Je hoort wel s mensen die zeggen, je moet me maar nemen zoals ik ben. Als t
daarbij blijft verandert er natuurlijk niks. Dan blijf je blind en doof voor wat
het leven je wil zeggen. Maar als je jezelf als werkmateriaal ziet, dan
wordt t al heel anders. Dan kan t leven een avontuur worden, een
ont-dekkingstocht. Gewoon onder ogen zien wat is, wat in je is, wat daar
leeft. Wat wakker wordt door het leven om je heen. Wat dit ook is. Niet
alleen de mooie verheven gevoelens, maar zonder schuldgevoel of oordeel ook de
minder mooie gevoelens. Je woede, je verwijt, je verzet, je angst, je twijfel,
je vooroordelen, je verdriet. Alles wat maar in jezelf zit, wat het spel door je
heen speelt. Dit is het materiaal, jouw materiaal om mee te werken. Om
naar te kijken. Om te proeven, te doorvoelen. Wat het wil zeggen, wat het je
wil zeggen. Hier je Bewustzijn op laten schijnen.
Niets is slecht,
niemand is slecht. Alles en iedereen is materiaal tot zien, tot inzien, tot
begrip. Hoe jij op iemand reageert, hoe iemand op jou reageert. Wat wordt
wederzijds wakker? Zo binnen zo buiten. Niets is toevallig, alles een
teken, een aanreiking heeft betekenis. Dus druk niks naar onder. Het zal
weer vechten om boven te komen. Zie mij, zie mij, dat is wat het vraagt. Als
je het naar onderen drukt raak je gespleten, verkrampt, ben je niet meer heel.
Dan is er een deel wat een heel eigen leven gaat leiden, en alleen maar voor
verwarring zal zorgen. Zie wat is. Wat dit ook is. En alles wat is,
is helemaal goed.
Is het niet zo dat bijna iedereen in eerste instantie de waarde probeert te
vinden in iets buiten zichzelf, in wat je doet? En is dat niet uiteindelijk
de grootste valstrik waardoor we onszelf verliezen, onze Essentie? En alles
in het leven bekrachtigd dit dat hierin de waarde gevonden moet worden. De
cultuur, de religie, waar ook ter wereld. Totdat we misschien tot bezinning
mogen komen. Dat die waarde binnenin ligt. Dat wat werkelijk waardevol
is, de grootste schat. In het puur, eerlijk, oprecht jezelf zijn.
Durven voelen wat nu is, zonder je schuldig te voelen. Dit door je heen
laten gaan, zonder verdringing. Kwetsbaar durven zijn, kwetsbaar mogen zijn.
Niet groot hoeven zijn, niet sterk hoeven zijn, niet alles hoeven weten.
Maar gewoon jezelf zijn. En in dit puur jezelf zijn, het vrijkomen van
alle patronen, alles wat bovenop je gelegd is. Daarin liggen de mogelijkheden.
Dan mag je in dit open zijn, meer en meer ervaren dat er iets in je is, dat
er iets is in iedereen wat van onschatbare waarde is. Wat een eeuwig geduld
heeft met jou, je Eeuwig lief heeft. Je niet veroordeelt, niet de grond in
stampt, maar ziet wie jij bent en wat jij nodig hebt. Wat jij werkelijk nodig
hebt. In een open zijn voor deze Schat, zul je jezelf meer en meer beschermd
voelen, gedragen, vervuld. Vrede hierin vinden, rust. Begrip voor jezelf en zo
waarlijk voor de ander. Er hoeft dan niets meer, alle forceren verdwijnt.
Alle vechten, alle weerstand. Je geeft je over en de Stroom zal je van binnenuit
kunnen leiden waar die Stroom ook heen wil. Hierin ben je verbonden met dat wat
je werkelijk Bent. Dat wat je werkelijk Bent is in harmonie met het Al, met
Alles. Dat wat van tijdloze en universele waarde is.
Er is geen einde. Er is altijd weer een nieuw begin. Als een nieuw
hoofdstuk, met steeds weer een nieuwe zin.
Zolang het hart open
staat, is er mogelijkheid, dat het ontvouwingsproces door gaat, en je
steeds weer nieuwe beelden achter je laat, waardoor er steeds weer iets
nieuws is, wat je raakt.
Als een rivier die eindeloos stroomt.
Waarin steeds weer een nieuw vergezicht, zich aan je toont. Als je
door zet, steeds weer een nieuwe schat, waarmee je wordt beloond. De
rivier die steeds weer een andere gedaante vertoond.
Bij momenten
lijkt alles tot stilstand te komen. Dan is het zeker niet makkelijk je
dadendrang in te tomen. Juist dit kunnen tijden van beproeving zijn,
en zal duidelijk belicht worden, wat is Waarheid, wat is schijn.
Maar ook hieraan zul je jezelf kunnen over geven, als je hart is rein.
De waterspiegel is helder en stil. Je doet niets zolang de Wil niets
wil. Je voelt je gedragen. Niets of niemand kan je belagen. Niets
dat je innerlijke proces kan vertragen.
Een volgend moment, begint
de rivier woest te kolken, dreigt het je de diepte in te sleuren. De Zon
verborgen achter de wolken. Maar diep binnenin Weet je, dat niets je kan
gebeuren.
Je laat los. Je laat alles los. Met een grote Kracht,
stort de waterval, zich naar beneden. Maar niets dat zich aan je vast
kan grijpen, in je eindeloze verleden.
Dan komt alles weer tot rust.
Binnenin is alles verstild. Vanuit de diepste diepte wordt je weer
boven het water uit getild.
De Zon is weer in zijn volle glorie
verschenen. Maar je wist dat Hij nooit was verdwenen. Nu rest er niets
anders dan verder gaan. In Eeuwigheid voortgaan, gedragen door de
Goddelijke rivier, in een meer en meer verstaan.
Er bestaat geen enkele reden voor het feit dat we ervan houden onszelf te zijn.
We kunnen redenen bedenken, maar er is geen één echt waar omdat er geen echte
oorzaak bestaat; we houden gewoon van onszelf en onze natuur. En vanuit onze
Ware Natuur houden we van alles en iedereen. Die liefde is gewoon een deel van
onze werkelijkheid. Wanneer we voelen dat we onszelf zijn dan voelen we ons
echt. We zijn intiem met onszelf, dicht bij onszelf, maar niet in de zin van
twee mensen die dicht bij elkaar zijn. Het is meer een gevoel van ons eigen
Zijn, van nabij zijn, zonder enige afstand. Het ontbreken van afstand of van
afscheiding brengt een gevoel van intimiteit en ontspanning met zich mee, alsof
je rust in je Zijn. En dat gevoel van Zijn dat we ervaren hoeven we niet
speciaal te omschrijven; het doet er niet wat de kwaliteit of dimensie van het
Zijn is. We rusten gewoon in ons echte zelf in plaats van onszelf opnieuw uit te
vinden of om te proberen onszelf te zijn of te reageren op het één of het ander.
Onszelf zijn is verrukkelijk. Het is een intimiteit; het is pure
echtheid en kostbaarheid. We kunnen niet beschrijven hoe vervullend het voor ons
voelt. Maar wat ik hier vooral wil benadrukken is dat onszelf zijn een openheid,
een soort van zachtheid met zich meebrengt. Wanneer we onszelf zijn voelen we
ons intiem met onszelf, we voelen ons dicht bij onszelf. Ons hart is open, onze
mind is helder, onze ziel is rustig; er is geen gevoel van zwaarte, agitatie of
een gevecht van binnen. We ervaren eenheid van binnen die vredig, ontspannen en
tevreden aanvoelt. Of we nu een specifieke kwaliteit of aspect van ons Zijn
voelen of we ervaren onze Ware Natuur in al zijn perfectie en grenzeloosheid, we
genieten een heerlijke vrijheid en vervulling. Tot nu toe hebben we gezien
dat, eenvoudig gezegd, het geheim ligt in het herkennen waar we zijn en dat we
ons gewoon daar laten zijn met gewaarzijn en met begrip. We hebben ontdekt dat
waar we op een bepaald ogenblik ook zijn we het dichtst bij onze Ware Natuur
komen, omdat onze staat staat op dit moment, hoe die ook moge zijn, onze beste
verbinding is met onze Ware Natuur.
Wij zijn geneigd om die emotionele en psychise
handelingen te verrichten die we aangeleerd en ongemerkt overgenomen hebben van
en uit onze omgeving , b,v, het gezin waaruit wij komen ,de leefomgeving in onze
jeugd ,de school ,de kerk , de vereniging .
Als we begrepen dat we maar
een klein beetje van ons brein gebruiken ,mede door het feit dat we te angstig
,en/of te lui zijn om verder te willen of durven kijken dan onze neus lang is .
DIT zijn wij gewend ( het is ook een vorm van schijnveiligheid ) . Worden we
gedwongen en/of geconfronteerd tot andere gedachtenhandelingen ,zal er een
onrustige reactie zijn en sluiten we ons af op verschillende manieren,het best
getrainde verweer is , nee , daar doe ik niet aan mee , of dat zijn wij niet
gewend , dan is er ook nog die halsstarrige ontkenning .Ook de vaak dictatoriale
houding van mensen ,zo van jij moet naar mij luisteren ,wat jij denkt
interesseert me niet.
Als je het ontkent is het er niet ,en dan moet je
er dus niet meer over beginnen . Mocht je zo inventief zijn om door te gaan moet
je er op rekenen boosheid op te wekken ,ook kan de reactie : weglopen zijn ; .
Dit is tot nog toe netjes ,maar in woede uitbarsten ,( tot geweld toe) is iets
wat vaak voorkomt .
Dat die veelheid van gewoontehandelingen tot
verdriet en stress leiden ,niet alleen bij de ander maar ook bijonszelf , dat
zien we vaak niet , maar als we het zien ,is van tafel vegen een veel
voorkomende reactie .Je kunt er niet vanuitgaan dat iets niet bestaat ,omdat jij
het nooit meegemaakt , gezien of gehoord hebt .Dit zie je heel erg terug in de
religie,s ,Ze verzamelen mensen om zich heen die zeggen wat ze horen willen ,
sommige zullen je net zo lang bestoken met hun afgestompte ideeën om gelijk te
hebben , om te proberen dat jij toe geeft en zij niet hoeven te veranderen . Het
gebeurd vaak dat we vanuit dit handelen een scala van oordelen en veroordelingen
opbouwen , waar we zelf naar gaan leven ,en zo droevig worden , nooit gelukkig
kunnen zijn ,we zenden dat ook steeds uit via het ons door GOD geschonken
telepathies vermogen .Je kunt dan wel de vrede kraaien met je mond ,maar
ondertussen ,de oorlog denken . En denkt erom dat gedachten kracht sterker is
dan woorden ,omdat woorden snel gesproken ( kunnen ) worden ,echter onbewust
denken is langzamer en sterker ,ook omdat het een vorm van intentie is .
Weinigen staan er bij stil dat ieder woord dat je denkt een eigen leven
gaat leiden , een eigen wereld wordt ,en het is een optie voor de religieuzen er
aan te denken ,dat wat ze weten nog waar is ook , n,l , ieder woord wordt
gehoord door GOD . Dat ook veel van jou leven door je zelf in het leven is
geroepen .
