PORTO

Zaterdag 10 November 2007

Wat hebben we geleerd vandaag?

Dat je met een Camper het best NIET in stadjes zoals Porto rijdt.

De straatjes zijn er te smal, je rijdt en zoekt je te pletter naar een parkeerplaats en je vindt er geen. Dus het is blijven rijden op het gevoel terwijl je die stad niet kent. Driemaal komen we terug uit op een plein waar je absoluut NIET moet zijn, het is er aanschuiven en Campers zijn te traag voor Portugese chauffeurs.

De co-piloot denkt dat het naar rechts is en het blijkt naar links. Als we eindelijk aan de Kathedraal aankomen blijkt daar helemaal geen sprake te zijn van een Camperplaats zoals beschreven staat in onze gids. Ik ben het zat, draai om en rij naar een dorpje aan zee , buiten deze stad. Kunnen we nog altijd de bus nemen als we Porto willen bezoeken zeg ik tegen Sam. Onderweg zegt Sam dat in de gids wel staat dat er een Camping is in de stad. We doen een laatste poging, rijden terug, dat is ongeveer een uur, over de DOURO rivier de stad terug in en ook dat is fout. De camping is ‘voor altijd’ gesloten zegt een man aan wie we de weg vragen. We rijden nogmaals via het plein Monumento A guerra Peninsular op weg naar Vila Nova De Gaia, de andere kant van de rivier. Op weg naar de Camping die en open is en aan zee ligt. We worden vriendelijk in het Engels onthaald, betalen 10 Euro voor de eerste nacht en nemen na een portootje voor onze Villa de bus naar Porto. Of ik mijn identiteitskaart wil geven voor inschrijving. No problem. Ik zoek ze maar bemerkt dat ik ze niet meer heb. Ik denk na , waar kan ik ze dan toch gestoken hebben? Denk na en ja hoor, die aap van de vorige Camping wist me wel te vertellen bij het afrekenen dat Braga de mooiste stad van Portugal was omdat hij vandaar kwam maar vergat mijn ID terug te geven. No probleem, zegt de vriendelijke jongen aan de receptie, ik bel de camping op en vraag ze op te sturen naar hier. Dat zal natuurlijk wel een paar dagen duren, gezien het vrijdag is , dus weekend en de snelheid van de Portugese post. Verder maken we ons daar geen zorgen om. We ontdekken Porto by night en geven ons over aan schoonheid en culinaire vreugde.

Dag 2 in Porto,

De bussen hier in Porto, die we nemen naar de stad, rijden als gekken door de smalle straatjes, een echte belevenis. Half onpasselijk en misselijk van het schokken , optrekken en draaien in de smalle straatjes komen we na 45 minuutjes aan in een prachtige stad.

Een zeer mooie ,andere stad, gelegen op een berg. Porto is anders, niet zo groot wel rijk aan mooie gebouwen, specifiek vooral de terrasjes aan en de Portboten in de Douro. Porto is zeer heuvelachtig. Niet te vergelijken met welke stad dan ook. We stappen goed door naar boven en beneden, bezoeken zoals alle toeristen CALEM, één van de vele porthuis en leren over de verschillen met wijn, de geschiedenis en de streek waar de druiven groeien, die zullen we later zelf ontdekken, zo’n 200 km van hier, de geschiedenis van de Britten die Port creëerden en proeven 3 verschillende Ports.

Uiteraard kopen we een flesje Port en een fles witte wijn die van de zelfde druiven gemaakt wordt maar een ander gistingsproces ondergaat. Vanavond genieten we in de Camper van Beiden. Moe zijn we van het stappen en ook wel het zeulen van de flessen. Voor morgen plannen we een trip met de hopper bus, een sightseeing tour met een bus waar je op en af springt waar je maar wil. De meisjes en ik deden dat al eens in Barcelona en het is een mooie formule, met een plannetje op zak met de haltes en de bezienswaardigheden kom je op de mooiste plekjes waar je te voet niet geraakt . Ik maak er ook shooting day van want vandaag liet mijn batterij van het fototoestel het afweten en deze stad biedt zoveel mooie hoeken, gebouwen en steegjes. En O ja en zoals beloofd vullen we onze blog aan, dat zal in café Majestiek worden, een sjiek café met een geweldige historie. Pure klasse en wifi.

Het Camperleven op een Camping in de buurt van Porto.

Het heeft wel iets grappig het ochtendgloren op zo’n Camping.

Eerst is er de absolute stilte. Ik zit buiten voor de camper op de stoeltjes en dito kleine tafeltje waarop mijn pc opstaat. Er is geen leven. Komt dat nu omdat ik een vroege vogel ben of omdat Camperbewoners meestal luie slapende mensen zijn. Iedereen slaapt nog denk ik maar stilaan komt er beweging. Vooral mannen beginnen dan met rommelen in de garage van de Camper. Er worden dozen uitgehaald en dingen verzet. Meestal ‘s morgens wordt er ook de tuinslang aangesloten en de tank gevuld.

Met een wat huppelende beweging, “joepie ik ben op vakantie en het is zo fijn om hier te zijn” wordt er rond het vehikel gestapt om te checken of alles nog wel OK is. De kabel van de elektriciteit wordt uitgetrokken, het mannetje huppelt naar binnen en vervolgens komt ie weer naar buiten en wordt de kabel weer ingestoken in de stekker . Dan staat hij wat met zijn handen in zijn zakken te turen naar de verdeelkast maar dat is maar voor de bezigheid denk ik. Weer de garagepoort open en rommelen. Schroevendraaier zoeken om vijsjes vast te draaien aan de deur van de camper. Ik bedenk me dat ik niet echt zo’n rommelaar ben. Jean , onze Franse buurman uit Dyon heeft zijn garage vol gestapeld met dozen die mooi op elkaar passen, daar rond riemen en elastieken van allerlei soort zodat er niets kan omvallen tijdens het rijden. In onze camper hebben we voor zakken gekozen, die gooi je erin en je sluit de deur. Makkelijker vind ik. “De quelle coté tu est“, vraagt hij wat boers als ik hem begroet. Ik vertel hem in weinig woorden ons verhaal en hij zegt “ah bon “. In Dyon was het gisteravond 0 graden, en overdag 3, dan is het hier toch beter hé. Ik beaam dat het goed is hier in het zonnetje. Ook Marcel, de buurman van de buurman komt met buiten en opent zijn garage. Staan ze met z’n twee te rommelen, ik observeer en noteer. Dan komen de dames naar buiten en staan wat te kijken en rond het vehikel te draaien. Hij loopt met emmertjes water naar de loosput , morst wat natuurlijk omdat de emmer overvol is met afvalwater en zij zegt dat ie voorzichtig moet zijn. Nu is de pret eraf voor de Camperman. Laat hem toch doen bedenk ik me. Moei u niet , een jongen wil frullen en daar hoort een plekje op zijn broek bij. Hij laat een scheet terwijl hij zijn laatste emmertje vult en kijkt een beetje mijn richting op. Zichzelf bedenkend, dat zal die meneer uit België wel niet gehoord hebben. Ik hoor het wel maar kijk niet, zo voelt ie zich wat comfortabeler. Mevrouw begint nu het matje uit te kloppen, want je brengt wat stof en zand binnen natuurlijk. Hij loopt nog 4 keer op en af met zijn emmertje en gaat dan de vuilnisemmer ledigen. Ik weet niet hoe het komt maar plots sta ik ook met ons vuilniszakje bij de container. Een mens moet proper zijn.

Maandagochtend, Porto

Wat geweldig is in de winter op een Camping in Porto is dat er geen hond is. Onze Franse campervrienden! zijn inmiddels vertrokken, vandaar al die heisa gisteren. Hier is er niemand op de conciërge na. Het buitenleven heeft wel niet de 40 graden zoals in de zomer maar er is wel vooral rust. Hier is het nu, we zijn 12 november; 15 uur zo’n 20 graden in de schaduw, in het zonnetje wel lekker warm. Ik ben net een douche weze nemen in de openbare douches van de camping en had warm water , ruimte en stilte voor mezelf. Ik denk dat dat ver zoeken is in de zomer. Ook de zee is van jou alleen. Op een paar joggers na en een fietser en de vissers natuurlijk ben je voor lange tijd alleen met de zee en kun je in gedachten verdwalen. Zalig als je die tijd hebt.

Gisteren zijn we aan onze daguitstap begonnen. Bij aankomst aan de fameuze brug zijn we met een Port en kroketten begonnen. We hebben opzettelijk niet de toeristen kant in het zonnetje gekozen maar de Local side waar je voor 1 euro een glas Porto drinkt en midden in een gezellige Portugese drukte zit. Voornamelijk mannen die een fles Port delen met elkaar. Zondag aperotime. We hebben de “Op en Af” toeristen bus genomen , The Vintage Tour, en Porto bekeken van beneden tot boven en weer terug naar het haventje beneden waar de meeste wintertoeristen het weer maken. Een prachtige stad. Oud en volks. De prachtige kathedraal en zij historische gebouwen en de was voor de raampjes van de bewoners Het eten is niet je dat, ofwel kiezen we de verkeerde restaurants , kan ook. Heb wel de indruk dat we een beetje behandeld worden als toeristen, zo zien we er natuurlijk ook uit. Je herkent ze de koppeltjes op reis van op 1 km afstand. Hij draagt een camera om zijn hals, zij een tasje en de map. Wij zijn niet anders zeggen we tegen elkaar.

In een cafeetje waar we internet toegang hadden bestellen we een wijntje, maar het inloggen vraagt veel tijd. Een Ier en een Bulgaarse dame die met een aantal vrienden het wereldrecord willen halen, with the speedboat around the world in 45 day’s en nu met hun boot naar sponsoring zoeken helpen ons om toch op het net te kunnen. Vriendelijke zakelijke jongen. In maart vertrekken ze om het guinnes record book te halen. Nu doen ze 60 steden aan , leggen hun boot aan wal en vragen 3 euro entree, zo willen ze geld verzamelen. De pers wordt ook uitgenodigd en deals afgesloten met sponsors. Dat het niet altijd van een leien dakje loopt is vanzelfsprekend. We wensen hen good luck in maart en met de sponsoringtour intussentijd en delen emailadressen. Het wordt laat , we eten bad food in dat internet restaurant en café en nemen de Zondagsbus terug naar onze camping. Hij staat er nog , dat geeft ons altijd een blij gevoel. Stel je voor?

Dinsdag 13 november,

Sam haar besluit staat vast, zij wil vandaag poetsen, dat heeft ze al wel een paar gezegd maar vandaag gaat het gebeuren. Best is dan dat ik er niet bij ben want Sam doet het zo nauwkeurig en t r a a g dat ik er nerveus van wordt dus best ophoepelen. Gepakt met mijn nieuwe rugzak met compartiment voor de pc en voor mij camera en telelens, een praktisch ding, ben er blij mee.

Ik loop op zoek naar details door de oude straten van deze mooie stad. Hoor een helikopter als ik sta te focussen op de lichtreclame van het Coliseu do Porto, de oudste theatertempel van Porto. Mijn kinderen weten dat ik van het geluid van helikopters houd. Vroeger zeiden ze wel ‘s “onze pa ziet graag élékopptterfilms.” Met de zoom op scherp, wachtend tot ie in mijn vizier overvliegt bij de Art deco letters van de schouwburg zie ik een bordje op straat staan met Menu lunch executieve 11 Euro . De helikopter vliegt over maar niet binnen het bereik van mijn cameralens. Ik loop binnen in het restaurant O ESCONDIDINHO in de Rua Passos Manuel en ben blij verbaasd. Mooi interieur , klasse ober die me ontvang in perfect Engels, ik bestel een soepje, stukje vis met kool en aardappeltjes in olijfolie gebakken , appeltaart and een half flesje Vino verde. Allemaal voor de prijs van 11 Euro. In tegenstelling tot de gebakken kroketten en de cotoletta met een spiegelei er bovenop wordt ik hier eerste klas bediend. Aan een bijzettafeltje wordt mijn vis gefileerd, netjes een limoentje erop gelegd en ook het dessert wordt vanuit een dessertglaskar voorgereden. Ik voel me een prins. De ober beaamt dat dit het beste restaurant van Noord Portugal is , een familiezaak 2 jaar overgenomen door een Zwitserse familie, de kok was gestorven en nu gaat het stilaan weer beter. Hier moeten we nog eens terug komen. Porto, je kan er erg lekker eten , je moet dit soort restaurantjes alleen toevallig ontdekken .