Via deze weg zal ik jullie op de hoogte houden van wat er zich allemaal afspeelt in mijn hoofd. Ik ben een zeer speciaal iemand, je kan me gaan vergelijken met Jack The Ripper, maar zelfs dan nog beter. 

Gisteren had ik mijn zinnen gezet op het bikini's showende model Kim McDaniëls.  Ik ben haar die avond gevolgd naar het strand, waar ze iets aan het drinken was met een voor mij onbekende man. Toen de man Kim even alleen liet, sloeg ik mijn slag. Ik sleurde haar mee naar mijn auto en stak haar in de koffer. Ik belde haar toen meermaals op, om haar te pesten. Zo ben ik nu eenmaal. Tijdens het zoeken naar het telefoontoestel: " rukte ze aan de deken en het koord sneed in haar polsen. Ze tastte rond op de vloer, voelde onder het kleed bij de rand een bobbel die door haar stuntelige bewegingen verder naar het midden schoof... O nee! Het toestel was al twee keer overgegaan en klonk nu voor de derde keer. Haar polsen waren nat van het zweet en haar radeloosheid had haar hartslag tot ongekende hoogte opgestuwd, toen ze het mobieltje wist te grijpen, een dik, ouderwets ding dat ze met trillende vingers vasthield." (pagina 20). Ze herkende mijn nummer niet, wat ook logisch is. Ze weet nog niet van mijn bestaan, maar dat zal niet meer lang duren. Het maakte haar iet uit wie het was ze riep: 'Hallo? Hallo? Wie is daar?' , waarop ik antwoordde door het liedje 'I will always love you' van Witney Houston af te spelen. Ze dacht dat ik haar vorig vriendje was, maar daar had ze het serieus mis.

Een tijdje later belde ik haar ouders op. Ik vond dat die mensen het recht hadden te weten wat er gaande is. Ik deelde hun mee dat Kim niet komen opdagen is voor haar fotoshoot want ze was vermist en daar had ik persoonlijk voor gezorgd Ik raadde Levon en Barbara aan het eerstvolgende vliegtuig naar Maui te nemen. Ik wenste hun nog een fijne dag verder.

Henry Benoit