Na een stilte is er nu weer een moment met nood aan iets te schrijven... Ik zou willen dat het een goede zaak was, maar jammer genoeg betekent de nood om iets te schrijven vrijwel altijd iets negatiefs :(
Ben vanavond lekker gezellig bij m'n vriend geweest, alles leuk en wel, tot ik thuis kwam!
Ik kom thuis binnen, bezoek van een tante (moeders kant).
Krijg ik, zoals verwacht, natuurlijk vragen waar ik geweest ben, hoe het was, blablabla.
Dat tot daar aan toe, maar op een keer begint mama te zagen over dat ze mij mist (hallo, madam is elk weekend weg, en dan mag ik al blij zijn als ze een avond in de week thuis is om te slapen!) en of ik niet 1 avond per week zonder vriend kon regelen (ja, wij zien elkaar dagelijks, maar ik zou niet anders willen!).
Ik heb haar (op een voor mijn doen nette manier) duidelijk gemaakt dat ik ten eerste mijn vriend niet wil missen, en ten tweede dat ik het niet ben die elk weekend weg is!
Ik HAAT het als ze me zoiets vraagt he! Ze moet me gewoon niet laten kiezen tussen haar en hem! En als ik moet kiezen, weet dan aub dat je zal verliezen, want geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om hem aan de kant te schuiven! Hij is tenslotte de man waarmee ik een leven wil opbouwen, waarmee ik mijn toekomst zie, en daarvoor ga ik echt niks opgeven!
Er is verder geen woord over gezegd, maar het kwetst me gewoon dat ze zoiets durft vragen. Als ik dan kijk naar de ouders van mijn vriend, die vragen zelfs mij mee als ze iets met hun gezin willen gaan doen, daar ben ik gewoon eerder een deel van het gezin in plaats van het lastpak die hun zoon afneemt.
Ik ben het gewoon beu...dat ze eerst eens naar zichzelf kijkt (en der nieuwe stomme vriend) en dan mij bekritiseert, of niet dan?
Ik hoop voor haar dat ze er morgen niet weer over begint, want dan kon ze wel eens de wind van voren krijgen...
Dit gezegd zijnde ga ik een poging doen om te slapen, maar mezelf kennende zal het even duren wegens een explosie aan gedachten.
Eerste bericht, en meteen ook een hoognodig bericht.
Laat me even de situatie schetsen: vrouw van 22 jaar, sinds 3 jaar gescheiden ouders en sindsdien lijkt het alsof alles meer downs dan ups bevat.
Ik ben nogal een gesloten persoon, en zal eerder alles opkroppen dan tegen iemand te vertellen, vandaar deze blog om alles van me af te schrijven en misschien dat het dan ook makkelijker wordt om over te praten.
Ik heb sinds 8 maanden een schat van een vriend, maar ook tegen hem kan/wil ik niet alles vertellen. Het is zelfs niet van gewoon niet te willen, het is gewoon dat ik dichtklap wanneer het over een moeilijk onderwerp gaat.
Van thuis uit heb ik (behalve een opvoeding) niets meegekregen: het was voor zover ik weet nooit vanzelfsprekend om rond te komen, niet dat wij (ik, men broer en zus) iets tekort kwamen, maar daarvoor lieten mijn ouders wel andere dingen liggen.
Zolang we (mama en ik zijn sinds de scheiding alleen gaan wonen) thuis woonden, leek het alsof papa vooral een groot aandeel had in het 'verdwenen geld', zoals ik het noem. Steeds weer als er geld was, werden er nutteloze dingen gekocht, terwijl facturen van de zaak bleven liggen...
Het was zelfs zo erg dat op den duur onze eigen spaarboekjes eraan gingen.
Ikzelf heb echt sinds ik vakantiewerk doe, en vooral sinds de scheiding, de knop volledig omgedraaid: IK WIL NIET WORDEN ZOALS ZIJ!
Ik hou oprecht veel van papa, m'n zus, m'n broer en inderdaad misschien zelfs ook van m'n moeder (al gaat de band met haar op en neer sinds de scheiding, en vooral sinds haar nieuwe vriend).
Ik heb mezelf beloofd dat ik hieruit moet komen, dat ik wil bewijzen dat het WEL anders kan!
Voorlopig moet ik ook nu weer, wonende voor mama, vechten voor elke cent die ik verdien. Ik doe naast mijn school nog een studentenjob en probeer zoveel mogelijk in weekends en vakanties te gaan werken, al is dit natuurlijk ook niet onbeperkt.
Ik heb geluk dat ik een mooie studiebeurs heb gekregen, want mijn schoolkosten betaal ik ook al volledig zelf.
Nu ben ik natuurlijk weer veel te eerlijk geweest tegen mama, en ik heb gezegd hoeveel studiebeurs ik kreeg. Ineens was ze daar met een of andere factuur die zij nog betaald moet hebben op het einde van dit jaar (sorry, maar MIJN schoolgeld is MIJN SCHOOLGELD!).
Ondertussen is madam wel bezig met vakanties boeken (1x naar frankrijk, nog geen 2 maand later wil ze een vliegvakantie) en daarbij gaat ze in de zomer zo goed als elk weekend naar zee met haar nieuwe vriend.
Ik voel me 'verwaarloosd', gewoon misbruikt, maar zeg hier gewoon niks van, omdat elke keer ik er iets van zeg, eindigt het toch alleen maar in ruzie (en geen gewone ruzie, maar deuren-slaande-huilende-van-woede-ruzie)!
Je hoort het dus al goed: ik krop veel te veel op, totdat op een keer de bom barst (en rara hoe lang dat nog zal duren)...
