|
Het was heel lang geleden dat ik de trein moest nemen. Toen ik in een grote stad woonde was dit ook helemaal niet nodig. Maar nu dat ik moet verhuizen en van ziekenhuis moet veranderen, is het nodig. Ik stapte op en nam plaats naast een man. Hij was aan de telefoon en het leek een moeilijke conversatie te zijn. De man legt af en verontschuldigt zich aan mij en stelde hem voor. Hij heette Sulayman, een Palestijnse vluchteling die zo'n twee jaar in het land verblijft. We raakte aan de praat over zijn leven voordat hij naar hier kwam en al de gebeurtenissen er rond. Het was geen oppervlakkig gesprek, ik leerde Sulayman echt kennen, en hij mij. Zo vertelden hij dat hij zijn vrouw en 2 kinderen was verloren bij een bomaanslag in Gaza. Het was een hartverscheurend verhaal en raakte me diep. Toen ik hem vertelde dat ik mijn man ook was verloren voelde je de eenzaamheid van ons beide nog harder. Ik denk dat dit ervoor zorgde dat we ons zo verbonden voelde. Het voelde alsof ik mijn soulmate had gevonden, dat ik na al die tijd een nieuwe vriend had gemaakt. Ik vertelde hem dat ik van ziekenhuis moest veranderen, dat ik vroeger als chirurg werkte in een van de beste ziekenhuizen maar nu naar een kleiner ziekenhuis moest gaan. Hij luisterde aandachtig en vroeg waarom ik nou in godsnaam moest veranderen. Ik vertelde hem het hele verhaal en hij toonde er begrip voor. Hij stelde me gerust, maar toch zat ik er nog met een klein hartje. Jammer kwam er aan dit gesprek een einde, we kwamen aan en moesten afscheid nemen. Ik gaf hem nog snel mijn telefoonnummer en hoopte dat ik snel terug van hem ging horen. Maar een dag later had ik nog steeds niets van hem gehoordÂ….
Ik hou jullie op de hoogte!
-Sheila
|
