zaterdagavond zijn Linda en Herman veilig terug in Brugge aangekomen en wij Paul en ik zijn dan gisterenavond in Desselgem aangekomen. Zoals beloofd door Herman, voeg ik nog wat foto's toe van onze laatste dagen. Ik wil jullie, trouwe lezers, bedanken voor de steun die we van jullie mochten ondervinden. En ook nog een speciaal woordje van dank aan Herman, de trouwe blogschrijver, die nooit te moe was om nog het blog aan te vullen. Zo, onze pelgrimstocht zit erop, het is ons gelukt!
Beste lezers, deze titel is niet zo dramatisch als het lijkt, maar het is een goede gemene deler van de verschillende verhalen die jullie zullen gebracht worden.Het verhaal is een samenvatting van enkele dagen, waarin enkele feiten repetitief waren en dus maar ééns worden aangestipt: valiezen maken, auto stapelen, afscheid nemen. Afscheid nemen was er van Carmen & Co, de huurauto, Compostela, de Camino, Spanje. Op enkele wordt nu wat dieper ingegaan in een hopelijk korte en zakelijke stijl (dit omdat welgeteld binnen 40 min, de wekker afgaat en uw dienaar opnieuw klaar zal moeten staan om zich van zijn taken gebonden aan een valiezenkoers te vergewissen.
Dag 2 in Santiago:
Ruim op tijd in stad en in de kerk voor de 12 u mis, maar toch nog te laat om zitplaatsen te hebben. Voor de dienst, was er een lange opsomming van pelgrims, hun vertrekplaats en middel van verplaatsing en dus ook een kleine verwijzing naar de 4 lotgenoten. Het wierookvat werd niet gezwierd. Gezien het een heilig jaar is, hebben we de relieken van de H Jacob bezocht via de heilige poort. Deze poort wordt enkel dan opengemaakt.
Dag 3 in Santiago;
Dit was een uitstap naar het einde van de wereld. Finistera, is het puntje van het schiereiland, op zon 3-4 dagen stappen (80 km) van Santiago. Gezien men vanaf deze plaats enkel water ziet en het feit dat men dacht dat de wereld plat was, was dit punt het einde van de wereld. De pelgrims gingen er heen om daar hun oude kleren te verbranden en zo letterlijk een nieuw leven te starten. We hebben deze tocht niet te voet gedaan (wel van paal 2.3xx km tot paal 0). We hebben ook geen schoenen of zo verbrand, maar we hebben wel genoten van zon.
Dag 4 in Santiago;
In de regen de stad uitgereden richting Frankrijk. Twee belangrijke tussenstoppen: de kathedraal León en de kathedraal van Santo Domingo de la Calzada (patroonheilige van o.a. de gepensioneerden). Onderweg één constante: regen.
De kathedraal van León hebben we enkel van buiten gezien (zeer mooi), gezien het middagpauze was tussen 13-16u. In Santo Domingo de la Calzada hadden we meer geluk en hebben we de haan in de kerk (naast de vele andere mooie kunstwerken) kunnen bewonderen.
Fotos worden in een later stadium bijgevoegd. Gezien we nu terug in Frankrijk zijn, kan ik met gerust gemoed mijn ontslag aanbieden aan de redactieraad. Ik ben er zeker van de hoofdredactrice en haar assistente zullen instaan voor de verdere mondelinge overleveringen.
Niet alleen omdat het de laatste stapdag was maar vooral omdat de Spaanse zon van de partij was.
Eerst naar de stad gereden en één van de autos geparkeerd in de parking (deze die het dichts bij de kathedraal stond) en dan naar de vertrekplaats (zoal altijd op de mm, dezelfde plaats waar we gisteren gestopt waren).
Na enkele meters stappen hadden we door dat de 12.5 km als laatste mijlpaal een boerenbedrog was.Eens binnen het grondgebied Compostela waren er wel nog steentjes met schelpen en mooie houten richtingaanwijzers, maar de afstand werd niet meer meegegeven. Na goed een uur stappen waren we volgens de plaatselijke herberghoudster nog zeker 11.5 km van de kathedraal.Dankzij Ritas stappenteller, weten we met een foutenmarge, dat we tussen 16 en 15 km gelopen hebben, maar zoals gezegd niks kan ons nog deren en lag Compostela nog verder, wel dan zouden we ook nog verder stappen (ook al benadrukt onze hoofdredactrice dat het geen fluitje van een cent is).
Ook vandaag voelden we ons gesteund, nu dit keer door het Spaanse leger, die in enkele pelotons, ons kwamen vervoegen tijdens onze middagpicknick.
We hebben de laatste kms door de stad gelopen, wat een groot verschil met het lopen door de bossen is. Vooral het lopen door de eucalyptusbossen was zeer aangenaam.
Rond 16u kwamen we dan eindelijk aan bij de kathedraal. Het was even zoeken om het kantoor te vinden waar we de geloofsbrieven moesten afgeven om onze laatste stempel te krijgen. Dan moesten we onze rugzakken afgeven in een ander gebouw. Daardoor waren we allen zonder notitieboekje. Zodoende moest er nog een boekje aangekocht worden, om onze wensen voor Jesu de op te schrijven, want Carmen had ons gezegd dat je je wensen op moest schrijven op een klein briefje en dan deponeren in de handen van Jesu de en die zullen dan uitkomen.
Helaas mochten we niet dicht bij de apostel komen omdat de kinderen van de koning zouden komen en die hebben natuurlijk voorrang. Dus moeten we morgen terug.
Morgen gaan om 12 u naar de pelgrimsmis. Na de mis gaan ze zwaaien met het grote wierookvat om al ons zweet te laten verdwijnen.
Ik moet de blog nu schrijven terwijl een geheimzinnige drank wordt bereidt door onze Carmen en echtgenoot. Het is dus een verhaal in real time. Er wordt één liter Mar de Spanje geflambeerd met sinaasappelschillen, suiker en koffiebonen. Ondertussen verdrijft Carmen (als Bruga (goede fee)) met een tekst al de kwade geesten (een tekst in het Galicisch). Ik (uw dienaar) weet niet of ik na het proeven nog verder kan schrijven. Dus hasta maniana.
If youâre going toâ¦. (ken uw Wereld schlagers!! (jaren 60-tig en zo).
Dag 10
If you are going to Santiago de Compostela, you do not need flowers in your hair, but be sure to wear boots on your feet. Volgens de locale informatiebrochure (gemeente O Pino) wordt het locale microklimaat als volgt beschreven: The climate can be placed within the damp oceanic weather. It is characterized by abundant showers as a consequence of the damp wind of the West.Uw vier lotgenoten waarvan u het voorrecht hebt om dagelijks hun belevenissen (zowel de positieve als hun andere kleine zorgen) te volgen, hebben deze stelling proefondervindelijk kunnen bevestigen.Zoals op de plaatjes te zien, is er veel damp in de lucht. Op de grond leidt dit tot onoverzichtelijke plassen en modderbrij.
Zoals gepland zijn we vandaag tot aan de grenzen van Compostela gegaan. Dit was geen evidentie, zoals je kunt zien op het druk overleg tussen de twee dames. Nadat ze ervan overtuigd waren dat ze op de bescherming van het Belgisch leger konden rekenen, stond hun besluit vast: op naar Santiago en geen windstoot of regen zou hen tegenhouden. Onderweg even een pose nemen bij mijlpaal 20 km, of een foto van het kleine kerkje van Santa Irena (dat spijtig genoeg dicht was).
Rond 16u45 hadden we de stadsgrenzen van Compostela (bewijs in bijlage) en even verder stonden we bij mijlpaal 12,5 km (dit is erewoord). Deze laatste zullen we morgen professioneel verwerken om zo voor de poort van de kathedraal te komen (als pelgrim moet je wel de zijdeur gebruiken (een geurprobleem (??)). Voor dit verhaal, waar jullie allemaal naar uitkijken, moet ik op aanraden van de hoofdredactrice verwijzen naar de kronieken geschreven op datum van 11 mei 2010, gezien we, buiten de regen, geen bijkomende voorspellingen kunnen doen (en dus ook geen fictief verhaal kunnen neerpennen (dit laten we voor de politici)).
Tot op heden geen onoverkomelijke calamiteiten gehad, en onder het moto plus est en vous, zijn we vol zelfvertrouwen, dat deze laatste loodjes niet te zwaar zullen wegen. We zijn er zowel mentaal en fysiek (bad genomen, haar gewassen en geföhned, voeten gewassen) klaar voor.
Voor de muziekliefhebbers onder jullie, neen!!! er wordt niet in koor gezongen onderweg. De enige dat soms een deuntje inzet is uw dienaar, maar dit is zonder bijval van zijn kompanen.
Noot van de hoofdredactrice: ik ben wel verplicht om hem (verwijzing naar uw dienaar) zijn gang te laten gaan, zo niet, geeft hij zijn ontslag en dat wil ik natuurlijk ook niet, want dan zit ik met de gebakken peren en we hebben enkel appels en mandarijnen in voorraad.
Aan de familie (Peers-Himpe) nog dit: we zien dagelijks arendskelken, een teken?
Door de wind, door de regen, â¦(ken uw Vlaamse schlagers!!).
Dag 9
We hebben onze rustdag goed overleefd en waren deze morgen fris, monter en vrolijk, ook al had de storm ons deze nacht wakker gehouden. Deze morgen zijn we dus effectief in de regen en onder veel koude windvlagen gestart en hebben zo (met enkele kleine pauzen van geen regen) onze 13 km afgelopen om ergens uit te komen tussen mijlpaal 25 km en mijlpaal 26 km. Omdat de weersvoorspellingen voor de komende dagen niet beter zijn, gaan we onze planning aanpassen en zullen we proberen om de laatste 25,xx km in 2 dagen af te stappen (de planning voorzag 3 dagen). We verwachten dus wat morele steun van het thuisfront.
Ritas voeten hebben veel deugd gehad van de enkele dagen sandalen-loop en de rustdag, want ze heeft terug met normale stapschoenen kunnen stappen. Enkel Linda heeft nog enkele kleine probleempjes, die ze deze laatste km zal moeten meenemen.
Op de fotos zie je de kerk van Arzúa, dit was onze eerste stopplaats. Verder zijn er geen fotos genomen gezien de weersomstandigheden en het feit dat we geen onderwatercamera bij de hand hadden. Wel hebben we onder een afdakje en ter attentie van de trouwe lezers kiekjes genomen van de 4 verzopen kiekens om jullie aldus visueel een beeld te geven van onze verweermiddelen tegen de krachten van de natuur (wat uw dienaar, het zonnetje in huis, ook machteloos moet ondergaan (indien je dit leest is deze laatste opmerking niet door de eindredactrice geschrapt, (wat ik hoop!!!), gezien het bij het uitbrengen van de kronieken belangrijk is om tot in detail alles te beschrijven, ook de gemoedstoestanden van de lotgenoten)).
Verder wensen we alle moeders vanuit het natte en verre Spanje nog een goede Moederdag.
Wie beweert dat Spanje een zonnig land is, kan bedrogen uitkomen. Buiten het zonnetje in huis (uw dienaar), was er hier vanmorgen weinig van te zien.
Vannacht wakker geworden door de regen en vanmorgen goot het nog pijpenstelen.
Na wat aarzelen, hebben we toch niet aan onze plicht verzaakt. We zijn wel eerst nog wat aangepaste regenkledij gaan kopen. Het doel was vandaag: ruim onder de 50 km te duiken en uit te komen op nog een 40-tal km van Santiago de Compostela. We hebben nu dus al 64 km gestapt (of zoals ze in Nederland zeggen gelopen).
Vertrokken in Furelos, kwamen we op een kruispunt van 3 pelgrimswegen in Melide. Juist buiten Melide, was er het kleine kerkje van Sancta Maria. Op de deur van een huisje stond dat je daar de sleutel van de kerk kon vragen. Toen we nog op straat Rita, onze tolk, aan het overtuigen waren om aan te bellen, kwam een oud mannetje op ons af en expliceerde aan Rita dat hij de sleutel had. Het was wel niet the key to the kingdom, maar het scheelde toch niet veel. Een parel van een kerkje met een heel mooi atrium. Voor uw dienaar en zijn kompanen was dit voldoende om de dag goed te maken.
Zonder al te veel kleerscheuren hebben we ons doel bereikt. Er waren wel weer echt steile stukken tussen zowel in stijgende als dalende richting. Maar elke dag gaat het stappen beter en ook de zere voeten met blaren vinden hun oplossing. Het belangrijkste is dat we onderweg geen druppel regen hebben gehad of toch op het terrasje bij aankomst. De regenkledij is dus niet uit de verpakking gekomen. In bijlage een foto van een gelagzaal onderweg, enkel en alleen maar om aan te tonen dat we daar niet binnen zijn geweest (ook al zouden bepaalde van de lezers denken dat we hiermee onze opdrachten niet volledig tot in detail vervullen).
Aan de stilte rond de schrijftafel deze avond te meten, ga ik er vanuit dat de leden van het wandelteam wat onder de fysieke & mentale(?) gevolgen zijn van de 5 dagen stappen (gemiddeld tussen 20000 23000 Rita-stappen per dag). Op een bepaald ogenblik werd dan ook geopperd om de blog uit te stellen tot morgen (= rustdag), maar gezien we (en vooral uw dienaar) er van overtuigd zijn dat jullie allen voor het slapen gaan niet alleen in uw herte kijken (dixit Gezelle) maar ook naar de BLOG gaan kijken, kan ik niet anders dan jullie nog een zalige nachtrust toe wensen. Slaap wel.
