Ja, eindelijk weer eens een toneelstuk! Dat dacht ik toen onze lerares Nederlands meedeelde dat we een schooluitstap gingen maken naar de Theater Kopergietery te Gent om een toneelstuk te gaan bezichtigen. Deze uitstap stond in het kader van de lessen Nederlands. Dat maakte voor mij niks uit, ik wou supergraag weer een toneelvoorstelling bekijken. Mevrouw vertelde ons dat we naar ‘De geschiedenis van de wereld’ zouden gaan kijken op dinsdag 26 januari 2016. Ik kon niet meer wachten om te vertrekken.

Eindelijk was het zover. Iedereen verzamelde zich aan de schoolpoort van de school. Wanneer alle leerlingen en leerkrachten zich daar hadden verzameld, vertrokken we gezamenlijk naar het station van Deinze. Daar namen we een trein naar Gent. De voorstelling nam namelijk plaats in Theater Kopergietery in de Blekerijstraat 50 te Gent. Nadat we een poosje gewandeld hadden, kwamen we er aan. Binnen kregen we verdere uitleg over de voorstelling. Namelijk dat ‘De geschiedenis van de wereld’ een tragikomedie is geschreven door Johan De Smet en dat het werd gespeeld door Titus De Vooght, die Philippe vertolkte.

Tijdens het toneelstuk kwamen we erachter over wat het verhaal ging. Dat was ons namelijk niet verteld in de klas. We moesten er zelf achter komen. Ik verstond het verhaal en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik het een mooie voorstelling vond. Het verhaal ging over Philippe die voor zijn moeder zorgt terwijl haar laatste dagen aan het aftellen zijn. In de maanden dat het zeer slecht gaat met zijn moeder zondert Philippe zich af van de wereld alleen om voor haar te zorgen. Je zou denken dat het saai is te luisteren naar een monoloog van een jonge gast die voor zijn moeder zorgt. Dat is dus niet zo! Je komt te weten dat Philippe het ergens wel moeilijk heeft om voor haar te zorgen want zij had dat namelijk nooit voor hem gedaan. Terwijl hij voor haar zorgt, praat hij over zijn ambitieuze en ‘geniale’ moeder. Ook over de geschiedenis tussen hem en zijn moeder en over de geschiedenis van de wereld. Met veel weemoed praat Philippe over alles, grotendeels over zijn moeder. Hij bespreekt alle domme zaken dat zijn moeder meegemaakt heeft. Over zijn kat die door haar gestorven is, over hoe Philippe gemaakt is, over zijn moeder haar werk, over de enkele dagen dat zijn moeder een uitstapje deed met hem… Je ziet aan hem dat het hem allemaal wel raakt.

Zijn monologen worden soms onderbroken door een man in een lang zwart kleed die op een gitaar speelt. Wanneer dat gebeurt, wordt alles donker en zie je alleen nog de man met de gitaar. Ik verstond me er niet aan waarom dat gebeurde. Totdat ik een link zag met het verhaal en de man. De man vertolkte gewoonweg Pietje de Dood alias Magere Hein. Dat ontdekte ik met de kledij en de zeis dat in een gitaar was veranderd. Tijdens de optredens van Magere Hein kwam hij subtieler dichterbij Philippe ’s moeder. Aan het einde van de voorstelling stond hij naast het bed van de moeder en was ze toen gestorven.

Met deze uitleg van mij ben je een klein beetje geholpen. Ik zal mijn uitleg duidelijker maken met behulp van foto’s, voor de mensen die beter iets begrijpen met foto’s. Op foto één zie je duidelijk Magere Hein staan met zijn gitaar. Magere Hein doemt op uit een rookwolk en begint dan gitaar te spelen. Hij staat in de deuropening te spelen, waar iedereen hem dus goed kan zien. Links van Magere Hein zie je een stukje van het bed van Philippe ’s moeder. Philippe zit op de groene, hoge kast. Daar zit Philippe maar wat in stilte naar een ballon te kijken die op en neer beweegt. Links van hem staat een klein tafeltje met een soort van oude radio op.

Op foto twee zie je het hele decor dat gebruikt wordt. Rechts de kleine keuken waar alleen maar afval en vuile borden op staan. Links de tafel waar maar één stoel aan staat. Achter de tafel hangt een horizontale kapstok met jassen aan. De deuropening tussen de kapstok en de keuken is de kamer van zijn moeder. In het midden van alles staat Philippe te spelen met een tennisraket, het tennisraket slaat hij dan tegen een tennisbal die vasthangt aan een koordje. De hele ruimte is niet zo groot. Je ziet ook dat het allemaal oud is en dus al jaren niet meer vernieuwd is geweest.

Op foto drie is duidelijk Philippe zijn gekwelde gezichtsuitdrukking te zien. Je ziet dat hij aan het denken aan iets dat hem pijn doet. Achter hem zie je de rode ballon die hij ooit eens gekregen had van zijn moeder. Links daarvan is het uiteinde van het bed te zien. Philippe is dus eigenlijk een jongeman van eind de dertig. Zijn haar is krullend bruin, wat hij meegeeft van zijn moeder. Voor één keer tijdens de voorstelling draagt Philippe een mooie jas en niet één van die afgesleten kledingstukken die hij soms draagt. Je ziet ook een klein beetje de rookwolk die Magere Hein achter liet.

De foto’s zijn niet gewoon werkelijke weergaven van alles. Er zit ook een betekenis in verborgen. Voor de mensen die deze toneelvoorstelling nog niet gezien hebben, zal ik de betekenis zo goed mogelijk uitleggen. Foto één is dus niet gewoon Philippe op een hoge, groene kast. Die kast werd gebruikt door zijn moeder om haar servies in te steken. Ook de tafel draagt een betekenis. Want de radio was ook van Philippe ’s moeder waar ze meezong met al de liedjes die het draaide. Magere Hein staat ook niet zomaar in een deuropening. Hij staat zeer dicht bij het bed van Philippe ’s moeder, dus haar einde is nabij. Ook de ballon draagt een betekenis, die had hij van zijn moeder gekregen toen ze samen op uitstap waren.

Foto twee heeft een grote betekenis. Het is het huis waar Philippe woonde samen met zijn moeder toen hij nog klein was. Op de stoel aan de tafel zat zijn moeder altijd te werken of te eten, het was gewoonweg haar  stoel en van niemand anders. Ja, Philippe speelt met een ouderwets stuk speelgoed, m aar dat is één van de enige speeltjes die hij ooit eens van zijn moeder had gekregen. Aan de kapstok hangen ook jassen van zijn moeder en van hem. De lievelingsjas van zijn moeder hangt er zelf aan. Dat bed dat je in de deuropening ziet is dus dat van zijn moeder, wat ik al paar keer vermeld heb. Dat is ook het bed waar ze haar laatste dagen van haar leven doorbracht voordat ze stierf.

Foto drie toont dus Philippe en zijn gezichtsuitdrukking. Niet zomaar een gezichtsuitdrukking, maar de blik als hij aan zijn moeder denkt. Dat doet hem dus pijn. Denken aan de enkele momenten dat hij samen met zijn moeder beleefde want ze was bijna nooit thuis. Hij vindt het zo jammer dat ze niet vaker tijd aan elkaar besteed hebben. Zij druk met werken voor haar baan en hij op zijn eigen zijn. Als hij kon wou hij dat hij meer vroeg aan haar om samen iets te doen.

Deze voorstelling is absoluut de moeite waard om te gaan bekijken. Er zit zoveel betekenis achter verscholen. Dit is één van de weinige monologen die niet saai is en waar dus veel variatie in zit. Er wordt lichtjes les gegeven over wetenschap, de geschiedenis van de wereld, verteld over de geschiedenis van voorwerpen die voorkomen in het toneelstuk… De verhaallijn zit ook zeer goed ineen en beetje bij beetje begrijp je waarom Philippe zich zo gedraagt of wat er nu allemaal was gebeurt tussen hem en zijn moeder. Je moet gewoon goed op alles letten. Ik heb echt meegeleefd met Philippe. Het raakt je echt wat hij allemaal meegemaakt heeft. Ik raad iedereen aan om 75 minuutjes van hun leven te besteden aan deze super voorstelling.