En morgen gaan we, moeten we, kunnen we .........onder andere staken.
Morgen trekt Priester Daens terug zijn tabbaard aan. Gesteund door zoveel armlastige kreupelen, hongerigen, blinden, spraaklozen, noem maar op; in naam van "verworven rechten", stappen zij roodgevaand, groenbewimpeld en blauwgeverfd , wat op zich al een contradictio in terminis is, hand in hand door de Brusselse straten. Die eenzame man zou meewarig hoofdschuddend toekijken op zoveel arrogantie.. Het textielvolk van weleer, creperend, uitgebuit zou smalend toekijken op het frivole getrippel van de helmboswuivende massa. Wuivend naar hun eigen ondergang. Hun eindbestemming die hun leiders schamper verdoken houden , dit van de afgrond. Hun argumenten zijn zwaarwegend, doortastend om niet te zeggen onverzettelijk. De sociale afbraak. Het pensioenpodium wordt afgebroken, vernietigd, geneantiseerd. Arm theater. Straks zullen zelfs de zitbanken van dat broeierig theater verbrand moeten worden om het vuur van de pensioensuitkeringen nog verder te kunnen opstoken. Zelfs het theater zal verdwijnen en enkel koude wind zullen die vaandels nog beroeren. Ooit werd mij in het oor gefluisterd: "meten is weten". En weten zou kennis moeten zijn die ons leert na te denken over datgene wat rondom ons gebeurt. Als een stijging van de pensioenuitgaven met 25 % in een periode van een vijftal jaar geen betekenisvol gegeven is, dan nodig ik menig eervol burger uit om die rekensom af te maken, in het achterhoofd wetende dat de babyboomers zich klaar maken om zich in alle eerbaarheid in hun pensioencocon terug te trekken. En dat zal onze jonge generatie fundamenteel motiveren om verder hun vruchtbaar gebeuren in die bodemloze put te storten. Solidariteit is niet iets dat geldt voor het verleden. Solidariteit is ook een uitkijk creëren op de toekomst. Tel morgen de grijze haren o frivole jeugd, en ik vermoed dat in alle stilte menig tandengeknars zijn gelijke niet zal vinden. Misschien kan een aangepaste wet euthanasie flexibelder maken ! Maar pas op, als de vos de passie preekt....
Pensioen of hoe de relativiteitstheorie stopt bij een politicus.
Onze Quicke minister worstelde nog even met zijn stoppelig gegeven toen het trompetgeschal van manmoedige reacties zijn rode oortjes bereikten. Even, heel kort zocht zijn denken houvast bij.... neen, enkel zijn zucht dreef boven. Dat stuntelig gebonk op die vooruitgestoken vakbondsborst was hem teveel. Die mannen met echte baarden deinsden niet terug voor de grote uitdaging aan te gaan. Ergens in het frisse Zwitserland draaide een eenzame bankier zich onrustig om. Welke rekening zou nu verder uitgemolken worden ? Waarom nu juist , wanneer de Moody's van deze wereld zo wellustig op hen neerkeken ? Te velde ,in de gheile werklustige lucht van West-Vlaanderen , schalde de bijna nieuwbakken gouverneur parmantig dat de beoordeling over de hoegrootheid van een parlementair pensioen onderworpen diende te worden aan een diepgaande, grensoverschrijdende studie die wellicht jaren in beslag zou nemen. Zo zou de ongelijkheid tussen een parlementaire carrière en veertig jaar noeste arbeid vervagen tot een fata morgana. Alleen blinden knikken braaf. Hoe kan een zogenaamd eerbare burger zijn ambivalente kijk verdedigen in het licht van ieder cijfermatig gegeven. Begrippen als keuzevrijheid en gelijkheid lijken voor deze ' high society, het kruim van het volk, de elite van de massa ' ; sorry Jef; plots niet meer van toepassing. Nergens wordt een ' politicus' verplicht zich vast te klampen aan zijn ambt. Nimmer wordt hij gevraagd van zijn aanwezigheid in het publieke forum te bestendigen. Hij mag er zijn, mag zijn rol spelen maar het scenario kan op ieder moment herschreven worden. En die realiteit maakt deel uit van ieders bestaan. Zij het politicus, ambtenaar, arbeider , bediende of vrij beroep. En die realiteit moet niet anders berekend worden naargelang uw beroepsinvulling. Want,als de vos de passie preekt........
Beste toevallige lezer, Schuchter, als een jong veulen, zet ik mijn eerste stappen in het exterioriseringsproces. Het blijft nog altijd ietwat gek om u zelf zo hoog te tillen dat u denkt dat uw geschrijfsel enige betekenis kan hebben in datgene wat rondom ons gebeurt. Edoch, jawel, enig archaïsch taalgebruik zal u deelachtig worden. En toch geloof ik in de kracht van het woord. In de ont-moeting van ideeën, het proberen te be-grijpen van wat soms ongrijpbaar is. In het zoeken naar rechtvaardigheid, zonder het spanningsveld tussen recht en rechtvaardigheid te willen negeren. Wellicht blijft mijn naïviteit, ondanks mijn leeftijd, een onmisbaar gegeven. Vergeef me dan ook die roekeloosheid, de hoop dat misschien toch iets veranderd kan worden. Die druppel op de hete plaat. Zonder dat het water hoeft te zijn ! Zonder dat die maskers maskers moeten blijven . Laat Ensor terug dansen . Het gaat u goed.
