Vandaag was het een bijzonder mooie dag dat voelde ik meteen vanaf dat ik wakker werd.
Daarom ga ik jullie in deze post niet vertellen over mijn traumatische geheimen maar ga ik een paar positieve dingen delen. Want iedereen weet dat die ook soms nodig zijn.
Een aantal maanden geleden hebben mijn vrouw en ik Sohrab geadopteerd. Hij is de zoon van Hassan. Misschien beter gezegd was de zoon van Hassan want Hassan loopt al een paar jaar nier meer rond op deze planeet. Maar dit terzijde, sinds Sohrab zijn zelfmoordpoging zeven maanden geleden heeft hij geen enkel woord meer gezegd, wat ik heel begrijpelijk vind want als jullie dachten dat mijn jeugd traumatisch was...
Maar goed, ik ben sindsdien nooit gestopt om contact met hem proberen te maken. Mijn vrouw heeft wel eventjes een korte pauze ingelast maar ik niet, nooit.
We waren daarnet op een bijeenkomst om geld in te zamelen in voor Afghanistan. het was een beetje een regenachtige dag maar dat bedierf de sfeer niet. Tegen een uur of drie was de regen voorbij en zweefde de grijzen wolken steeds verder uit elkaar. Er kwamen meer en meer Afghaanse gezinnen, en al snel waren er een heel aantal vliegers in de lucht. Voor de eerste keer in zeven maanden zag ik dat Sohrab geïnteresseerd was in iets, de vliegers uiteraard. Ik ging naar hem toe en vroeg of hij er samen met mij eentje wou laten rond vliegen. Ik kreeg (uiteraard) geen antwoord maar dat maakte niet uit. De vlieger maakte ik in mijn eentje klaar om in de lucht te laten gaan, ik rende en rende tot die hoog genoeg was en keek toen achter mij. Sohrab was meegelopen, ik zag hem staren naar de vlieger en hij glimlachte.
Mijn hart ging sneller slaan en het was de mooiste glimlach die ik ooit had gezien. Het was overigens ook de kortste glimlach maar dat maakte niet uit want hij was er geweest en op dat moment wist ik dat alles goed ging komen, altijd. Het komt wel goed.
Vandaag ga ik jullie het vervolg op het vorige bericht toevertrouwen.
Het was een paar dagen na mijn verjaardag, ik had Hassan al die tijd ontweken want telkens als ik hem zag werd ik er aan herinnerd hoe een slecht mens ik was.
Ik had veel cadeaus gekregen voor mijn verjaardag dat kwam enkel door het groot feest dat Baba had geregeld.
Op een regenachtige dag toen Hassan en Ali even naar de winkel waren gegaan, legde ik een aantal van mijn cadeaus onder Hassan zijn matras. Toen Ali terug thuis kwam vertelde ik dat Hassan de spullen had gestolen en dat ik het tegen Baba ging zeggen. Ali en Hassan gingen met twee eventjes praten terwijl ik dezelfde leugen Baba wijsmaakte.
Hallo allemaal!
Vandaag ga ik jullie het vervolg op het vorige bericht toevertrouwen.
Het
was een paar dagen na mijn verjaardag, ik had Hassan al die tijd
ontweken want telkens als ik hem zag werd ik er aan herinnerd hoe een
slecht mens ik was.
Ik had veel cadeaus gekregen voor mijn verjaardag dat kwam enkel door het groot feest dat Baba had geregeld.
Op
een regenachtige dag toen Hassan en Ali even naar de winkel waren
gegaan, legde ik een aantal van mijn cadeaus onder Hassan zijn matras.
Toen Ali terug thuis kwam vertelde ik dat Hassan de spullen had gestolen
en dat ik het tegen Baba ging zeggen. Ali en Hassan gingen met twee
eventjes praten terwijl ik dezelfde leugen Baba wijsmaakte.
Toen ze een half uurtje later in Baba zijn bureau aankwamen zag ik dat ze beide rode ogen hadden van het huilen. Baba vroeg aan Hassan of hij mijn verjaardagscadeaus echt had gestolen. Hassan knikte, vertelde dat hij jaloers was en het maakte mij misselijk. Hoe kon het dat na alles wat ik had gedaan hij mij nog steeds verdedigde? Ik wist dat Hassan zijn verkrachting tegen Ali had verteld en ik snapte dus niet hoe ze het nog steeds voor mij opname. Waarom waren ze niet gewoon eerlijk tegenover Baba? Misschien dat ik dan een straf kreeg die ik verdiende.
Ze gingen dus mee in mijn leugen en Hassan bood wel duizend keer zijn excuses aan tot het moment dat Ali vertelde dat ze met twee weg moesten. Het was te zwaar om nog te blijven.
Dit is het moment waarvan ik het meeste spijt heb in mijn leven. Ik dacht ook (nog steeds eigenlijk) vaak terug aan dit moment, aan hoe het zo anders had kunnen lopen en vooral dat als ik wist dat het de laatste keer ging zijn dat ik Hassan zou zien ik op een helemaal andere manier afscheid zou hebben genomen.
Ik ga mezelf anoniem houden
want deze blog ga ik gebruiken om mijn afschuwelijk verleden bloot te leggen.
Het gaat een manier zijn om geen geheimen meer te hebben maar ook geen straffen
voor de vreselijke dingen die ik heb gedaan. Het gaat me hopelijk helpen
om mijzelf te vergeven en misschien helpt het ook wel bij de opvoeding voor
mijn adoptiezoon.
Laten we beginnen bij één van de
meest traumatische momenten in mijn leven. En vooral mijn walgelijke reactie
daarop.
Het was de dag van de vlieger
wedstrijd. Ik moest winnen want ik wou Baba trots maken en ik dacht dat winnen
de enigste manier was om onze band te verbeteren. Rond drie uur in de namiddag
waren we nog maar met z'n zessen. Ik stond versteld dat ik al zo ver was
geraakt maar ik moest en zou die wedstrijd winnen.
Een paar uur later waren we nog
maar met twee: de blauwe vlieger en ik. Ik gebruikte één van Hassan zijn trucs
om de blauwe vlieger door te snijden en... Het lukte me, ik was gewonnen.
Hassan rende meteen achter de blauwe vlieger aan om die te gaan halen voor mij.
Het duurde lang voor hij terug
kwam, zo lang dat ik besloot om hem te gaan zoeken. In een doodlopend steegje
zag ik hem staan, de blauwe vlieger in zijn handen achter zijn rug, rond hem
stonden drie jongens van onze leeftijd en ik wist waartoe ze in staat waren. De
jongens wouden de blauwe vlieger maar Hassan liet dat niet toe. Ze gooide hem
op de grond en trokken zijn broek af. Ik wist dat ik moest ingrijpen, ik wist
dat ik Hassan moest redden uit deze situatie maar in plaats daarvan draaide ik
me om en liep weg.
Ik kan het immense schuldgevoel
dat er nog steeds is niet wegkrijgen. Ik was de aller slechtste 'beste' vriend
die iemand zich maar kon inbeelden. Ik was bang, laf en hopeloos. Ik verdiende
Hassan niet als mijn vriend.
