Op een zonnige zondagochtend toonde ik met veel trots mijn tekening aan mijn grootvader. Deze was anders dan mijn gebruikelijke tekeningen daar ik wilde duidelijk maken hoe mijn trouwjurk er later zou uitzien. Toegegeven, vandaag zou ik gruwelen bij het zien van zo'n trouwjurk, maar toen was het helemaal wat ik wilde en helemaal volgens de stijl van de jaren negentig. De tekening ging uiteraard gepaard met een hele uitleg en mijn grootvader luisterde aandachtig naar wat ik te vertellen had. Na afloop verzekerde hij mij dat hij er niet aan twijfelde dat ik de mooiste bruid ter wereld zou zijn en dat hij hoogstpersoonlijk aanwezig zou zijn op de dag van mijn huwelijk om het zelf te zien. Tevreden kon ik mijn tekening in mijn map opbergen in de wetenschap dat wanneer mijn grote dag zou komen, mijn ontwerp klaar zou zijn en er geen mooiere bruid zou zijn dan ik.
Ik had een duidelijk beeld van wat de toekomst zou brengen en ik moet toegeven dat ik er nooit een seconde aan gewtijfeld heb dat de dingen niet anders lopen dan ik zou willen. Net zoals mijn ouders elkaar ontmoetten, zou ik op de universiteit en knappe en slimme man leren kennen, zouden we hopeloos verliefd worden, zouden we trouwen en zouden we nog lang en gelukkig leven zoals Assepoester, Doornroosje en Sneeuwwitje. Ik weet niet goed meer wanneer dit beeld verdwenen is, maar ik vermoed dat het enkele jaren was na het maken van mijn tekening. Ouder worden gaan immers gepaard met minder naïviteit en een toenemende zin voor realiteit. Ik breek mijn hoofd niet langer over mijn trouwjurk en heb in de laatste twintig jaar geen tekeningen meer gemaakt van mijn trouwjurk. Meer nog, ik was eigenlijk vergeten dat er ooit zo'n tekening heeft bestaan.
Indien ik dat kleine meisje van toen vandaag zou ontmoeten, zou ze waarschijnlijk nooit geloven dat we één en dezelfde persoon zijn. Ik zou haar immers moeten vertellen dat haar toekomst er helemaal niet uitziet zoals zij zich voorstelt. De man op de universiteit is er nooit gekomen, al had ik wel een exemplaar waarvan ik achteraf besef dat hij niet verder kon afstaan van die ene die zij zich voorstelde, integendeel. De grote dag met het bewuste trouwkleed is er dus ook nooit gekomen en grootvader is er al veertien jaar niet meer om te bevestigen dat ze effectief de mooiste bruid ter wereld is. Ik zou haar uiteraard kunnen uitleggen dat een andere toekomst dan gepland niet noodzakelijk slecht hoeft te zijn, maar ik heb een voorgevoel dat ze mij niet zou geloven. Neen, ik vermoed dat ze teleurgesteld zou zijn.
Deze morgen deed niets vermoeden dat een lang vervlogen herinnering mijn dag zou gaan bepalen. Mijn nichtje kondigde vandaag aan dat ze ten huwelijk gevraagd was en de hele familie zich dus aan een fantastisch feest mocht verwachten volgend jaar. Ik was en ben nog steeds oprecht blij voor haar, het is immers fijn te zien dat de mensen van wie je houdt gelukkig zijn, maar naarmate de dag vorderde, vormde zich een grote knoop in mijn borst. Ik begreep niet goed waar die knoop vandaan kwam, ik was immers niet jaloers of verdrietig aangezien ik best gelukkig ben als single. Natuurlijk zou ik ooit wel een man willen ontmoeten met wie ik mijn leven kan delen en kinderen kan hebben, maar in mijn gedachten is dat steeds iets voor de verre toekomst omdat ik het wel goed heb op mijn eentje en tijd heb om de dingen te doen die ik graag wil doen zonder met een partner rekening te moeten houden. En toch was daar die knoop waar ik niet aan uitgeraakte.
En daar was ze plots: die ene herinnering die alles duidelijk maakte. Het kleine meisje is een vrouw geworden die zichzelf heeft kunnen overtuigen dat een relatie, huwelijk of gezin geen noodzakelijke voorwaarde is voor geluk, maar dat ze voor alles moet openstaan en de dingen moet nemen zoals ze komen zonder een vast omlijnd toekomstbeeld voor ogen. Alleen heb ik er nooit rekening mee gehouden dat dat kleine meisje met haar tekening een deel is van de vrouw die ik nu ben en vandaag dacht dat deeltje heel even: "Hopelijk is het ooit aan mij".
