De laatste rustdag is een feit. Gisteren liep ik geen meter maar ging ik shoppen met ons Nootje. Hilde was Moon komen halen om er mee naar de bioscoop te gaan. Moon is net elf geworden en wilde graag naar Alice in Wonderland van Tim Burton. Ondertussen genoten Noah en ik ook nog van een ijsje in de eerste lentezon. Uit de zon was het bijzonder frisjes en wanneer die zon zich achter enkele wolken verstopte zou je niet geloofd hebben dat het effectief lente is.

Het uur veranderde vannacht ook maar dat stoorde de kinderen niet en wie dacht dat ze langer zouden slapen had het behoorlijk mis. Om acht uur stonden we allemaal beneden. Nu, ja, opstaan moest ik toch want vandaag herbegon ik te trainen. Ik had mijn programma ook op papier gezet voor Magda en gaf het haar af in het Vrijbroekpark. Op het menu stond vandaag de onvermijdelijke Fartlek. Het werd er eentje van een vijftal kilometer. Meteen zette ik de toon. Een strak tempo en tussen de snelle delen in de snelheid van een recuperatieloop. Ik voelde me supergoed en denk dat ik maar twintig procent van mijn vorm kwijt ben door de rustperiode. Zo wordt het wellicht relaxer trainen en toewerken naar een nieuwe vorm. Het eeuwige verhaal van de sporter die elke keer opneuw uit vorm moet geraken door te rusten om daarna opnieuw als een gek te trainen op zoek naar de vorm die je bewust had laten wegvloeien. Pfff... Vermoeiend, he!

En ondertussen oefen ik mijn tekst voor Utrecht. In het engels nog wel…

28-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

De rustperiode gaat zijn gang. Gisteren liep ik veertig minuutjes in het park van Machelen. De zon scheen en het was twintig graden. Voor het eerst had ik weer mijn zonnebril aan. Is de lente dan toch écht aangekomen. Ik miste wel enkele van mijn parkkennissen. Zowel Yvonne en haar Golden Retriever als het oude mannetje met de zwarte hond heb ik al een tijdje niet meer gezien. Hopeljk is hen niets overkomen...

Vandaag trokken we weer naar de Nekker. Zelf moest ik maar een half uurtje loslopen en wat versnellingen uitvoeren. Het liet me toe om de anderen eens goed te observeren. Het deed deugd om te zien dat zoveel atleten weer druk aan het trainen waren. De jeugd was talrijk aanwezig en in maar liefst zes groepen verdeeld. Toen Moon aansloot bij de RAM was er juist geteld één jeugdtrainer. Dankzij Bruno is nu een volledige jeugdwerking op poten gezet en die draait nu op volle toeren. We hebben ook een nieuwe atleet. Hij is afkomstig uit Tunesië en werpt de speer maar liefst 60m. Hopelijk kan die al met de interclub worden ingezet.

Mijn tekst voor Utrecht is eindelijk klaar en dat is niets te vroeg. Ik moet die nu nog vertalen naar het engels en memoriseren. Ik ga mijn toespraak in een gigantisch auditorium van op de loopband houden en er zal dus geen sprake zijn van speekbriefkes. Bibben, bibber. Stel dat ik daar een enorme black-out krijg… van op een loopband is dat nog belachelijker dan normaal.

Morgen rust ik volledig en zondag begin ik er weer aan. De eerste training van het zomerseizoen.

26-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Mijn woorden zijn nog niet koud of daar stak begot de VAL-wedstrijdkalender in de bus. Ze zullen daar in Brussel ook mijn blog lezen, zeker? Hij komt in ieder geval net op tijd want Magda verwacht zondagmorgen mijn programma. Vanavond was het jeugdtraining op de nekker en zoals we de laatste weken zo dikwijls hebben gedaan opteerden we voor aflossingen. Bruno hield zich bezig met de allerkleinsten en Sarah en ik namen de groten voor onze rekening. Na de opwarming verdeelden we de twintig kinderen in vijf ploegen.  Er is slechts één vaste ploeg en dat is het pupillenteam dat binnenkort op de interclub zal uitkomen. Moon en zijn makkers wonnen dan ook elke aflossing maar ook bij alle andere kids zie je duidelijk een evolutie. Stilaan worden ze allemaal de stokwissels gewoon en daarom konden we vandaag een verdere stap zetten in hun aflossingsopleiding. Voor het eerst werkten we met merktekens in de vorm van potjes en moesten de kinderen voluit beginnen spurten op het moment dat de aangever het potje bereikt. Dat scheelt ‘m bij sommigen nogal wat en de snelheid was beduidend hoger dan pakweg een week geleden. Ondertussen hadden ze ook op die bewuste snelheid getraind natuurlijk, spelenderwijs.

Deze namiddag scheen een zachte lentezon en voor het eerst werd er wat in de tuin gewerkt. Moon en Noah vroegen en mochten de lavendel snoeien. In de tuin werken gaat voor de jongens dikwijls gepaard met een vuurtje in de Mexicaanse vuurkorf. Het snoeien was snel gedaan (Noah had zich serieus verneteld) en ik geloof dat het hen vooral om het vuur te doen was maar ondertussen zijn de eerste tuinopkuisstappen gezet… Leve de lente!

Ik zat ondertussen te schrijven aan mijn voordracht voor Utrecht. Aanstaande woensdag mag ik op een Sanomacongres in Nederland van op de loopband een voordracht houden (in het engels) over mijn WK. Niet evident! Hopelijk wordt dat daar allemaal gefilmd. Kunnen we achteraf nog eens goed lachen… of juist niet…

24-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren liep ik dus niet en vandaag dacht ik alweer een duurloopje te doen. Magda stelde echter voor om met Tom, Ewoud en Bart een heuveltjestraining te doen. Ik vond het maar niks, hoor. In het donker over enkele molshopen draven en dan al die korte bochtjes. Da’s écht niks voor mij. Ik ben een salonloper van eerste orde, nietwaar. 'La piste avant tout' en als het dan toch in de natuur moet, liefst rechtdoor. De training werd kort voor het einde abrupt afgebroken door een zweefvlucht van Bart. In het donker had hij even omgekeken naar Tom die uitschoof. Daardoor had hij in het halfdonker een bank niet gezien en sloeg hij daar op volle snelheid tegenaan én erover. Het was een serieuze klop!

Na de training was er nog een trainersvergadering maar daar paste ik voor. Ik was van de redactie meteen naar de Nekker gereden en had dus nog niet gegeten. Af en toe moet ik ook nog wat rusten.

Tom Phillips, de Britse fotograaf die aanwezig was in Gent toen ik het WR brak heeft me zijn foto’s doorgestuurd. Nu is de serie compleet. Een leuke herinnering aan een onvergetelijke race.

23-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

De lente is eindelijk in het land maar daar was vandaag bitter weinig van te zien, het Vrijbroekpark lag er kil en vochtig bij. De psychologische impact van de seizoensverandering was anders wel merkbaar want naast al de gebruikelijke lopers zag je vandaag voor het eerst weer een heleboel andere joggers door het domein draven. Zelf moest ik me beperken tot een drietal rondes van drie kilometer, gevolgd door vier versnellingen. Dit regime van rusten en duurlopen zal ik nog een hele week moeten aanhouden en volgende week zondag begint dan de opbouw naar het zomerseizoen. Zoals elk jaar verwacht Magda deze week van mij een planning met mijn doelen en de wedstrijden die ik wil lopen. Het is echter moeilijk om een programma op te stellen wanneer je nog geen programmaboekje hebt. De VAL is eigenlijk elk jaar te laat met zijn wedstrijdboekje. Het wordt dus een beetje gokken en later aanpassen, hé. Na de training werd het fototoestel bovengehaald. Op de eerste foto sta ik met Herman Moons, echtgenoot en ex-trainer van Magda. Op de tweede zie je van links naar rechts: Stefan Lauwens, ikzelf,  Magda Ilands, Sarah Buelens en Ewoud Heyndels.

Ondertussen liepen Moon en Noah ook rond in de buurt van Magda’s controlepost. Momenteel en al een hele poos eigenlijk zijn ze volledig in de ban  van Star Wars. Hun spelletjes draaien binnen en buiten dan ook rond Jedi’s, cloones en laserzwaarden. Vooral Noah is ervan overtuigd dat hij later een Jedi wordt… Of Darth Vader, afhankelijk van zijn humeur.

21-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

20-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

De meest surrealistische periode van het jaar is weer aangebroken. De topvorm waar ik maanden voor heb getraind en naar heb toegewerkt moet ik nu bewust weer laten gaan: twee weken lang mag ik slechts om de twee dagen wat duurlopen. Deze periode heet: rusten! Dinsdag en gisteren liep ik dus een veertig minuutjes rondjes. Vandaag was het alweer een loopvrije dag. Het is toch wel even wennen…

Vanavond vond in Mechelen de jaarlijkse kampioenenviering plaats. In een stad als Mechelen is dat een heel evenement met een pak titels die worden beloond met een beker of trofee. RAM was er bijzonder goed vertegenwoordigd. Onze club kende dan ook een bangelijk goed seizoen. Persoonlijk mocht ik drie keer van op de tribune naar beneden om een prijs in ontvangst te nemen. Een eerste keer met onze aflossingsploeg van de 4x100m, een tweede keer voor mijn wereldtitel en de derde keer voor een nominatie in de categorie ‘sportverdienste’. Dat ik in die categorie was genomineerd snap ik niet goed want die is normaal voorbehouden voor mensen die zich verdienstelijk gemaakt hebben in hun vereniging door een jarenlange inzet… Ik had me eerder verwacht in de categorie ‘sporttrofee’ want tenslotte was ik als sportman voorgedragen en niet als bestuurslid of in een andere hoedanigheid maar bon. Ik werd samen met de andere genomineerde, een bestuurslid van de canoclub geïnterviewd. Ik was blijkbaar iets té geconcentreerd op het sportieve want achteraf zei Moon dat ik een vraag niet goed had begrepen. Toen de interviewer me vroeg of ik veel aandacht kreeg bedoelde hij waarschijnlijk aandacht van mijn omgeving. Ik verstond aandacht van de pers en antwoordde: 0,000001 procent aandacht. Dit is hopelijk niet in het verkeerde keelgat geschoten van de aanwezige clubleden… Deze uitreiking bewees in ieder geval dat je niet altijd kan winnen en ik moest de duimen leggen voor de afgevaardigde van de canoclub. Tja, volgend jaar beter zeker? 

19-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

17-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren nam ik een snipperdag. Ik had het nodig om mentaal te bekomen van mijn wereldrecord… Het winterseizoen zit er nu op voor mij. Tijd dus voor een kleine terugblik.

Het begon niet echt goed want na het Vlaams kampioenschap besloot ik om mijn relatieve rustperiode te gebruiken om de slepende ontsteking aan de wreef van mijn linkervoet te laten genezen. Het resulteerde uiteindelijk in een inactiviteit van twee volle maanden. Net op het moment dat ik opnieuw met de trainingen wilde aanknopen kreeg ik namelijk enorme blaren aan beide voeten. Begin december kon ik er dan toch aan beginnen. Na vier weken opbouw volgde de eerste test, het PK Indoor in Gent op 4 januari. Ik had niet gevierd en stond dan ook fris aan de start van mijn reeks. Resultaat: een reeksoverwinning, een provinciale titel én een Belgisch record in 2.05. Echt tevreden was ik met die tijd niet maar met slechts vier weken training in de benen was het voor een beter resultaat nog veel te vroeg. Ik wist wat me te wachten stond en trotseerde samen met Magda weer, wind, regen, sneeuw én storm op zoek naar de topconditie. In het voorprogramma van de Toyota-Indoor trad ik samen aan op 4x200m met onze RAM-mastersploeg. We verpulverden het BR wat een collega loper inspireerde tot de aan mijn adres uitgesproken woorden: ‘voor minder dan een Belgisch record kom jij niet meer buiten.’

De derde afspraak was een 400m, als test voor het BK twee weken later. Dat de conditie toen reeds uitstekend was bewees ik door het BR te breken op de afstand: 53.79.

De laatste afspraak was het BK. Ik had Magda gevraagd om me nog enkele percentjes beter te krijgen. Dat resulteerde in enkele superzware trainingen. Na de laatste zware oefening in het park vertelde ik Magda dat ik dacht nog nooit zo sterk te zijn geweest. De bevestiging kwam om tien voor twee op zaterdag 13 maart.

Gisterenmiddag hadden mijn collega’s bij Feeling Wonen-Gael Maison een verrassing in petto:  Champagne en een voor de gelegenheid versierde taart om mijn record te vieren. Dat soort kleine attenties bewijst nog maar eens in wat een fantastische ploeg ik mag werken.

16-03-2010 om 00:00 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.evaa.ch/   

Vermits Moon en Noah niet deelnamen aan Het BK Cross in Oostende, besloot ik om alleen de verplaatsing te maken. Na een nogal hectische ochtend met een vroeg ontbijt, lessen leren voor school en het maken van wortelstoemp met kip, vertrok ik rond twaalf uur richting ‘Koningin der badsteden’. Het reed vlot en dus was ik ruim op tijd ginder om nog wat te praten met onze deelnemende RAM-atleten. Kim, die liever niet op voorhand hoorde dat ze top tien kon lopen, bleef maar zeggen dat de concurrentie enorm was dit jaar. Des te hoger schat ik haar race in. Met zowat alle kleppers aan de start liep Kim een vrijwel vlekkeloze wedstrijd. Ze liep een hoog en constant tempo en verzwakte niet. Het leverde haar een prachtige tiende plaats op als eerste atlete die niet aan de CC deelnam. Magda had het voorspeld. Ook voor haar was het een prachtig WE.

Kjell was beducht voor een snelle start en zijn vrees werd bewaarheid. Als een bende losgeslagen wilde honden stormden de seniors mannen na het startschot richting eerste bocht. Daar draaide Kjell pas rond de dertigste positie. Ik zag hem daar verplicht inhouden en vloekte binnensmonds mee met hem. Terwijl vooraan de vogels gingen vliegen werd hij letterlijk tegengehouden door een meute meelopers die, de rest van de wedstrijd bewees mijn gelijk, niets te zoeken hadden in die snelle start. Het siert Kjell dat hij nooit panikeerde en geduldig aan zijn opmars begon. Een tien kilometer lange achtervolging gaf hem kort tegen het einde zicht op een zestiende stek maar het tweetal dat voor hem uitliep had hem zien komen en wachtte tot de aansluiting om te versnellen. Uiteindelijk werd Kjell nog achttiende en hij kon daar vrede mee nemen. Zonder de onderbreking door kwetsuren en studieverplichtingen loopt hij volgens mij top tien. Daar ligt zijn plaats. Volgend  jaar dan maar…

Na de wedstrijd van Kjell vertrok ik richting haven. Daar zocht en vond ik een superlekkere vissoep en terwijl ik langs de kraampjes keuvelde botste ik plots op Eline en  The family VDB. Van hen kreeg ik een verslag van de jeugdwedstrijden. Elineke, dit jaar steeds vooraan te vinden in de crossen was mentaal volledig door het ijs gegaan. Net zoals bij Moon reeds enkele weken geleden het vat volledig af was moest ook ons Eline haar kelk tot de bodem ledigen. Ze haalde nog net de top twintig, ver achter de meisjes waarmee ze normaal knokt voor de ereplaatsen. Wat hij ook had geprobeerd, de winter was té lang gebleken en Frank was er niet in geslaagd om haar batterijen op te laden. Laat de lente nu maar snel komen.

Op de VAL-site staat ook een kort verslag van mijn race van zaterdag, samen met een actiefoto, getrokken door Martin Bex.

15-03-2010 om 00:00 geschreven door André