Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Angst, Paniekaanvallen, Epilepsie, Je bent niet alleen!
Persoonlijke blog Het dagelijks leven
25-04-2016
25/04/2016
Waaw, de tijd is gevlogen! Het is bijna een jaar geleden dat ik nog iets heb geschreven. Zo schandalig zeg! Ik ga even verder waar ik geëindigd ben. Medicatie is niet alles.. Ik kreeg Alprazolam, maar daar ben ik mee gestopt.
Tijdens een controle van mijn epilepsie bij mijn neuroloog, had ik dat probleem aangekaart. Wat zegt zij: Ga maar naar een psychiater.
Ik studeer voor psychiatrisch verpleegkundige, ik weet wat een psychiater doet, ik laat me niet volstoppen met medicatie. Goed gek! De verwijsbrief heb ik weggegooid en in de plaats heb ik een psychologe gecontacteerd. 5 sessies (denk ik) ben ik er in behandeling geweest. Het heeft me goed gedaan, maar het was een speciale vrouw, haha. Een Duitse vrouw die een beetje kuisziek was ofzo. Ik moest altijd blauwe plastiekjes over m'n schoenen doen. De eerste keer vond ik dat een beetje vreemd, maar daarna went dat wel.
Die psychologe heeft een sessie met mij gedaan die betrekking had op mijn ouders. Ik heb totaal géén band met mijn ouders. Ze zijn bijna 16 jaar gescheiden. Ik woonde bij mijn vader en moeder moest van mij en mijn 2 zussen en broertje niks hebben. Het gras was blijkbaar veel groener aan de andere kant. Tijdens de sessie moest ik 'zogezegd' de mensen voorstellen die me hebben pijn gedaan, daar tegen roepen terwijl de psychologe langs me stond en mij vasthield en zeggen: 'ik ben klaar met u, ik vergeef u.' Op die moment gaf dat een verlichtend gevoel, maar ondertussen borrelt dat gevoel nogaltijd bij mij.
En toen ... Juni 2015.. Normaal was ik afgestudeerd en ik was bezig met mijn laatste dagen stage. Totdat ik telefoon kreeg van mijn leerkracht. Zowel ik als 2 andere meisjes van mijn klas waren gebuisd en moesten ons jaar opnieuw doen. Ik was er kapot van. Alsook mijn klasgenoten, het was vreselijk. Ik heb verschillende dingen geprobeerd om eventueel herexamens te krijgen, maar tevergeefs.
Ik had een contract getekend op mijn werk en moest het gaan afzeggen. Leuk is anders! Maarja.. Ik heb een individueel traject gekregen. Dit wil zeggen dat ik 8 examens moet afleggen verspreid over een schooljaar, waardoor ik deeltijds naar de les moet gaan.
September, een nieuw schooljaar en dik tegen mijn goesting! Een nieuwe klas, nieuwe mensen, ... Awkward, want wij zijn 'diegene die zijn blijven zitten, de bissers'!! In het begin van het schooljaar ben ik veel afwezig geweest omdat ik plots nevenwerkingen van mijn medicatie begon te ondervinden. Duizelig, duizelig, duizelig..
Hallo! Het is weer even geleden. Net examens gehad :) We gaan verder...
DUS die 4de keer.. Ik deed destijds een andere opleiding, dus geen verpleegkunde. Het was een zware studie, maar het interesseerde me wel. Maar ik had herexamens. Ik had 's nachts geleerd en ben laat gaan slapen. Blijkbaar had ik mijn wekker niet gehoord en ik kreeg telefoon van een meisje die bij mij in de klas zat. Ze belde me waar ik was. Ik schoot uit mijn bed en vertrok volle vaart naar de bushalte. Het regende verschrikkelijk hard! Dus ik met m'n fiets vertrokken. Ik stapte op de bus en nog geen 2 minuten later ging mijn licht uit. In de bus zaten nog andere mensen die ook herexamens hadden. Voor hen moest het schrikken geweest zijn. Ze hadden de bus op de pechstrook gezet en de ambulance gebeld. Ik weet daar niets meer van. Het eerste dat ik weet was, dat ik op de spoedafdeling even wakker werd met een zuurstof masker. Ik kreeg een infuus.. Ik was doorweekt van de regen. Dat meisje van bij mij in de bus had mijn vriend gebeld. Het rare was: hij slaapt zo vast dat hij normaal gezien zijn GSM niet hoort. En die ochtend toevallig wel! Hij had zijn moeder gebeld en zijn naar me toe gekomen. Zij hebben mij moeten omkleden omdat ik zo doorweekt was. De hele dag lag ik K.O. Ik was een hele dag kwijt, de hele tijd geslapen. Ik moest een week in het ziekenhuis verblijven. Elke dag een EEG laten nemen en medicatie innemen. Het verdikt: Levenslange medicatie.
TOP! 20 jaar, in de fleur van m'n leven, niets aan de hand.. Hupla heel m'n wereld moest veranderd worden. Op tijd gaan slapen, pilletjes netjes nemen, geen alcohol meer, best niet naar een discotheek gaan.. Pffff! De tijd gaat voorbij.. Een hele resem pillen moeten nemen, maar geen 1 die het beste bij me paste. Bijwerkingen, niet normaal! Ik woog 55kg en ik ging naar 45kg. Ik had altijd hoofdpijn, was duizelig enzovoort. De opleiding die ik destijds deed heb ik stopgezet. Het was toch niks voor mij. Toen vond ik verpleegkunde.
We zijn nu 5 jaar verder sinds de laatste aanval en hebben de medicatie gevonden die het beste bij me past.. Toch zijn duizeligheid en af en toe hoofdpijn nog altijd aanwezig! Maarja.. De eerste jaren dacht ik niet van: ohjee als ik maar niet opnieuw een aanval doe! Of ohjee als ik maar niets krijg. Een oud-vriendin van me kreeg 2 jaar geleden hartfalen. ZO jong! Je merkt aan haar dat ze verstandelijk achteruit is gegaan. Toen begon ik rare gedachten te krijgen! Als ik maar niets aan m'n hart heb! Ik kreeg last van steekjes in m'n borstkas. En wat denk je dan? Ik heb iets aan m'n hart! Mijn huisarts zei: we kijken naar het globaal beeld: je leeftijd en gezondheid. Maar ik moest dat niet horen. Hij verwees me door naar de cardioloog. Ik kreeg een 24 uur monitoring en daarna een consult bij hem. Hij deed vanalle testen: een echo en een inspanningstest. Na al die testen zei hij: mevrouw er is niets met uw hart. U bent compleet gezond! Je moet alleen wat meer bewegen en wat minder koffie drinken.
Dat bewegen is er nog niet van gekomen. Ik ben zo met school bezig dat ik er geen tijd voor maak. Ik denk dat ik 2 jaar geleden nieuwe dingen begon te voelen. Ik werd onrustig in de auto toen ik naar stage moest rijden. Het leek alsof ik nieuwe epileptische aanval ging doen. Ik wist niet wat er aan hand was! Ik wou aan de kant gaan staan, ik wou vluchten, ik begon te zweten, te beven, hartkloppingen en ik begon bijna te huilen. Ik deed m'n raam open voor frisse lucht en reed gewoon door. Tegen mezelf zei ik: Komop! We zijn er bijna! Ik wist niet wat ik had.. Eens aangekomen of terug thuis was er niets aan de hand. Maar het kwam dagelijks op. Enkel wanneer ik naar stage moest gaan met de auto. Verder ben ik er niet mee gegaan, ik dacht dat het wel vanzelf zou overgaan. Enkele stages gingen voorbij en sinds vorig jaar in november werd het gewoon te erg. Ik kreeg het zelfs in de bus! Normaal gezien zit ik graag op de bus! Er waren momenten dat ik die bus uit MOEST! Niet opnieuw een aanval in die bus! Een goeie vriendin van me moest me soms enkele haltes vroeger komen oppikken omdat ik het niet meer kon. Dan ben ik uiteindelijk naar de huisarts gegaan. conclusie: Paniekaanvallen. Voorschrift: angstremmers. Dat hielp wel, maar je werd er zo moe van! Ademen was moeilijker. Kreeg er hoofdpijn van. MAAR alles om geen nieuwe paniekaanval te doen!
Enkele maanden daarna kon ik zelfs niet alleen meer thuis blijven! Ik werd gek! WAT ALS ik een nieuwe epi aanval doe, WAT ALS ik hier nu iets aan m'n hart krijg? Ik ga dood gaan en er is geen hulp! Verschrikkelijke gedachten waar iemand van 25jaar normaal gezien niet mee bezig zou moeten zijn!
Toen kreeg ik het besef dat medicatie niet alles was. (Be continued)
Mijn naam is D. Ik ben 25 jaar en ben op het moment een laatstejaars student Verpleegkunde. In mijn blog ga ik het hebben over angst en paniekaanvallen, ook epilepsie. Waarom? Omdat ik er zelf mee te maken heb. Ik ga proberen om regelmatig mijn bevindingen hier neer te schrijven. Misschien kan ik iemand hiermee helpen, je bent niet alleen! Dit is het eerste stuk.. Ik ga (proberen) elke dag er een stukje bij zetten. Hier ga ik een schets maken van hoe het eigenlijk allemaal begonnen is. Mijn voorgeschiedenis zal ik achterwege laten.
Ok, hier komt 'ie..
Toen ik 18 was, kreeg ik mijn eerste epileptische aanval, meer genaamd een Grand Mal. De ergste aanval van epilepsie die je kan hebben. Je bent volledig K.O., schokken, schuim op de mond, witte ogen,.. noem maar op! Dus na die eerste keer zijn we naar de huisarts gegaan. Van daaruit verwezen naar een neuroloog, testjes gedaan, pilletjes genomen.. De pilletjes had ik niet verder genomen omdat ik dacht dat na dat doosje het wel zou opgelost zijn. Wat wil je, je bent 18! Dan denk je er nog niet aan om levenslang pillen te nemen voor iets wat je ervoor nooit gehad had! 2 jaar die er op volgende heb ik er nog 3 gedaan. De 2 tussenin heb ik zo gelaten, omdat het bijna niet voorkwam. De reden was wel: uitgaan, alcohol, weinig slapen.. De typische uitlokkers.
