Met Prisco is alles begonnen, van Prisco leerde Anky geduld te hebben. ‘Daarom kan ik zo goed met hete paarden overweg! Dat heb ik aan ‘Prisje’ te danken.’ Anky heeft Prisco zelf opgeleid tot en met Olympisch niveau. Dat ging niet zonder slag of stoot. Er is een boek te schrijven van alle streken die Prisco in zijn leven heeft uitgehaald. Zoals de vijfjarige Prisco was toen Anky hem kreeg, zo was Prisco 28 jaar later nog. Hij had een trukendoos zonder bodem. Enkele anekdotes:

‘Met Prisco ben ik als 12 jarige in de B dressuur begonnen. Menig maal haalde ik het einde van de proef niet omdat hij met het aangalopperen zo hard ging rennen dat ik het hele concoursveld tweemaal had gezien voordat ik weer terug was in mijn ring.’

‘Toen ik Prisco net had, mocht ik alleen rijden als mijn vader erbij was. Was hij er niet, dan werd het longeren. Dat was mogelijk nóg gevaarlijker dan rijden. Aan de longe kwam Prisco geregeld recht op mij af. Ook met rijden haalde Prisco vaak het bloed onder mijn nagels vandaan. Dan zei mijn vader: ‘Afstappen en drie rondjes rond de manege wandelen.’ Daarna mocht ik dan weer opstappen en verder rijden. Ik heb veel gewandeld…’

‘Met Prisco was in geselecteerd voor de Olympische Spelen in Seoul (1988). De paarden gingen in Nijmegen in quarantaine. Ik was toen 20 jaar. De paarden van de overige teamleden hadden stalbandages om. Dat had ik nog nóóit gezien! Vervolgens ontsnapte Prisco uit het stallencomplex daar en liep hij in het park en waren we hem kwijt!’

‘Sjef werd een aantal jaar geleden geïnterviewd voor de TV. De regisseur vond het leuk als Sjef vertelde met een paard naast hem. Aan Prisco de eer. Hij moest echter uit de wei komen terwijl zijn vriendin, de pony Katrien, in de wei bleef. Daar was Prisco het niet mee eens en onder het interview is Prisco met Sjef eraan vast tot drie maal toe naar de wei teruggerend.’