Vandaag was de dag, mijn eerste werkdag. Wat had ik een stress, en waarom eigenlijk? Ik weet wat ik doe op het gebied van opereren, maar niet op sociaal vlak. Mijn collega’s vallen mee en daarom ben ik blij. Het was een hectische dag, ook was hij vele langer. Net op het moment dat ik naar huis wou vertrekken, kwam er een verpleegster naar me toegerend. Ze vertelde me dat er net een spoedgeval was binnen gebracht en er niet genoeg dokters waren om deze te helpen. Ik kwam mee en maakte me klaar voor de operatie. De patiënt was een gewond geraakt doordat hij werd aangevallen met een mes. De wonden waren erg diep en het was een zeer cruciale operatie. Ik kwam de operatiekamer binnen en we  wouden beginnen aan de operatie, maar toen ik het slachtoffer zag moest ik toch twee keer slikken. Het was Sulayman, ik moest een pokerface ophouden want als dokter mag je een patiënt niet opereren als je deze kent. Het was zeer moeilijk voor mij, het leek alsof er een dierbare van me lag. We konden geen minuut langer wachten en moesten echt wel beginnen met opereren. We begonnen eraan en de operatie verliep moeizaam, Maar ik moest en zou de operatie laten slagen. Er lag te veel druk op mijn schouders, ik wou mijn enige vriend van het moment niet verliezen. Maar dan sloeg het noodlot toe, ik kreeg een paniekaanval voor de ogen van mijn collega’s, ze hadden door dat ik de patiënt kende en werden boos. Ik moest de operatiekamer verlaten en zij gingen verder  opereren. Op dat moment ging de toestand van Sulayman ineens slecht, ze moesten snel ingrijpen. Maar het was te erg, en hij stierf. Ik voelde me hulpeloos. Mijn wereld stond stil toen ze zeiden: “tijdstip van overlijden 23:55.”

• Sheila