"Wat doe jij hier?" vroeg Niels aan me terwijl hij me tegen de muur drukte. Hij keek met een dreigende blik naar me. Ik probeerde me los te maken, maar hij drukte alleen maar harder. "Wat heb ik ooit misdaan, Niels, laat me gaan!" riep ik, ook al stond hij recht voor me. Hij liet me los en wandelde een stukje verder, hij draaide zich om en ging zitten. Ik liep snel naar huis voordat ik weer gegrepen werd door hem.
Toen ik thuis was, was het eten nog niet klaar. Ik kon wel ontploffen. "MAMA? HET IS AL 7 UUR HOOR!" Mama las gewoon verder in de krant, aan de keukentafel. Ik liep woedend de trap op en zette mijn laptop aan. Ik opende Facebook, ik had beloofd aan Andrea dat ik vandaag mijn profielfoto zou veranderen. Dat deed ik. Mama kwam mijn kamer binnen en vroeg: "Sarah, waarom heb je zo'n schram op je schouders?" Ik deed mijn golf weer aan en liep naar de spiegel, ik bekeek de schram, van Niels gekregen. Mama wachtte op een antwoord. "Is het eten bijna klaar?" vroeg ik snel. "Sorry, maar ik moet vanavond weg, je kan naar de frituur fietsen." Fietsen nog wel?! Mama keek op haar horloge en zei: "Ik moet door, ik spreek je later nog over die schram." Ze gaf me een zoen en ging de deur uit.
Ik fietste zo hard als ik kon naar de frituur want het was donker, koud en ik wilde niet gezien worden. Maar tevergeefs, plots kwam er een jongen van school, Adam, voorbij en riep: "Onderweg naar de frituur? Nog niet dik genoeg!? Haha!" Ik was onderweg naar de frituur maar ik ging snel een bio-winkel binnen, hij mocht niet weten dat ik echt naar de frituur ging... Ik kocht er iets, geen idee wat. Gelukkig was hij weg en kon ik frietjes gaan halen. Toen ik in de wachtrij stond schopte iemand tegen mijn benen, een vriend van Adam, een echte pester... Hij lachte me uit. Ik liep de frituur uit, naar het kanaal, en sprong...
"Hier op de begrafenis van Sarah, wil ik zeggen dat ze een ongelooflijk goed, lief meisje was met een gouden hart. Misschien was ze wel wat struiser, maar zeker niet dik, zoals velen zeiden." begon Andrea. Adam en zijn vriend zaten ook in de kerk, want het was een viering voor school. Haar ouders zaten er ook bij, te huilen. "Waarom heeft ze toch zelfmoord gepleegd?" vroegen ze zich al huilend af. Andrea ging verder: "Ik, Andrea, weet waarom Sarah er niet meer is. Twee jongens, genaamd Adam en zijn vriend, Chris, pestten Sarah al sinds ze hier op school zit. Ze ging frietjes halen, ik zag Adam roepen op Sarah... Ik heb niets gedaan, en daar voel ik me enorm schuldig om. Het spijt me zo hard, liefste Sarah, ik hou van je, en iedereen in deze zaal houdt van je, behalve Adam en Chris, die misschien nog wel wat tegen jou te zeggen hebben." Adam en Chris werden knalrood en de ouders van Sarah keken woedend maar ook teleurgesteld, triest en geschrokken naar Adam en Chris. Er rolde een traan over de wang van mijn moeder. "Ik hou ook van jullie" xxx Sarah
Ik lang op de bank met een deken over me. Het sneeuwde, prachtig om te zien maar niet prettig als je dakloos bent. Ik rilde en ging rechtop zitten. Ik stelde me het voor om een huis te hebben, een echt mooi groot huis met een lekker warme openhaard. Maar daar heb ik geen geld voor. Wat als ik bij iemand ging wonen? Maar bij wie... Dit denk ik zowat elke dag maar vandaag wist ik het. Door op deze bank te liggen ga ik niet aan een huis geraken, ik moet iets doen. De eerste keer toen ik bedelde schaamde ik me, maar nu doe ik het bijna elke dag. Ik schaam me nog een beetje maar ik kan niet anders. Ik liep een stukje verder want het dorpje waar ik nu al een hele tijd verbleef was niet interessant, ik moet naar een grote stad! Ik bleef wandelen tot ik een stad tegenkwam. Ik zag een mooi, groot gebouw en een tentje. Ik deed de rits van de tent open en zag iemand slapen. Oeps! Ik deed de rits snel dicht en liep verder. Het regende, ik had het zo koud en wat had ik toch zin in warme chocomelk. Het is al jaren geleden dat ik die nog eens gedronken heb. Ik zag een leeg bankje, onder een balkon dus het is er droog. Er kwam een vrouw uit het gebouw tegenover het bankje. Ze keek heel geheimzinnig, ze zag me niet zitten. Ze liep heel gehaast naar haar auto en legde een grote koffer in de auto. Er was niemand op straat, behalve een hond. Er kwam een vrouwtje uit het huis waar de bank voor stond. Ze zag me zitten en zei: "Oh meisje, waarom zit je hier in de kou? Kom snel naar binnen!" Ik keek verbaasd maar ik ging toch naar binnen. "Waarom ben je weggelopen?" vroeg de vrouw. Ik haalde mijn schouders op en liep naar een kamer waar allemaal kinderen zaten. Nu weet ik het! Dit is een weeshuis en ze denken dat ik een wees ben dat weggelopen is! Er kwam plots een strenge mevrouw naar binnen en riep: "Allemaal je bed in, nu!" Iedereen ging vliegensvlug naar een bed en ik zocht eerst naar een leeg bed. Ik had er 1 gevonden en ging erin liggen, wauw! Zo lekker warm en zo mals... Ik ga het hier nog leuk vinden! Zo, dit was dag 1. Tot morgen!
Xx Annie (zo noem ik mezelf omdat ik niet weet wat mijn echte naam is)
"Wat doe jij hier? Jade?" Jade stapte naar binnen en gooide haar handtas in de zetel. "Ja, ik ben het, Jade." De mama van Charlotte keek haar aan en vroeg: "Wat kom jij hier doen?" Jade zuchtte en zei: "Ik kom gewoon nog eens langs bij Charlotte. Als dat mag? Waar is ze trouwens?" Ze ging in de zetel zitten en nam haar iPhone. "Charlotte is even naar dansles. Ze is zo terug, wil je wat te drinken?" Jade antwoordde: "Nee, hoeft niet." Plots ging de achterdeur open en kwam Charlotte binnen. "Dag Charlotte, Jade is er." zei mama. Jade stond op en glimlachte. Charlotte keek haar raar aan en trok mama mee naar de keuken. "Jade? Mama je vond haar toch niet leuk dus waarom liet je ze binnen?" fluisterde Charlotte. Mama antwoordde: "Nee, ik vind ook dat ze geen manieren heeft maar als jij haar leuk vindt mag ze gerust een keertje langskomen hoor." Charlotte rolde met haar ogen. "Je weet toch dat ik had afgesproken met Louisa? Nu zit ik met haar opgescheept ik kan haar toch moeilijk naar huis sturen!" zei Charlotte. Mama trok haar schouders op en ging verder afwassen in de keuken.
"Jade, sorry maar je kan niet lang meer blijven want ik ga zo lang bij Louisa." Jade stond op en antwoordde: "Meen je dat? Ik kom eindelijk nog eens langs en dan moet je weg? Kom op, ben ik daarom naar hier gekomen? Ik ben helemaal van de stad naar hier gefietst! Weet je wel hoe ver dat is? Nou ja, goed. Ik zal morgen of dadelijk wel eens terugkomen. Bye!" Voor dat Charlotte kon antwoorden was Jade de deur al uit. Ze zuchtte.
Charlotte zag Louisa in de verte aankomen met haar Vespa. Ze stopte en deed haar helm af. "Wie we daar hebben, Charlotte!" Charlotte glimlachte en gaf haar een envelop. "Hier, dat is van Lucas." Louisa keek verbaasd. "Lucas, zeg je? Bah, niets voor mij. Nee bedankt, hou die brief maar voor jezelf." Charlotte duwde hem terug in Louisa's handen en deed teken dat ze hem moest openmaken. Louisa maakt de envelop met tegenzin open. Ze las voor: "Liefste Louisa, morgen ben ik jarig en ik geef een feest. Jij bent uitgenodigd! Laat je iets weten of je kan komen? Groetjes, Lucas." Louisa lachte: "Wat een sukkel, hij maar denken dat ik naar hem ga!Wat moet ik doen? Bellen en zeggen dat ik niet kan komen?" Charlotte knikte. "Ik denk dat dat het beste is." Louisa nam haar telefoon en belde Lucas op. Ze zei dat ze weg moest, op kamp. Lucas was heel enthousiast en wou weten welk kamp, en dat soort dingen. Louisa wist niet wat ze moest zeggen dus zei ze: "Kom zo maar even naar het stadsplein, ik laat je het wel zien." En ze legde af. Charlotte keek met grote ogen en vroeg: "Wat heb jij nou gedaan? Sukkel! We gaan niet op kamp!" Louisa knikte en zei: "Of misschien wel? Ik heb een brochure gekregen waar een supervet kamp instond. Je gaat met een boot een hele lange rivier afvaren tot een bestemming. Je krijgt allemaal eten mee en het is eigenlijk een race, wie het eerst op de eindbestemming is krijgt 2500. Dat is toch wel wat hé?" Charlotte vroeg: "Oh, lijkt me best wel cool. Maar ik kan niet varen. Jij wel?" Louisa knikte en vertelde dat ze vroeger een bootje had samen met haar vader. Ze voeren er altijd mee en dat vond ze geweldig. Ze mist het nu wel. "Laten we het gaan doen?" vroeg Louisa. Charlotte knikte en we gingen meteen naar huis om ons in te schrijven. Laat Lucas maar wachten aan dat plein!
"Mams, mogen we op kamp?" vroeg Charlotte. Mama keek haar verbaasd aan. "Op kamp? Welk kamp en met wie? Wanneer? Hoe kom je d'r bij?" vroeg mama. Charlotte liet de brochure zien en zei: "Kom op, het is geweldig! Louisa kan varen en je kan een superleuke prijs winnen! We zijn maar twee dagen weg hoor!" Mama las de brochure en antwoordde: "Je moet zelf roeien! Dat is best vermoeiend en je moet slapen in de boot. Maar als jij het graag wil mag het wel hoor. Vraag het eerst nog eens aan papa." Charlotte kon wel een meter in de lucht springen. Charlotte belde meteen naar Louisa en vertelde dat ze mocht, Louisa mocht ook! Oh, wat waren ze blij!
De volgende week was het eindelijk zo ver. Ze mochten vertrekken. "Beste mensen, de fantastische reis gaat van start. Wees voorzichtig en doe geen gevaarlijke dingen! Laat me duidelijk zijn, iedereen doet zijn of haar reddingsvest aan! Zo niet, dan loop je risico's. Veel plezier en wie als eerste op de eindbestemming is krijg 2500! Succes!" riep de leider. Iedereen sprong meteen in het bootje en begon supersnel te roeien. Charlotte en Louisa waren als derde vertrokken. In totaal zijn er tien boten. Louisa vond het echt geweldig, Charlotte ook. Ze maakten veel plezier en roeiden maar plots zaten ze vast tussen twee stenen. Wat moesten ze nu doen? Gelukkig kwam er een boot achter hun en ramde met volle snelheid tegen hun aan zodat ze verder konden. Maar kijk! Die boot zat nu zelf vast tussen de stenen! Charlotte wou niet gaan helpen want nu maakten ze meer kans om te winnen, misschien een beetje grof maar wie wil er nu geen 2500 euro! Het werd donker en ze bleven nog een tijdje varen. Het was echt mooi tussen al die bossen. Ze stopten om elf uur 's avonds. Ze hadden een mooi plekje gevonden om te overnachten. Ze maakten hun slaapzakken klaar en kookten spaghetti.
De volgende dagen stonden ze echt al vroeg op want ze wouden echt winnen! Ze roeiden supersnel maar na een tijdje konden ze niet meer. Ze rustten even. Maar ze zagen in de verte nog twee bootjes aankomen. Charlotte begon meteen te roeien en Louisa vroeg: "Wat doe jij nou? Ben je niet meer moe?" Waarop Charlotte antwoordde: "Kijk achter je! Er komen twee boten achter ons! Help eens snel anders gaan we nooit winnen! Wie weet hoeveel boten er nog voor ons zijn!" Louisa begon meteen te roeien alsof haar leven ervan af hing. Ook al was ze echt moe, ze bleef roeien want met 2500 euro, of toch 1250 kon ze heel veel doen! Misschien konden ze zelf wel iets cool maken met dat geld. Een poolhouse? Ze vertelden al hun ideeën aan elkaar. Opeens zagen ze in de verte een doek hangen met 'FINISH' en een man met een trompet. Hij blies op zijn trompet omdat wij als EERSTE waren! Hij overhandigde de cheque van 2500 euro aan Charlotte en Louisa en ze keerden heel fier terug naar huis. Mama en papa waren supertrots! Louise en Charlotte natuurlijk ook. Het was echt een super toffe vakantie!
Ik stond op en keek op de klok. Shit! Tien uur al, ik heb me verslapen! En dat terwijl ik deze middag een afspraakje heb met Emma. Je leest het goed, Emma! Het mooiste meisje van de hele school waar ik, Joey, verkering mee heb! Ik kan het nog steeds niet geloven. Goed, ik moet me aankleden. Waar is mijn jeans, en mijn favoriete T-shirt? Ik doorzoek de hele kast maar vind ze niet. Ik roep mama. "Lieverdje, ze hangen nog op de badkamer. " antwoordt ze. Badkamer? Dus mama heeft ze niet gewassen! Ik kan toch geen vuile T-shirt aandoen! Ik ging naar de badkamer en nam mijn jeans. Die was nog proper. Maar wat moest ik nu aandoen? Ik doorzocht mijn hele kast, yes! Ik had gelukkig nog een T-shirt die best wel mooi was. Ik ging maar beneden en nam een boterham. Waar is de kaas nou weer? Mama riep vanuit de woonkamer: "De kaas is op en de choco ook! Ik moet dringend naar de winkel maar ik heb geen tijd! Ga jij snel naar de winkel? Je bent een schat!" Ik zuchtte. Ook dat nog. Nu kom ik zeker te laat! Ik propte een droge boterham in mijn mond en sprong de fiets op. Ik had nog niet gelezen wat ik allemaal moest meenemen dus nam ik het briefje en las. Woow, dat is best veel! Ik moet me echt haasten.
Waar staat de choco? Ik doorzocht de hele winkel maar ik vond geen choco. Ik vroeg maar aan een mevrouw: "Weet u waar de choco staat?" Ze keek me aan en zei:" Maar o! Jij bent Joey, het nieuwe liefje van mijn dochter, Emma! Wat een toeval! En wat zeg je? Choco? Aan het einde van de gang, haha!" Ik schaamde me echt. Wat moest ik nou zeggen? "Ehm, ja dat klopt. Maar ik ben gehaast, bedankt, dag." En ik liep door. Wat een sukkel ben ik! Ik stond te rekenen en toen kwam Emma's mama achter me staan. "Joey, had jij een afspraakje met Emma? Het is al half 12 hoor. Ik schrok me. Ik betaalde meteen en snelwandelde de winkel uit. Buiten liep ik naar mijn fiets, fietste zo snel mogelijk naar huis en gooide de boodschappen op tafel. Mama riep: "Liefje, zet je het ook mooi in de kast?" Ik antwoordde: "Nee dat gaat niet! Ik moet naar Emma!" Mama kwam aangesloft en keek naar me. Ze nam mijn hand en zei: "Jongen, je weet dat ik er op tegen bent dat je nu al een vriendinnetje hebt, dus dit werk gaat voor." Ik begon meteen alles in de kast te gooien terwijl mama bleef keken. "Kan je misschien helpen?" vroeg ik. Mama glimlachte en zei: "Kom, het is goed. Ga maar naar Emma."
Ik gaf haar een knuffel en ging naar de garage. Als ik mijn fiets neem ben ik te laat. Zou ik de auto nemen? Ik heb geen rijbewijs maar het is toch maar een klein stukje. Ik nam de sleutels uit de kast en reed de auto de poort uit. Ik kan wel een beetje rijden... Mama had de auto gehoord en kwam verbaasd kijken. "Wat ga jij doen?" riep ze. Ik stapte uit en aarzelde: "Papa had me gevraagd de auto te wassen..." Mama vroeg of ik niet maar Emma moest. Ik knikte en zei: Jawel maar ik wou de auto al vast buiten zetten zodat ik meteen kan beginnen als ik terugkom." Ze nam de sleutels uit mijn handen, stapte in en deed teken dat ik in moest stappen. Ze ging me brengen, yes! Dan ben ik tenminste geen halfuur te laat maar een kwartiertje...
Ik belde aan en Emma deed open. Ze keek me aan en keek daarna op haar horloge. Ze bleef kijken. "Waar bleef je?" zei ze nogal boos. "Was je choco kopen?" vroeg ze lachend. Oef, ze was niet boos. Ik lachte en stapte naar binnen. Haar mama was er ook en ze lachte naar me. "Ehm goed, ik ga weg dus jullie zijn alleen thuis. Tot zo." zei haar mama. Ze liep de deur uit en ik ging op de bank zitten. Emma ging naar de keuken en kwam terug met chips en cola. Ik heb nog maar even verkering met haar dus ik voelde me wel ongemakkelijk. Ze kwam tegen me aan zitten en gaf me een zoen. Ik keek naar haar en we zoenden een hele tijd. Ze zette haar glas op tafel en kwam op mijn schoot zitten. "Joey, je bent echt perfect." fluisterde ze. Ik bloosde en antwoordde: "Jij bent perfect." Ze gaf me een zoen maar
plots ging de bel. Ze sprong snel op. Ik kon kijken wie het
was. Het was een jongen, Alex. Hij gooide een arm rond Emma maar Emma deed zijn arm weg en keek boos. "Ga weg, het is uit. Weet je dat nog?" De jongen luisterde niet en begon Emma te zoenen. Emma bleef even zoenen maar stopte dan. Alex kwam binnen en trok Emma's shirt uit. Emma kon niets doen want Alex had haar vast. Emma had alleen haar onderbroek nog aan. Ik ging snel naar de gang en riep: "Ben je wel goed in je hoofd Alex! Ze is van mij! Wegwezen!" Alex keek me aan en lachte me uit. "Oh dus dit is jouw nieuwe bink, Emma!" zei hij schaterlachend. Emma deed snel haar kleren aan en gaf een mep in Alex's gezicht. Hoe durf je! Ze gooide hem de deur uit. Joey gaf Emma een zoen.
De volgende dag stond ik op het schoolplein. Ik zag Alex, bij allemaal meisjes staan. Wat een eikel. Yara kwam naar me toe. Ze zei niet veel want ze is op me verliefd, heeft ze vorige week gezegd nadat ik het met Emma had. Maar dat wist ze toen nog niet en toen schaamde ze zich heel erg. Ik voel me schuldig. Emma kwam ook naar me toe en gaf me een zoen. Yara keek naar de grond. "Wie is dat? Joey lieverd?" vroeg Emma. Ik zei dat het Yara was. Yara ging weg. "Wat heeft die nou? Jij hebt maar rare vrienden hoor." zei Emma. Ik antwoordde: "En jij dan, jij bent bevriend met Alex terwijl hij je gewoon wil zoenen en uitkleden. Is dat dan een vriend voor je?" Emma zei dat ik jaloers was en dat hij superlief is. Ze maken samen huiswerk. Alex zag Emma en kwam naar ons toe hij sloeg zijn hand rond Emma, met zijn hand aan haar achterwerk. Wat een loser. De bel ging dus hij ging weg. "Emma, waarom neem je geen verkering met Alex?" Emma was boos en snauwde me toe: "Joey, hou op met jaloers doen en gedraag je zelf wat meer als mijn vriendje. Je bent echt een eikel!" Ze liep naar haar vriendinnetjes toe. Heb ik nou zo een vriendin? Ik wil haar vriendje niet meer zijn. Ik loop achter haar aan en tik op haar rug. "Het is uit, bye." Misschien een beetje grof maar nee, wat zeg ik? Grof? Zij is grof! Ik loop naar Yara en ze vraagt: "Ha, Joey, ben je niet bij Emma?" Ik knik nee en zeg dat het uit is. Ik zie haar oogjes glinsteren. Ik neem haar hand en vraag om verkering. Ze zegt ja. Wat ben ik blij met een echt lief, mooi en slim vriendinnetje! Toen ik hand in hand met haar liep zag ik Emma jaloers kijken. Ze nam Alex zijn hand en kuste hem. En zij maar denken dat ze mij jaloers maakt! Haha!
De titel zegt al genoeg. Van een oud mevrouwtje. Dit verhaaltje heb ik geschreven. Wie is 'ik'? Ik ben Mia, een leerkracht godsdienst. Ik probeer mijn lessen zo leuk mogelijk te maken. Ik ga niet de hele tijd praten over God. Maar ik ga de kinderen wel levenslessen meegeven. Ik ga jullie mijn lessen laten meevolgen.
Ariana liep de hele school af. Op zoek naar haar kluisje. Het is pas de eerste week dus ze kent de weg niet goed. Wat ze wel wil doen, is haar kluisje versieren. Ze had allemaal spullen bij. Zoals glitters, ze had er echt zin in! Op haar hoge hakken liep ze door de gangen. Terwijl gooide ze haar lange, bruine haren over haar schouder. Eindelijk vond ze haar kluisje. Nummer 222. Hoe kan ze dat vergeten? Dus op het tweede verdiep, gang 2, kluisje 2. Ze deed het open, ze zag dat er een briefje zat in het postvakje.
"Ariana, kom snel naar kluisje 128. Belangrijke mededeling." Er stond geen naam onder, toch ging ze naar. beneden. Er stond een meisje op de bank met een micro. Ze had lange, blonde en stijle haren. Ze had roze lipgloss op met glittertjes. Haar ogen waren perfect gedaan. Ze had witte all-stars aan en een grijze jogging met glittertjes. Ik dacht al meteen: dit is de populairste van de school. Opeens was het stil en ze begon te praten: "Ik ga nu bekend maken wie er uitgenodigd is op mijn feestje vrijdag. Dat zijn, natuurlijk mijn beste vriendinnen, Emma en Maud! De rest is: Brian, Mia, Helena, David, Nick, Shana, Marah, Lies, Nele, Ella, Ruben, Stella, Miley en Ariana!" Ik kon mijn ogen niet geloven! Ik was uitgenodigd op het feest van het jaar! En Ruben was er ook! Beter kan niet. Ik voelde me al meteen cool! Na school ging ik een cadeautje kopen. Het moest wel leuk zijn, zodat we beste vriendinnen worden! Ik was meteen 'in love' met de parfum van Chanel. Ik kreeg er ook een mooi zakje bij, met pareltjes en met 'Chanel' erop. 's Avonds was het zover. Ik ging naar haar huis, met mijn zakje in mijn handen. Ze deed open en keek me aan alsof ze niet wist wie ik was. Ik deed heel blij en gaf het cadeautje af. Ze bleef me aankijken en nam het cadeautje aan. Ze zei: "Wie ben jij? Je bent niet uitgenodigd?" Ik zei dat Ariana was. Ze schaterlachte en zei dat het een andere Ariana was. Ze gooide de deur dicht. Wat een bitch! Ze heeft nu wel mijn cadeautje...
Vandaag mocht ik de enige echte Miley Cyrus gaan interviewen. Ze is echt anders dan jullie denken, lees maar snel verder!
Miley, er zijn veel roddels over je vertelt. Men zegt ook wel dat je echt bent veranderd en dat je je gedraagt als een idioot. Wat vind je daarvan?
Ik vind dat het echt niet zo is, ik ben gewoon mezelf. Mensen weten niet hoe ik ben, in de video's ben ik ook anders dan in het echte leven. Mijn muziekvideo's zijn misschien overdreven, vind je, maar zo zijn ze goed voor de kijkcijfers. Het gaat vooral om de muziek.
Dus je doet het eigenlijk voor de kijkcijfers heb ik begrepen?
Nou, niet helemaal. De cijfers zijn natuurlijk heel belangrijk maar de rest, zoals wat mensen van me denken en wat ze van de muziek vinden vind ik veel belangrijker. Zolang mijn fans maar achter me blijven staan, in me geloven en van mijn muziek houden. Ik ben gewoon mezelf, als ze me vragen om in een muziekvideo 'wild' te gaan, doe ik dat. Ik ben geen mietje, je leeft maar één keer en als je die ene keer niet eens leuk maakt, dan heb je niks aan het leven.
Dat vind ik heel mooi gezegd, mensen mogen zichzelf niet eens zijn. Hoe gaat je volgende muziekvideo eruitzien?
De muziekvideo van Wrecking Ball, die was extreem. Maar de volgende zullen niet zo extreem zijn, ik ga wel niet opeens terug zitten zingen met mijn gitaar aan een meertje. Er moet wat actie zijn, vind ik! Plezier maken aan een video is ook belangrijk.
Daar heb je gelijk in. Wat is je favoriete liedje van jezelf, op dit moment? En je favoriete liedje, buiten jouw liedjes?
Ik ben geen type dat naar Justin Bieber of One Direction luistert. Nouja, ik luister er wel naar maar ik ben geen echte fangirl.
Ik ben eigenlijk echt een grote fan van Rihanna, ze geeft me zelfs een beetje inspiratie. Ik vind zowat alle liedjes van haar mooi. En van mezelf? We can't stop, Adore you en Wrecking ball zijn mijn favorieten. Ik heb niet echt een lievelingsliedje van mezelf.
Goed, heel erg bedankt voor het interview. We wensen je nog veel succes in de toekomst.
Haha, dankjewel. Het was een leuk interview. Ik heb wel nog een berichtje voor mijn fans!
"Liefste fans, ik hou ontzettend veel van jullie! Jullie steunen me door dik en dun, maakt niet uit wat er gebeurt! Jullie staan voor me klaar. Bedankt daarvoor, hopelijk kan ik jullie ooit iets terugdoen, met een leuk liedje bijvoorbeeld. Ik droom dat ik jullie allemaal kan spreken en ontmoeten, maar daar is helaas geen tijd voor. Toch hou ik van ieder van jullie. Bedankt! Ik hou ontzettend veel van jullie!"
Ik stopte het laatste stukje kaas in mijn mond.
Echt saai zo een dag helemaal alleen. En dat vind ik nu al terwijl mijn gezin nog twee weken wegblijft. Ik zat thuis aan de houten tafel te eten. Het lijkt wel alsof ons huis niet is meegegaan met de tijd. Zo verouderd, maar supergezellig. We hebben geen verwarming, alleen een openhaard. Al mijn vrienden zijn natuurlijk op vakantie. Niet dat ik er zoveel heb want ik woon echt in een huis dat echt helemaal alleen staat. In de omgeving staan bomen en oude, houten hutjes. Er zijn ook akkers, maar in de hutjes wonen geen mensen. Denk ik toch. Misschien woont er in nummer 7 wel iemand... Soms zie ik beweging in het huis... Ik zou wel eens graag gaan kijken. Zou ik durven? Morgen ga ik. Ik verveel me toch dood...
Vandaag ga ik naar het hutje... Het is best ver dus ging ik de keuken in om wat eten te maken. Ik sneed een paar stukjes brood af en stopte het in een mandje. Het was een mooie dag. Ik liep een heel eind en kwam aan in het hutje. "Klop klop, is daar iemand?" Een oud vrouwtje kwam opendoen. Ze was precies geschrokken toen ze me zag staan. "Meisje, kan ik je helpen?" vroeg ze verwonderd. "Ik ben Elisa, ik woon in dat hutje daar achter. Mag ik even binnen?" vroeg ik. Ze liet me binnen en we maakten kennis. "Elisa... Waarom ging je niet mee op vakantie?" Ik staarde naar de grond. "Mama doet echt geheimzinnig... Het lijkt echt alsof ze iets te verbergen heeft..." stamelde ik. De vrouw mompelde: "Familieproblemen... iedereen heeft het wel..." Ik keek haar vragend aan en ze vertelde verder. "Ik heb nog een kind... Maar ik weet niet waar ze is... Brenda is haar naam.. Haar achternaam weet ik niet. Ze is het afgetrapt met haar vader toen ze nog jong was. Mijn grootste wens is om mijn dochter te kennen voor mijn tijd erop zit." Ik zou haar zo graag helpen. Ik vroeg of ik kon helpen en ze vond het goed. Alleen wist ze niet hoe.
"Ik moet je wel zeggen, Elise, dat je niet meer veel tijd hebt... Mijn gezondheid gaat snel achteruit en ik voel me slecht." Ik moest bijna huilen, onze enige buur die bijna zou gaan sterven. Ik kon er niet aan denken. Ik wou haar dochter echt zoeken.
Haar naam is Brenda, dat weet ik al. Mijn mama noemt ook Brenda... Misschien is mijn mama wel de dochter van... En dan zou ik het kleinkind zijn... mijn papa is gestorven toen ik heel klein was, mama haar ouders heb ik nooit gekend! Als mama er was zou ik vragen wat er allemaal aan de hand was maar ze is er niet. Wat ik nu nodig heb zijn oude foto's.
Ik ging even buiten zitten om na te denken. Er stond een ziekenwagen aan het huis van het oud mevrouwtje. Dit kon niet waar zijn! Ik moest snel opschieten. Ookal was ik razend op mama, ik moest haar bellen!
"MAMS! Heb jij toevallig een mama die ik niet ken?"
-Liefje, waar kom jij nou mee af!
"Het is waar he! Dat is wat je me altijd verzweeg!"
-Schat, ik heb een mama... Tuurlijk! Maar ik ken haar niet.."
"Ik ken haar wel! Ze ligt in het ziekenhuis, ze sterft bijna!"
-MIJN mama? Elisa!?
"Het is echt waar! Kom NU naar huis alsjeblieft!"
-Ik kom...
Oma ligt dus in het ziekenhuis! Mama kwam uiteindelijk aangereden in volle paniek. "Waar is Madeleine?!" Ze wist haar naam, het is dus echt. "Ze woonde daar! Ik ging eens langs en toen.." Mama zei dat we geen tijd hadden en dat we naar het ziekenhuis moesten. Ze trok me in de auto en reed in volle vaart naar het ziekenhuis. We klopten en stormden binnen in haar kamer. Ze lag er, ze zag er niet goed uit. Er waren heel veel dokters. Mama zei: "Madeleine, ik ben je dochter, Brenda." Ze begon te huilen en ik zei "Oma, sterf alsjeblieft niet." Ze keek me aan, glimlachte en sloot haar ogen voor eeuwig.
Ik opende mijn ogen en zag dat ik op de grond lag. Ik wist even niet goed wat er gebeurd was... Plots zag ik kinderen, ik lag eten naast me liggen, ik zag... dat ik in de kantine was! Hoe dit gebeurd was... Ik liep met mijn bord en opeens liet Ella me struikelen... Ik zag overal kinderen lachen en naar me wijzen. Ik stond op en liep snel naar de poetskast, deed de deur opslot en begon te huilen. Even later hoorde ik geklop op de deur. Ik zweeg. Daarna was er weer geklop. Ik hoorde de stem van Jonas "Jade? Ben je hier?" Ik stond op, veegde mijn tranen af en deed de deur open. Jonas keek me aan en zei "Waarom kom je naar hier? Gedraag je niet als een muts en loop niet weg! Vind je het raar dat je uitgelachen word?" Ik kon nu wel door de grond zakken. Niet alleen omdat hij de mooiste jongen op school is, de populairste en de coolste... Maar ook omdat ik stapelverliefd op hem ben! Ik liep gewoon naast hem door, ookal had ik het daardoor nog meer verpest.
Vandaag gaan we verder zoeken naar Max. Maarten is al helemaal gek geworden. Gisteren had ik een dagje vrij maar vandaag moet ik weer naar school. Na school gaan Maarten en ik op zoek naar Max. Ik nam mijn rugzak en riep: "Mama, ik ben naar school!" Mama antwoordde : "Oke, voorzichtig zijn!" Ik knikte braaf en sprong op mijn fiets.
Toen ik aankwam stond Chloe aan de poort met Lisa. Ze bleven me aanstaren en lachten daarna. Dat ik ooit beste vriendin was van Chloe!? Ik liep gewoon door en ging naar Sophie. Ze zat op de bank te leren, want thuis doet ze dat nooit... "Haaay" zei ik. Ze knikte en las verder in haar handboek. Ik ging naast haar zitten. We zeiden niets tot de bel ging. Jammer dat Chloe bij me in de klas zit...
Ik vroeg aan Niels of hij het wou bijleggen met Chloe. Hij vond het goed en maakte een afspraakje met haar. Een stelletje zullen ze nooit zijn maar vrienden is al goed! Oja, Max is terug! Alles komt toch wel goed!
