Op vrijdag 18 December ben ik paranormal activity gaan kijken van Oren Peli. Op aanraden van valerie en nikkie ging ik hem kijken met Margo (liefje) in de UGC te Brussel. Na wat verloren rijden met de metro kwamen we toch op tijd aan. Voor wat beloofde een griezelavondje te worden. Aan de verhalen van de meisjes te horen was hij toch wat schrikwekkend. Dat leek me dus wel leuk, vooral omdat ik dat genre wel kan smaken. Op het eerste zicht deden er niet zo'n bekende auteurs mee, maar toch vond ik hun vertolking wel aardig goed. Als je eens een avondje wil griezelen, dan is deze film wel een aandrader.
Het Verhaal:
De film gaat over een koppel, Katie en Micah, die nog niet zo lang geleden verhuisd zijn. Er is een Demonische kracht die Katie al achtervolgd sinds ze 8 jaar oud was. Ze voelt een aanwezigheid, hoort voetstappen en andere rare geluiden en voelt soms iemand iets fluisteren of in haar nek ademen. Wat best wel griezelig is naar mijn menig
In het begin van de film zien we dat Micah een camera heeft gekocht zodat hij zou kunnen zien wat die "kracht" juist is Micah filmt ook 's nachts en op die beelden ziet hij onverklaarbare dingen: de deur die open en toe gaat zonder reden, een wind die onder het laken blaast,...
Micah heeft ook eens een ouingjabord geleend, maar Katie wou dit niet dus is ze kwaad weggelopen en is hij met haar meegegaan. Later zag hij op de camera dat het bord uit zichzelf bewoog en het gedeeltelijk verbrandde wat voor een soort boodschap zorgde, Micah dacht dat het Diane of een andere naam wilde doorgegeven. Toen hij wat rondzocht op het internet kwam hij op een site terecht waar een 'Diane' exact hetzelfde heeft meegemaakt, de adem, geluiden,... , en hierdoor zelfs overleden is.
Micah wou zelf wat onderzoek doen dus strooide hij poeder op de grond zodat ze de voetstappen zouden zien als er iemand binnenkomt, en toen ze die nacht wakker werden van een raar geluid zagen ze voetstappen die hun kamer binnenkwamen maar niet naar buiten gingen. Wanneer ze deze voetstappen volgde zagen ze dat het 'ding' uit de zolder kwam. Het enige wat ze daar vonden was een foto van Katie toen ze 8 jaar was voor haar eerste huis dat afbrandde.
De volgende nachten gebeurde nog allerlei dingen. Katie werd zelfs een keer uit haar bed gesleurd maar Micah kon haar nog net terughalen, ze had hierdoor een soort beet op haar rug. Ook is ze twee keer uit haar bed gegaan en stond ze 2 à 3 uur Micah aan te staren, maar de volgende ochtend herinnerde ze zich daar niets meer van.
Op sommige momenten zag je zelfs dat Katie zelf bezeten was door deze 'kracht'. Op een nacht stapte ze uit haar bed met haar haar helmaal in de war en keek Micah aan. Nog geen minuut later zag je hoe Katie, Micah tegen de camera gooide en als een bezetene zich voorover boog ... .
Een naar mijn ogen wel zeer griezelig verhaal. Waardoor ik toch wel kleine panische angsten doorstaan heb. Zelf toen ik daarna de metro nog moest nemen was ik toch ni helemaal gerust of ik al dan niet achtervolgd werd door geesten. En bij elke vreemde beweging slaakten ik en margo toch een klein schreeuwtje. Ontspannend was het wel, maar in andere opzichten dan toch ook weer net niet. UGC is wel een veel gezelligere cinema da de Kinepolis. Daar zal ik zeker en vast wel nog vaker naar weerkeren. Want het is toch makkelijk bereikbaar met de metro.
Hieronder korte trailer, deze bewijst echt hoe griezelig de film wel is.
Kuifje De Blauwe Lotus is de strip die ik gelezen heb. Ik geef eerlijk toe dat deze strip misschien maar wat gewoontjes is voor mij, maar wegens tijdsgebrek en het bezitten van deze strip was dit wel een evidente keuze.
Ik heb de strip al meermaals gelezen en toch vind ik het 1 van de betere kuifjesstrip. Hergé leert ons kennis maken met de Oosterse wereld, waar er andere wetten gelden. Zoals het radjaïdjah of ook wel het gif dat gek maakt. Ik weet nog dat ik dat als toen ik nog een klein manneke was zeer moeilijk kon uitspreken. Toch was ik gefacineerd door de avonturen die kuifje memaakt met zijn hond Bobbie.
De Blauwe Lotus is het vervolg op de sigaren van de Farao, en Kuifje verblijft bij de Maharadjah van Rawhajpoetalah. Waar hij door een japanees getipt wordt over een internationale smokkelbende. Maar net op dat moment krijgt de japanees een pijltje met het gif dat gek maakt in zijn nek geschoten. Wat Kuifje op het idee brengt om naar Shangaï af te reizen. Daar komt hij in contact met mr Mitsuhirato, die eigenlijk lid is van de bende, al weet Kuifje dat niet. Kuifje komt in hachelijke situaties maar weet er zich uit te redden. Ook is dit de strip waar Kuifje Tchang leert kennen, die hij red uit een rivier. Toch wordt Kuifje gevangen genomen door de bende doordat hij zich in een vat had verstopt,maar dat werd gezien door enkele leden. Hij wordt naar de Blauwe Lotus gebracht waar hij op zijn dood wacht, maar dan is Tchang daar met een heleboel vrienden, die in de andere tonnen verstopt zaten kunnen de benden overmeesteren. Ook de bendeleider, het is Rastapopoulos, een oude bekende voor de trouwe Kuifje lezer.
Deze strip is een goede aanrader als je bij slechtweer wilt wegzakken in je zetel en lekker lui wil wezen. Lees dan een Kuifje, een strip met toch nog een degelijk niveau en je steekt er toch iets van op
Zaterdag 29 mei was het het concert van Jonsi in de AB. Ik kende de zanger wel al van zijn groep Sigur Ros, maar echt veel van zijn werk was bij mij nog ongekend, buiten enkele recente singles. Dus, ik wist niet echt wat ik ervan kon verwachten.
Maar, achteraf bekeken was het een wondermooi concert. Hij heeft zo'n breekbare stem, waardoor ik me op sommige momenten op een andere wereld waande. Ook al kende ik niet veel liedjes van hem, het was zo'n innemende muziek zodat hij de zaal onmiddelijk meehad. Op sommige momenten was iedereen zo stil, omdat het zo'n breekbaar moment was. Op liedjes zoals Go do ging de zaal dan weer helemaal in vreugde op en werd er meegedanst. Op de achtergrond werd op bepaalde momenten ook video's afgespeeld, die het geheel compleet maakten. Met kruipende dieren en een nachtelijk landschap vond ik dat dit nog een extra touch gaf aan het concert. Het maakte mijn droomwereldje van op dat moment compleet.
Ik kan stellen dat dankzij dit concert een fan ben geworden van jonsi, dit heb ik dan ook wel een beetje te danken aan mijn broer die mij hier mee naartoe heeft gevraagd. Ik kijk al uit naar het volgende concert op pukkelpop!
recensie uit de Standaard:
Anderhalf uur Jonsi is te lang
CONCERT
maandag 31 mei 2010
De Standaard
Auteur: Sasha Van der Speeten
Jonsi, voor sommigen een tweede Jeff Buckley, voor anderen een stikkende hamster.
BRUSSEL - Jonsi (van Sigur Ros) creëerde in de AB een wonderlijk universum, met liedjes die vooral grote fans bleven bekoren.
Van onze medewerker
'Ik had vanavond graag naar het Eurovisiesongfestival gekeken', zei Jonsi schertsend, in één van zijn zeldzame bindteksten. Leuk, want van een timide kereltje als Jonsi verwacht je zulke geintjes niet.
Zijn show leek in de eerste plaats een lofzang op de natuur, alsook een kniebuiging voor verval en vergankelijkheid. De muzikanten stonden tussen een resem breedbeeldschermen waarop silhouetten van vlinders en insecten door elkaar kringelden. Een filmdoek met afbeeldingen van wouddieren leek in brand te schieten en werd in de loop van een liedje door vlammen verteerd.
Halverwege de show viel het doek achter de band naar beneden en onthulde zo een serre-achtig interieur. Door de ramen zagen we een nachtelijk landschap. Over het glas kropen geanimeerde dieren of dropen dikke regendruppels naar omlaag. Het pièce de résistance was een bulderende sneeuwstorm, in de finale van de show, waar een schreeuwende Jonsi zich door leek te ploegen. Een fantastische versmelting van video en performance.
Maar de IJslandse zanger hield het vooral bij introspectie en melancholie. Bij Sigur Ros is Jonsi's ijle falset een buitenaards element dat prachtig samenvalt met de galmende instrumenten. Solo mat Jonsi zich een veel menselijker, tastbaarder profiel aan. Zijn plaat Go stoeit met kinderlijk optimisme en naïeve verwondering.
Niet dat Jonsi de tristesse schuwde in Brussel. Wanneer de zanger achter de piano kroop en engelachtige ballads zong, kon je een speld horen vallen. Dankzij de spaarzame arrangementen bleek eens te meer dat Jonsi's zangstem een acquired taste is. De liefhebbers zullen Jonsi's etherische falset even beklijvend vinden als die van Jeff Buckley. Maar wij kennen ook mensen die zijn gepiep graag vergelijken met dat van een hamster waar je alle lucht uit knijpt.
Goed beschouwd zong Jonsi erg helder en overtuigend in de AB. Bij momenten klonk zijn stem loepzuiver en erg krachtig. Waar nodig brak zijn falset, om wanhoop te verklanken.
Maar anderhalf uur Jonsi was te lang. Uptempo songs zoals 'Go do' of het frivole 'Boy lilikoi' waaiden als een aangename bries door de zaal. We hadden graag wat meer van die onverwachte, nieuwe invalshoeken gehoord. In de slepende ballades koos Jonsi uit een te beperkt klankenpallet en viel hij terug op steeds weer dezelfde stemtics. Een kortere show met een beetje meer muzikale variatie zou zijn performance minder hermetisch maken en hem wellicht nieuwe fans kunnen opleveren. Hoe meer verwonderde zielen, hoe meer vreugde, toch?
Jonsi, gezien in de AB, Brussel, op 29 mei.
Mening:
Ik kan me wel vinden dat het een aparte stijl is, en dat niet iedereen gewonnen zal zijn door zijn hoge falsettostem. Maar het vergelijken met een hamster vind ik toch wel wat veregaand. Maar iedereen heft natuurlijk zijn eigen stijl. Dat het na een tijd wat begon te vervelen en te lang werd, vind ik ook niet echt kloppen. Ik vond dat er genoeg variatie zat in de show en dat het concept van dat doek dat viel en diertjes die over en weer kropen wel goed gevonden. Dat heb ik nog niet vaak gezien. Ik kan er wel inkomen dat het muziek is voor een bepaalde groep mensen, endat het niet zo'n muziek is voor een brede groep mensen. Maar toch was ik onder de indruk van het concert en was ik blij dat ik er bij was.
Op 21 Januari organiseerde de school een uitstap voor esthetica en godsdienst naar Brussel. s'Ochtens kregen we een rondeleiding van de tochten van hoop door de noordwijk van Brussel. In de nammidag werd er een museumbezoek gepland, enja, een museum naar keuze => het stripmuseum.
Allereerst dacht ik dat ik wat meer ging te weten komen of gespecialiseerde strips, van onbekende buitelandse auteurs. Maar na afloop was ik toch wel wat ontgoocheld. De gids bleef lang stilstaan bij de klassieke strips, zoals suske en wiske, jommeke, kuifje,... Endat vond ik toch wel wat spijtig. Alleen op het einde van de rondleiding werd aandacht besteed aan de meer hoogstaande strips zoals murena, titeuf, thorgal,... Maar toch had ik het gevoel dat ik wat op mijn honger was blijven zitten. Als fervent striplezer had ik toch ook wat uitleg verwacht over Bakeland, Michel Vaillant en de meer hoogstaande strips, wat niet echt het geval was.
Anderzijds was ik wel verbaasd dat België het land van de striptekenaars is zoals Merho, Willy Vandersteen, Franquin, Jef Nys en nog vele andere. Wat dus betekent dat we op dat vlak toch wel een status hebben verworven in de striphistoriek. Ook ben ik te weten gekomen dat Wallonië het gebied is waar vele striptekenaars van vandaan komen. Endat striptekenaars onder elkaar zeer gastvrij zijn.
Het was dus weer eens een gezellig dagje in Brussel wezen, met in de nammidag een lunchpauze in een goed Italiaans restaurant. Enerzijds was het wel wat saai en teleurstellend, maar anderzijds ben ik veel te weten gekomen en heb ik me toch nog goed geamuseerd.
Serendipity is de eerste solotentoonstelling van Ann Veronica Janssens in Brussel in ruim een decennium. Ze dompelt de bezoeker onder in klank- en lichtervaringen die hoogst sensitief van aard zijn. Claude Blondeel ging een kijkje nemen in Wiels en kwam helemaal zen een verslag uitbrengen bij Joris. De expo loopt nog tot 5 december.
rock ANTWERPEN - Het Britse rocktrio Muse zette een technisch perfecte rockshow neer. Maar het theater was er te veel aan.
Van onze medewerker
Vijftien minuten in de set en het dak werd al van het Sportpaleis geramd: Matt Bellamy zeeg door de knieën, zijn gitaar heen en weer zwiepend, terwijl hij de korzelige riff van New born' speelde, als Hendrix on acid. Om hem heen kringelde blauwe nevel terwijl groene lasers door de zaal schoten.
Je kan Muse van veel beschuldigen daar komen we straks toe maar niet dat het een stelletje luiaards is. Integendeel: zelden zien we een groep die zich zo uitslooft. De fans beleefden vast de avond van het jaar: dit concert was technisch perfect, met een waanzinnig coole visuele inkleding, een bijzonder goed geluid (niet evident in het Sportpaleis) en drie muzikanten die als squashballen heen en weer stuiterden en zichzelf in de vernieling speelden.
We vergaapten ons aan de fenomenale videoschermen: reusachtige rechthoekige torens die werden opgedeeld in tien schermen. Tijdens Uprising' leken het wel de grimmige zwart-witgebouwen uit Fritz Langs Metropolis, zeker toen een filmpje werd geprojecteerd van gezichtsloze mensen die als robots een trap opgleden en er weer afdonderden. Toen Resistance' de zaal ingierde, kregen we gestileerde sciencefiction-achtige lichtexperimenten te zien, als in een oude Spielbergkaskraker. Tienermeisjes krijsten alsof Tokio Hotel voor hun neus stond en stoere rockbonken gilden als een jonkvrouw in nood. Tja, Muse doet rare dingen met een mens.
Het triootje Starlight', Plug in baby' en Time is running out' verzekerde een van de meest explosieve concertervaringen van het jaar. Bellamy martelde zijn gitaar als nooit tevoren, Dominic Howard dacht drie songs lang dat hij bij Van Halen speelde en de anders zo timide bassist Christopher Wolstenholme verkocht zijn microfoon enthousiast een paar kopstoten. Supermassive black hole', een van hun origineelste singles, klonk als een tank die door een muur knalt. Stockholm syndrome' eerde heavy metal, Knights of Cydonia' deed hetzelfde met spaghettiwestern-soundtracks. En toegegeven, de nieuwe single Undisclosed desires' (met Bellamy op keytar) stond met zijn Timbaland-achtige beats keurig haaks op de rocktracks, en die frisse wind kwam net op tijd.
Is Muse dan een onaantastbare superrockgroep waarop niets aan te merken valt? Wat dacht u? We kregen de kriebels van de groteske progrockkarikatuur waarmee Muse tegenwoordig koketteert. Die kwalijke evolutie zette zich in bij de vorige, overroepen plaat Black holes & revelations en piekte met het lachwekkend theatrale The resistance. Je kon alleen hopen dat Muse een loopje nam met het publiek toen de Queen-pastiche United States of Eurasia' weerklonk, een misbaksel waarin de harmoniezang kon wedijveren met Queens verschrikkelijke Scaramouche, can you do the Fandango'. Of dat Bellamy en co. niet meer bijkwamen toen Guiding light' over zijn eigen pompeuze drama struikelde en met zijn bonkende ritme een parodie vormde op OMD's Maid of Orleans'. Komaan heren, zeg alsjeblieft dat het allemaal om te lachen was!
Muse is op een punt gekomen in zijn carrière waarop de groep zich bijna alles kan permitteren. Een navelstaarderige rocksymfonie waarin Bellamy's cartooneske kijk op het wereldkapitalisme en zijn obsessie voor overheidssamenzweringen de pan uitrijzen? De fans slikken het wel! Goed, we hopen dat die fratsen tongue in cheek' blijven zodat Muse de egotrip van zich kan afschudden en snel kan herbronnen.
Bellamy mag van ons ten alle tijde Tom Morello-achtige piepende gitaarsolo's door onze trommelvliezen blazen, maar laat hem alsjeblieft uit de buurt van Yes, Wagner en Ravels bolero blijven. Trop is ontegensprekelijk te veel.
Gezien in het Sportpaleis, Antwerpen, 2 november Voor abonnees
Mijn menig over deze recensie:
Ik vind dat die piano juist in het concept van Muse past. In veel nummers word hij dan ook gebruikt, zoals feeling good, butterflies and hurricanes,... Dus ik snap dan ook niet echt zo goed waarom dat dit juist een punt van kritiek is. De piano past in het plaatsje, dat is juist muse, rock met klassieke invloeden, alternatieve rock zoals men het ook kan beschrijven. De show was een onderdeel van het spectakel. Als fan ben ik misschien niet helemaal objectief, maar toch ben ik het op verschillende punten niet eens met de schrijfster van het artikel.
Ik ben dus Andries Van Schuerbeek en ben 16 jaar. Ik heb een Blog gemaakt voor het vak esthetica om mijn culturele activiteiten te delen met andere mensen.Het betreft concerten en tentoonstellingen die ik heb bijgewoond en bezocht.
