reageer gerust ik heb zeker niet de waarheid in pacht.
18-02-2014
Thuis
5jaar geleden ben ik uit Limburg / Hasselt vertrokken. Niets kon mij nog daarhouden....de muren kwamen op mij af. Mijn ex-echtgenote beheerste na toen 4 jaar scheiding nog steeds mijn reilen en zeilen. Bemoeide zich, beledigde mij constant (nog steeds), kwam te pas en te onpas mijn leven in- en uitwandelen, bepaalde en stelde zijn eisen.... ik was er niet tegen opgewassen. Kortom: ik vluchtte, mijn dierbare kinderen bij hun vader achterlatend, ook al was dat hun vrije keuze, ik heb ze achter gelaten. Nu 5 jaar later heb ik nog steeds een héél goede band met mijn kinderen, maar ik voel aan alles dat ze mij meer dan ooit, meer in hun leven nodig hebben. Mijn jongste schat van een 15 jarige zoon wil naar Antwerpen komen, wil bij mij komen wonen....hij is naar zijn eigen zeggen ongelukkig bij zijn vader en diens vriendin en vindt zijn draai niet in school. Hij wil bij mij zijn. Mijn middelste dochter, een prachtige meid van 19 jaartjes jong heeft de wens om alleen te gaan wonen want Antwerpen ziet ze niet zitten. Hoog tijd om mijn verantwoordelijkheid op te nemen....naar huis te gaan! Mijn dochter sprong een gat in de lucht toen ik haar vroeg wat ze zou doen als ik terug kwam wonen in Hasselt of omgeving....haar antwoord was heel duidelijk, ze juichte en zou bij mij komen wonen. Op mijn vraag of ze mij nodig had was ze ook heel duidelijk, ja, mama ik heb u nodig, ik wil u korter bij mij.... Ik weet dat het voor mijzelf een stap in het onzekere wordt en ik het roer weer 180 graden omgooi, maar mijn kinderen heb ik altijd gesteund, altijd geholpen....maar van op afstand. Ik kon hun pas knuffelen als ze naar mij kwamen en kon hun enkel troosten of raad meegegeven via telefoon. Waarheid is, je kunt weglopen van een probleem, maar je lost het er niet mee op. De beslissing van 5 jaar geleden is 3de beste beslissing in mijn leven, de tweede beste was mijn scheiding, maar de eerste is de allerbeste, mijn terugkeer naar Limburg en dit niet voor mijzelf, maar voor de kinderen. Gent en Antwerpen zijn mooie steden, maar ik voelde mij alleen..... In Antwerpen heb ik wel een relatie van 3,5 jaar, maar desondanks ken ik Antwerpen niet, kom ik nergens en ken ik heel weinig mensen. Ik kan ze echt op één hand tellen. Thuis heb ik mij hier nooit gevoeld, maar dat vond ik niet zo erg dan het idee terug naar Limburg te keren. Dus, als je tussen de regels kunt doorlezen, deze stap terug is met een bang hartje, maar een verplichting als moeder zijnde. Ik ben naar mijn denken in die voorbije 5 jaren toch ook wel gegroeid en weet dat ik die angst voor slechts één persoon niet de bovenhand mag geven. het is trouwens niet zozeer angst voor hem, maar angst voor zijn attitude. Ik respecteer hem totaal niet en walg van hem....kan het zelfs geen haat noemen, gewoon walging van zijn onrechtvaardigheid die niemand blijkt te zien. De kinderen en ik zijn het slachtoffer van een persoon die psychologische spellen speelt, mensen kwetst en naar zijn hand probeert te zetten.....hij kan dit bij ons omdat wij emotioneel zwakker zijn, omdat wij emotionele mensen zijn. Maar ik ga de strijd niet langer uit de weg, ik wil mijn leven terug.....in een plaats waar ik thuis hoor...Hasselt. Hij zal mijn grenzen moeten respecteren en rekening moeten houden met de kinderen hun gevoelens en noden. Zij zijn te jong om alleen op hun benen te staan, zij hebben een THUIS nodig en als hun vader hun dat niet kan of wil geven, zal ik dat doen. Wij hebben allen behoefte aan genegenheid en gezelligheid en ik kan ons dat geven, dus waarom het dan niet doen? dat zou pas oneerlijk zijn tegenover de kinderen en mijzelf. Dus Hasselt houw u vast.....Anita comes back in town!!
Mijn favoriete radioprogramma is Nostalgie, ik ben echt nostalgisch aangelegd. Muziek kan mij instant verdrietig maken, maar ook gelukkig, muziek kan mij echt meevoeren naar een wereld waar ik mij niet alleen voel, waar ik mensen begrijp en mijn gevoelens soms perfect worden weergegeven. het bepaald niet mijn gemoedstoestand, maar versterkt deze wel. Hoewel ik heel nostalgisch kan zijn, wil ik niet terug in de tijd, ik ben blij met wie ik ben, mijn leeftijd, uiterlijk,..... Maar het is zo vertrouwd, de gevoelens van vroeger ken ik, herken ik, terwijl je toekomst onbekend is, je niet weet waar je pad je nog naar toe brengt en ook dat is wel spannend en welkom, maar een mens heeft nu eenmaal een houvast nodig, iets vertrouwd, iets veilig en als je dat niet hebt op dat moment door vrienden of familie en je op jezelf bent aangewezen, grijp je terug naar dat wat voor jouw gemakkelijk en voorhanden is....je eigen herinneringen! en muziek, muziek is daar een ideaal kanaal voor. Muziek is een belangrijke factor in een mensenleven, toch in mijn leven. Wanneer je in bad zit, rustig in de zetel, je strijk aan het afhandelen bent of met de poets bezig bent, een muziekje op de achtergrond maakt alles zoveel aangenamer, reëler. Zelfs het gepalaver van de radiomakers is aangenaam, hun humor of opmerkingen maken dat je spontaan reageert, lacht en even vergeet dat je een ongemakkelijk gevoel van alleen zijn had. Dus wanneer jouw zo een gevoel bekruipt zet je radio heel luid en ga op in het moment, je zult zien dat je weer lacht en je gevoel van onbehagen onmiddellijk wegebt.
Iedereen wordt geconfronteerd met relaties, werkrelatie, vriendschapsrelatie,...maakt niet uit in welke vorm of verhouding, één ding is zeker: relaties zijn broos en niet evident! De moeilijkste van al de relaties vind ik persoonlijk de "liefdesrelatie", twee mensen die verliefd worden en samen een bestaan willen opbouwen. want op dat moment is er niets mooiers om bij hem of haar te zijn. Maar realiteit is soms héél anders.... Het gekke van een relatie die verstoort geraakt is meestal door datgene wat je in de eerste plaats juist aantrok of niet erg vond. Ik zal mijzelf als voorbeeld nemen, want geloof mij van relaties weet ik voldoende, van liefde weet ik niets, noppes. Daar ben ik zeker al achter gekomen, het wilt bij mij echt niet zeggen dat als ik een relatie met iemand opbouw dat ik verliefd ben en het leven door een roze bril zie. Neen, neen, op de één of andere manier zal en kan ik mijzelf niet laten gaan, geen vrijheid voelen. Geen heerlijke vlindergevoelens voor mij. Ik denk praktisch! Maar.....dat wil uiteraard niet zeggen dat wanneer ik in een relatie stap, welke aard dan ook, dat ik mij niet gekwetst kan voelen of jaloers kan zijn of dat ik mij niet inzet! Absoluut wel, mensen die mijn pad kruisen zal ik altijd helpen, bijstaan, mijzelf soms compleet wegcijferen om de andere niets te kort te doen of het gevoel te geven dat ze niet tellen. Ik zal zelden of nooit egoïstisch zijn, maar...dat is dan ook meestal ten koste van mijzelf. Tegenwoordig is voor mij alles vermoeiend, mijn relatie op de eerste plaats is voor mij héél vermoeiend. Ik bloei pas open en ben rustig wanneer mijn partner niet thuis is en dat ik ook weet dat die de eerste uren ook niet thuis gaat komen. Elk woord, elke zin die hij tegen mij uitspreekt is soms teveel....ik wil dan absolute stilte. Alles lijkt ook een strijd te zijn. Komen de kinderen op weekend, bereid ik mijzelf al dagen op voorhand voor om mijn partner en mijn kinderen tegen elkaar te beschermen, de kinderen niet te druk, mogen geen geld kosten, niet te veel snoepen, niet te rumoerig zijn....en mijn partner dat hij hun niet te veel verwijt, niet te streng is, zijn uitspraken wat afzwak (zonder achteraf van hem de wind van voor te krijgen), doen of zij dingen van hem gekregen hebben ipv van mij. Vermoeiend, heel vermoeiend..... Maar je kunt deze dingen niet allemaal uitgepraat krijgen want voor hun is er niets aan de hand, voor hun loopt alles gesmeerd, er is er maar één die er last van heeft en dat ben ikzelf. Waar leg je grenzen, waar loopt het fout? Misschien ben ik naar de kinderen toe te beschermend en te compenserend, maar....het zijn mijn kinderen en kinderen hebben recht op een liefdevolle, warme opvoeding. Mijn kinderen weten wat goed en slecht is, mijn kinderen zijn beleefd....en het is toch ook niet hun schuld dat hun ouders gescheiden zijn? Zij moeten daar toch niet de dupe van zijn, en geloof mij hoe hard je ook je best doet, ergens hebben ze er toch hun ongemakken ervan. Maar hoe dan ook, elke relatie eist zijn tol....iedereen verwacht iets van je, iedereen kan om het minste of geringste kwaad op je zijn, soms zonder dat je er erg in had of dat je iets zonder opzet deed. Neen, relaties zijn mooi, zolang je keihard werkt en je dag in dag uit inzet en lopen fout als het een eenrichtingsverkeer schijnt te zijn. Sommige relaties zijn voor het leven, anderen zijn al gedoemd te mislukken voor ze echt gestart zijn. Relaties kunnen heel vluchtig zijn en soms van geen belang, maar....uit elke relatie kan je leren zolang je maar je ogen openhoudt en blijft openstaan voor anderen!
Heel boos en ontredderd door de aanhoudende publiciteit rond Marc Dutroux en Martin!! Eigenlijk had 20 jaar geleden het laatste nieuws over dit gezelschap "dood door injectie" moeten zijn! Het is echt godgeklaagd dat mensen die zo'n crimineel gedrag hebben zo veel gedaan krijgen, dat aan al hun grillen word toegegeven. Hoe zwaarder de criminele fouten, hoe meer rechten je hebt. Ben je dakloos of heb je genoeg van al die belastingen waar je u krom voor werkt, schiet dan een of ander konijn in een natuurreservaat dood en je komt gegarandeerd in de gevangenis en wordt je bestempeld als onmens, natuurlijk is je gedrag niet zo erg als dat van mensen levend begraven, verkrachten en uithongeren en mag je niet op "bezinningsverlof" in Italië, maar je hebt toch de luxe van ons "luxehotel" in het schitterende land België daar waar de pijlen van alle landen naartoe wijzen wanneer je een crimineel bestaan wilt opbouwen! Succes gegarandeerd!
Voor al de getroffenen is er na al hun marteling geen leven meer en ouders worden na elk verzoek en elke publiciteit van hun namen weer zwaar gestraft. Weet je wat, vergeet haar geen badhanddoek en zonnecrème mee te geven, ze moest maar eens huidkanker oplopen!
Van mij kreeg ze een leven in een kelder, zonder eten en drinken en foto's van al de kinderen die ze zo onmenselijk hebben behandeld....dan zou ze wel tot bezinning komen en wanneer ze het dan heeft begeven krijgt ze van mij het eeuwige graf. Grof van mij?
Het kan niet grof genoeg.....zij heeft ook geen enkele seconde gedacht om de kinderen uit hun benarde situatie te redden, niet één seconde. Geloof me ik heb enorm veel respect voor de ouders die met dit verdriet moeten verder leven, want als ik in hun schoenen had gestaan, leefde deze beesten niet meer. Ik zat dan wel in de gevangenis, maar zij zouden het daglicht nooit meer aanschouwen, daar ben ik héél zeker van.
Is het niet wat overdreven dat 20 jaar na deze feiten, de moordenaars nog steeds in de belangstelling staan? Is er dan echt niemand die hier een halt aan toeroept? Ieder logisch denkend mens kan hier toch niet bij met wat deze gestoorde onmensen allemaal gedaan krijgen, allemaal als hun "mensenrechten" aanvoeren? Van mij mag de doodstraf echt terug ingevoerd worden.
Dit is mijn eerste blog in jaren.... en ga dus onmiddellijk met de deur in huis vallen. Kerst en Nieuwjaar en het schrille contrast door dreigementen voor aanslagen!
Daar ik een zeer romantische, maar toch met twee voeten op de grond staande, persoontje ben is de Kerstperiode voor mij een heerlijke en toch pijnlijke bedoening. Ik geniet van al de lichtjes en leuke kerstverpakkingen. Koude wangen en warme chocolademelk met slagroom uiteraard (als we iets doen, doen we het meteen goed hé), maar daar ik bij Kerstavond meestal alleen ben heb ik nogal de neiging om een beetje in zelfbeklag te vallen ;) - maar desondanks is Kerst voor mij een super periode.
Pure sfeer kleurt onze winkelcentra en straten, zaaaaaaalig toch hé? Maar dan lees je dat de moslimextremisten dreigen met aanslagen in Antwerpen en Brussel en dan denk ik, allez, waarom? Is er een Moskee te weinig voor hun? Krijgen ze niet voldoende?
Met de beste wil van de wereld kan ik er niet bij dat één soort van mensen de hele wereld in hun ban heeft. Overal ter wereld hoor je niets anders dan dat de moslimextremisten weer hebben toegeslagen of dreigen, vermoorden, bomaanslagen plegen, gewoon onschuldige mensen overal maar gewoon afslachten en dat allemaal in de naam van hun Godsdienst of politieke opvattingen. Hoe kan het dat deze groep van mensen zoveel kwaad kunnen veroorzaken en terreur blijven zaaien?
Worden ze niet moe van hun eigen zo tekeer horen te gaan? Slapen deze nog gerust? Word niemand deze moslimcinema kotsbeu? Het is niet omdat ik geen racist ben dat ik alles van hun tolereer. Dit is België en moet België blijven, nu lijkt het meer en meer op klein Marokko of Turkije. Het wordt echt hoogdringend tijd dat de politiekers eindelijk iets gaan doen..... ik wil niet weten hoeveel ze afgevallen zijn of hoeveel vrouwen ze op hun palmares hebben staan, aan welke evenementen ze deelgenomen hebben.... ik wil actie zien, efficiënte en gemeende actie tegen hen die ons land bedreigen en inpalmen.
Uitkijkend naar jullie respons......wens ik jullie toch allen een tof en aangenaam einde jaar en hou het veilig
