Hallo allemaal!

Ik ga mezelf anoniem houden want deze blog ga ik gebruiken om mijn afschuwelijk verleden bloot te leggen. Het gaat een manier zijn om geen geheimen meer te hebben maar ook geen straffen voor de vreselijke dingen die ik heb gedaan. Het gaat me hopelijk helpen om mijzelf te vergeven en misschien helpt het ook wel bij de opvoeding voor mijn adoptiezoon.

Laten we beginnen bij één van de meest traumatische momenten in mijn leven. En vooral mijn walgelijke reactie daarop.

Het was de dag van de vlieger wedstrijd. Ik moest winnen want ik wou Baba trots maken en ik dacht dat winnen de enigste manier was om onze band te verbeteren. Rond drie uur in de namiddag waren we nog maar met z'n zessen. Ik stond versteld dat ik al zo ver was geraakt maar ik moest en zou die wedstrijd winnen.

Een paar uur later waren we nog maar met twee: de blauwe vlieger en ik. Ik gebruikte één van Hassan zijn trucs om de blauwe vlieger door te snijden en... Het lukte me, ik was gewonnen. Hassan rende meteen achter de blauwe vlieger aan om die te gaan halen voor mij.

Het duurde lang voor hij terug kwam, zo lang dat ik besloot om hem te gaan zoeken. In een doodlopend steegje zag ik hem staan, de blauwe vlieger in zijn handen achter zijn rug, rond hem stonden drie jongens van onze leeftijd en ik wist waartoe ze in staat waren. De jongens wouden de blauwe vlieger maar Hassan liet dat niet toe. Ze gooide hem op de grond en trokken zijn broek af. Ik wist dat ik moest ingrijpen, ik wist dat ik Hassan moest redden uit deze situatie maar in plaats daarvan draaide ik me om en liep weg.

Ik kan het immense schuldgevoel dat er nog steeds is niet wegkrijgen. Ik was de aller slechtste 'beste' vriend die iemand zich maar kon inbeelden. Ik was bang, laf en hopeloos. Ik verdiende Hassan niet als mijn vriend.