Hier had ik wat voor gevreesd : daling van temperatuur, wolken, regen...een kleine domper op de vreugde. Dit betekent : geen barbequeu meer met van die lekkere gemarineerde aardappeltjes, geen dagje zwembad, geen ontbijt of avondwijntje op ons terras meer...toch wel een beetje een ontgoocheling voor ons allen. Gelukkig vanmorgen nog een mooie wandeling gemaakt, ondanks dat "ergens" verkeerd gelopen, zonder erg echter. Maar is het nu het weer, of omdat we morgen alweer moeten vertrekken, of eerder het feit dat de autoradio constant op radio Nostalgie staat afgestemd dat ikzelf ergens met een nostalgisch gevoel rondloop ?
Dit weekje had gerust 14 dagen mogen zijn. Trouwens, die radio Nostalgie moet absoluut thuis op de PC in de favorieten worden gezet: allemaal muziek uit de jaren 80, no bullshit. Mijn muziek, uit mijn jeugdjaren althans. Vandaar misschien die nostalgie ?
De middag was knudde : het bezoek aan het dorpje Bièvre viel lelijk tegen. Niks was er. Doods. En een plotse regenbui dwong ons terug naar...nee, vlug iets anders verzinnen. Beauraing dan maar, een 20 km verder. Helaas had dochterlief nog steeds wat kledij nodig voor haar CM reis naar Croatië, dus was het weer even van de ene soldenboetiek naar de andere. Voor broerlief minder leuk, maar met een ijsje valt die altijd wel te paaien. Gelukkig werden er wat kleedjes en broeken gevonden, niet alles helaas, maar kom...zover waren we toch al. Morgen haar verjaardag...moeten we ook proberen vieren. Ik kocht haar al oorringen (vlinders). En een frietje als ze thuiskomt, want dat heeft ze hier gemist. Lief kind, sweet sixteen.... De tijd gaat echt veel te snel. Ik mag me dan wel niet oud voelen, maar een kind dat plots jongedame is, de tweede adem die al eens vlugger moet worden gezocht na een beklimming van een steile heuvel...de signalen zijn er wel.
Die nostalgie zorgde er ook even voor dat ik weer in de val trapte van : laat me nu even alleen met mezelf, laat me weer even alles op een rijtje proberen zetten, de geest leegmaken van teveel nadenken. Dat heb ik soms nodig. Maar evenzeer ook momenten waarop ik het zou willen uitschreeuwen naar de mensen om me heen : zoek contact met mij ! Kijk naar mij, lach naar mij, luister naar mij en praat met mij, geef me een hand, neem me vast...zie me graag ! Net zoals die paar keren dat ik hier tijdens mijn middagrust hoorde : waar is papa ? Dit betekende voor mij : iemand mist je, iemand denkt aan je, iemand heeft je nodig, iemand ziet je graag, je betekent iets voor iemand op dit moment.
Voor enkele van m'n lezers die dit nu zouden lezen : ik dacht vaak aan jullie ! Is dit ook een onderdeel van die nostalgie ? Voor mij wel...
Een van mijn favoriete onderdelen bij een kwis is de muziekronde-als die er al bij is tenminste. Kan het anders voor een muziekfreak als ik ? Aan wandelende muziekencyclopediën als Frank Vanderlinden (De Mens), Wim Opbrouck, Jean Blaute...valt niet te tippen, maar ik kan toch verdraaid goed mee. Zo vind ik het (voor mezelf dus) een uitdaging een lied/nummer/song..te herkennen vanaf de eerste noten of akkoorden. Een stoot adrenaline als ik het weet binnen de 2 of 3 seconden. Zo ook het nummer boven deze blog. Het hele repertoire van de fenomenale groep heb ik grijs gedraaid. You love it or you hate it. I love it. Binnen de 3 noten ? 5 ? 2 of 3 akkorden ? Dit is zo herkenbaar. Yes ! Radio in de auto meteen 7 volumes hoger en meezingen, invallen op het juiste moment...
How I wish you were here...er was mij nog zo op het hart gedrukt : tijdens je weekje vakantie vooral niet denken aan thuis, aan het werk, aan vrienden of hun problemen...Maar waar zijn vrienden anders voor ? Hoe kun je nu niet bezorgd zijn om zorgen van vrienden ? Het grppige is : misschien zijn zij op datzelfde moment hun eigen zorgen wel al vergeten ? Dus maak ik me misschien zorgen om niks ? En toch...how I wish you were here...
Vandaag lijkt iedereen van ons gezin wat te lijden onder de ongewone activiteit van gisteren. 3 x pijnlijke rug, 1 x stijve armen, blaren..dat komt ervan als je persé de Lesse wil gaan afvaren. Droog hebben we het in elk geval niet gehouden, niet door het weer en evenmin dank zij de "gemakkelijke" afvaart. Daar zorgden de afdaling aan het kasteel van Celles wel voor en die waterval een 2tal km. verderop. Kostte bijna 1 nieuwe bril aan de eega. Een nat pak was iedereen beschoren. Over de rest heb ik het maar liever niet. Maar goed, dit hadden we ook weer gehad. Een stukje mini-Deliverance. Oh ? ! U kent dit niet ? Toch een gekende cult-film met Burt Reynolds en de heer Fonda, van Steven Spielberg zelfs, als ik me niet vergis. Over een afdaling per kano van een wildwaterrivier. Spannend, dreigend, en met een stukje menselijk psycho erachter.
We're like two lost souls swimming in a fish bowl, year after year. Hoe lang moet je nadenken om zo'n tekst te kunnen verzinnen ? Je moet goed zijn, echt goed. Toevallig lag 2 dagen eerder de CD The Wall van Pink Floyd op in een boekhandeltje te Redu (boekendorp). De eigenaar moet zowat 60, 70 jaar oud zijn geweest. Zou ik daarom zoveel gekocht hebben bij hem ?
What have you found? The same old fears. Wish you were here ...
MTV,TMF,JIM TV... muziekzenders bij de vleet in ons tvlandschap. De ene videoclip na de andere, alle stijlen, bekende en onbekende artiesten, al dan niet idiote reportages, shows en side-kicks... Maar kent u MCM ? Dat is er ook zo één, alleen had ik van deze nog nooit gehoord, tot ons verblijf in de Ardennen. Gelukkig was er ook 22N en Canvas/ketnet, voor het dagelijkse nieuws in de moerstaal, maar voor de tiener was een streepje muziek en vido wel een welkome afwisseling bij al dat Frans en Duits...De reden waarom ik dit nu neerpen : dinsdag 7 juli. Een hele dag niks anders dan Michael Jackson op de radio, TV...Maar op MCM was er die avond wel een heel mooi overzicht, met commentaar van collega-artiesten uit de muziekwereld, clips, optredens van MJ, waarbij je toch echt niet om de conclusie heen kon : een heel groot artiest is van ons heengegaan. Zelfs de kinderen, toch niet een generatie die opgroeide met zijn muziek, moesten toegeven : wow, die was echt wel heel goed ! Mijn armharen kwamen toch recht bij het horen en zien van de clips van Smooth Criminal, Dirty Dianan, Bad...onwezenlijk toch, de dood van iemand.
Hoe persoonlijker je die persoon kende, hoe dichter de relatie, hoe onwezenlijker soms, maar ook van een heel gekend persoon, een wereldster, kan het afscheid...bij de ene al niks, bij een ander veel veroorzaken. De talrijke menigtes bewezen dit. Het deed mij ook wat...het deed me in elkgeval nadenken, stil worden, wat weemoedig zelfs. Een verlies, een stukje verlden dat verloren ging. Jeugdsentiment ? Wie wordt de volgende ? Laat het nog wat uitblijven, ik heb het wel gehad met die afscheidstoestanden. En dat in mijn vakantie...wordt ongetwijfeld vervolgd.
Eerst en vooral een woordje ter info : ik heb besloten zoveel mogelijk van mijn blogs te betitelen met de titel van een bestaand lied. Zomaar. Als geheugentraining. Dr. Kawashima zegt dat dit goed is voor de prefrontale cortex. Ik mag die man wel, want mijn geheugenleeftijd blijkt momenteel jonger dan ik ben. Tot daar die Nintendo DSi.
De titel hierboven ? OK, zeker niet direct mijn stijl. Maar ik kan niet ontkennen dat hij daar ook wel een snaar raakt. Die vakantieweek is echt wel goed. Weet u wat de dochter zei tegen ons een paar dagen terug ? Papa, broer en ik hebben afgesproken deze week geen ruzie te maken en de sfeer goed te houden. Een donderslag bij heldere hemel ! Oh joy ! Vreugde en ongeloof. Want die 2, ze kunnen er soms wat van. Oh, niet altijd, begrijp me niet verkeerd, maar bij momenten voel je je haar grijs worden, je bloed koken, de stoom uit de oren komen enz enz. En inderdaad, de 2 op dezelfde kamer, zelfs in het zelfde bed, samen aan het spelen, lol maken, lachen, ...een verademing, een droom voor ouders;
Er is natuurlijk een leeftijdsverschil, het zijn broer en zus, 1 in de puberjaren, 1 met lange tenen, de ene een heethoofd die nooit stilstaat of ophoudt te kwebbelen, de andere een stille...dat kan vonken geven. Maar nu ? Niks daarvan. Ze zijn...los. Ik had zelfs een heel goed intens gesprek met ons dochter, bij valavond, alleen met ons 2 op het terras. Dat was zo...plezant en..geruststellend.
U hoeft dit niet te begrijpen hoor, 't is een vader-dochter ding, en ook met de zoon gaat alles tegenwoordig heel vlot. Dit moet de vakantie zijn. Tijd voor een gezelschapsspel, hoor ik net. Kan die vakantie samen niet wat langer duren ?
Ooit was ik een stadsmus. Kende niks anders dan de binnenstad. Ja, mijn grootouders hadden een tuin, een grote moestuin, en als kind speelde ik in het bos en we hadden zelf ook wel een tuintje, maar ik woonde en leefde en groeide dus op in de stad. Later had ik het geluk naar een voorstad van Gent te kunnen verhuizen, dichtbij groen en weg van de drukte , met een leuk tuintje met gras, bloemen, bomen, planten...
Maar 200 km vreder ligt een stukje België dat voor mij de schoonheid van de natuur pas echt laat uitkomen : De Ardennen ! Al vele malen was ik er te gast. Ongetwijfeld zijn Thailand, Canada, Zuid-Afrika en honderden andere landen en steden ook best de moeite, maar het groen en de stilte van de bossen in het Zuiden van ons land zijn voor mij al een hele verademing. Nu ben ik zelf ook vrij sterk begaan met onze natuur, moet u weten, dus stelt u zicht dan ook even het volgende beeld voor : ochtend, volop zon en warmte, blauwe lucht, buitenterras met ontbijt, op de achtergrond paarden in de weide, bossen en heuvels, een vijver met vissen, een blauw buitenzwembad (ja sorry, voor mij is dit laatste nu eenmaal geen standaard beeld..), stilte...en plots, even verder in de lucht..Majestueus : 2 grote roofvogels, zwevend, glijdend, speurend, hun kreten slakend...iemand dit nog meegemaakt de voorbije weken ? Ik niet, maar nu dus wel. Even voel ik mij totaal gelukkig...
's Middags bezoek aan een dierenpark, waar de meest recente aanwinst, 2 Siberische tijgers, voor het publiek tentoon worden gezet. Dit klinkt negatief, zo is dit ook bedoeld. Twee van de prachtigste, krachtigste dieren van deze wereld, in een kooi met een loopruimte van een paar vierkante meter. Hemeltergend vind ik dit. Ze passeren op 10 cm van ons, achter tralies en glas. Deze wondermooie schepsels horen hier niet thuis...althans niet in dit omheind stukje niks. Vrij moeten ze zijn, ongerept, zoals de roofvogels in de lucht. Het plaatje klopt niet. Kan iemand mij de zin hiervan verklaren ?
Zal iemand zich volgend jaar nog 25 juni 2009 herinneren ? Ik alvast wel. Niet alleen omdat het mijn geboortedag is, nee...dit jaar was die zowiezo bijna even zwaar als vorig jaar. Al moet ik zeggen : mijn dochtertje, zoontje, vrouw en...2 heel goeie vriendinnen hebben me er echt wel doorgesleurd, waarvoor ik hen niet genoeg kan danken. Ere aan wie ere toekomt ! Maar het werd een dag om nooit te vergeten...
Wie er het eerst was ? Maakt het uit ? In die omstandigheden ? Hilde...heeft iemand gekeken deze avond ? Hoe mooi kunnen ze het toch altijd maken en zeggen achteraf. Maar het was wel gemeend, en het kwam uit de mond van enkele mensen die ik zelf wel kan apprecieren, om het op zijn zachtst te zeggen..Stijn, Truus, Axl...ja, ze zullen haar missen, dat zag je. Jammer, echt jammer...een artieste, een mooi mens...wie kan zeggen wat er echt in de mensen leeft vanbinnen ? Zouden we meer kunnen helpen moesten we het kunnen zien en weten ?
En dan die andere koning...Wacko noemden ze hem. Ja, er zal wel iets van waarheid in zitten. Maar...een rasartiest. Fenomenaal danser, muziekschrijver, zanger....ik hield er wel van, van zijn muziek. Vele documentaires over gezien. Veel positiefs over zijn mens-zijn. Maar wellicht ook getormenteerd. En kijk nu...plots weer in de belangstelling. Waarom maakt de dood iemand plots weer zo boeiend ?
One of the band told me last night, that music is all that he's got in his life...zo begint 1 van mijn favoriete nummers. Ik wou dat gaan gebruiken, maar toen bedacht ik me. Natuurlijk kan ik niet zonder muziek in mijn leven, en zo ken ik er nog wel een paar...maar...all that there is in life ? Toch niet. Er is meer dan dat. Ik voel me heel blij dat te beseffen en weten. Mensen, natuur, een besef van iets meer en iets hogers...dat maakt het leven toch het leven waard ?
Mijn favoriete band is 35 jaar samen, hoorde ik pas in een heel uitgebreid interview...hoe die elkaar aanvullen en hoe zij over muziek, teksten en hun bandgevoel praten en denken...dat is...ja, HET gewoon. Zo zie ik het ook, en ik wou dat ik dat aan iedereen kon overbrengen. Ik weet zeker dat Yasmine ook die richting uit wilde gaan. Haar Leonard Cohen vertolking bewees dat. Maar er ontbrak iets. Of misschien was er net iets te veel ? Wie zal het zeggen ? Maar het hoefde niet zo te eindigen...niet zo radicaal. Hoeveel waarom's zijn er weer gevallen de laatste dagen ? Teveel...
Geef om elkaar en om je vrienden,mensen...je weet nooit hoe je iemand helpt. Vang hen op, steun elkaar in moeilijke dagen, geloof in elkaar... dat is alvast iets om over na te denken...
Nu heb ik al m'n hele leven lang iets met taal. Het zal het lot wel zijn, maar ik las al heel graag van kindsbeen af, verslond tonnen strips, las kilo's boeken...ben in de Latijn-Griekse afdeling beland, waarna hogere studies vertaler. Dan nog wat avondschool. Allemaal in verband met taal, toch ? Ik ben afkomstig uit een stad waar een van de allerplatste dialecten in het land wordt gesproken (en ik kan het nog steeds !), en woon nu al een 19 jaar in 1 van de mooiste steden van Vlaanderen waar ook al zo'n sappig dialect wordt gesproken. Ik ben geen "echte", want niet ter plaatse geboren, en het lokale dialect leren spreken is ook niet evident, maar ik voel me toch wel al een deel van de lokale bevolking. Maar de algemene omgangstaal, het vroegere ABN, vind ik toch nog altijd een heel geschikte manier om te communiceren.
Sinds het opduiken van de modernere communicatiemiddelen zoals email, SMS en vooral de chatsites (MSN, ...) valt het op hoe snel het betere taalgebruik achteruit gaat. Ook bij mezelf. Ik kon me tot voor kort echt wel ergeren aan de veelvuldige taalfouten in de weekbladen, kranten, op TV,...Wat is er met het edele beroep van corrector gebeurd ? Wordt de spellchecker wel gebruikt bij het editeren van teksten ? De schuldige is natuurlijk de alomgekende zetduivel. Heel vervelend wezen moet dat zijn. Er is blijkbaar geen tijd of behoefte om alles nog eens goed na te lezen vooraleer de publicatie gebeurt. En dat merk ik de laatste tijd zelf, wanneer ik zaken achteraf ga nalezen die ik op papier (op scherm zeg maar) heb gezet. Wat een idiote fouten toch ! Ij ipv ei of omgekeerd, een dt fout (shame on me),... En dat voor iemand die toch wel met taal begaan is. Zouden zich daar nog mensen aan storen, vraag ik me af. Zeker de jeugd niet, want die gaan echt wel de verkeerde weg op. Worden er nog opstellen geschreven in deze tijd ? Vroeger was dat vrijwel elke week. Nu moeten boekbesprekingen gebeuren aan de hand van powerpoint presentaties of foto- en andere toestanden. Tot er weer iets nieuws opduikt, denk ik dan.
Maar tot dan blijven we dus maar proberen zonder al te veel fouten te schrijven. En wie er toch nog 1 ontdekt : neem het me niet kwalijk, 't is de zetduivel...
Ik was deze avond even uit het oog verloren...tot de dochter plots weer langs haar neus weg : ah ja, papa, vanavond komt...logeren hé ! Juist, ja...Altijd toch weer wennen, zo een vriendin van de dochter in de sofa 's avonds. Normaal kruipen ze weg in de kamer van de dochter : hoogst privé ! Kloppen als je binnenkomt of het zit er tegen. Wat ze dan doen ? Zoals alle tienermeiden vermoed ik...Maar vanavond wilden ze film kijken beneden. Mij goed, ik moest toch nog het gras rijden. Maar ergens krijg je toch het gevoel dat ze voor even het huis overnemen. Ah, wat maakt het uit ? Hoe was ik zelf op die leeftijd ? Ik weet het infeite niet meer, maar we hingen in elk geval meer buiten op straat rond. Hetzelfde trouwens als een deel van de huidige hangjongeren, die dan weer de volwassenen van deze tijd een aanleiding geven tot discussie door hun rondgehang.
Wat was er ook alweer ? Oh nee ! Daarom die logeerpartij : morgen gaan ze met een deel van de klas of school of weet ik veel naar een of ander pretpark in Nederland en dus moeten ze vroeg op en dus..papa, ga jij ons brengen naar school met de auto,please please please ? Kun je daar nu nee tegen zeggen, een prima uitslag op school, hard gewerkt, een koppel ogen als ...ja...'t zijn in elk geval schone, een glimlach van oor tot oor, en...'t is zo mijn maatje, ons dochter. Allez, 't is goe, veel slaap heb ik toch niet meer nodig de laatste jaren, en ik kan er vrij goed uit. Allez, hoe laat moet ik er jullie dan uithalen, meisjes ? We moeten om...6.15 u op school staan...! Slik ! 6.15...da's toch het bed uit om...5.40 ...da's toch niet echt gewoon meer, maar kom, ze verdienen een goed begin van de vakantie. En voor ontbijt, meiden ? Geen koffie voor mij ! Voor mij is't gelijk...OK, zo moeilijk wordt dat niet. En zo ver is die school ook niet...Kom je ons dan ook weer halen, papa, 'k zal nen SMS sturen... Wat zij een vriendin onlangs nog tegen me ? Ge voelt dat ge leeft, ge wordt tenminste niet geleefd...Hmm...waarom krijg ik de indruk dat het deze keer toch andersom is...? NIet moeilijk dat ik er toch naar uitkijk : nog 3 dagen en dan gaat de riem eraf.
Slaapwel, mijnheer , wij gaan slapen. Hela, L., zeg maar Alex hoor, mijnheer is niet thuis. OK, tof, slaapwel ...Alex ! Tot morgen. Hmmm, zou toch wel best kunnen meevallen, zo 2 of meer tieners in huis...als ze maar overeenkomen.
Wat heb ik nu weer in m'n hoofd gehaald ? Een blog beginnen...wie is daar nu weer mee gebaat ? Vooral ikzelf denk ik. Al veel langer wou ik iets doen met die schrijfwoede die in mij zit. Maar wat ? Boeken schrijven zie ik niet zitten, er zijn er al te veel. En daarbij, Brusselmans zorgt daar wel voor. Wie zit te wachten op weer zo'n onbekende onbeminde in het Vlaams schrijverslandschap ? Niemand toch ? Columnist ? Bij wat ? Libelle, Story, Humo, Knack Weekend, Woef ? Nee, daar zijn er betere voor. Journalist ben ik ook niet, dus verslaggeving over de recente brand bij bakkerij De Lekkere Koek of over alweer het zoveelste verkeersslachtoffer...nee, bedankt. Maar het is niet de eerste keer dat ik signalen krijg uit mijn omgeving dat ik met mijn geschrijf eens 'iets' zou moeten aanvangen. Dit lijkt me dan een goed begin. Eens kijken of ik het nog altijd kan..heeeel lang geleden lukte me dat vrij goed. Dus...wie zich geroepen voelt, hij of zij leze verder. Bij deze al een eerste waarschuwing : gortdroge humor, hier en daar een vleug cynisme of een scheutje zwartgalligheid, een stukje kinderlijke poëzie, een lijntje of 2 rap of een stroofke muziektekst...je kunt het allemaal wel tegenkomen, daarvoor ken ik mezelf gelukkig al goed genoeg.
Gisterenmiddag lijkt me wel een mooi punt om te starten. Want het was dé dag van het jaar voor onze vzw SToC. Het Steun Ouder Committee Chiro van de meisjeschirogroep Jokido uit Gentbrugge. De laatste zondag voor het begin van de grote vakantie gaan de meiden namelijk met z'n allen op daguitstap (bestemming : zee) en onze vzw zorgt bij hun terugkeer voor een gezellig barbecuetje (of is het nu quetje ? die nieuwe spelling blijft me achtervolgen..kan me niet voorstellen dat ze dat in het Kiswahili ook hebben). En de gezelligheid ligt in het gezelschap : een bende olijke 40-plusser papa's, niet vies van een grap en een pint op tijd en stond. Maar gewerkt wordt er wel ! Als daar dan ook nog wat vrouwelijk gezelschap bijkomt waar we dan wel even onze plagerijtjes kunnen op uitwerken, is de dag al voor de helft geslaagd. Alex, gij den bar ? Al wat je maar wil, jongens, vorige keer den bak-bak, nu den bar. Daar draaien we ons hand niet voor om. De gedachten gaan snel terug naar de mooie tijd als gelegenheidsbarman in onze kantine van de waterpoloploeg. Goh, dat was pas een tijd. Na de trainingen uren zitten nakletsen met de bende, alle grote en kleine verhalen van onze jeugd en de oudere garde aanhoren...En op sommige zaterdagen ook nog eens een paar uurtjes kantinedienst voor de hondenclub. Een koffie, een trappist en ..sorry, kan uw beest ne keer zijn staart wat bijhouden aub ? Danke. Ja, 't is nen brave zulle. Maar haal nu maar uw pootjes van mijn schouders, maat, een knuffel kun je krijgen, maar ik ga geen danske met u doen. Ja...allemaal voorbij, dus maar terug naar het heden.
En voor u, lief meiske ? Een fruitsapje ? 'k zal er jou eens een extra grote geven zie ! Die oogjes van die gastjes als er door die grote mijnheer die ze infeite niet zo goed kennen ook nog een klein kommetje zoutjes wordt bijgegeven....dat maakt het de inzet waard. En de oudere tieners en leidsters, die bedienen we op een even joviale manier. Als iedereen zich maar tevreden voelt, daar doen we het voor. Heej, ...hoe was de dag aan zee ? Of ...alles goed gegaan in de studies ? Afgestudeerd !? Proficiat ! Ja...we werken aan onze persoonlijke PR ook hé... Binnenkort beginnen dan de grote renovatiewerken waarvoor we ons vooral geëngageerd hebben. Dat wordt ons megaproject. Nieuwe lokalen en een proper functioneel gebouw voor de maskes. Dat de burgemeester dan ook maar eens bij ons langskomt om te zeggen hoe goed de jeugd bezig is. Maar da's een zorg voor later. De warme zoveravond loopt op z'n einde. Iedereen is voldaan, iedereen is tevreden. Het was weer een goeie. Moeilijk is dat allemaal niet. Een klein beetje overleg en organisatie en dat gaat als vanzelf. Nog een laatste rondje ? Met z'n allen in de ronde nog wat nakeuvelen. 'T zit er alweer op. Tot de volgende, gasten ! Wanneer ? Wel, binnen een dag of 14 beginnen we er hier aan hé ! Breng de sloophamers maar mee. Wie zorgt voor de catering ? De vloeibare of de vaste - grinnik ?
Nog vlug even de laatste Louis Louise meepikken en de zondagavond zit er weer op. Op naar de eerste van de week. Slaapwel...
Publieke recensies niet nodig hoor. Alle begin is moeilijk...
