Wat voel ik me slecht. Ik loop de operatiekamer uit en dokter Van Dyck verzoekt me om een douche te nemen. Dit besloot ik te doen, Sulaymans bloed liep van mijn lichaam en ik voelde me zo nog schuldiger. Als een wrak kleedde ik me terug aan en wou naar huis vertrekken. Toen er een verpleegster naar me toe kwam en vertelde me als ik het lijk nog wou zien dat het dan het moment was. Ik wist niet wat ik moest doen, ik wou wel gaan maar een deel van mij ook weer niet. Het voelt alsof er een dierbare van me is weggesleurd en ik alleen achterbleef. Ik beslis om niet naar Sulaymans lijk te gaan en naar huis te vertrekken, want het was al een lange dag geweest en ik moest alles bezinken. De tv van de wachtkamer stond aan en er kwam een nieuwsbericht op. Het ging over Sulaymans ongeluk. Het nieuw luidde:” Palestijnse vluchteling dood nadat hij werd aangevallen door een dakloze man.”  Het is zo oneerlijk, ik snap niets meer van de wereld. Waarom moest het Sulayman overkomen? Ik bleef nog met zoveel vragen achter. Ik kwam aan mijn auto en besloot mijn gsm terug op te starten. Tot mijn verbazing kreeg ik een gemiste oproep van een onbekend nummer. Ik luisterde naar de voice-mail en schrok. Het was een voice-mail van Sulayman, hij vertelde mij hoe leuk hij het gesprek in de trein vond en dat hij mij nog eens zou willen zien. Ik begon te huilen en kon het niet meer aan. Ik wist met mijn gevoelens geen raad meer. De laatste keer dat ik dit had, was het toen ik mijn man was verloren en bleef dan nog lang met dat gevoel zitten. Ik was net iemand verloren die ik niet wist dat ik die zou kunnen verliezen. 

        -Sheila