Hallo allemaal!

Vandaag was het een bijzonder mooie dag dat voelde ik meteen vanaf dat ik wakker werd.

Daarom ga ik jullie in deze post niet vertellen over mijn traumatische geheimen maar ga ik een paar positieve dingen delen. Want iedereen weet dat die ook soms nodig zijn.

Een aantal maanden geleden hebben mijn vrouw en ik Sohrab geadopteerd. Hij is de zoon van Hassan. Misschien beter gezegd was de zoon van Hassan want Hassan loopt al een paar jaar nier meer rond op deze planeet. Maar dit terzijde, sinds Sohrab zijn zelfmoordpoging zeven maanden geleden heeft hij geen enkel woord meer gezegd, wat ik heel begrijpelijk vind want als jullie dachten dat mijn jeugd traumatisch was...

Maar goed, ik ben sindsdien nooit gestopt om contact met hem proberen te maken. Mijn vrouw heeft wel eventjes een korte pauze ingelast maar ik niet, nooit.

We waren daarnet op een bijeenkomst om geld in te zamelen in voor Afghanistan. het was een beetje een regenachtige dag maar dat bedierf de sfeer niet. Tegen een uur of drie was de regen voorbij en zweefde de grijzen wolken steeds verder uit elkaar. Er kwamen meer en meer Afghaanse gezinnen, en al snel waren er een heel aantal vliegers in de lucht. Voor de eerste keer in zeven maanden zag ik dat Sohrab geïnteresseerd was in iets, de vliegers uiteraard. Ik ging naar hem toe en vroeg of hij er samen met mij eentje wou laten rond vliegen. Ik kreeg (uiteraard) geen antwoord maar dat maakte niet uit. De vlieger maakte ik in mijn eentje klaar om in de lucht te laten gaan, ik rende en rende tot die hoog genoeg was en keek toen achter mij. Sohrab was meegelopen, ik zag hem staren naar de vlieger en hij glimlachte.

Mijn hart ging sneller slaan en het was de mooiste glimlach die ik ooit had gezien. Het was overigens ook de kortste glimlach maar dat maakte niet uit want hij was er geweest en op dat moment wist ik dat alles goed ging komen, altijd. Het komt wel goed.