…man! Als je dàt op je kop krijgt!? Maar je wil het ook niet op je dak hoor!

Ik vind het wel machtig om die ooievaars te zien vliegen, ze vliegen echt uitgestrekt én ook best heel hoog en niet “kop in kas” zoals reigers vliegen.

En zo leuk dat ze beginnen kleppen als man of vrouw in het nest landt! ❤️

De kleintjes zijn niet meer zo heel piep, want ze komen al boven de nest rand uitkijken, dat moet ook tof zijn, om ze te observeren als ze beginnen te vliegen…

Het was aperitief-tijd en dat deden we in een klein zijstraatje, in een gezellige bar. Ik mocht van de dame eens proeven of ik de gewürtztraminer wel ok vond en dat was zo…

We zaten er heel knus tot we druppels voelden en naar binnen moesten verkassen, waar het ook heel gezellig was!

Nadien stilaan naar huis waar we de koffer even opgeschikt hebben, want met een hoop zakken met vuile was, lijkt het een beetje op een stort! Nadien gingen we op zoek naar een adresje om vanavond te gaan eten. De superlekkere pizzeria (volgens de B&B eigenares) had geen enkel plekje meer, dus zijn we maar naar een ander dorp gegaan (om te vermijden dat we NOG eens naar Eguisheim moesten.)

We kwamen terecht in Restaurant Belle Vue in Gueberschwihr, een dorpje vlakbij Husseren. We kwamen er als eersten binnen (! Wij weer!) en vreesden al dat het een stille avond zou worden, maar niet lang nadien kwam er een oosters koppel met hun dochtertje aan en die kregen de tafel naast ons. Het kind was niet helemaal ok, we denken dat ze autistisch was, want ze sprak niet en riep soms iets uit en zat redelijk ongecontroleerd met haar hoofd te zwaaien en soms heel zwaar te ademen. Maar hoedje af voor de ouders dat ze dan toch met dat kind gaan uit eten, hoewel het soms schrikken was wanneer ze iets riep…

Tegen acht uur begon het restaurant goed vol te lopen, als je een paar tafels van 6-8 personen hebt, dan gaat dat vooruit natuurlijk!

Onze aperitief was een lekkere rosé crèmant die eerlijk gezegd een beetje naar pinot de charentes smaakte, lekker!

Nadien had Marc eendenfilet in dunne schijfjes gesneden met frietjes en seizoensgroenten en groene asperges en daarbij een pinot noir. Ik had dorade filet met witte asperges en een saus van erwten met gestoomde patatten. Ik had daarbij een muscat wijn en die was heel lekker! Als dessert namen we allebei een coupe met verse aardbeien en dat het ons gesmaakt heeft! Niet zwaar en lekker!

De wandeling naar de auto maakte het verteren al wat makkelijker (het was begot redelijk steil omhoog!) en na een minuut of tien waren we terug aan onze B&B, goed op tijd om nog wat te schrijven en niet te laat in ons bedje want morgen is het weer een stevige trip naar Champagne (347 km - volgens mijn gsm zo’n 4u28)

Het was weer een niet al te comfortabele nacht, met een plasmoment rond vijf uur (en we hoorden de buurman/vrouw ook al rondtaffelen) en de bedenking of we toch misschien al niet moesten vertrekken.

Maar…dat zou ons pàl in de spits op de ring in Milaan zetten, dus toch nog maar even omdraaien en verderknorren 😉

Tegen zeven uur zijn we opgestaan, douche genomen, fruitjes gesneden en granola en youghurt erop en daarna alles ingeladen en we waren klaar om te vertrekken. Tegen 8u20 waren we weg…Parma onder een laag bewolking achterlatend.

We zijn nog even gaan tanken en dan was het zover: de snelweg op en richting Elzas!

Het was héél druk rond Milaan! Alle Duitsers keren huiswaarts denken we! En de Italianen…die sjesen rond alsof hun leven ervanaf hangt! Ongelofelijk!

We zijn eens gestopt voor een sanitaire stop, vlak na de Zwitserse grens en alsjeblieft!!! 9,80 Zwitserse francs voor twee cappuccino’s!!! al goed dat we het kortingsbonnetje van het wc-bezoek hadden, moesten we nog “maar” 7,80CHF betalen! Dieven!!

Aan de Gotthard tunnel was het wel even stevig aanschuiven, daar hebben we toch zeker een dik half uur verloren… Maar toen we eruit kwamen en we zagen wat er aan de andere kant stond aan te schuiven!!! 😱 en het is vandaag maar een gewone donderdag hé! Jongenslievendeugd! Waarschijnlijk gaat de ene kant van Duitsland nu terug naar huis en komt de andere ander kant nu naar Italië…

Even na de Gotthard zijn we terug gestopt voor een plaspauze (deze keer moest ik maar 1,50 CHF betalen voor een koffie!) en hebben we onze foccacia met gerookte ham en tomaatjes verorberd, we waren nét geïnstalleerd op onze pikkeltjes in de “picknick area” toen de hemelsluizen weeral opengingen… boke eten in de auto dus maar…

En wàt hebben we water over ons gekregen vandaag! GIETENDE regen! Niet normaal op sommige momenten, gelukkig waren we al in Zwitserland en rijden ze daar een pak gedisciplineerder dan in Italië! En…onze auto werd er terug wat properder van! 🤩

Allee, na de hectiek van Basel was het nog een 60-tal kilometers rijden en die goeie Marc heeft dus de hele weg van Parma tot in Hussen-les-Châteaux gereden! De mens verdient een standbeeld!

Onderweg zagen we een vijftal ooievaars in een wei, die waren één en ander aan het verhapsjakken, zo tof om die te zien! En het waren waarschijnlijk de eerste van een hele resem ooievaars die we nog zouden zien!

We kwamen hier aan, maar waren nog te vroeg om in te checken, dus hebben we het gehuchtje wat verkend maar hier is echt geen fluit te zien noch te beleven. Dus dan maar de auto in richting Eguisheim, dat ligt zo’n 5 minuten verderop.

Wat we bijna als eerste zagen, waren de drie ooievaarsnesten op de kerk, mét kleintjes! Je zal maar zo’n nest op je dak krijgen!! Dan is de hele boel ondergesch…. Plus: als zo’n ooievaar blij is (of weet ik veel waarom) dan begint die te klepperen en zijn kop naar achteren te gooien, dat klepperen lijkt op houten stokken die ze tegen elkaar slaan, ik vind het wel een leuk geluid eigenlijk. En het is ook tof, dat zo’n ooievaar redelijk laag komt overgescheerd …toch best een groot beest! En hoog dat die vliegen!!!

Eguisheim is een pareltje, het lijkt alsof je één of ander Efteling dorp binnenstapt, supergezellig! Er liep dan ook behoorlijk wat volk rond, al of niet op zoek naar lekkere Elzas-wijn!

Omdat we hier nu zijn, én omdat we nog wat vroeg waren, zijn we op een terrasje een wijntje gaan degusteren, het was een pinot gris. Nu niet bepaald dé topwijn van je leven, maar het was te doen.

Toen het tegen zessen liep, zijn we toch maar snel terug naar de auto gegaan en naar ons logeeradres gereden. Daar was het wel even zoeken voor we de eigenares vonden, die was net andere gasten de kamer aan het tonen, maar kwam dan meteen naar beneden. Het huis is prachtig gelegen, maar - zoals alle vorige kamers op deze reis, behalve die van Paolo in de Marken- we hebben geen uitzicht! Gek hé, hoe het toeval zoiets regelt… We zitten beneden en hebben een soort terrasje maar aan de “binnenkant” van het huis, eerder dan aan de achterzijde waar de tuin is. Soit, niet belangrijk, het is nu zo. En het ontbijt wordt geserveerd in de achterkamer met zicht op de tuin en een pràchtig uitzicht op de wijde omgeving, dus dat maakt het ook goed.

We hebben ons snel omgekleed en zijn dan gaan eten in Le Caveau des Douceurs, in een Achterhoeken maar het had alle mogelijke aanbevelingsstickers van Le guide du Routard van elk jaar, ook van 2023, dus dat kon niet fout gaan.

We zaten gezellig binnen en hebben geklonken met een lekkere crémant d’Alsace, die zeker niet moest onderdoen voor een goeie cava (champagne was dan weer een stapje te ver 😉)

Nadien had Marc een biefstuk met béarnaise saus en patatjes in de schil en ik had een superzacht stukje kalfsvlees, met groene asperges (wel zeker 2!) en gebakken risotto, keilekker! We proefden er een Pinot Noir bij (die lichtjes leek te sprankelen) en deelden een “crème brûlée glacée”, wat tot mijn domme (letterlijk!) verbazing, een ijsje van crème brûlée was. Echt wel heel lekker eigenlijk !

Naast ons kwam het hoofdgerecht: een choucroute d’Alsace met verschillende soorten vlees. Ik weet dat dat hier een specialiteit is, maar met die saucissen en dat spek… de mens moest een paar keer diep ademhalen en kreeg dan nog zijn bord niet op. Ik was dik blij met onze keuze!

De baas raadde ons nog een digestiefje aan met “framboise”, dus ik verwachtte mij aan een likeurtje à la gisteren. Dat was tegen mijn kl…gesneeuwd! Het was potverdekke een eau de vie!!! Straffe kost zelle!

Al maar goed dat we die gedeeld hadden!

Enfin, het was een geslaagd en lekker dineetje en een leuk einde van een toch wel lange rij-dag! Morgen gaan we Eguisheim nog eens tegoei verkennen…

Ok, ik excuseer mij aan iedereen die bij ons in Middelkerke op het zetelbed moet slapen, als dat ligt zoals dit hier vannacht, dan is dat géén comfortabel bed! We zijn een paar keer wakker geworden, wat liggen draaien, de muren zijn hier toch een beetje van dik karton, dus als de buurman met de vroeg opstaat en het toilet doorspoelt, dan horen we dat, als de douche ergens opstaat, dan horen we dat… Maar voor de rest is het hier wel lekker stil en rustig én toch vlakbij het centrum!

Dus voor iedereen die Parma eens wil bezoeken: Mansarde 57 bij Booking.com, het is een aanrader! ( maar je wil waarschijnlijk geen hele week op dit bed liggen)

Aangezien we niet voor het ontbijt werden verwacht, konden we lekker lang blijven dommelen en zijn we op ons gemakje opgestaan, douche genomen, fruitjes gesneden, wat in het dagboek geschreven (want ik stond wat achter) en iets na tienen de deur achter ons dichtgetrokken. We hebben een paar kerken bezocht en de duomo van Parma ook binnengestapt, die is adembenemend versierd! Ook hier kom je weeral ogen tekort! Nadien tickets gekocht voor het Baptisterium wat ook weer interessant was, maar misschien niet 100% zijn geld waard want toch redelijk duur 12€per persoon voor één ruimte. Enfin, via de app kon je extra informatie krijgen en dat was dan weer wél interessant… Na het Baptisterium zijn we gezellig een koffietje gaan drinken in een knus zijstraatje. Kwam er ineens van bij het kapsalon op de hoek iemand buiten met allemaal plakjes zilverpapier in haar haar, die had duidelijk dringend nood aan een pafje! Het was een zot zicht…

Net zoals we gisteren een Ozzy Osbourne lookalike tegenkwamen, zat er vandaag een Bill Nighy op een terras… grappig!

Iemand heeft doorheen de stad tegels weggehaald en vervangen door hele leuke mozaïektegeltjes, die telkens wat anders voorstellen: een hartje, een huis, een sneaker, een letter, … heel mooi en verfrissend!

Het Parco Ducale was onze volgende stop, dit is niet zo’n mooi park als het Parco Cittadella, maar kom, we liepen onder de bomen en het was er lekker fris, maar eigenlijk kan er niet veel meer over gezegd worden. Het Casa Ducale stond er vermoedelijk (of toch een héle grote villa) en die was heel mooi, maar voor de rest…

De rivier die we over moesten, de Torrente Parma, had nog weinig van een torrent weg, want het was eerder een sijpelend beekje waarvan we vermoeden dat het deze zomer droog zal staan. En dat maakt dat de huizen die vroeger “pied dans l’eau ” stonden, nu een achtertuin hebben (alleen geen achterdeur want die zou dan vroeger waarschijnlijk onder water moeten gelegen hebben…)

Onze innerlijke mens moest wat gevoed worden, dus vonden we een knus barretje waar we een foccaccia aten met hesp (ha ja!) en tomaatjes en een cola erbij. Wijn zo op de middag is niet direct ons ding, ik zou dan prompt in slaap vallen, vrees ik.

We kuierende verder door de straten van Parma, keigezellig! En toen kwamen we aan Ciacco, een vermaard ijssalon. Daar was het een beetje gek georganiseerd: je moest eerst zeggen hoeveel bollen je wou en dan pas kon je kiezen, hoe zot is dat nu?! Je weet toch niet wat je graag wil eten en één bol kunnen er twee worden…Soit, er zal wel een logica achter zitten maar ik vond hem niet. Ik nam een hoorntje met zabaglione (ofte sabayon) en Marc idem dito maar nog met een bol pistacchio erbij. De sabayon was super lekker! En je proefde er zowaar de alcohol door! Dit is - denk ik - het lekkerste ijs dat ik ooit gegeten heb!!

Toen we de Italiaanse versie van De Standaard Boekhandel passeerden, MOEST ik eens binnen. Natuurlijk, zowat alle boeken zijn in het Italiaans, maar evengoed… En Marc ontdekte een jukebox waar je zonder te betalen je favoriete plaat kon spelen. Dus zo klonk er plots Seal door de luidsprekers en nadien David Bowie! Zo tof! Het was ook een hele mooie juke box, met daarin zo’n glitter-disco bal, waarop telkens een andere kleur scheen.

We zijn nog even terug naar het appartement gegaan, ik heb nog wat geschreven en Marc is onze schoofzak voor morgen gaan kopen: focaccia, prosciutto crudo en tomaatjes.

Nadien een douche en terug de stad in om de kerk Madonna de la Steccata te gaan bekijken, die was toch ook weeral ongelofelijk versierd!

We gingen nog even een schoenwinkel binnen waar ik leuke instappers had gezien, maar toen ik ze aanhad, trok het op niet veel, dus dat is weeral 110€ gespaard zie!

Tijd voor een aperitiefje, dat vonden we in een zijstraatje en het werd een Hugo. We kregen er ook grote stukken pizza, belegd broodje enzo bij en dat was gratis, maar zoooooo appetijtelijk zag dat er nu ook niet uit, dus hebben we het maar zo gelaten.

Omdat we niet zo goed wisten waar te gaan eten en omdat we toch in het gedruis wilden zitten en niet in een stille achterafstraat, zijn we terug naar Le Sorelle Picchi gegaan, het adres van gisteren. Maar we hadden niet gereserveerd, dus moesten kiezen tussen een paar tafeltjes tegen de muur…allemaal goed…Deze keer voor mij de lasagne van het huis en voor Marc varkenswangetjes. Met een Lambrusco erbij. Marc had als nagerecht de warme appeltaart met ijs en ik heb terug een likeurtje genomen omdat er iets in de lasagne zat wat een beetje zurig op mijn maag leek te vallen.

De wandeling naar huis deed deugd. Het was om 20:30 nog 21 graden, om 16:30vanmiddag nog 26 graden…zalig!

Het wordt een vroege nacht vandaag, morgen een lange rij dag…

Ik heb even met de dame van het logement van morgen gebeld, omdat we vergeten waren om de reservatie nog eens extra te bevestigen. Ze reageerde wat raar, dus ik hou mijn hart wat vast voor morgen. Vooral toen ze zei dat het niet haar taak / bevoegdheid (ik weet niet meer exact welk woord ze gebruikte) was om restaurants aan te bevelen (?!) dacht ik “ok dan…”🙄 We zoeken het morgen wel uit…

Nu tanden poetsen en bedje in.

Na het lekkere ontbijt - en de ontdekking dat er in de croissants-met-crème niet overal evenveel crème zit 😕 hebben we de auto ingeladen. We hebben nog even gekletst met een koppel Belgen die vandaag naar huis reden, die denken erover om ergens in Spanje een B&B te openen, strak plan, maar niets voor ons.

We zaten snel op de snelweg en togen richting Parma, het was redelijk druk op de weg, vooral heel veel vrachtwagens! En ook heel veel wegenwerken, allee, ‘t is te zeggen: kilometers weg die afgezet zijn, maar je ziet niet waarom en vooral: er is niemand aan het werken!!Zo creëer je natuurlijk files!!

Na dik twee uren, zijn we even gestopt voor een sanitaire stop en een koffie, maar wat was me dat een klucht zeg! Je moest eerst ergens zeggen wat je wou en dan afrekenen, had ik nét alle taffelaars voor mij van de hele parking!! Dzjieses! Wilden ze niet dit maar dat, of nee toch niet, toch wel dat…En dan voorstekers aan de bar waar ik dan de koffie moest afhalen!! Jammer dat mijn Italiaans niet goed genoeg is, en in het Engels van je oren maken tegen iemand die er geen bal van snapt…da’s ook wat belachelijk hé! Allee, lichtjes opgedraaider dan toen we stopten, stapten we terug in de auto (ttz, ikke toch) En dan verder naar Parma. Het was even file aan de afrit en dan zaten we snel in de buitenwijken. We hadden vrij snel gevonden waar we moesten zijn, nog éven binnengestapt in een winkel die mooie tafellampjes verkocht, maar dik 70€ was toch wat teveel voor onze portemonnee.

Omdat ons volgend logement een appartementje is, en er geen ontbijt inbegrepen is, drong een bezoekje aan de supermarkt zich op. Om wat fruit, yoghurt en granola en wat water. Dat dan terug naar de auto gebracht en dan gezocht waar we iets konden eten. We kwamen bij een schattig terras (Il Cantiere del Borgo) niet ver hier vandaan, waar we een hamburger aten met daarbij een cola (Amerikaanser kan niet zeker? 😉) Die van Marc was met kip, de mijne een gewone hamburger, heel lekker met speciale frietjes, alsof ze met een “ontklokhuiser” gemaakt waren of zo, ze waren niet vierkant maar wat met opstaande randjes.

De eigenaar van het hotel vroeg aan Marc om hoe laat we zouden komen, dus zeiden we dat we onderweg waren en togen we erheen. Er stond een frisse dame met haar dochter op ons te wachten, de dochter was erbij om te vertalen. We klommen (en dat kan je vrij letterlijk nemen, die trappen hier zijn pokkehoog voor korte beentjes!) tot de hoogste verdieping, daarom heet het hier ook “Mansarde”natuurlijk 😉 Als je binnenkomt, sta je meteen aan het uitgeklapte bed dat je omhoog kan klappen in een soort van kast, een tafel met twee stoelen, daarnaast een keukentje en dan een trap naar boven met een zithoekje voor kleine mensjes (Marc moet er gebukt lopen) en dan een badkamer. Heel gezellig! En het is eens wat anders om niet in een hotel te logeren…

We kregen de sleutel én een parkeerkaart, zodat we niet alle lappen moeten bijsteken en weg waren ze. Nadien hebben we nog een half uur gezocht naar het paswoord van internet, maar soit 😁

Dan was het tijd om eens de stad te gaan verkennen. Het lijkt ons een redelijk behapbare stad, dus denken we dat we met morgen zeker toekomen om de hoogtepunten te zien. En dat we dus nu even een stapje kunnen maken naar het Parco Cittadella. We kwamen zo stilaan langs de iets betere buitenwijken, waar er lanen met bomen staan en de huizen wat breder waren. In de stad zijn sommige huizen - waaronder dat waarin wij logeren - heel smal.Het park zelf, is omzoomd door een stadsmuur waarover je heerlijk kan flaneren. We zagen een groepje vrouwen (net mama geworden of bijna mama) bij elkaar die een lezing of voordracht of weetikwat kregen…Het jammere was wel dat er een soort van Sinksenfoor in het midden van het park was, wat toch een boel lawaai meebrengt. Toen we de muur rondgegaan waren, zijn we een bionade gaan drinken in het - wat we denken - sociaal project café in het park. We deden een klapke met de barman die Frans bleek te zijn en paleerden ons nadien onder de jasmijnpergola, het was er heel goed zitten!

En nadien stilaan teruggewandeld naar de stad. Je ziet hier mensen van allerlei pluimage rondlopen, ineens kreeg ik iemand in de mot die mij geweldig aan Ozzy Osbourne deed denken (alleen kwamen we pas later op zijn naam) Met lang sluik haar, een donkere ronde zonnebril, jeansbroek en jeansvest en zowat “oude rocker- stijl” . Grappig.

Aan de Duomo zijn we even gaan zitten om te kijken naar het leven dat wat voorbij kuierde. Er kwam een heertje op de fiets aan (er wordt hier heel veel gefietst!!) maar op het plein voor de duomo bestaat de bestrating uit keien, Marc zei nog : “oppassen meneer, dat uw valse tanden niet uit uw mond denderen door die keien!” De man moest kennelijk daar ergens zijn, dus stopte en stapte af en ineens hoor ik iets kletteren: lagen toch wel zijn tanden op de stoep zeker!! Ik wist niet meer waar ik het had, kon me niet houden van het lachen en samen hebben we daar (wel een beetje zodat de mens het niet zag) zitten gieren!! Al maar goed dat hij een flesje water bij had, kon hij zijn tanden even afspoelen. En nog beter was, dat zijn tanden niet stuk waren!! Want dan moest de Pattex bovenkomen en dat blijf je volgens mij toch wat smaken…😆

Ik weet het, je mag geen mensen uitlachen, maar dit was té komisch voor woorden!

In het appartement heb ik gezellig met mama geskypt tot het ietsje na zeven was en ik dringend in de douche moest om te gaan eten.

We probeerden het eerste restaurant dat de eigenaar had aanbevolen, nadat ze mij daar wat hadden staan negeren, kreeg ik te horen dat er geen plek was tot 21u15. Dankuwelmerci dan! Het volgende adres: idem dito! En telkens eigenlijk redelijk uit de hoogte doende, daar heb ik geen behoefte aan hé zeg! En het toeristisch seizoen moet nog beginnen!!

Dan zijn we maar op de wilden boef ergens naartoe gestapt waar we wél welkom waren en hebben een heerlijke gezellige avond gehad! We konden op het terras zitten van een Parmezaanse Rue de Boucher. Dat vroeg om een Lambrusco (typisch van Parma kennelijk), hmmm! Het is eens wat anders dan prosecco. Toevallig kwamen we naast een koppel uit Australië terecht en we zijn aan de klap geraakt. Hij is eigenlijk Maltees, maar zijn ouders zijn toen hij jong was naar Australië en meer bepaald Melbourne geëmigreerd en zowel hij als zijn vrouw (of de dame waar hij bij was) zijn allebei gescheiden en hebben dus nu elkaar gevonden. Zij was hier voor het haarmerk Davines dat kennelijk wereldberoemd is en van topkwaliteit, en hij kwam met haar mee en verkent de stad.

Enfin, we hebben over vanalles en nog wat gepraat, hebben ontdekt dat onze Belgische problemen eigenlijk internationaal zijn (migratie enzo) en het was een super interessante en leuke avond! Marc had osso bucco met gremolata en ik tris di tortelli, lekker hoewel die met pompoenvulling wat aan de zoete kant was, dus die ging naar de overkant.

Marc at zijn eerste tiramisu, ik dronk een parmezaans likeurtje op basis van blauwe pruimpjes (smaakte naar kersenjenever) en we kregen nog een limoncello van het huis. Pas na half twaalf waren we terug thuis!

Wàt een mooi ontbijt kregen we zeg! Een plankje met daarop: een broodachtige croissant, een croissant met crème (lekker!), koekjes met confituur, een meringue-tje, smarties , nog zandkoekjes met chocolade, en cantucci, van die harde koekjes om met vin santo te eten. Dan was er nog brood om te toasten (maar daar kon je een lange baard bij kweken eer die een beetje kleur kregen!) en salami, kaas en hesp. Verder nog cornflakes, muesli, kiwi’s, sapjes, …allee het was in orde. En de mevrouw kwam ons koffie brengen.

Na het ontbijt togen we op weg, terug naar de stad. Ons eerste doel was de Duomo omdat de dame van de B&B had gezegd dat er zoveel te zien was. Dat zouden we nog moeten weten van een vorig bezoek, maar niet dus…

Het eerste loket waar we aan arriveerden, was kennelijk bemand door de dolenthousiaste beambte die liet weten dat hij geen tickets verkocht, dat we daarvoor aan de andere kant moesten zijn. HANG DAAR DAN EEN BORD HÉ! Dan moet je niet zuur antwoorden!😉

Gelukkig was er geen rij en konden we meteen onze tickets voor de hele santenboetiek (basiliek, toren, crypte, baptisterium, bibliotheek, museum) kopen. Eerst maar naar de toren, we baggerden hiervoor wat sneller door het museum en moesten nog even wachten, want het gaat met “lossen en laden” in schiften, handig! Er zijn twee verdiepingen op de toren, allee, eerder een soort zijbeuk die origineel tot de basiliek zou behoren maar door pest en allerhande narigheid werd de basiliek niet zo groot als de inwoners van Siena hadden gedroomd en bleef dit een beetje staan. In de toren zelf, mag je niet (meer) omhoog. Ik meen mij te herinneren dat dat vroeger nog wel kon, maar misschien ook niet.

Wat een prachtig uitzicht hadden we daarboven! Dat we even hoog zaten als de toren op de Piazza del Campo, zoals de Madame van het B&B zei, dat durven we betwisten, maar het was evengoed wel spectaculair!

En een verdieping hoger (langs een smal en stevig draaiend stenen trapje!) was mogelijks nog mooier! We hoorden zeggen dat “la signora con la camicetta fuchsia e i pantaloni verdi ” de laatste was, dat was ik! Dus dat heb ik dan ook tegen de man beneden gezegd 😉

We zijn snel nog even door het museum gelopen, de beelden zijn wel heel mooi, zelf ben ik niet zo voor de schilderijen. Hoewel de manuscripten met de versierde beginletters dan weer prachtig waren!

De volgende stop was de basiliek zelf…drùk dat het daar was!! En veel te zien!! Waauw! Hier kom je echt ogen te kort! De Katholieke Kerk had geld, dat zie je hier wel! Het kon niet groots en blinkend genoeg zijn! Siena was zeker en vast een hele rijke stad vroeger (en misschien nog) Grote delen van de vloer zijn afgezet met koorden, zodat je niet over de tekeningen in marmer loopt, op andere plaatsen ligt er gewoon een soort van vilten tapijt om de vloer tegen alle voeten te beschermen. Slechts een korte periode per jaar wordt dat weggehaald en is de hele vloer zichtbaar, wat heel begrijpelijk is.

Dan gingen we in de rij staan voor de Piccolomini Library, waar de wacht een man tot de orde moest roepen die foto’s trok met een flits en deed alsof hij niet begreep wat hij fout deed, belachelijke mens! Die zouden wij gewoon zonder pardon buiten zetten! Nog wat arrogant doen ook! De bibliotheek was tot de nok gevuld met prachtige fresco’s van Pinturicchio en in het midden een marmeren beeld van de drie gratiën.

Na de basiliek volgde de crypte, die mooi was maar we hadden in Ascoli Piceno al een veel mooiere gezien!

En het Baptisterium was eigenlijk een flop want waar je voor gaat - de doopvont en het altaar - waren in restauratie en helemaal afgeschermd. Dus waarom je daar dan nog voor moet betalen, is mij een raadsel! Beetje afzetterij…

We kregen er een droge keel van en doken een allerschattigst winkeltje binnen waar een oud heertje mij complimenteerde met mijn Italiaans 🤩 en waar we water kochten en - op aanraden van het heertje - een pakje van zijn cantucci. Die smikkelden we op met zicht op de Duomo, ondertussen even met mama getelefoneerd, gezellig!

Nadien togen we op weg richting de kerk van Sant ‘Agostino.

Onderweg nog even een ander winkeltje binnen want dat ene flesje water was niet voldoende, maar daar kon je belegde broodjes eten en het zag er lekker uit! Dus aten we een mooi rond broodje, met prosciutto crudo, tomaten, een sneetje schapenkaas en een tapenade van artisjok, lekker! Dat spoelden we weg met een Sardijns biertje, Ichnusa. Zo, we konden er weer even tegen.

De kerk was leeg, maar je mocht hier geen foto’s nemen. Er is de schrijn van Santa Caterina hoofd, bedekt met een masker maar het zag er evengoed wel echt en griezelig uit! Wat verder dan een relikwie van één van haar vingers van de rechterhand (een heel benig en dun geval, maar het meisje was dan ook maar 30 jaar geworden of zo)

En toen was het tijd om even op de Campo te gaan zitten, op weg daarnaartoe passeerden we het geboortehuis van Santa Caterina (Santuario Casa di Santa Caterina) en waar ze had gewoond en ze haar opdracht had gekregen. Het was een mooie en rustige plek én je kon er op een proper toiletje (onderhouden door een oud meneertje) een plasje doen (wel 0,60€)

Dan dus verder naar Il Campo…de zwaluwen vlogen erop los en sjirpten dat het een lieve lust was! Nadat we er even hadden gezeten, het hele plein absorberend en mensjes kijkend, zijn we terug gegaan naar de Duomo om aldaar een biertje te drinken met zicht op de duomo! Zalig toch!

Via de Basilica di San Francesco zijn we richting hotel gewandeld (beetje gestrompeld ondertussen🥵)

We namen het wijze besluit om ‘s avonds met de auto terug te keren om te eten. Waar we wilden eten, konden we niet terecht, dus moesten we op zoek naar een andere plek. Uiteindelijk belandden we op Il Campo en hebben we heerlijk gegeten! Maar eerst een prosecco-with-a-view.

Marc koos voor een pizza en ik nam - op advies van de kelner - een heerlijke schotel van pasta met nootjes en room en verse kerstomaatjes. Weggespoeld met een rode wijn die niet om te stoefen was. Maar het was wel heerlijk en ik heb de kelner ervoor gecomplimenteerd wat resulteerde in een gratis limoncello voor Marc (ik had de wijn nog)Naast ons zat een tafel met studenten, waarvan er ene altijd maar aan het woord was, die wist alles, kon alles, kon mensen na een paar minuten “lezen”, en zei op een bepaald moment” been there, done that, got the t-shirt”. Dat vonden wij iets om te onthouden 😁

En dan terug naar huis, ook beetje kriepie hoor, zo in het pikkedonker want hier brandt geen licht op de snelweg.

Maar we arriveerden veilig, konden de auto op een goeie plek op de parking van het hotel zetten en kropen in ons bedje.

Vannacht vonden twee onverlaten het geweldig interessant om onder ons raam wat te gaan lawijten 🙄 en tegen de ochtend vond de duif die onder of op het dak woont, dat het haar beurt was 🙄🙄

Er hing een stevige mist over het land, wat maakte dat alles er wat somber uitzag.

Tegen een uur of acht zijn we gaan eten, we hadden dezelfde tafel als gisterenavond. We konden sapjes kiezen, er stond een mega grote pot Nutella, er waren taarten, cake, mini appelflappen, kleine ciabatta’s, hesp en kaas, confituur, youghurt, cornflakes, muesli, toast,…allee, vanalles, je moest niet met honger van tafel.

Gisterenavond zat hier ook een koppel: zij met ravenzwart krulhaar dat wat “stuif” stond, hij een gewone man. Vanmorgen kwam ze binnen en ik denk dat ze nét haar vingers uit het stopcontact had getrokken!!!! Wat was dat! Daar was geen kam in de buurt gekomen, zelfs geen vingers! Dat ze zo van haar man naar buiten mocht! Maar ik denk wel dat ze niet helemaal 100% ok was, ze deed wat raar…

We hebben onze spullen genomen en zijn gaan uitchecken. En dan de auto in richting Perugia, waar we onze auto geparkeerd hebben in de overdekte garage van de Piazzale Europa. Nadien met een hele resem roltrappen naar de stad, dit kwam mij bekend voor maar ja, het kan ook nog een herinnering van ergens anders geweest zijn. Toen we boven kwamen, zijn we lukraak een straat ingeslagen en kwamen we aan een kerk waar ofwel niet lang geleden een huwelijk was, ofwel dat het huwelijk nog moest komen, want er stond een mand met allemaal zakjes, waarvan we vermoedden dat er rijst inzat.

Maar het absoluut zotte is, dat er vandaag kennelijk een mountainbike rit bezig was door de oude stad, de “Enduro Umbrië”, dat zijn mafkezen, die met hun mountainbike de steile straten en trappen van de oude stad afsjesen! Te zot voor woorden!

We klommen verder omhoog in de oude straten en kwamen aan een mooi plein waar een brocantemarkt bezig was! Altijd leuk!

Daar wat rondgekuierd en dan nog verder afgezakt naar het centrum waar we weer een boel mooie dingen zagen: de Piazza IV Novembre het Palazzolo dei Priori, de Fontana Maggiore, de Cathedrale San Lorenzo ofte de duomo,…

Toen we net uit de Duomo wilden vertrekken, kwam er een hele stoet van mensen binnen, allemaal met een korte cape versierd met Sint Jacobsschelpen, dus bleven we nog even staan. Er staat er ook een Copier van de relikwie van de trouwring van de H.Maria, maar dat was een redelijk fluttig ding, dus of de echte ring er ooit zo uitgezien heeft…Maar ja, het is niet omdat goud nu in de mode is, dat dat altijd zo was natuurlijk.

Stilaan kwamen we terug aan ons beginpunt, maar we wilden eigenlijk wel een kopje koffie en niet zomaar ergens in een achterafstraatje. Dus togen we terug op weg, zorgvuldig de oude straatjes vermijdend, want daar kwam het mountainbike-geweld voorbij gedenderd en vele straten waren daardoor afgesloten.

Dus begonnen we de klim langs de stadsomwalling en wat een topidee was dat! Want zo “ontdekten” we nog een boel gangen in de stadsmuur waarvan één een hele mooie tentoonstelling van schilderijen was! Waauw! En de setting was ongelofelijk natuurlijk, daar in die donkere kamers van de stadsomwalling. We kwamen terug boven midden op de brocantemarkt en hebben daar een plekje op het terras van een pasticcheria-met-onvriendelijke-bediening gevonden. Het werd uiteindelijk geen koffie maar een versgeperst sinaassapje en dat was zeker zo lekker!

Terug via de catacomben naar beneden en naar de parking waar onze auto fris (!) en vrolijk op ons stond te wachten.

 

De volgende stop was Castiglione del Lago aan het Lago Trasimeno. We parkeerden onze auto op een schaduwrijke plek even (?!) buiten de oude stad en togen op weg. We waren hier zeer duidelijk niet de enigen! Dit lijkt me zowat de top-weekendbestemming van Italianen allerhande en natuurlijk ook de Duitsers én de Belgen (het moet gezegd!) We kwamen ook Nederlanders tegen, maar die vind je - net als de Duitsers - natuurlijk ook overal!

Onze innerlijke mens begon nu toch wel lichtjes te scanderen dat hij moest gevoed worden, dus vonden we een allerschattigst plekje waar we Torte al Testa farcita konden eten, dus dat werd het, samen met een bionade op een leuk en rustig terrasje, niet platgelopen door Frits en Kees!

Onze torta had salcicchia en gegrilde seizoensgroenten wat eigenlijk gekruimd gehakt en gebakken spinazie was, maar het smaakte! En de bionade was ook super! Nadien wou ik toch eens proeven van cantucci met vin santo( hmmmm…dat klinkt lekkerder dan het was, de vin santo is eigenlijk meer een soort van zoete porto of zo. Maar het petieterig caffé macchiato smaakt er wel bij!

En dan maar terug richting de auto want we hadden nog een trip naar Siena te maken.

Met een héél klein beetje gesukkel, geraakten we op onze plek en kregen we kamer 114 van de vriendelijke dame aan de receptie, ze vertelde ons ook waar we in de stad goed konden eten én dat er vanavond op de Piazza del Campo een loting was over welke drie wijken er nog mochten deelnemen aan de Palio begin juli. De Palio (of het vaandel) is de paardenrace die sinds 1287 wordt gehouden in het centrum van Siena. Zeven wijken liggen al vast, dat zijn die die vorig jaar niet gekozen werden, maar het is een “strijd” tussen tien wijken, dus worden er nog drie geloot. Ah, dat was interessant!

Dus togen we op weg, het centrum was te voet goed bereikbaar: ongeveer 25 minuten tot aan de stadspoort en dan nog 25 minuten tot aan de Piazza del Campo. Het was héél druk in de stad en de Piazza liep al aardig vol, zo zelfs, dat er geen enkel vrij tafeltje te krijgen was van de restaurants/bars rond de Pizza. Dan maar rechtstaan en wachten…

Wat er volgde was eigenlijk spectaculair en hartverwarmend: er kwamen vendelaars aan en trommelaars, die het begin van de loting aankondigden. Om zeven uur ging er boven een venster open en rettekentettekentet! De eerste vlag kwam buiten, groot gejuich in het ondertussen stampvolle plein, dan terug hoorngeschal en de tweede vlag kwam buiten, idem dito en ook zo voor de derde. Veel teleurgestelde mensen natuurlijk, maar een oudere man die naast ons stond met “zijn” wijkvlag tussen zijn broekriem, was dolenthousiast! En eigenlijk is het best een emotioneel moment, ook al maak je geen deel uit van de stad noch de wijken, maar omdat je er op dat moment tussen staat…

Nadien was er weer trompetgeschal en ging er een raam een verdieping hoger open en daar verschenen dan de 7 vlaggen die niet zullen meedoen op de palio van juli, maar die dan wel zeker meedoen op de palio van augustus.

Het plein stond nog danig vol, maar begon wel stilaan leeg te sijpelen, met ons daarbij, wij gingen op zoek naar het restaurant La Fonta Giusta die de dame had aangeraden, en Woehoe! We konden zowaar nog een tafeltje krijgen op het volle terras, ik zat wel met mijn stoel op de rijweg, maar een kniesoor die daarop let. We deelden een bruscetta met verse tomaatjes, rucola en kaasschilfers en nadien at Marc een pici al cinghale en ik een tagliatelle al sugo d’anatra. Met een glaasje rood erbij en spuitwater en we waren weer helemaal blij en voldaan.

En dan moesten we de hele trip naar het hotel nog maken. Het was toch vrij ver hoor, nadat we al vrij lang hadden rondgelopen. Maar anderzijds is het ook een goeie vertering, dus stapten we dapper door…

En het bedje deed dus ook extra deugd…

Ondanks het niet zo goed voelen gisteren, heeft het warme citroensap toch wonderen gedaan en heb ik goed geslapen vannacht!

Toen we wakker waren vanmorgen, heeft Marc de bagage naar de auto gebracht. We zagen daar een héle mooie bloem staan: oyster plant ofte Tragopogon Porrifolius ofte paarse morgenster/haverwortel/armeluisasperge/witte schorseneren/oesterplant/boksbaard en keukenmeidenverdriet genoemd. Daar moeten we misschien eens achteraan als we terug thuis zijn.

Ontbijt was weer eens anders: de vier dames zitten nu aan de “tuinkant ”, daarnaast waren twee borden gezet voor het Italiaanse koppel, daarnaast zat de Duitse familie en op de andere hoek wij.

We hebben wat zitten kletsen met Erik, want Katarina was nog boven, kennelijk had zij zich ook niet zo heel goed gevoeld gisterenavond. Ze waren naar de zee geweest en de jongens waren heel enthousiast over het warme zeewater en hoe leuk het was geweest. Jammer genoeg hadden ze niet het restaurant gevonden dat ze gezocht hadden, omdat er kennelijk veel restaurants gesloten waren, da’s wel jammer.

Toen was het tijd om nog wat in het boek van Paolo te schrijven en moesten we de laatste dingen in de auto zetten en nog afscheid nemen van de familie. Zo lief: Ferdy vroeg of hij mij een brief mocht schrijven en of ik mijn adres wou geven. Ik heb kennelijk zijn jonge jongenshartje beroerd.💚 En natuurlijk -of wat had je gedacht - hield ik het niet helemaal droog toen ik Katarina een dikke knuffel gaf! Ik heb dan maar snel mijn nieuwe donkere zonnebril opgezet en we hebben met al dat emotionele gedoe van ons vrouwen eens gelachen. Dan sprongen we nog even binnen in de eetkamer om onze rekening te vereffenen en toen Paolo een foto van gisteren zag-die ik van hem en Ghianda had genomen, van bovenaf- kreeg hij bijna een kramp omdat hij dacht dat hij een dunne plek in zijn haar had !!! Marc moest meteen een foto nemen van zijn kruin en toen was hij gerustgesteld, het was maar de lichtinval, maar we hebben er heel hartelijk om gelachen!

En dan was het écht zover: wegrijden van Ramusè…het doet toch een beetje pijn, want wat een super heerlijke plek is dit! Zo zalig rustig met enkel de vogeltjes, de insecten, de balkende ezels, de superspeelse honden, de hongerige poezen, de kikkers, de vuurvliegjes… maar ook: de rijpe kersen, de overheerlijke moerbei bessen, de mispels, de verse, geurige kruiden,…een superkoesterplekje!!❤️❤️

Via heel veel krinkeldewinkelbanen verlieten we Le Marche en reden we Umbrië binnen en tegelijkertijd ook de bewolking en de regen… We reden een paar hele lange tunnels door en ineens zaten we in een stevige plensbui! Maar nog niet voldoende om onze auto schoon te spoelen.Die ziet er nog steeds uit alsof hij Parijs -Dakar heeft gereden!

We passeerden Spello, dat nog mooi in de zon lag te blinken en reden door naar Assisi. Toen we ons net hadden geparkeerd en ready to go waren, kwam er een jonge vrouw naar ons toe, ze vroeg of we Belgen waren en sprak ons aan in het Frans. Zelf had ze in Luik gewerkt en ze waarschuwde ons dat het geen goed idee was om daar te blijven staan want dat we dan bijna zeker een boete zouden krijgen. En zij reed net weg en vond dat ze ons moest verwittigen én dat we haar plekje konden nemen, keilief toch!? Dus hebben wij onze auto op het plekje van haar kleiner autootje gezet, maar we stonden er prima! En we stonden vlakbij Porto Nuovo geparkeerd, dus ook vlakbij de Basilica di Santa Chiara, voor de basiliek ligt ook het plein waar we in ‘97 hoorden dat Lady Di was overleden. Dat konden we ons nog allebei heel goed herinneren. Van de basiliek daarentegen zo goed als niets😕

De basiliek was nét gesloten toen we eraan kwamen, dus trokken we wat verder de stad in. De ondertussen zalig verklaarde Carlo Acutis (ofwel de cyberapostel die stierf op 15-jarige leeftijd aan leukemie maar via het internet zijn geloof verkondigde aan vele jonge mensen) ligt opgebaard in de Chiesa di Santa Maria Maggiore.Dwz: zijn gebalsemde lichaam ligt hier opgebaard en zijn gezicht heeft een siliconenmasker gekregen maar de rest van zijn lichaam is gebalsemd en wordt zo behouden. De jongen was origineel uit Milaan, maar het was zijn wens om in Assisi begraven te worden. Kennelijk is hij voor (of na) de zaligverklaring terug opgegraven en ligt dus nu in dat kerkje opgebaard. Ik vind dat een beetje raar en ook wat kriepie en een héél klein beetje heel commercieel….

 

Toen onze beer stilaan begon te grommen, moesten we iets vinden om te eten en dat vonden we in Il Pozzo Romano

( ofwel de Romeinse put)alwaar we een “torta al testo” hebben gegeten. Dat was een soort van toegevouwen pizzabodem met daarop voor Marc enkel prosciutto crudo, maar dat vond ik wat flauw, dus heb ik “caprese ” genomen, dat was met verse tomaten en verse mozarella en ik heb dan maar gevraagd om er extra prosciutto crudo op te doen…hmmmmm! Dat smaakte!! Nadien verder gekuierd richting de basiliek van San Francesco onder een donker wordend wolkendek dat niet veel goeds beloofde.

We kwamen toen aan een schoenwinkel (dell’anno 1922) en ik dacht dat dit de schoenwinkel was waar Marc zijn topfavorieten slippers had gekocht, dus hier MOESTEN we binnengaan! Hier komen vast ook alle paters en pastoors inkopen doen, want patersandalen in overvloed! Maar Marc vond er toch leuke die weer nét ietsje anders zijn dan de andere en die goed zaten (én niet duur waren: 65€!) dus: verkocht! Het was ook nog eens een heel lief meneertje, dus dat was dubbel tof!

En dan gooiden we ons terug in de stroom van toeristen, en mijn lieve God, wat loopt hier veel volk rond!!! Dat zijn we niet meer gewoon!! Hele busladingen vol, allemaal in ganzenpas achter ofwel een omhoog gestoken antenne met een sjaal omgeknoopt of een vlaggetje (zoals duidelijk een bus Nederlanders) of een omhoog gestokenparaplu! (Die we bij nader inzicht ook beter hadden meegenomen!!)

Je mag in de basiliek geen foto’s (meer) nemen, dus dat is een beetje saai. De crypte is wel heel sfeervol, de mens ligt heel diep begraven hoor, in een stevig stenen graf…Het doet altijd wel iets als je ziet hoeveel mensen er heel devoot bidden, soms mensen waarvan je uiterlijk helemaal niet zou denken dat ze ooit zouden bidden…

En toen…was het tijd voor een koffietje!! Voor de luttele prijs van 1,80 krijg je hier een lekkere cappuccino! We wilden eigenlijk voor de regen ergens binnen zijn, maar kennelijk heeft de regen even gewacht tot wij terug buiten kwamen…tjah…🤷🏻‍♀️ Dan maar even tegen de muur van het barretje blijven wachten, we zagen voorbijgangers op hun derrière gaan omdat het zo glad was (steile straat, regen, vlakke schoenzolen) nog wat verder gestapt, weer geschuild…en zo maar verder eigenlijk, omdat het steeds wat meer en dan weer wat minder regende.

We kwamen aan de Piazza Communale en doken even de Chiesa di Minerva binnen, een combinatie van romeinse stijl (de pilaren in het voorportaal ) en barok (de binnenkant) en dan terug verder, naar de Chiesa Nova en terug de stad in. Ook al regent het hier, er is leven, de winkels zijn open en er is ambiance, zoveel zelfs, dat je bijna zou gaan verlangen naar de doodse stadjes van afgelopen week!!

In Pasticceria Sensi, een patisserietje langs de straat, hebben we een Rocciata di Assisi gegeten, dat is een soort van koffiekoek met abrikozenjam, appels, walnoten,rozijnen, pijnboompitjes, amandelen en een snuifje kaneel ofte EEN CALORIEBOM! Maar wel een hele lekkere!

Andere mensen kopen er één en die wordt dan in twee gesneden en elk eet de helft, maar wij zijn geen “andere mensen” dus wij eten er elk een hele op! Hmmmmmmm!

Nadien zijn we nog doorgelopen - tussen de druppels doorhuppelend- naar de Basiliek van Santa Chiara en dan waren we terug aan de Porta Nuovo en bijna aan de auto. Die stond er nog en het deed deugd om in een ietsje warmere auto te stappen!

En dan ging de rit richting Bastia Umbra waar we zouden logeren. We kwamen er aan…. En reden erdoor… en toen waren we in Ospedalicchio of zo. Het was nog even verder, de gps kreeg ons niet daar, maar de gsm wel en zo vonden we Albergo Lo Spedalicchio zonder verdere problemen. De auto kon op de parking van het hotel en wij konden hier gewoon lekker binnen blijven, want het hotel heeft ook een restaurant!

Omdat het nog steeds regende, hebben we maar een glaasje witte wijn (nog van gisteren avond in Ramusè) gedronken met een schelletje prosciutto crudo, voor het raam, zodat het leek of we buiten zaten…

Rond kwart over acht zijn we naar beneden gegaan, we hadden halvelings verwacht om er kluit alleen te zitten, maar neen hoor, het zat er goed vol!

Marc nam kalfsvlees met patat in de oven en ik nam wat de receptioniste had aanbevolen: duif ! (Met apart patatten de oven) En daarbij een glaasje rode wijn.

De duif was lekker, maar lag op een snee ciabatta die leek te varen op een golf van olijfolie, met mijn problemen van gisteren in gedachten, heb ik die snede toch maar niet opgegeten. Ik eet ook geen duif meer, het maakt naar wild maar is toch een hoop gepeuzel ook… Het stukje vlees van Marc was wel lekker hoewel er ook af ten toe een vetje en een knorretje of pees aan was… We sloten de maaltijd af met een frisse limoncello (da’s eens wat anders dan een anijslikeurtje) en dan naar bedje. Slaapwel !

Er was al over gesproken gisteren en vandaag was het dan zover: we gingen op truffeljacht met Paolo en met Erik en Katarina en hun zoontjes

Ferdinand en Moritz.

Maar eerst hoe de dag begon: met een soort van getik dat van boven kwam, alsof iemand een balletje telkens op de grond liet vallen. Licht irritant….later hoorden we van Katarina dat het Ferdinand was die zijn ontbijt aan het eten was en omdat de vloer niet gelijk ligt, bewoog zijn stoel elke keer en dat maakte het geluid. Even goed: als de jongens wakker en op zijn, moet je zelf niet lang meer slapen, want dan komen ze naar beneden, wordt er gemorreld met de sleutel aan de deur en ben je gewoon wakker.

Op ons gewone uur zijn we gaan eten, toen zaten zij al aan de tafel. Er kwam net een helikopter overgevlogen waarnaar ze met z’n alles zaten te kijken, toen wij op het terras kwamen en “happy birthday to you” inzetten.

Erik was er een beetje door gegeneerd, want Paolo wist niet dat hij jarig was, maar who cares? Dat hoort bij verjaren!

Nadien- toen de familie weg was van tafel en wij bijna gedaan hadden- kwamen Volkmar en Nina eraan, voor hen zit de vakantie erop, zij vertrekken vandaag richting thuis, met nog “ergens” een tussenstop maar waar precies wisten ze nog niet.

Toen zij goed en wel uitgecheckt waren, we afscheid genomen hadden en ze vertrokken waren, liet Paolo ons weten dat we 10 minuten later zouden beginnen met de truffelzoektocht omdat de andere gast nog miste. Die kwam een beetje later aan: Thiana Vázquez, een schooldirectrice van 37 uit New Jersey die in haar upje op vakantie was voor twee weken. Ze heeft een autistische dochter van 11 die momenteel bij haar ouders verblijft, want éénmaal per jaar moet ze even op vakantie om haar hoofd leeg te maken. En kennelijk is ze ook licht “hondengek” want haar hondje wordt elk jaar gevierd met zijn verjaardag, hij krijgt dan een gebraden kip (ipv taart) met een kaarsje op én elk jaar een andere smoking. Ze heeft foto’s laten zien, hilarisch!! Thiana was echt heel tof en leuk om mee te praten, het is ook interessant en verfrissend om eens met iemand van US te praten. Zij houdt haar hart evengoed vast voor de komende presidentsverkiezingen…

Bon, de truffelzoektocht dus: We kregen een truffelmandje dat iemand mocht dragen, wat speciaal truffel-zoek- gereedschap (een krabbertje en een soort van koteraar) en er moest een hond mee, want de blinde moefti (alias Tilly Mouse) alleen was niet voldoende

Ghianda (zo bleek de hond te heten die met ons naar Force was gelopen) werd uit het kot gelaten, want zij is één van de truffelzoeksters. Trouwens Ghianda betekent “eikel”.

Maar dat beest was zo superenthousiast dat ze eerst absoluut niet luisterde naar Paolo en zijn bevelen (zoek, waar is het, concentreer, zoek!) en woest in het rond dartelde, hier een plasje makend, daar een plasje en gewoon voor de lol wat liggen dabben in de grond. Maar nadien werd het wel ernst en vond ze toch verschillende truffels in verschillende stadia van rijpheid en dus bruikbaarheid.

We wandelden in het kielzog van de honden de heuvel af, en toen vroeg Paolo om ook Electra los te laten, omdat zij toch sterker is dan Ghianda.

Sommige truffels zitten echt heel oppervlakkig, anderen wat dieper (10cm) en de witte truffels kunnen soms tot een halve meter of meer diep zitten, maar die groeien ook dieper in het dal van zijn tuin. Ik ben niet mee gaan zoeken, want je moest een steile helling af en ik zag het al gebeuren. Ook Ferdinand wou niet mee, want er stonden struiken met doornen en die prikten in zijn benen, dus bleef hij wat met mij staan praten. Hij vertelde dat er straks Italiaanse gasten komen met kinderen en dat hij het best lastig vindt om met kinderen te praten die een andere taal spreken, maar dat het wel lukt.

Anderhalf uur later ongeveer, was de tocht ten einde en konden we toch fier zijn op onze “vangst”, maar jammer genoeg kon er niet veel van de truffels gebruikt worden om op te eten (te rijp of niet rijp genoeg) maar die konden dan wel weer voor hun sporen gebruikt worden.

De Zia had intussen de tafel gedekt en de antipasto klaargemaakt. De tafel was versierd met een vaasje en rozen. In het kippenhok werden verse eieren gehaald en de Zia sleepte een dikke zak bloem buiten en begon met de bloem en 2-3 eieren een stevige deeg te maken. Toen ze tevreden was van de consistentie van het deeg, maakte ze er twee bollen van en begon dan een bol uit te rollen en te rollen en te rollen. De kinderen mochten meerollen… tot de lap deeg vrij groot was en doorschijnend, je kon er haar hand zien doorschemeren. Dan was het goed om het grote vel om te plooien en nog eens en nog eens en in fijne repeltjes te snijden. De superverse tagliatelle was geboren!! Toen konden we aan tafel ! De antipasto was superlekker: salami, kaas, nog iets anders worst-achtigs, dan bruschetta met een soort van gehakt op, bruschetta met kaas en kerstomaatjes, bruschetta met pesto, en dan nog een getoast boterhamsneetje met daarop iets als platte kaas met bloemblaadjes van echinacea en nog een ander bloemetje.

Oh en dan warme kikkererwten met olijfolie en rozemarijn…keilekker!

De pièce de résistance was de verse pasta met funghi porcine en olijfolie en daarover vers “gevangen” truffel geraspt! Lekker!!

Nadien het vermaarde dessert van de “worst” van ricotta, amandel, koekjes, rozijnen en chocolade. Dat vond ik niet zo’n goed idee, maar het bordje stond al voor mijn neus…

We kregen nog een anijslikeurtje en koffie toe en dat sloot een hele toffe ochtendactiviteit af!

Het gezin trok naar de zee en zou ook daar blijven eten (het is tenslotte de papa zijn verjaardag!) en dus hadden we het agriturismo voor ons. We installeerden ons even aan het zwembad (mét kleren aan, er stond een strakke wind) maar dat duurde niet lang want we waaiden daar bijna weg, dus ook geen zwemmetje… Goed dat ik twee badpakken bij heb!

Dan maar aan de tafel op het terras in de zon, heerlijk! Hier was de wind minder en was het heel fijn zitten, Force straalde mooi in de zon en het leven is goed!

Nog een gezellige Skype sessie met ons mama en toen was het tijd om wat te gaan inpakken, een douche te nemen en te gaan eten.

Na de douche bleek dat ik toch iets niet zo heel goed had verteerd, waarom dat zo ineens na de douche bovenkwam, mij een raadsel (en er kwam niets letterlijk boven, jammer genoeg, want dan was ik ervanaf geweest)

In de eetkamer zaten we temidden nieuwe Italiaanse gasten: links een koppel uit Noord-Italië, dat hier al eens was geweest, rechts een tafel met vier dames.

Het voorgerecht waren weer de gevulde olijven, maar die heb ik aan Marc gegeven, ik vroeg een kleinere portie pasta (cannelloni) en heb het hoofdgerecht (gebakken patatjes met kalfsvlees) overgeslagen. Die lieve Paolo bracht mij een grote dikke tas met heet citroenwater, voor de digestief.

Het nagerecht was vandaag: meloen met moerbeibessen, dat zag er heel lekker uit, maar helaas…

De Zia kwam nog even afscheid nemen met een knuffel en dat was efkes moeilijk, maar wel superlief! Wat ben ik toch een emotioneel mens…😢

We hebben nog wat gekletst met de andere gasten en zijn toen gaan kijken of er vuurvliegjes waren en ja hoor! Zo tof!! En veel! Alsof je naar een fonkelende sterrenhemel kijkt maar dan naar beneden!

Dat was de kers op deze leuke en interessante dag!

Morgen vertrekken we hier richting Assisi…