|
Ik had school gisteren. Ik had een extra uur middagpauze doordat één van mijn leerkrachten afwezig was. Dus ik wilde iets eten samen met vier klasgenoten. Drie van mijn klasgenoten zijn meisjes en één van hen is een jongen.
Wij gingen ergens in de stad eten. Wij hebben een restaurant gevonden dat heel lekker eten maakt. Wij gingen binnen en bestelden ons eten. Wij hebben lekker gegeten en hebben een goed conversatie gehad met elkaar. Wij maakten grapjes en hebben gediscussieerd over bepaalde dingen. Alles ging goed.
Uiteindelijk had iedereen gedaan met eten, behalve ik. Ik dacht in mijzelf van "ik zou graag iedereen zijn eten willen betalen". Ik was dus in het midden van het eten opgestaan om te betalen voor iedereen. Ik ging naar de kassa en ik vroeg om de rekening. De man zei kom even later terug want ik moet het narekenen. Ik ben dus terug gaan zitten. Iedereen bekeek mij aan. Zei hadden ingezien dat ik iets ging doen. Een klein vijf minuten gingen voorbij en ik ging terug naar de kassa. Ik had mijn eigen broodje nog niet opgegeten. Toen startte mijn hart sneller te pompen. Ik wilde niet dat iemand opmerkte dat ik alles ging betalen. Ik kwam dus aan aan de kassa en ik probeerde te redeneren hoe ik het ging betalen. De factuur was 34 euro. Ik had 25 euro op mijn rekening en ik had 5 euro in mijn portemonnee. Ik begon te zweten. Hoe ga ik dit nu in orde flikken? Ik kreeg een kortsluiting. Mijn brein werkte niet en ik kon niet meer tellen.
Eerst heb ik met mijn bankkaart geprobeerd om alles te betalen. Het ging niet! Daarna vroeg ik of ik 30 euro kon betalen zodat zei één euro per persoon moesten betalen. Ik had dan de grap kunnen maken dat ik hun eten niet heb betaalt maar iedereen heeft het zelf betaalt. Hoe dan ook, ik probeerde het dus te betalen. De man aan de kassa probeerde 25 euro af te trekken van mijn rekening, maar dat lukte ook niet. Ik kreeg paniek. Ik was verslagen. Zonder enige uitbetaling ben ik terug naar mijn tafel geweest.
Eens dat ik daar was vroeg één van de meisjes, "heb je de rekening al betaalt"? Ik zei met een gebroken hart, neen ik heb het niet betaalt... Ik kon hen niet in de ogen kijken want ik voelde dat zei wisten dat ik ging betalen maar uiteindelijk waren zei in schok. Ik was in schok. Zij zijn heel lieve meisjes die het absoluut nooit hadden toegestaan dat ik ging betalen. Ik kon het ook niet betalen...
Bij de wandeling terug naar school voelde ik mij de slechtste dat ik me ooit had gevoelt. Ik kon hen niet in de ogen kijken omdat ik echt teleurgesteld was in mijn eigen. Ik heb later die dag ruzie gemaakt met dezelfde meisjes en ik heb mij nog slechter gevoelt.
|
