Net werkoverleg gehad. Ik voel me letterlijk uitgezogen. Stefaan berispt me tijdens de meeting. Toont weinig empathie voor klanten en kandidaten en zegt al snel dat ze de boom in kunnen. Als ik vraag wat hij bedoelt met prospectie omdat als dit over kandidaten gaat we dit meestal doen vanuit de kandidaat door deze spontaan voor te stellen. Hij begrijpt duidelijk mijn vraag niet dus illustreer ik met een bedrijf uit de voedingssector. Hij bekijkt me alsof ik er totaal niets van ken en vraagt wat er eigenlijk scheelt met me. Ik voel me vernederd. Ik vind dit niet kunnen in het bijzijn van Soumaya. Als ik er dan maar niet meer verder op inga pikt hij ook daarop terug in. Net een duracell konijn die doorslaat. Soumaya blijft er rustig bij. Ook bij Frigro waarop Soumaya aanhaalt dat de inhoud wat gewijzigd is zegt hij factureren! Als ik zeg dat ik dit reeds met Soumaya heb besproken en dat we dat niet doen, haalt hij uit met "en ik ben hier de zaakvoerder, en heb ik wel nog iets te zeggen" What the fuck? Van een werkoverleg zou je energie moeten krijgen en ik voel me down. Zo respectloos, zo hard, zo narcistisch. Wie denkt hij wel dat hij is.
Al heel lang speelt het idee van 40 worden in mijn hoofd. Een moment om na te denken over wat ik tot nu toe heb bereikt:
- fantastische kindertijd met mijn ouders en broers, de buurmeisjes
- fantastische tienertijd met Ines, Valentine en Stijn
- fantastische studententijd met Ines, Sarah en Eveline
Daarna volgde een periode in het buitenland want een unieke ervaring was maar tegelijkertijd ook de rest van mijn leven zou bepalen. Ik kon de relatie met Stijn niet meer verzoenen. Ik voelde mee heel slecht en maakte toen de keuze om verder te gaan met Bjorn die me alleen zou achterlaten met een kind. Ik vocht als alleenstaande moeder zodat we het toch goed zouden hebben. Ikzelf had een fantastische jeugd en dat wou ik zeker ook geven aan mijn kinderen. Scheiden staat niet in mijn woordenboek. Nooit gedacht dat ik nogmaals de liefde van mijn leven zou tegen komen waar ik een dochter mee heb. De beginjaren waren als in een droom. Vaak dacht ik amai, wat heb ik gedaan om dit geluk te verdienen. En toen in december 2018 brak er iets. We waren geen 2 handen meer op een buik en Stefaan begon me van allerlei dingen te verdenken, erger nog hij ging ze ook gaan rondbazuinen aan anderen. Waarom? Ik heb veel geluisterd, veel geslikt, veel gepraat,.... Hoe lang nog? Het feit dat hij aangaf dat hij zijn zus misbruikt heeft blijft me achtervolgen. Als hij in de douche gaat met Amber, als ik ontdek dat hij de deur 's nachts van haar kamer heeft dicht gedaan,... Zelfs een aanraking is dubbel. Ik kan me niet meer openstellen naar hem toe. Ook het toegeven dat hij naar porno kijkt daar walg ik van. Ook z'n negativiteit naar mij en de kinderen is erg. Ik worstel met de vraag hoe lang ik dit nog moet toelaten. Ik voel me de beschermer van mijn kinderen. Vluchten en scheiden is geen optie. Want het gras is niet groener aan de overkant. In september 2019 stapte hij eindelijk naar een arts en een psycholoog. Hij zelf ontdekte dat hij misschien wel eens een narcist zou zijn. De psycholoog gaf aan dat dit zou kunnen... In januari 2020 startte hij op mijn aanraden sessies mindfullness op. Daar kreeg hij te horen dat hij zich best liet testen om een diagnose te kunnen stellen en zo extra therapie te kunnen krijgen. Hij stond hiervoor open omdat hij ook wil dat het beter gaat. Hoop doet leven. Er werd gediagnosticeerd dat hij borderline zou hebben, alhoewel de psycholoog meegeeft dat dit vrij onwaarschijnlijk is omdat hij geen crimineel gedrag vertoont. Er werd toen maar gesteld dat hij dwangneurotische symptomen heeft. Alhoewel ik dit niet begrijp en dit niet kan plaatsen. De info die ik terug vind van narcisme en borderline lijken me meer waarschijnlijk dan dwangneurose.
Soit.
Omdat ik graag hortensias zie wou hij voor mijn verjaardag hortensias planten in de voortuin. Hij had hier meer werk aan dan voorzien waardoor het niet op tijd af was. 's Morgens vertrok ik om 9u naar mijn ma. De ontbijttafel was gedekt zoals gewoonlijk: brood en beleg. Een gelukkige verjaardag erbij en heb je de voortuin al gezien? Ik gaf toen een misplaatste opmerking: "Die hortensias zouden er toch staan ook zonder mijn verjaardag" Dit was misschien een beetje grof maar dit kwam ook door de manier waarop hij "het cadeau" gaf. Zonder kaartje, zonder een mooi woord, zonder een fijne attentie,... Misschien dat dit deze reactie bij me uitlokte. Toen hij er aan toevoegde dat het hem wel 700 zou kosten, vond ik dit helemaal niet kunnen. Hoe onromantisch. Eerst hadden we een kleine woordenwisseling daarna zwakte dit wat af en besefte hij dat communicatie niet zijn ding is omdat hij dit zelf nooit gekend heeft als kind, zijn ouders deden dit ook nooit op die manier. Ik huilde heel veel en hij zei dat het wel in orde zou komen dat hij terug de man zou zijn die ik ooit leerde kennen. Ik vertrok. Hij bleef thuis bij de kinderen zodat ik kon genieten van mijn dag bij mijn ma.
Om 18u was ik thuis. Het huis lag een beetje wir war. Alleen Arnaud kwam naar beneden, Stefaan en Amber waren boven in de douche. Arnaud had slingers opgehangen en een cadeautje gekocht. Hij zong er ook nog een mooi liedje bij op de gitaar. Het was een kaars uit kokos omdat hij weet dat ik dit graag eet en een theedoosje. Stefaan kwam erg pissed of naar beneden. Ik dacht, dat meen je niet, waar is die man van deze morgen? Ik ging er niet op in en negeerde dit. Hij gaf mee dat hij aan Arnaud had gevraagd om mee te helpen in de tuin en dat had Arnaud niet gewild. Blijkbaar is toen een discussie ontstaan en omschrijft Stefaan Arnaud dat hij helemaal anders is, absoluut niet lief als ik er niet bij ben. Dat kan. Maar ik weet ook dat als Stefaan in deze bui is alles en iedereen niet deugt. Ik weet ook van Arnaud dat hij in de namiddag op kantoor was en dat Arnaud de hele namiddag op Amber paste en zo zijn schoolwerk niet kon maken. Dat Amber ook in haar broek had geplast en dat hij haar had ververst. Eigenlijk zou hij hem dankbaar moeten zijn. Volgens mij was hij vooral kwaad op zichzelf omdat Amber geen makkelijk kind is in huis, dat hij in de Floralux ontdekte dat hij een afspraak over het hoofd had gezien en dat hij niet tijdig kon klaar zijn met de hortensias in de voortuin. Het was een afreageren op...
Om 19u kwamen mijn ma en broers langs. Plots kon hij wel roepen van "Arnaudje"??? Het was een verrassing dat zij op bezoek kwamen en was wel leuk. Ik vond het wel raar dat hij het huis hier niet op had voorbereid. Ik had het wat opgeruimd omdat ik stiekem wist dat er nog bezoek kwam maar hij gedraagde zich pissed als een klein kind. Hij legde zelfs de wifi af en wou zelfs niet helpen toen de kids sukkelden. Dit is voor mij echt pesterij. Als kledij op deze avond van mijn 40 jaar had hij een jeans aan, een t-shirt van 20jaar geleden en crocs. Hoe meer sexy kan je zijn. Hij gedraagde zich ook negatief over anderen, sprak over een grasmachine die meer had gekost dan die van mijn broer en veel beter was,... Ik probeerde de sfeer te draaien door muziek op te leggen, hij zou dit wel doen, ik zei er nog bij muziek die ik graag hoor waarbij hij een blik wierp .... Toen ging hij in overdrive door mega sexy salsa te dansen met mij. Sorry maar als je eerst super negatief doet en als er mensen zijn super positief. Ik heb niet die knop die ik zomaar kan draaien. Toen kwam de taart met de melding dat hij geen tijd meer had gehad om een deftige taart te kopen. Hij had stukken bouls en eclairs in 2 gesneden en zo op tafel gezet zonder kaarsen... Verfijnd als ik ben vond ik dit niet zo smakelijk. Ik vroeg om een kaars te mogen uitblazen waarop hij direct zei dat hij geen kaarsen wist zitten. Uiteindelijk was er dan toch een kaars. Waarom doet hij toch altijd zo moeilijk. Ik begrijp het niet. Ik ben er 40. We zijn al 7 jaar samen. Hij ziet dat ik bij een verjaardag altijd heel wat speciallekes doe tot in de details en blijkbaar dringt dit echt niet door. Empathie nul. Uiteindelijk was het toch een fijne avond met mijn ma en broers: we dansten, de kindjes zongen en deden handenstand, er was een fotoshoot. Ah ja, die shoot.
Toen Maxime zei dat hij naar huis wou gaan vroeg ik hem nog om een foto te nemen van ons 2. Daarna suggereerde ma dit ook met mijn andere broer te doen en met mijn schoonzus. Op het moment dat ze zei dat Stefaan er ook mocht bij komen was het weeral een en al negativiteit: Ik dacht dat je het mij nooit zou vragen, ....
Toen iedereen naar huis ging en ik de kids en bed stak en zelf ging slapen lag hij al te slapen met zijn rug naar mij. Heel hartelijk. Ik zei nog slaapwel en merci. Hij zei terug geïrriteerd ik was wel bijna vertrokken he. En die merci meen je dit?
Mijn 40 jaar, mooie dag, mooier dan verwacht. Spijtig dat Stefaan het door zijn denken en doen toch wel wat verknalde. Alhoewel ik moet weten dat hij het allemaal goed bedoeld heeft.
Deze morgen werd ik om 8u15 gewekt door mijn zoon Arnaud... met een ontbijt op bed. Zalig!
Zo wil ik wel elke dag opstaan. Hij had een eitje gekookt, koffie gezet, vers fruitsap geperst en enkele sneetjes chocoladebrood op een bord gelegd. Hij had ook met klei 2 poppetjes op een bank geknutseld met de armen over elkaar. Dit stelden Arnaud en ikzelf voor. Een beeld van gisteren, toen we naar de Floralux gingen en na afloop nog een boule de berlin aten op een bankje. Hij had ook nog een bord geboetseerd met de woorden: You & me forever. Wat een fijne zoon. Ik zie hem toch zo graag. xxx Hij excuseerde zich dat hij niets had gekocht en dat ik het volgens papa niet mooi zou vinden. Maar jawel, het werd gemaakt en geschreven vanuit zijn hart en dat uitte hij ook zo en dit maakte het prachtig. Ambertje sliep spijtig genoeg nog. Alhoewel Arnaud het net fijn vond zodat we zo in stilte konden genieten van ons moment.
Daarna kwam papa thuis want hij was naar de winkel. Hij had ook een cadeau gekocht met de woorden. Ik heb maar iets gekocht want anders zou ik onder mijn voeten gekregen hebben. Arnaud: Mama is toch jouw mama niet. Ik gaf mee dat moederdag een blijk van waardering is naar de mama's. En dat de papa's op die manier ook kunnen waarderen hoe de mama voor zijn kinderen zorgt. Arnaud kreeg ondertussen onder zijn voeten omdat hij te veel chocoladebrood had gegeten. (alhoewel zeker nog de helft van het brood over was en Arnaud en ik er al van hadden gegeten). Het was alsof de droom deze morgen toen ik wakker werd met het lekkere ontbijt weg was en we back to reality waren. De sfeer was terug gespannen. Ik opende mijn cadeau en er zat een klok in. Ik kreeg er de lachende woorden bij dat dit uitstekend bij me past omdat ik overal te laat kom. De realiteit kwam nog harder aan. Een klok... en met deze woorden erbij. Ik kreeg een klap in mijn gezicht. Ik voelde me opnieuw gepakt op een minpunt van me. Dat werd uitvergroot en waar mee werd gespot en gelachen. Zeker toen hij de klok op mijn hoofd zette omdat ik vroeg waar ik dit zou zetten en hij nog harder begon te lachen. Toen ik non verbaal niet kon wegsteken dat ik niet zo enthousiast was. En geen woord zei net om het niet erger te maken, werd hij boos. Uiteindelijk ging Arnaud naar boven een strip lezen. Hij vroeg me wat scheelt er toch met jou? Als ik het zou uitleggen zou je het toch niet horen en zou je toch boos worden. Dus doe ik geen moeite. Ik ween wel en ik kan de tranen niet stoppen. Het is me echt te veel. Hij voelt me echt niet aan. Dan zegt hij uiteindelijk dat hij geen bloemen heeft gekocht omdat die toch maar verwelken en dat deze klok voor altijd is. Pfff.... Hij begrijpt het echt niet. Volgens hem doe ik niet normaal. Maar is het dan zo moeilijk om er iets positiefs en dromerigs van te maken? Ik google even 'wat doe je met moederdag' om te checken of ik wel normaal reageer want op den duur wordt er mij zo vaak verteld dat ik niet normaal doe dat ik niet meer weet wat normaal is en wat niet. Ik lees er dat je met moederdag zorgt voor een lekker ontbijt, een bloemetje, dat je het fijn maakt voor mama met een leuke tekst of dat je ervoor zorgt dat mama van de hele dag niets moet doen,... Het beste is niets te verwachten of te krijgen dan wordt je ook niet ontgoocheld.
Ik vind het nu vooral weer spijtig voor Arnaud want hij had mijn dag goed gestart met het ontbijt, de klei en zijn tekst. Met zijn rust en samen mindfullness doen. Hij ging naar boven omdat hij het niet fijn vind dat we ruzie maken. Wat moet ik dan doen? Doen alsof er niets aan de hand is en alles slikken. Dat doe ik al zolang en nu voel ik dat mijn lichaam er geen energie meer voor heeft. Ik huil bij het minste maar ik besef wel dat het Stefaan is die me doet huilen, niet de kids want als zij mij een knuffel geven dan voel ik dat die oprecht is en dat tovert een glimlach op mijn gezicht.
Ik heb sinds vorige week een mentale dip waarbij mijn verstand mijn denken en doen moet sturen ipv mijn hart. Ik krijg de vrolijke energie die de zon me normaal gezien geeft niet meer door. Ik voel me doelloos. Het is moeilijk te omschrijven. Is het de stroom aan emotionele testing van Stefaan die me uitput of is het het in quarantaine zijn door de corona?
Stefaan belt me op om 18u met de melding dat hij eerst nog even een bad neemt voor hij naar huis komt. Ok, zeker? Terwijl ik de aarde van de botten van de kids afkuis. Het komt bij me binnen alsof hij alle vrijheid heeft om te doen wat hij wil terwijl mijn energie uitgezogen wordt door de kids omdat ik constant ten dienste van hen sta en me niet vrij voel. Nochthans heb ik die vrijheid broodnodig om te kunnen functioneren. Ik ga met Amber mee naar boven omdat ze mama en baby wil spelen. Zij is mama, ik ben baby. Ze legt een deker op de grond waar ik moet op gaan liggen en ze geeft me haar uil en tuutje. Ze geeft me een zoen op mijn voorhoofd, wrijft over mijn hoofd en zingt een liedje omdat ik een beetje moet slapen. Ergens doet haar zorg me deugd. Ze doet net hetzelfde als wat ik doe als zij gaat slapen. Ik vind het fijn en doe ook even mijn ogen dicht. Na een tijdje gaan we naar beneden en eten we iets samen aan haar kleine tafel: zij cornflakes, ik een restje spaghetti die ik opwarm.
Dan komt de papa thuis. "Wachten we niet meer op elkaar om te eten?" De eerste vinnige opmerking van de avond. We eten samen aan tafel. Het is 19u20 dus ga ik naar boven naar Arnaud die op de playstation speelt om te melden dat hij zijn potje moet uitspelen en dan naar beneden moet komen. Stefaan komt me boos achterna en vraagt waarom ik niets tegen hem zeg en wel kan spelen met Amber en naar Arnaud kan gaan? De tweede vinnige opmerking. Ik zeg hem vanwaar die jaloesie komt? Dat ik gewoon speel met Amber en meldt aan Arnaud. Aan tafel zegt hij dat hij goed nieuws heeft dat hij donderdag naar de psychiater mag en daarna naar een psycholoog in Wevelgem therapie mag volgen. Ik voel me echt niet goed en moet hard mijn best doen om aandacht aan te schenken. Ik stel toch een vraag uit blijk van interesse. Dus je moet naar Wevelgem nu? Derde vinnige opmerking: Luister je wel naar wat ik zeg? Ik kan het niet aan en begin te huilen en zeg dat hij me niet begrijpt. Hij wordt boos. Ik heb het gevoel dat ik het niet kan uitleggen aan hem en heb schrik dat het toch maar weer overhelt naar de kant van discussies daarom dat ik liever zwijg. Het wordt me echt te veel en ik leg hem uit dat ik me echt niet goed voel, dat ik het moeilijk kan uitleggen maar dat het wel deugd doet om even als kind mee te spelen met ons Amber, even weg van de realiteit, even terug zorgeloos kind kunnen zijn. Iemand die voor me zorgt net zoals mijn ma deed toen ik klein was. Plots is het alsof hij me wel begrijpt, een fractie van een seconde. Hij vraagt of hij me moet brengen naar haar maar dat mag niet. Ik zeg haar dat zij luistert naar me, me begrijpt, een deken op me legt, een warme chocolademelk brengt, bemoedigende woorden uitspreekt,... Dit zijn zaken die ik heel hard mis. Stefaan zegt resoluut: Zo ben ik niet dat mag je niet van mij verwachten. Hij vraagt me wat hij me kan brengen. Ik zeg een warme chocolademelk. Eerst begint hij te lachen en maakt er uiteindelijk wel een klaar. Ik ga even naar Amber en hij komt naast me zitten en noteert op een papier met welke psychologen en psychiaters hij in contact is. Daarna gaat hij naar boven naar Arnaud omdat hij al veel te lang over tijd is op de playstation. Ik hoor geroep en blijkt dat Stefaan Arnaud een tik gaf en riep dat het genoeg was en dreigde om alles af te pakken. Daarna kwam hij naar beneden en ging onmiddellijk naar buiten om af te koelen. Hij hakte het hout in stukken waar ons stenen terras in stond. Dit allemaal in een kwartier tijd. Mijn warme chocolademelk stond nog steeds in de microgolf. Wat een blijk van zorgen voor je vrouw. Ik besef meer en meer dat ik geen zorg van Stefaan moet verwachten. Het doet pijn maar het is de realiteit. Na een half uur komt hij terug naar binnen omdat hij zich realiseert dat de chocolademelk nog in de microgolf stond. Hij zet het voor me neer en gaat terug naar buiten. Hoe koud kan je zijn. Om 21u stopt Arnaud Amber in bed. Ik hoor dat het meer lachen en gieren is dus ga ik achterna om rust te brengen. Arnaud zorgt eigenlijk wel meer voor Amber dan dat Stefaan dit doet. Hij ziet de kids amper 2 uur per dag en loopt dan nog weg omdat hij zijn eigen temperament niet aan kan. Uiteindelijk komt hij terug naar binnen gaat nog even naar Amber om haar een zoen te geven en gaat tv kijken.Hij pakt me wel nog even vast maar ik geloof het niet echt. Want hij beseft niet dat de manier waarop hij Arnaud aanpakt me ook pijn doet. Ik naai mijn mondmaskers verder omdat me dit een zekere rust brengt en lees dan nog even in bed. Stefaan ligt naast me met bijna 1,5m afstand van me (figuurlijk) Dit is niet goed. Hoe kunnen wij ooit weer één worden zoals vroeger? Worden we ooit terug één? Heb het gevoel dat hij nu andere zorgen heeft en daar totaal niet van wakker ligt. En zo gaat het leven eenzaam verder.
Toch even een nieuw incident met Stefaan delen. Gisterenavond was ik nog even buiten vooraan met Amber toen Stefaan vrolijk met de fiets thuis kwam. Hij vroeg me direct:"Ben je niet blij dat ik thuis ben?" Eerlijk gezegd is dit voor mij een moeilijke vraag omdat ik nooit weet welke bui er hangt. We startten de stille tijd. Stefaan zong 3 liedjes van Prince en daarna speelde Arnaud het liedje: Happy Birthday op de gitaar. Niet op de manier zoals het hoorde, vond Stefaan. Want moet met de vingers en niet met de duim. Arnaud wou het toch proberen op zijn manier en Stefaan werd boos en liep weg. Zo erg dat hij ons aanviel door te zeggen dat hij geen dweil is en... allemaal dingen die er niet toe doen. Hij warmde daarna zijn eten op en at dit stilzwijgend op. Hij trok zich verder van niets en niemand nog aan. Tof voor mij, alweer. Hij wou daarna Amber in bed stoppen maar dit wou ze niet. Ze riep om mij. Ik ging achter en hij ging weg. Amber wou zelfs geen zoen aan hem geven. Toen ik beneden kwam, was hij weg, gaan wandelen, volgens Arnaud. Ik smste hem om 22u30 met de melding dat hij beter in zijn bed zou slapen. Om 23u kwam hij thuis. Ik vroeg hem waar hij geweest was en hij zei bij het kerkhof en of ik hem niet geloofde misschien. Het was voor mij gewoon een vraag omdat ik het niet zo logisch vind dat je buiten bent tot 23u in het donker zonder iets te zeggen. Daarna ging hij slapen. 's Nachts werden de kids meerdere keren wakker maar Stefaan slaapte zijn roes gewoon door. Blijkbaar neemt hij nu een volledige slaappil in zodat hij als een blok in slaap valt en niet meer wakker wordt. Alweer nice voor mij.
Ik schrijf dit om 19u30 de volgende dag net nadat hij me smst dat hij er niet zal zijn om 19u30 voor de stille tijd omdat hij nog wat werk heeft. Zoals ik vandaag aan mijn ma vertelde voel ik me terug als in Lauwe, een alleenstaande moeder. Het positieve is dat ik volledig mijn ding kan doen en dat er rust in huis is, het mindere is dat ik het gevoel heb dat alles op mijn schouders valt, toch wat de kinderen en het huishouden betreft met daarbovenop nog mijn to do's voor elekti.
Tijdens het werkoverleg gaf hij terug een seksistische opmerking:
"Voor seks kan alles. Soumaya is nu toch technisch werkloos. Ze vraagt 110€ per uur." Bij elke meeting is er wel altijd een grapje rond het seksuele, moet dit dan echt? Ik heb dit nochthans al aan hem gezegd dat ik dit niet leuk vind en toch...
Soumaya zegt: "Goed weekend gehad?" Ik: "Ja" Soumaya: "Het regende" Ik: "Niet zo veel" Stefaan: " Angelique kan dit niet weten want ze lag nog in haar bed." --> Is dit nodig? Waarom die negativiteit? Wat wil je hiermee bedoelen? Ik ga er niet op in en ik merk Soumaya ook niet. Je beseft wellicht niet hoezeer dit mij raakt. Dit is blijk van geen waardering.
Het legt me onmiddellijk het zwijgen op dan kan ik zeker niets verkeerd zeggen.
Dan vraag je me: "Genoeg voorstellingen, chef?" Moet ik dit nu met humor opvatten of terug met een onderliggende toon van cynisme?
Stefaan refereert naar de oproep die hij kreeg van Frank Vandeputte. Telefoontje Auxilios ivm Pattyn, negatieve feedback, idem met Oxida. Zij maken elekti. zwart. is dit net als bij de vorige werkgevers dat alle anderen slecht zijn en wij goed? Moet ik dit met een korrel zout nemen? Delven we ons eigen graf door Stefaans attitude? Wat is waar en wat niet? Ook van Frank zegt hij dat hij een specialleke is en daarna zegt hij dat we ermee eens moeten gaan eten.
Nu noemt hij me plots schat. Ups en dows, negatief en positief, moodswings naar links en moodswings naar rechts.
Vandaag heb ik besloten om een dagboek online te schrijven. Ik probeerde dit al via het dagboek voor Amber maar schrijven met balpen is toch niet meer zoals vroeger. Toch vind ik het belangrijk om de dingen neer te schrijven, zeker nu in huidige corona tijden dat het niet meer zo simpel is om een uitlaatklep te vinden bij familie of vrienden. De enige personen die me opvandaag omringen zijn Amber, Arnaud en Stefaan. De relatie en communicatie met Stefaan voelt niet goed aan. Nu ik weet dat hij borderline heeft en ik de definitie heb opgezocht, ben ik in de observatiefase. Ik moet leren om afstand te nemen van hem zodat zijn woorden en gedrag me niet kwetsen. Ook heb ik ontdekt dat ik een hooggevoelig persoon ben. Dit wist ik al langer maar niet dat er hier ook een etiket voor bestaat. Het positieve is dat ik mijn gevoel zo een plaats kan geven en dat ik blijkbaar niet de enige persoon op de wereld ben die het moeilijk heeft met keuzes maken of die de gevoelens van ander heel sterk aanvoelt (wat niet altijd makkelijk is). Dit maakt dat ik de laatste jaren het geduld kon opbrengen met Stefaan om er te zijn voor hem. De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat hij dit niet zo aanvoelt gezien zijn borderline issue.
Deze morgen aan het ontbijt - ook al heb ik geen zin om op te staan toch sta ik op om 7u45 zodat ik nog even Stefaan zie voor hij naar zijn werk vertrekt - las hij in zijn Bijbel. Ik had gisteren al opgemerkt dat hij een fuchsia rekker in zijn haar draagt wat een beetje "gay" is en ik nam dit als ijsbreker om de ochtend te starten. Ik nam een zwarte rekker en deed dit in zijn haar. Hij was al veel toegankelijker als gisteren en ik vroeg hem of hij nog iets gehoord had van Jonas die normaal gezien gisteren moest langskomen. Hij zei van niet maar wel dat hij een sms kreeg van Sofie met de melding dat noch Jonas noch Simon zouden langskomen. Hij zou vandaag aangifte doen voor beiden bij de politie. Ook zou hij de extra 25 niet betalen en dit op aanbevelen van Tom, advocaat. Ik vind dit toch lastig en vind het spijtig dat dit allemaal zo moet verlopen. Maar het is ook niet ok van Jonas en Simon dat ze zonder schroom vluchten van hun vader. Enerzijds is het niet respectvol van hen, anderzijds begrijp ik dat het niet fijn is om een harde vader te hebben. Hij beseft dit niet en ik kan het ook moeilijk onder woorden brengen. Voor Stefaan is liefde geld en volgens mij zien zij ook enkel dit van hun vader. Empathie, fysiek contact, interesse,... is er nooit geweest. De oudste kinderen hebben het geluk dat ze een moeder hebben waar ze naartoe kunnen vluchten. Jammer genoeg hebben Arnaud en Amber dit niet. Ze hebben dit eigenlijk wel maar die woont bij de vader. Stefaan kan goed met kinderen om zolang ze klein zijn en ze het logisch vinden te gehoorzamen aan de vader. Van zodra ze ouder worden en een eigen mening hebben, blokt Stefaan dit af en ontstaat er afstand. Door zijn harde reacties krijgt hij harde reacties terug. En als dit zo is, flipt hij en is het hek helemaal van de dam. Hij ziet dit spijtig genoeg niet in.
Gisteren gingen we fietsen. Na op te ruimen, ging ik mij even neerleggen op het bed om te rusten. Ik voelde me plots zo moe, had last van te veel prikkels en had stilte nodig om mezelf terug op te laden. Stefaan kwam de kamer binnen en zei: "Ik ga fietsen want er is toch niemand die naar me omkijkt." Veel liever had ik dat hij bij mij op het bed kwam zitten me als een liefdevolle moeder me over mijn hoofd streelde en zei: "Ca va een beetje?" Dat deed hij dus niet. Hij ging de kamer van Amber en Arnaud binnen en gaf hen onmiddellijk de orders de kamer op te ruimen. Hij nam Amber en zei dat ze nu gingen fietsen. Amber wou niet en Arnaud vond het niet leuk dat papa zo abrupt de kamer binnen kwam. Ik stond dan maar recht en pakte Amber op en zei dat ik nog even in de kamer wou zijn, en dan een koffie wou drinken om dan rond 16u samen te fietsen. Uiteindelijk was dit ok voor Stefaan ook al nam hij die woorden niet in zijn mond. De rust keerde terug. Stefaan speelde met Amber beneden memory en Arnaud ging een boek lezen op zijn kamer. We dronken een potje koffie en gingen op weg.
Het was een mooie tocht in de natuur, langs paarden, schapen, alpaca's,... de zon scheen en er was niet zo veel wind. We passeerden ook appelbomen die nog in hun bloesems stonden. Plots stak Arnaud over terwijl er rakelijks een auto passeerde. We schrokken allemaal en Stefaan ging er extra hard op in. Door die reactie werd Arnaud boos, schreeuwde terug en nam daarna afstand met zijn fiets. Stefaan en ik fietsden door tot ik op een bepaald moment achterom keek en hem niet meer zag. Stefaan stelde voor om door te fietsen en dat hij Arnaud zou zoeken. Hetzij zo. Toen ik thuis kwam kwamen ze 10 minuten later ook aan. Stefaan met een boos gezicht, Arnaud met een glimlach. Stefaan vertrok onmiddellijk te voet de velden in, boos. Blijkbaar was er onderweg toch nog een kleine discussie geweest. Ik liet het zo. Arnaud ging boven naar zijn playstation, Amber keek naar een tekenfilm en ik las verder in mijn boek van Dirk De Wachter. Om 18u30 kwam hij terug thuis en zei dat hij pijn had in zijn hoofd en honger had, grote honger. Ik zei dat het goed was om onmiddellijk te eten. Arnaud kwam aan tafel, Amber keek verder tv. Stefaan zei geen woord, ijzige stilte. Daarna ruimden we samen de tafel af, Arnaud ging terug naar boven en Stefaan nam een douche. Om 20u30 stopte ik Amber in haar bed, na nog even te kijken in het grote dierenboek. Toen Stefaan naar boven kwam om nog een zoen te geven aan haar, wou ze dit niet. Even later stond ze terug beneden want ze wou niet slapen. Ik terug mee naar boven. Ze wou echt niet slapen en het werd Stefaan te veel. Hij riep dat ze moest slapen. Amber zei me dat papa boos was op haar en dat ze bang was van hem. Toch kwam ze opnieuw naar beneden. Stefaan dreigde dat hij de kamer op slot zou doen maar dat wou ik niet. Uiteindelijk ging hij met haar mee op een rustige manier want ze was bang van het donker en was er stilte. Na GR5 ging hij slapen. Omdat hij net de keuken gepasseerd was, vroeg ik hem hoe laat het was. Hij zei me: "Ik heb het niet gezien". Waarom deed hij geen stap terug en keek hij hoe laat het was? Je kan dit trouwens ook zien aan de radiator waar hij aan passeert als hij naar boven gaat. Ik ging er niet op in. Toen ik zelf ging slapen lag hij met de rug naar mij toe, bijna uit het bed aan zijn kant. Is deze fysieke afstand normaal in een huwelijk? Verdwijnt de liefde dan bij de minste miscommunicatie waarvan ik zelf niet de oorzaak ben?
Wat een verschil met de avond voordien waarbij hij croques maakte en liedjes opzette en met me danste. Hoe lang was dat geleden? Het was gezellig, het was sinds lang iets dat hij weet dat ik graag doe en dat hij deed. Net zoals hij op zondagmiddag spaanse muziek opzette. Hoe kan je van het ene uiterste in het andere vallen? Ik hou niet van rollercoasters.
Deze morgen aan de ontbijttafel gaf hij nog mee dat hij een nachtmerrie had. Hij wou niet zeggen wat maar toen zei ik dat hij dan ook niet moest zeggen dat hij een nachtmerrie gehad had. Het was alsof hij het me wel degelijk wou zeggen. Uiteindelijk zei hij me dat hij gedroomd had dat ik de aanvraag tot scheiden zou indienen. Hij zei dit zonder verpinken, zonder emotie. Was dit een test? Net zoals ook een bordeliner doet met zijn vrouw: testen omwille van de verlatingsangst? Ik reageerde ook zonder verpinken: Komen al jouw dromen dan uit? Hij zei me dat hij de betekenis van die nachtmerrie toch zou uitzoeken.
Vandaag wordt het wachten - inchecken - wachten - inchecken - overstappen en morgenochtend met de Thalys naar huis. Thailand heeft ons terug doen genieten van de kleine dingen en elkaar. Thailand is het land van de Smile. We komen zeker terug!
Dilemma: huren we 2 brommers of 1? De thai rijden met de ganse familie op 1 brommer maar is niet zo comfortabel als je zwanger bent en dus eigenlijk met 4 bent... Er zijn op de tocht wel 4 haarspeldbochten... naar 't schijnt gebeuren er dagelijks 2 ongevallen. Mijn stoute schoenen toch aangetrokken en aan 30 de toer gedaan met de brommer. Arnaud zat achterop bij Stefaan. Heel mooie uitzichten bergen, zon, zee, strand, olifanten, apen,... Aan de andere kant van het eiland is het er nog steeds authentiek zonder invloed van toeristen. Stil, veel groen (junglegebied) We reden op een pier en stopten om iets te eten in een vissersdorpje. Het was heel warm! Op onze kaart stond een dolfijn afgebeeld. We wilden deze graag zien maar blijkbaar had zelfs de thai hier geen weet van dus jammer genoeg geen dolfijnen gespot. Op de terugweg stop voor een ijsje en een kappersbeurt. Anders dan bij ons knippen zij op droog haar en wordt het haar niet gewassen. Of komt dit door de droogte die er momenteel heerst? Na een plons in het zwembad en ons laatste avondmaal in het dorp, nog een laatste thaise massage. Zalig! Dit zal ik wel missen 😂
Vandaag worden we aan ons hotel opgehaald om 8u30 om te gaan snorkelen. Een pick-up stopt met allemaal thai en 1 Duitser. Hij vertelt ons dat hij 2x per jaar een maand op koh chang verblijft, het is zijn 2e thuis geworden. Hij heeft het eiland zien evolueren, het wordt elk jaar toeristischer, alhoewel ik vind dat dit zeer goed meevalt. Misschien ook omdat er heel wat Chinese toeristen zijn en wij het verschil niet steeds merken. Het zijn allen Aziaten. ..
We komen aan in een vissersdorp en stappen verder naar de pier door kleine steegjes waar er veel seafood te spotten valt. De boot is kleurrijk en we zijn op 5 mensen na de enige falen (vreemden) We krijgen een reddingsvest en een snorkel. We zitten beneden want boven wordt je sneller zeeziek. We zullen stoppen aan 4 eilanden die behoren tot een nationaal park. De onderwaterwereld is adembenemend. We zien oranje en gele koralen, blauwe anemonen, Doei en nemo, kleurrijke papegaaivissen, scholen blinkende minivisjes en ook honderden gestreepte vissen die rond ons heen zwemmen, ook zee egels en witte zandstranden. We lunchen op de boot en krijgen ook in de namiddag maïs, kippesate, ananas en watermeloen. Bij de thai lijdt je nooit geen honger. Op de terugweg zitten we wel boven en genieten we van de prachtige landschappen: palmbomen, mangrove, de zee in azuurblauw, helblauw en lichtblauw.
Als de boot langs buddy vaart toetert hij 3 keer, dit is een teken van good Lucky, een bedanken voor good life.
's Avonds gaan we terug eten in hetzelfde resto als gisteren: padthai, chicken cashew en pizza hawai. Onze bollen zijn aangebrand... pijnlijk. Het was een fijne dag.
