"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
08-02-2011
In love with Rome
While I was studying Portuguese, I happened upon a site called www.inlovewithlisbon.com "One womans love affair with the beautiful city", as she writes it so poetic/romantic on her homepage. Just change Rome with Lisbon and you know what everybody is telling me here in the Italian capital. "How can you not love this city?" After 3 weeks in Rome I actually can't answer that question. I should continue in the language of Shakespeare, Harry Potter and Tony Blair. At least my European friends would understand what I'm writing here. But then again my grandparents would like to understand and I don't think that my parents are very keen on translating this whole text. So here we go again in my mother tongue: Nederlands.
Excuseer, Engels? Omdat ik het voortaan in 2 talen doe. Zo'n 30 uur per week probeer ik aan 2 kinderen van 9 jaar de taal van Beckett, Tatcher en prince Charles aan te leren. In ruil daarvoor krijg ik van de familie een slaapplaats in Rome en een dagelijkse maaltijd voorgeschoteld. Sergio en Riccardo, een tweeling (twee-eiig, godzijdank), kunnen al een aardig mondje Engels, maar de "ik vertaal letterlijk uit het Italiaans"-fout moet er nog uit gehaald worden. Well, that's my job! Makkelijker dan m'n ervaring als opvoeder in Vicenza, maar zeker niet makkelijk. Het blijven uiteraard Italiaanse kinderen, die - zoals algemeen geweten - stilte, rust, vrede en kalmte NIET in hun woordenboek hebben staan. Een aspirine heb ik nog niet nodig, maar m'n stembanden heb ik al schorgeschreeuw. Het heeft gelukkig geen effect op de band die ik al met hem heb. Dag drie en ik kreeg al een "I love you" voorgeschoteld van Sergio; die ondertussen overgeschakeld is naar "I love you to much".
Geboren in het - en hier duld ik geen tegenspraak - magische jaar 1983 en dus gaat staat de teller vanaf 11 november op a-c-h-t-e-n-t-w-i-n-t-i-g. 28 in België klinkt als: huisje, tuintje, kindje, carrière (volgorde vrij te kiezen). Zoals familie en vrienden ondertussen weten: that's not me! Het klinkt misschien wat raar iemand van (voorlopig nog 27) die alles weer even opzijschuift voor een nieuw avontuur. Niet in het land van pasta, pizza en Berlusconi. Dit is het land waar veel studenten pas tussen hun 28 en 32 de universiteitsdeur achter zich dichtslaan en waar een bachelor- of masterdiploma weinig garantie op werk biedt.
Mijn uitleg/excuus? Op een verjaardagskaartje voor m'n 24ste verjaardag stond geschreven: probeer zoveel mogelijk je dromen te realiseren. Wonen, leven, werken, genieten van het leven in R.O.M.A was mijn droom. So, I'm living my dream. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen?
So, that's me! Mijn ouders hebber er mee leren leven, mijn grootvader langs moederszijde, stelt zich welicht opnieuw de vraag: "En wanneer gaat die kleinzoon van mij nu eens iets met zijn diploma's doen?". Maar ik ga ervan uit dat hij het liefst zou hebben dat ik iets doe dat ik graag doe en dat ik gelukkig ben. Bij deze, bompa: ik ben iets aan het doen dat ik graag doe en ik ben gelukkig.
En Rome? Wel, dames en heren, dit zou wel eens "mijn stad" kunnen zijn. Deze stad kan voor mij tippen aan mijn eerste liefde: Gent. De dagdagelijkse chaos (die ik ondertussen heb weten te appreciëren als deel van de Italiaanse cultuur), het tijdverspillend verplaatsen (die ik nuttig probeer op te vullen met m'n e-book) en hou je vast al je de metro wil nemen, dan besef je pas hoe vuil deze stad wel is. Una passeggiato nella Metropolitato en je waant je in de hoofdstad van Kazachstan en niet in die van één van de 7 rijkste naties van de wereld. Maar deze stad heeft natuurlijk ook heel veel te bieden. Just go wandering around in this city and for sure you'll happen upon something new. Ik heb altijd gedacht dat Gent mijn eerste en enige liefde zou blijven, maar misschien kan je in je leven wel op 2 grote liefdes botsen (als het over steden gaat dan toch).
En de Romeinen? Wel die zijn alvast een stuk opener, warmer, vriendelijker en sympathieker dan hun noordelijke landgenoten. Dus dat komt wel goed met die nieuwe vriendenkring. Al mis ik m'n Belgische vrienden en vrienden uit Vicenza natuurlijk wel. Maar ik heb al een aantal van hen in de in de komende maanden mij komen bezoeken. Ik zal ze met open armen, een gratis cappuccino en een Nederlandstalige/Engelstalige/Italiaanse rondleiding ontvangen.
Ondertussen ga ik verder met wat ik de voorbije weken heb gedaan: alla scoperta di Roma... Op ontdekkingstocht in Rome... Godersi la vita a Roma... Genieten van het leven in Rome.
Leven als een God in Frankrijk dus? Veranderen dat spreekwoord! Leven als Kenny in Rome.
14 settembre 2009. Dieci mesi fa. 10 maanden geleden stond ik in het station van Venezia Mestre te wachten op dé trein richting Vicenza, een stadje waar ik tot voor kort (en met mij heel m'n familie en al m'n vrienden) nog nooit van had gehoord. Klaar voor een nieuw avontuur, een nieuw hoofdstuk(je). Een uurtje voordien had ik nog net door het vliegtuigraam een glimp van de Italiaanse zon kunnen opvangen. En bij die glimp zou het voorlopig blijven. Vlak daarna dook ik een donker wolkendek in en toen ik daar op m'n trein stond te wachten zetten de hemelsluizen zich wagewijd open. Een week lang 15 graden en regen. Alvast op dat vlak was m'n vertrek naar Italië nog zo geen grote aanpassing. 14 luglio 2010. 10 maanden verder, 20 graden meer, stralende hemel, maar ook nu blijkt dat zo geen groot verschil te zijn met het weer in Belgenland, als ik vrienden en familie mag geloven. Zeggen dat ik mij hier ondertussen 'thuis' voel, is meer dan overdreven. Daarvoor is Vicenza voor mij veel te klein (100.000 inwoners, weinig als je een 'grootstad' (*) als Gent gewoon bent) en ontbreekt er wat leven, vooral tijdens de winter. Bars sluiten hier om 1 uur (weekdagen) of 2 uur (weekends). Dat verklaart meteen waarom ik nog nooit dronken ben geweest in Italië. Ook in België geraak ik nog niet zo ver vòòr 2 uur 's nachts. Ook ontbreekt de jeugd hier zowat. Op 2 kleine faculteiten van de universiteiten van Padova en Verona, ontbreekt hier elke vorm van studentenbestaan. Iedereen boven de 19 (ze moeten hier een jaartje langer op de schoolbanken zitten) die nog wat meer informatie in z'n brein wil proppen, trekt dan ook naar Padova, Verona of Venezia en blijft daar ook hangen (zoals de West-Vlamingen in Gent). Op zaterdagavond is de gemiddelde leeftijd in de bars dan ook dichter bij de 16 dan bij de 26 (mijn jeugdig aantal jaren op de teller). Net zoals België altijd m'n vaderland zal zijn, zal wellicht Gent altijd mijn 'vaderstad' zijn en wellicht de plek zijn waar ik misschien ooit 'honkvast' wordt. Zeggen dat ik hier gelukkig ben? Iedereen defineert geluk en gelukkig zijn op een andere manier. Voor mij is dat een opéénvolging van gelukzalige 'gevoelen'. Een momentje waarop je denkt 'verdorie, ik voel me goed' of 'dat heb ik goed gedaan, dat heb ik zelfs beter aangepakt dan ik dacht' of 'vroeger had ik dat niet gekund' of 'ik ben er op vooruitgegaan de voorbije weken, maanden'. Het blijft eventjes hangen en nadien ben je weer bezig met je dagdagelijkse beslommeringen, maar het blijft wel doorwerken. En die momentjes zijn er geweest de voorbije maanden, op regelmatige basis zelfs. Meer dan toen ik nog in België was. Ik heb een heel zware periode achter de rug. Februari, maart en april waren enorm zware maanden. Werken met kinderen uit probleemgezinnen is zonder twijfel een zware job. Emotioneel omdat er dagelijks conflicten zijn. Door een andere kijk op de wereld zit het conflict nu éénmaal ingebouwd in de relatie kind-volwassene. Wellicht ook de eerste keer dat ik mijzelf als volwassene definieer trouwens. Het effect van zelf kinderen 'te hebben'. En je blijft maar 'il operatore' (de begeleider/opvoeder) en niet 'il genitore' (de ouder). Maar ook met de directie treed je in conflict, want als er iets fout loopt, dan krijg je hier meer dan duidelijk te horen hoe 'fout' je wel bent geweest. Mijn directrice kan je daarbij serieus de grond in boren en dat is een paar blokken ver te horen, ook op vrijdagavond om 23 uur of zaterdagochtend om 7 uur (als ik nog in pygama sta). Het schouderklopje wanneer alles wel vlotjes loopt of respect voor het werk dat we doen, ontbreekt evenwel. Maar ook fysiek is dit niet te onderschatten. Ik slaap hier 6 nachten in een 'casa famiglia' en als 'operatore' ben ik altijd diegene die laatste gaat slapen en er eerst uit moet. De nachten met minder dan 5 uur zijn meer regelmaat dan uitzondering. 7 kinderen overtuigen om hun bed op te zoeken, is ook hier een dagelijks conflict. En dan ben ik al blij als het daarbij blijft. De politie mag iets te vaak langskomen bij ons of in één van de andere 'case' na middernacht, omdat iemand niet thuis is gekomen. 'Slapen' en '8 uur' zijn ondertussen 2 dingen die in m'n hoofd niet meer met elkaar verbonden kunnen worden. Dat die '3 mesi' zo zwaar waren had eigenlijk veel minder met het voorgaande te maken dan met de manier waarop 'il Villaggio' beheert wordt door haar directice. Zonder al te veel inspraak werd de wellicht moeilijkste jongen van Vicenza aan mij en mijn collega (een portugees meisje met evenveel ervaring) toevertrouwd. De dagelijkse conflicten werden gauw 'uurlijkse' conflicten, de vermoeidheid steeg te top, de motivatie dook de dieperik in, depressie solliciteerde om onze nieuwe vriend te worden. Die jongen haalde al z'n 'talenten' boven, zorgde dat we ook 'i carabinieri' moesten uitnodigen bij de festiviteiten en maakte het voldoende bont om naar een gesloten gemeenschap overgeplaatst te worden. Ik werd ondertussen begin april gelukkig op een ander project geplaatst, dat me een pak meer voldoening en 'gelukzalige gevoelen/momenten' geeft. Naast het gelukkig(er) zijn, is er ook een gevoel van trots. Trots zijn op mijzelfs is iets waar ik het zelf altijd moeilijk mee heb gehad, omdat ik altijd gepoogd heb om er voor te zorgen dat mijn ouders trots op mij zouden zijn. Bij mijn grootouders heb ik dat gevoel altijd heel sterk gehad, bij mijn ouders is dat altijd heel sterk verborgen gebleven. Hoe vlot het hier ook allemaal is gelopen, het is niet evident om vrienden, familie, job voor een tijdje achter te laten en ergens opnieuw te beginnen, zonder te weten waar je eigenlijk aan begint, zonder te weten wat je te wachten staat. Het is een beslissing die je niet zomaar neemt, iets waar veel mensen niet eens zouden aan denken. Je moet het dus maar doen. Trots op mijzelf dus. En ik denk ook wel dat een aantal van mijn vrienden best jaloers op mij is. Veel van hen hebben ondertussen relatie en/of huis en/of carrière en hebben de mogelijkheid niet om te doen wat ik doe. Wellicht de eerst keer dat ik het toejuich dat ik niet in een relatie zat toen ik die beslissing nam, want anders was ik hier wellicht niet geraakt (de reden waarom ik nooit Erasmus heb gedaan). Deze ervaring, deze job doet me beseffen dat het verdorie wel moelijk moet zijn om zelf kinderen te hebben en dat dus wellicht ook mijn ouders af en toe moeten afgezien hebben, maar terzelfdertijd als ik mijzelf, mijn jeugd en mijn kattekwaad vergelijk met 'mijn' kinderen hier, wel dan vind ik toch dat m'n ouders verdorie veel geluk hebben gehad met mij. Uiteraard mis ik vrienden en familie (meer dan ik wellicht laat blijken), maar ik weet ook heel goed dat die me met open armen zullen ontvangen als ik terug voet aan wal zet in die prachtige Arteveldestad. Terzelfdertijd zijn er nieuwe vriendschapbanden gegroeid, zijn er nieuwe vrienden in mijn leven gekomen, ben ik in contact gekomen met Italiaanse jongeren, maar ook Poolse, Engels, Oostenrijkse, Portugese, Turkse, Slovaakse en een hele hoop Duitse, waardoor ik naast meer dan vlot Italiaans nu ook een mondje Duits spreek. Het geeft mij en m'n vrienden hier echt het gevoel deel uit te maken van een groter, Europees geheel. Is dit dan misschien die Europese identiteit die onze Europese Unie vooruit kan helpen, een identiteit die misschien langzaam groeit bij een deel van de huidige generatie jongeren? Een plek gevonden waar ik gelukkig(er) ben en dus ... hier blijven plakken? Lijkt logisch, maar toch niet. 'I veneti' en vooral 'i vincentini' staan gekend om hun koel en afstandelijk karakter, vooral voor alles wat van buiten de landsgrenzen komt en soms zelfs voor wat van ten zuiden van Rome komt. Wees gerust de Noord-Zuid rivaliteit is niet exclusief Vlaams-Waals en hier spreken ze wel dezelfde taal. Maar ook hier is de Siciliaan lui en werkloos en de Milanees actief en ondernemend. Mijn contract loopt af in augustus en wordt (op mijn verzoek) verlengd tot eind december. Midden januari begin ik immers aan een nieuw hoofdstukje. Zelfde land, andere stad: Rome. Ik heb 25 jaar in onrust rondgelopen in België, zoekend en verlangend naar stabiliteit, naar een parter, naar rust. Nu ik in tegengestelde richting wandel, voel ik me beter, ben ik gelukkiger, voel ik me rijk worden in mijn hoofd, werk ik beetje bij beetje aan dat zelfvertrouwen, waar ik zo naar verlang. Misschien is dit dan wel de weg die ik een tijdje moet bewandelen. K. (*) grootstad, ironisch bedoeld uiteraard; ik wil de Antwerpenaar niet schofferen
Hoe zit het ondertussen met mijn kennis van die taal van de liefde en de muziek? Hoe vlot kan ik me na 9 maand uitdrukken in die taal van Dante?
Vandaag bij een zweterige 30 graden kon ik dat eens uittesten. Overal in Italië, maar ook in talencentrums in de rest van onze groene planeet werd het halfjaarlijks examen van de Università di Siena per stranieri georganiseerd. Het kan een mooi attest opleveren op basis van de taalvaardigheidsniveaus die vastgelegd zijn door de Europese Unie. Zelf heb ik meegedaan met het examen van niveau B2 gevorderden. Het resultaat weet ik pas midden september, maar "è andato tutto liscio" (het is vlot verlopen).
Na 9 maand in dit land van Berlusconi, risotto, Vasco Rossi en pizza heb ik geen enkel probleem meer om me verstaanbaar te maken. Ook als het over wat meer abstracte onderwerpen gaat. De uitleg van een psycholoog over hoe het er in het hoofdje van één van m'n kinderen aan toe gaat, kan als voorbeeld gelden. Ik weet nog goed dat ik in september vorig jaar elke avond met hoofdpijn naar huis ging. Die tijd is al lang voorbij. De kleine schoonheidfoutjes moeten er nog uit. Soms vergeet ik m'n adjectief en voltooid deelwoord wel eens aan het geslacht aan te passen. Tja, die conjunctief (het equivalent van de Franse subjonctief, maar dan erger en frequenter) soms moet ik nog wel eventjes in m'n hoofd gaan zoeken, maar het gaat elke dag beter. En de pronomi combinatie... Soms struikel ik wel nog even over gliel'ho dato (ik heb het hem gegeven), gliel'ha detta (hij heeft het haar gezegd), ve lo dirò (ik zal het aan jullie zeggen), maar ook daar elke dag minder fouten. En als ik foutjes maak, besef ik het zelf en kan ik mijzelf verbeteren. Autocorrectie. Maar er blijft nog veel om te leren. Deze taal heeft nog veel geheimpjes voor me en als (voormalig) perfectionist geef ik de strijd nog niet op en probeer ik elke dag m'n kennis van deze taal bij te schaven. Al wordt het wel eens tijd om eens aan een nieuwe taal te beginnen.
Alweer heel lang geleden dat ik hier nog iets van mij heb laten horen. Mijn doortocht in Belgiës mooiste stad heeft vrienden en familie hopelijk genoeg informatie opgeleverd over mijn leven hier in Vicenza.
Lang geleden, wellicht ook, omdat ik het hier heel lange dagen zijn soms: van 6u30 's ochtends tot ??? Hoe ziet zo'n gemiddelde dag er dan ongeveer uit?
6u30: tuuuuuuuuuuuutttttt .... ach neen, wacht, Kenny wordt steeds vanzelf wakker, zonder de wekker van mijn gsm die ik voor alle veiligheid toch de avond voordien heb ingesteld. Ik ben al blij als ik er in slaag om tot ongeveer half zeven te slapen. Vaak word ik zo ergens wakker rond half zes, of als ik pech heb al rond half vijf. Nachtrust, o nachtrust, waar ben jij ook alweer gebleven? 6u30 dus: opstaan om Abedellah wakker te maken, want die wil 's ochtends eerst een douche nemen. Gevolgd door Gabriel die om 7u00 moet opstaan. En dan zijn de kleintjes aan de buurt: 7u30 wens ik een goeiemorgen aan Miki (3,5 jaar) en krijg ik in ruil een onweerstaanbare glimlach (hoe zou ik mijn dag beter kunnen beginnen?) en de geur van wat die nacht in z'n pamper is beland. Mijn Portugese collega Ana ontfermt zich ondertussen over zijn zusje Nathalie (gewoonlijk zonder glimlach maar ook zonder geurtjes). Douche, ontbijt, 10 minuutjes Barbapapà, La Pimpa of Shrek en Nathalie vertrekt naar school met Ana. Ik moet dan nog 45 minuten wachten om Miki naar school te brengen. Het eerste uurtje in zijn school is immers een uurtje waar alle kinderen in de centrale ruimte of buiten samen spelen en dat is voor hem een beetje te druk. Miki raakt snel geagiteerd als er te veel mensen rond hem zijn. Ergens tussendoor dondert ook Andrea uit zijn bed. Die moet pas rond 9:15 op school zijn.
10u00: terug thuis. Alle kinderen op school. Het uitgelezen moment om even op adem te komen denk je dan. Maar dat is dan ook enkel als er geen "riunione" gepland staat "in direzione", of een afspraak met een leerkracht of een "supervisione", of een afspraak met "l'assistente sociale" of "uno psicologo".
13u00: ja wacht, eigenlijk moet dat 12u00 zijn, want dan begin ik aan het middagmaal. De standaard-pasta met tomatensaus proberen wij een beetje aan te vullen met groenten. Mijn collega eet enkel vegetarisch dus dat helpt. Nog nooit zoveel groeten gegeten als hier.
14u00: of iets vroeger is "il pranzo" voorbij, is de keuken weer pico bello in orde en dan hebben we rust tot 15 uur. Tja rust, dat is dan ook enkel als er geen "riunione" gepland staat "in direzione", of een afspraak met een leerkracht of een "supervisione", of een afspraak met "l'assistente sociale" of "uno psicologo". (U heeft een déjà vu?)
15u00-17u00: "i compiti"; 2 uurtjes waarin het huiswerk geprogrammeerd staat. Toen ik een tiener was, hield mijn moeder zich ver weg van mijn bureau. Altijd een goed student geweest, zeker? Daar staat tegenover dat ik geen nul komma nul hielp in het huishouden, wat mijn kinderen hier dus wel moeten doen: afwassen, tafel dekken, afruimen, keuken vegen en dweilen, vuilnis wegdoen, badkamer dweilen en kuisen (in ruil voor zakgeld weliswaar; zonder die motivatie zouden ze geen "cazzo" (eufemistisch vertaald: niets) doen)
16:00: Miki en Nathalie zijn terug van school. "I compiti" laat ik op dat moment over aan mijn collega en ik focus mij op de kleintjes: uurtje buiten spelen in het park hier, tekening maken, tv kijken, spelletje spelen af en toe in combinatie met een huil- roep- of schreeuwbui.
18u00: alweer tijd om het eten voor te bereiden. "La cena", met vlees en veel groeten. De kleintjes zitten (hopelijk) rustig voor de buis en de anderen zijn (hopelijk) buiten basket of voetbal aan het spelen zonder 'casino' (in de praktijk: een ruit in gooien, een vuistslag verkopen, een auto beschadigen, op zoek te gaan naar joints of bier te gaan kopen) te maken.
20:15: tijd om de kleintjes richting Klaas Vaak te voeren. Ik neem Miki voor mijn rekening. We lezen samen niet een beetje in één van z'n boekjes. Barbapà is ook hier een favoriet samen met Winnie the Pooh. Na 20 minuutjes doe ik het licht uit om inderdaad 'nana' te doen. En dan is het wachten tot onze jongsten in slaap valt. Want alleen lukt nog niet; daarvoor is zijn angst voor 'il lupo' (de wolf) nog een beetje te groot.
21u00: ook Nathalie is dankzij mijn collega in dromenland.
22u30: ja waar zit die overtuigingskracht alweer om Andrea, Abdù en Gabriel richting slaapkamer te krijgen?
23u00: als alles goed gaat (gebeurt wel één keer per week of zo) is dit ongeveer het moment dat ik alvast mijn ene been in het bed leg. Mijn oren wel gespitst of het in de slaapkamer van de jongens rustig blijft, want morgenvroeg zullen ze weer al hun energie nodig hebben om vroeg uit hun bed te geraken. En ik zal die energie nodig hebben om hen te overtuigen als het weer eens niet zo vlot gaat.
En wat komt daar nog bij? Een hele reeks conflicten en ruzies:tussen onze kinderen onderling, met kinderen uit andere huizen, tussen ons en de kinderen. De ene ruzie al wat zwaarder dan de andere. Kinderen die weglopen van 'il Villaggio' is hier schering en inslag, dus dat Abdù al meermaals een extra ommetje heeft gemaakt verontrust me al niet meer. Scheldwoorden, tja, dat proberen we binnen de perken te houden, maar ons Nathalie pikt ze maar al te graag op aan de keukentafel en Andrea en Abdù weten zich soms echt niet in te houden. Het 25cm grote mes dat Abdù voor m'n neus hield was al iets minder vriendelijk en zolang het geduw van Andrea geen vuistslag (wat de normale gang van zaken is in zijn leefwereld) wordt, zal ik mij ook maar geen zorgen maken.
Ach ja, tussendoor moeten we ook nog "la spesa" (de boodschappen) doen en het huis een beetje netjes houden. En dat allemaal 6 dagen per week. Over de zondag spreken we niet, want dat is een dag buiten categorie. Klein en groot thuis een hele dag is de garantie op "casino" (chaos en wanorde, problemen en conflicten).
Conclusie na 2 maand als "educatore" hier. Het is verdomd zwaar en dat begint niet alleen mijn geest, maar ook m'n lichaam te merken. Een verkoudheid die maar niet verdwijnt (hopelijk helpt de eerste lentezon wat), een acuut gebrek aan energie en nachtrust, conflicten en discussies die nog eens zoveel energie en tijd vergen, weinig tijd voor mijzelf. Daar tegenover staat dat dit absoluut leerrijk is voor mijzelf, om mij persoonlijkheid verder te ontwikkelen, bij te leren. En voor mij Italiaans... Als dit gaan taalbad is, dan weet ik het ook niet meer. In juni doe ik mee aan een examen van de Universiteit van Siena om een attest C1 te behalen. C1 is het niveau vastgesteld door de Europese Unie dat gelijkstaat aan 'nearly native speaker'.
31 augustus, dan loopt mijn contract hier af. Dit langer dan augustus volhouden op deze manier lijkt me waarschijnlijk onmogelijk. Het vergt een beetje te veel, zowel emotioneel en fysiek, als sociaal (sociaal leven buiten het werk? Nul komma nul). Deze job voor 38 uur in de week, dat lijkt me dan weer wel haalbaar. Maar augustus is nog ver weg en ik houd alle opties open.
Volgende bestemming: België! Op reis naar eigen land dus. Op zoek naar wat rust en ontspanning na een helse maand. Ongeveer een maand geleden ben ik hier samen met een Portugese collega in het ondiepe (heel ondiep blijkt achteraf) water gesprongen. Samen hebben we ons eigen project, ons eigen huis opgestart.
Miki (3 jaar), Nathalie (5 jaar), Gabriel (12 jaar), Abdellah (13 jaar) en Andrea (14 jaar) staan sinds heden onder de deskundige (?) leiding van mijzelf en Ana Raquel Barreiros. 5 schatten van kinderen die terzelfdertijd elke dag de nagels aan mijn doodkist blijken te zijn. Het ene moment "carini" (lief), het andere moment onuitstaanbaar. Het ene moment een "bambino" die een half uur je doofschreeuwt, het andere moment een teenager die in crisis gaat. "Bambini" en "ragazzi" samen in één huis. Kinderen die nauwelijks een band met elkaar hebben samen in één huis. Met elk hun eigen voorhistorie en hun eigen problemen.
Een moeilijk evenwichtsoefening voor ons. 2 jongeren, 2 "operatori" (opvoeders) die weinig ervaring hebben met probleemkinderen. Maar we leren elke dag bij en "sbagliano s'impara" (bijleren doe je door fouten te maken).
Tot zover mijn eigen huis. Want daarnaast moet ik ook nog eens een aantal uren werken in 2 andere casa's (Casa Ragazzi en Casa Giovanni) waar ik één keer per week een nacht doe, plus de volgende dag tot na het middageten. Even weg van mijn eigen huis om mij onder te dompelen in een andere groep van andere kinderen, met weer elk hun verhaal en "problemi".
Een maand zonder ook maar één dag verlof, een maand waarin ik nauwelijks buiten de hekkens van il Villaggio ben geweest. Een maand waarin ik ook maar 6 euro (om "ciabatte" (pantoffels) te kopen) heb uitgegeven. één van de voordelen van deze job. Een zware job? Ongetwijfeld. Sociaal leven op dit moment? Minimaal. De zoektocht naar de liefde van mijn leven? Opgeschort. Affectie heb ik op dit moment toch in overvloed, al moet ik er inderdaad het geween en geschreeuw en de crisissen bij nemen.
Zonder verlof mag je meer dan letterlijk nemen. Want zoals ik al eerder verteld heb, woon ik inderdaad ook op m'n werk. Geen uitgaven voor huur, water, gas, elektricteit, internet, eten, maar ook weinig privacy en weinig vrije tijd. Al gaat het met die vrije tijd wel de goeie kant uit. Af en toe verschijnt er wel eens een uurtje om te lezen of om te studeren (m'n Duits heb ik nog steeds niet opgegeven, al zit ik na 4 maand nog steeds maar bij les 9 van de 30. Tot zover "il tedesco in 30 giorni").
Het worden ongetwijfeld 6 spannende en leerlijke maanden (zolang loopt mijn contract). En daarna zal ik wellicht meer dan één nacht moeten slapen om te beslissen of dit iets voor de lange termijn wordt.
Maar op dit moment kijk ik vooral uit naar vrienden en familie en Gent en Belgisch bier en Belgische frietjes en deftig brood en Belgische chocolade... Belgium, here I come!
Kenny (en Giordano van Casa Ragazzi die over m'n schouder meekijkt)
"Ti vedo spento"... In het Nederlands prachtig vertaald als 'ik zie je uitgeblust'. Een klein zinnetje dat ik toch al een paar keer hem mogen horen. Want hoe leuk dit werk ook is, het lichaam wil soms niet altijd mee met de geest. En "spento" zo voel ik mij nu toch wel even. 3 dagen van meer dan 14 uur achter de rug, waar ik bijna letterlijk de tijd niet meer vond om te ademen, om even op adem te komen.
Ik ben volop bezig om 'mijn project' op te starten; mijn eigen huis met (voorlopig) 4 probleemkinderen. En ik en Ana, mijn Portugese collega, hebben het al meteen 'aan onze rekker'. Maandagmiddag sociale inspectie en dus moet alles picco bello in orde zijn en terzelfdertijd zijn we volop bezig met het vertrouwen te winnen van onze kinderen.
En dat vertrouwen winnen, lukt voorlopig aardig. Op dit moment hebben we reeds 2 kindjes, een broertje van 3 en een zusje van 5. Het broertje heeft me al een paar keer met 'papa' aangesproken, dus dat zit wel goed. Het zusje haat af en toe wel eens iedereen op deze planeet en dus inclusief ik. Morgen verhuist dan ook een oudere jongen van 12 met wie ik vandaag naar Avatar ben gaan kijken en ook dat zit wel goed volgens mij. Een eerder stille jongen, maar ik heb wel het gevoel dat hij zich op zijn gemak bij mij voelt. Woensdag komt er dan een gloednieuwe jongen van buiten il Villaggio ons 'gezinnetje' vergezellen. Eentje van wie we de naam nog niet kennen, maar wel al de voorgeschiedenis: autoritaire vader en véél geweld. Resultaat: een teruggetrokken jongen, rustig, kalm, die vaak enkel met het geschreven woord communiceert. We zien wel... of we lezen het wel.
Het wordt een zware periode dat staat vast. Het sociaal leven wordt even opzij geschoven. Het liefdesleven daar spreken we niet meer over. Ik hoop alleen dat ik toch nog voldoende tijd zal hebben om te kunnen ademen; dat beetje tijd voor mijzelf die ik zo graag opvul met een eindje te gaan lopen om mijzelf te zuiveren en weer op te laden, elke dag de tijd te nemen om de toestand van de wereld door te nemen met krant in de hand en oog op het internet, met een half uurtje studeren mijn Italiaans en Duits onderhouden, mijn boek niet te lang onaangetast op m'n nachtkastje te laten liggen... Ook hier: we zien wel, want vanaf nu komen de kinderen op de eerste plaats...
Een moeilijke job. Dat is de reactie die ik telkens weer krijg als ik aan iemand vertel dat ik met probleemkinderen werk. Zwaar werk? Als je iets graag doet, als je elke dag met plezier naar het werk gaat, dan voel je volgens mij niet dat dit zwaar werk is.
Deze kinderen hebben stuk voor stuk mijn hart gestolen. En misschien nog meer heeft deze plek mijn hart gestolen. Kinderen uit probleemgezinnen, kinderen die als 'onhandelbaar' worden omschreven, kinderen die seksueel misbruikt zijn, kinderen die geweld van papa en of mama jaren hebben moeten ondergaan, kinderen die gewoon aan de kant zijn geschoven door hun ouders, ... die kinderen krijgen hier stuk voor stuk hun eigen plekje, krijgen liefde, aandacht en affectie, krijgen weer de kans om een kind te zijn, om te groeien, om het verleden achter zich te laten en te kijken naar een betere toekomst.
Elke dag zie ik een heel team van "operateri" (begeleiders en opvoeders) al hun energie steken in deze kinderen. Energie die veel verder gaat dan wat er in hun contract omschreven staat. Een job die een grote invloed heeft op je sociaal leven, want met deze kinderen loert een crisis elke dag om de hoek en dan komt het kind op de eerste plaats en kom je toch weer een paar uur later op dat feestje toe, schuif je pas tegen het dessert aan tafel bij je ouders (afhankelijk van de kookkunsten van je ouders kan dat soms een zegen zijn) of valt dat dagje strand ondanks het mooie weer toch in het water. Zo'n job slorpt ongetwijfeld veel energie op, maar het maakt je hopelijk ook rijker in je hoofd en gelukkig. Ik heb dan ook veel respect voor iedereen die hier in il Villaggio werkt.
Maar als ik mij hier dan toch zo goed voel, dan is dit misschien wel iets dat ik iets langer dan een jaar vrijwilligerswerk zou kunnen doen? Als vrijwilliger heb ik op dit moment een andere taak op het werk dan een "operateri"; een veel meer ondersteunende taak. Maar de voorbije maanden, heb ik heel vaak het gevoel gehad dat ik 'meer wou doen voor mijn kinderen'; dat ik eigenlijk een beetje de rol van een "operatere" wil spelen. Dat gevoel had ik al heel snel nadat ik hier in Vicenza 'voet aan wal had gezet'. En denker als ik ben, heb ik daar heel goed over nagedacht en mijn hart en verstand laten spreken. En omdat zowel mijn verstand als mijn hart mij hetzelfde influisterden ben ik vlak voor kerst naar onze "preside" (directrice) geweest om te melden dat ik mij hier goed voel en dat ik hier wel langer zou willen blijven dan een jaar.
En soms, heel soms gaat het in dit land snel.... maar dan wel heel snel. Vorige week al hebben ze mij hier een job aangeboden die ik ook aanvaard heb. En niet zomaar ééntje! Een job waar je een beetje gek voor moet zijn, maar niemand zal er aan twijfelen dat ik dat een beetje ben. Vanaf heel binnenkort ga ik dan ook als "operatere" aan de slag. 15 uur ga ik werken in Casa Ragazzi (het huis waar ik nu werk, met kinderen van 14 tem 16 jaar) en 15 uur in Casa Giovane (een huis buiten il Villaggio, met jongeren van 16 tem 18 jaar). Maar ik ga hier niet alleen werken, maar ook leven. Samen met een collega uit Portugal ga ik wonen in een huis met 7 kinderen. Die collega wordt daar zo een beetje de mama, die instaat voor, tja.... voor eigenlijk alles: het hele huishouden, eten, wassen, plassen, koken... En ik, tja ik... (oh my god, hou je vast aan de taken van de bomen)... ik word daar zo een beetje de.... inderdaad de papa. De papa die uit gaat werken en daarna thuiskomt om de handen uit de mouwen te steken om de last van de mama te verlichten.
Zoals ook in België wordt het eerst een contract voor 6 maand. 6 maand waar er ook weer heel vaak aan de toekomst zal gedacht worden. Want wat mis ik mijn Belgische vrienden en familie. Nu ja, in een eengemaakt Europa zonder grenzen, sta je snel Ryanair-gewijs in Brussel(-Zuid). En zoals ik eerder verteld heb, toen ik 2 van mijn vrienden vlak na kerst zag vertrekken op de luchthaven van Treviso stonden de tranen in mijn ogen. Maar daar staat tegenover dat ook gisteren de tranen in mijn ogen stonden toen ik een berichtje van mijn collega kreeg om mij aan te moedigen voor mijn eerste nacht op het werk: "In bocca al lupo! Grazie mille per quello che stai facendo... benvenuto nella nostra 'grande famiglia'... è bello averti con noi... sei grande!" (Veel succes! Hartelijk dank voor datgene dat je aan het doen bent hier... welkom in onze 'grote familie'... het is leuk je bij ons te hebben...sei grande!*)
Misschien is het wel een verhaal dat over 6 maand al zijn einde kent, maar misschien blijkt dat wel mijn 'roeping' te zijn (of klink ik nu te katholiek?). Feit is dat er een nieuwe uitdaging op mij afkomt, eentje waar ik met volle 'goesting' (wat hou ik toch van dat woord) naar uitkijk.
Kenny
(* een gepaste vertaling voor "sei grande" vind ik even niet, maar ik denk dat het duidelijk is dat het redelijk positief is)
Daar staan ze dan op de pagina van 1 januari 2010 in mijn gloednieuwe agenda: mijn goede voornemens voor het eerste jaar van een nieuw decenium. Ergens rond 22u op 31 december in het oude jaar uit mijn mouw geschud. Van de oorspronkelijke 5 die toen in mijn hoofd zaten, kwam ik al gauw aan 13 "intenzioni per il nuovo anno".
Enkele traditionele die elk jaar opduiken en al dan niet het einde van de maand januari zullen halen. En toch weer enkele nieuwe die specifiek met Italië en met mijn werk te maken hebben: - minstens één keer naar de stad van mijn dromen gaan, naar die ene stad waar ik mijn hart verloren heb: ROME (zou tegen eind april moeten gerealiseerd zijn). - geen angst meer hebben: ik heb de voorbije maanden gemerkt dat ik soms bang ben bij mijn kinderen om aan te dringen om ze iets te laten doen, bang voor hun reacties... die angst wil ik dit jaar proberen achterwege laten. Sterker in mijn schoenen staan dus (ik voel mij elke dag "groeien" op dat vlak, dus ook een realistische doelstelling).
Twee klassiekers staan er niet op dit jaar: - op de liefde van mijn leven botsen... t schijnt dat je daar niet achter moet zoeken - een deftige job vinden... "vast werk" zoals dat dan heet....
Wel één van die twee klassiekers lijkt ondertussen zo goed als gerealisseerd! En het is nog maar 10 januari. 2010 zou wel eens een goed jaar kunnen worden.
"Sto per piangere" zegt men zo mooi in het Italiaans. Ik stond op het punt om te wenen, klinkt dat dan in het Italiaans. De oververmoeid zal daar bij wel een rol gespeeld hebben. Maar toch... toen ik op weg was naar het werk en de voorbije dagen in mijn hoofd in samengevatte vorm liet afspelen, had ik het moeilijk. Moeilijk omdat ik de voorbije dagen vrienden op bezoek had en ik besefte hoeveel ik mijn vrienden hier mis. Toen ik nog 5 keer omkeek naar Michiel en Bennie op de luchthaven, besefte ik dat ik daarmee samen met hen ook weer voor een tijdje afscheid nam van vriendschap, van onnozel doen in je eigen taal, van grapjes maken in je eigen taal, van bepaalde dingen te delen met mensen, over bepaalde onderwerpen te praten. Het zal wel ook de periode van het jaar zijn; een periode die je liefst van al doorbrengt met mensen waarom je geeft, met vrienden en familie.
Vandaar dat ik ook zo genoten heb van kerstavond, omdat ik dat kon doorbrengen met 2 mensen waar ik om geef. En oudjaar breng ik door met mijn "nieuwe familie" zoals één van mijn kinderen het zo mooi verwoorde. Morgenvroeg vertrekken we voor 3 dagen naar Treviso om daar een oud jaar af te sluiten; een jaar met de gebruikelijke ups and downs, maar vooral een jaar waarin ik opnieuw heb ontdekt hoe het voelt om gelukkig te zijn. En dat gelukkig zijn heb ik voor een groot deel aan vriendschap en de kinderen om mij heen te danken. 2 dingen om te koesteren; ook in dat nieuwe jaar.
Hoe goed 2009 ook misschien was voor elk van jullie, toch hoop ik dat 2010 alleen maar beter kan worden.
Alweer even geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Het is dan ook
een beetje heel erg heel veel druk geweest de voorbije twee weken.
Dinsdag was er hier een feestdag: de onbevlekte ontvangenis van Marie.
En ook in Italië wordt dan de brug gemaakt en dus VERLENGD WEEKEND!!!!
Ja, voor de kinderen dus; niet voor mij. Ik heb wel recht op mijn
feestdag, maar die zal ik wel ergens in 2010 eens nemen, hoop ik.
Onbevlekte ontvangenis dus... euh... Paus, duurt een zwangerschap
normaal geen 9 maanden... Want als ik goed kan tellen, is Maria erin
geslaagd om er een kleine 3 weken later en kleine te laten uitfloepen.
Geef toe, het klinkt waarschijnlijk goddelijk voor de meeste vrouwen.
Verlengd weekend dus om die goddelijke gebeurtenis te vieren en dus
alle kinderen 4 dagen thuis. Feest! Van de ene crisis naar de andere:
Jessica die zich kwaad maakt omdat ze maar zelf moet bij haar vriend
zien te geraken en niet als een prinsesje gevoerd kan worden, Allan die
wegloopt omdat hij 's avonds geen grote tas Italiaans koffie (1 zo'n
tas Italiaanse koffie en hij is een Duracell-konijn) mag drinken,
Nedzir die boos wegfietst van huis na een discussie met Jessica. Dat
belooft voor de Kerstvakantie, wanneer ze 10 dagen thuis zijn. Maar
Kerst is toch de tijd van pijs en vree, niet?
Maar al bij al keer ik elke avond met een goed gevoel naar huis terug,
omdat ik vaak vind dat ik de situatie goed heb aangepakt. Dat krijg ik
ook te horen van mijn verantwoordelijken. Niet evident met 7 kinderen
om je heen en in een andere taal. Meer en meer moet ik trouwens in m'n
eentje de boel draaiende zien te houden. Zouden ze waarschijnlijk ook
niet doen, als ze er geen vertrouwen in zouden hebben dat ik m'n
mannetje kan staan. Mijn verantwoordelijke is zodanig vaak in
vergadering met de directrice dat ik soms uren alleen ben met de
kinderen. Het feit dat ik er dan in slaag om alles (redelijk) vlot te
laten verlopen, geeft met inderdaad een boost van zelfvertrouwen. Dat
ik daar in slaag, heeft er wellicht ook wel mee te maken dat ik dit
werk supergraag doe. Werk? Vaak heb ik niet het gevoel dat ik aan het
werken ben. Tijd doorbrengen met kinderen, helpen met hun huiswerk,
koken, praten met hen wanneer er problemen zijn.... in mijn hoofd heb
ik niet het gevoel dat ik aan het werken ben. Mijn lichaam vertelt me
evenwel iets anders. Ik voel dat ik vermoeid ben deze week. Mijn
collega is een weekend in Duitsland en zodoende werk ik dus van zondag
tot en met zondag; 8 volle dagen dus. Maar Kerst komt er aan en 3
vrienden komen dan langs. Een beetje meer "relax" zit er aan te komen,
want ik heb dan ook 4 dagen vrij genomen. Al zal ik op Kerstdag toch
een paar uur gaan "werken", omdat ik mijn kinderen toch gezelschap wil
houden tijdens het kerstmaal. Op zo'n moment moet je eigenlijk bij je
familie zijn, maar dat is voor mij nu jammer genoeg niet haalbaar. Dat
was iets wat Alan mij vertelde deze week. Waarop hij meteen zei dat ik
met hen moet kerst vieren. "Logisch, want wij zijn nu je familie".
Hoezeer ze soms ettertjes zijn, met zo één zin krijg ik weer energie om
een er een hele week tegenaan te gaan met een hele resem overuren erbij
.
En die overuren doe ik eigenlijk zonder enig probleem en met plezier;
waarschijnlijk wel een teken dat dit echt wel een job voor mij is. Die
overuren mag ik eigenlijk zonder veel probleem opnemen, maar ik ben
zodanig graag op m'n "werk" dat ik daar wellicht niet zoveel gebruik
van wil maken. Voor ik naar Italië kwam, had ik nooit met kinderen
gewerkt en was ik wellicht niet de enige die enige twijfel had bij m'n
capaciteiten om met kinderen om te gaan. Na 3 maand kan ik mij nog
moeilijk een leven zonder kinderen voorstellen. Hoe erg mijn hoofdpijn
ook soms is als ik terugkeer naar huis, ik ben nog nooit zo vaak met
een gelukzalig gevoel terug naar huis gekeerd van het werk. Iets om
over na te denken als ik binnen 9 maand opnieuw op zoek moet naar werk.
Maar dat is iets om in 2010 over na te denken.
Kenny
ps. ik heb deze week m'n zonnebril weer boven water mogen halen... midden december... hoe fantastisch is dat?
Jessica - Matteo - Marta - Giordano - Allan - Nezir - Davide
Zo noemen 'mijn' kinderen dus. Allemaal kinderen uit probleemgezinnen. Jongens en meisjes die niet kunnen, willen of mogen leven bij hun ouders, in hun families. Wij proberen deze kinderen te helpen om op te groeien; om volwassenen te worden met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel, maar ze tezelfdertijd nog de tijd en ruimte te gunnen om kind te zijn en van dat kind zijn te genieten voor het echte leven start. Voor veel van de kinderen is dat echt leven echter al enige tijd bezig. Al stel ik me de vraag of je kindermishandeling, seksueel misbruik, verwaarlozing wel onder de noemer 'het echte leven' moet plakken.
In mijn opleiding journalistiek heb ik geleerd dat je 'slachtoffers' niet bij naam mag noemen en zeker niet zonder hun toestemming en zeker als het om kinderen gaat, die nog eens extra breekbaar en fragiel zijn. Daarom vertel ik hier het verhaal onder een andere naam: Andrea (wat in Italia zowel een meisjes- als jongensnaam is).
Nu Andrea is, net zoals al mijn kinderen, een tiener. Een echte tiener, met alle grillen die erbij komen. En Andrea probeert zo een beetje zijn/haar weg te vinden in het leven. Met vallen en opstaan. Net zoals een echte tiener. En het begin toen ik hem/haar leerde kennen, was het wat moeilijk werken. Veel tegenstand. Veel verwijten. Maar nu gaat alles plots redelijk vlot en is hij/zij heel lief. En dat heeft misschien te maken met het proces tegen zijn/haar papa dat dinsdag start. Andrea is jarenlang misbruikt geweest door zijn/haar vader. Met een broeksriem. Met medeweten van de moeder. Het jongere broertje dacht dat dit was, omdat zijn/haar broer niet affectief genoeg was met de vader en was steeds die vader aan het knuffelen om te voorkomen dat ook hij zou geslagen worden. Wat inderdaad gewerkt heeft, maar één keer werd ook het jongere broertje onder handen genomen en raakte gewond aan het oog. Sinds die dag draagt het jongere broertje altijd een bril, ook 's nachts. Een bril met glazen zonder sterkte, want z'n ogen zijn prima in orde. In z'n hoofd speelt echter het trauma van papa met de broeksriem. Dinsdag start van het proces dus. Goed zou je denken. Probleem: Andrea wil niets vertellen in de rechtbank. Waarbij de kans reëel is dat Andrea en broer terug moeten naar de papa. 'Dat wordt z'n dood', was de conclusie van mijn verantwoordelijke. Alvast één iemand zal het zeer moeilijk hebben als hij/zij inderdaad terug naar de papa moet. Maar ik heb een vaag vermoeden dat ik niet alleen zal zijn. Want als er iets in overvloed is in Villaggio SOS di Vicenza dan is het wel liefde; de mensen hier slagen er wonderwel in om kinderen zonder toekomst met een verschrikkelijk verleden opnieuw klaar te stomen voor het echt leven; een leven met een betere, mooie toekomst; een nieuwe start. Laat ons hopen dat dat ook voor Andrea het geval zal zijn.
En naast dit verhaal zou ik er nog een 70tal andere kunnen vertellen. Gelijkaardig en toch weer niet. 70 verhalen, 70 kinderen die een beter leven en een betere toekomst verdienen. Maar daar wordt elke dag aan gewerkt.
Mijn persoonlijke mening over al deze kinderen is, dat ze gezien hun verleden het nog niet zo slecht doen. Ze zijn soms moeilijk, missen vaak elke vorm van discipline en je moet soms alles 10 vragen of voordoen. Maar zijn niet veel kinderen zonder zo'n voorgeschiedenis niet ook zo vraag ik mij dan af?
Het klein beetje informatie dat ik hier krijg over hun verleden helpt me wel om beter te begrijpen 'waarom' ze soms bepaalde dingen zeggen of doen. Elke kind heeft z'n eigen manier om op dat 'verleden' te reageren. En dat helpt me wel denk ik om mij werk goed te doen. Dat hoop ik alvast.
Era una di quelle persone che probabilmente tutti, prima o poi, incontriamo almeno una volta nella vita. Quelle persone che per un motivo inspiegabile e misterioso ti agganciano e non riesci a lasciare finché non ti distruggono e ti fanno in mille pezzi. Anche a persone intelligenti può capitare. Quelle persone alle quali diamo un'importanza enorme: pendiamo dalle loro labbra, dal loro giudizio. Basta una parola negativa e tutti i complimenti che ci hanno fatto fino a qual momento non hanno più valore. Hanno il po di annientarti o innalzarti con una sola parola. Sono relazioni che non riesci a gestire; razionalmente capisci che ti fanno male, man non puoi liberartene perché nascono in te le stesse dinamiche mentali di un tossicodipendente. Tutti diventa ingestibile. Perfino una cosa semplice come mandare dei massaggi al telefono diventa oggetto di dubbi universali: L'ultimo messaggio inviato è il mio, che faccio: ne mando un altro perché non mi ha risposto, aspetto, chiamo con l'anonimo? Faccio quella offesa, o è meglio la versione spiritosa e simpatica? Inizio a offenderlo, dicendo che almeno per educazione doverebbe rispondermi?
Een griepweekje achter de rug ondertussen. En neen gelukkig geen "Influenza A", zoals ze de varkensgriep hier noemen (eigenlijk geen idee of ze het in mijn thuisland ondertussen ook zo noemen). Ik ben gelukkig niet geveld, maar 6 van mijn 7 kinderen wel en 2 van de 3 operatori en mijn collega-vrijwilligster. Resultaat: "le ore staordinarie per me". Overuren dus. En wie weet kan ik ze ooit recuperen. In dit land weet je zoiets nooit zeker. Ik vraag me zelfs af of ik ze wel allemaal zou willen recuperen. Als ik mijn 2 dagen vrij heb per week.... Ok, het doet wel even deugd om weg te zijn van het werk, maar 'mijn kinderen' mis ik dan toch wel. Een teken dat dit werk me toch wel bevalt denk ik. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik het gevoel dat ik echt iets concreets doe voor de samenleving, dat ik iemand vooruithelp en vooral dat mijn aanwezigheid een verschil maakt of kan maken. Ok, mensen moeten ook kunnen ontspannen (cfr. mijn job bij Kinepolis), en moeten op reis kunnen gaan (cfr. mijn job bij Thomas Cook) en uiteraard moet de overheid er zijn voor de mensen (cfr. mijn job bij de Vlaamse Overheid), maar hier deze kinderen helpen om te groeien, om uiteindelijk zelfstandig te worden, om volwassenen te worden met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en hen terzelfdertijd toe te laten om nog voldoende kind te kunnen zijn. Hier heb ik het gevoel veel concreter m'n steentje bij te dragen aan de samenleving.
Ondertussen waren ook mijn ouders hier in Vicenza voor een week. Ik bedank ze hartelijk om het Belgische weer mee te brengen (en niet terug mee te nemen!). Tot 10 dagen geleden was het hier 20 graden en zonnig. Nu echter zit heel Italië onder de regenwolken. Maar met mijn ouders heb ik dus wel tijdens mijn vrije tijd de streek hier verkend: de stad van Palladio (Vicenza) zelf natuurlijk, Verona, Venetië, Bassona del Grappa en Marostica stonden ondermeer op het programma. Venetië hebben non net op tijd kunnen bezoeken voordat het Aqua Alta was en het San Marcoplein weer een klein meertje werd. In Venetië wou ik trouwens naar een tentoonstelling over Leonarda Da Vinci gaan, maar mijn vader had daar geen zin in. En toen besefte ik plots hoe fantastisch het was om te kunnen zeggen: "Geen probleem, dan kom ik volgende weekend wel even terug". Een goedkoop weekje voor mij, want de mama en de papa zijn zo vriendelijk geweest om alle uitstapjes en al onze restaurantbezoekjes te betalen. Waarvoor dank. Mijn weegschaal vond het precies wat minder leuk.
En de fotoo'tjes hierboven zijn van de m'n eerste bezoekje aan Verona met m'n collega's Beyza (uit Istanbul) en Max (uit Aken). Inderdaad, toen het zonnetje nog scheen en toen ik nog mooie krullen in m'n haar had.
Hoe overleven al die ouders met tieners dat elke dag?
Zware dag op het werk; en die wil/moet ik even van mij afschrijven. Hoe mijn 'operatori' (verantwoordelijken) dat volhouden.... R-E-S-P-E-C-T Al kan ik aan de blik in hun ogen en hun gezucht wel afleiden dat ze ook soms niet meer weten van welk hout pijlen te maken.
één van onze jongens had vandaag een afspraak met zijn psycholoog. De vorige keer was ik met hem meegeweest en was hij van goedgemutst omgetoverd in een donderwolk dankzij de mama die ook bij de psycholoog aanwezig was. Deze keer had mijn collega hem vergezeld en was hij nog steeds het zonnetje in huis. Vlak voor het eten hadden we echter een 'riunione' met alle kinderen waar iedereen vrijuit z'n gedacht mocht zeggen. En toen barstte er de bom 'Allan'. De lont ervan is ons nog steeds een beetje vreemd, maar het zal wellicht iets met het spreekuurtje bij de psycholoog te maken hebben.
Schelden, roepen en tieren. Allan was al een tijdje met een schaar aan het 'spelen' op een manier die niet veel goeds deed vermoeden. Uiteindelijk heeft hij zich met die schaar in de badkamer opgesloten, waarop we de deur maar geforceerd hebben.
Ik spreek ondertussen vlot Italiaans, maar toch ... op zulke momenten is het nog steeds moeilijk voor mij om alles goed te kunnen begrijpen. En dan besef je ook dat het soms in de kleine details zit. Mijn kinderen doen heel de dag onnozel. Soms zijn ze aan het ruziën en het vechten, gewoon al spelend. Maar soms ook voor echt. En als je de taal niet bijna perfect beheerst is het hier soms moeilijk om het verschil te zien en of ik daadwerkelijk moet ingrijpen.
Op naar een nieuwe, hopelijke positievere dag na een hopelijk verkwikkende nachtrust.
Ja, waar waren we ook alweer gebleven? Na iets meer na een maand in het aards paradijs.... euh... Italië dus begin ik meer en meer m'n draai te vinden en raken m'n dagen ook meer en meer gevuld. Ik blijf hier trouwens genieten van een heerlijk weertje. 's Ochtends vroeg is het wel koud als ik mijn kinderen naar school voer, maar overdag stralende zon en in de voormiddag lukt het me nog steeds om in short en t-shirt te gaan lopen.
Dit weekend heb ik m'n eerste couch surfing ervaring gehad. Voor wie het principe niet kent: www.couchsurfing.org. Het resultaat voor mij was een gratis slaapplaats in het centrum van Milaan, een gratis rondleiding van een inwoner van de stad en aangenaam gezelschap bij 'la cena' (avondmaal) en 'la colazione' (ontbijt). Milaan zelf viel wat tegen. Ik was er zelf al even geweest 10 jaar geleden met m'n ouders, maar verder dan dat er massaal veel McDonalds waren, reikten m'n herinneringen niet. En ja, die waren er dus nog steeds. Bij gebrek aan alternatief heb ik trouwens vlak voor de terugkeer deze multinational verrijkt met 50 eurocent; de prijs van één hamburger. Milaan als stad viel dus wat tegen, maar ook voor m'n kredietkaart. Kenny die een boekhandel binnengaat ... altijd gevaarlijk. En omdat dé stad van de mode toch niet zoveel te bieden had voor nog een extra dag, heb ik zaterdag de trein verder richting Lago Di Como genomen. Samen met m'n boek (de Italiaanse vertaling van De Da Vinci Code) heb ik paar uurtjes doorgebracht aan het meer terwijl op de achtergrond het geroezemoes van de Ronde Van Lombardije weerklonk.
En op het werk? Gaat alles eigenlijk zoals het moet gaan. M'n Italiaans is opmerkelijk verbeterd de voorbije weken en m'n band met de kinderen wordt sterker. Het lukt me makkelijker om conversaties te volgen en vooral om ook zelf me er tussenin te werpen. En samen met m'n betere kennis van het Italiaans voel ik m'n zelfvertrouwen er ook op vooruit gaan.
Naast het werk is er natuurlijk nog een sociaal leven. En dat is voorlopig het enige puntje waar het wat minder gaat. De vriendschap ontbreekt wat voorlopig. Als ze er niet zijn besef je pas hoezeer vrienden belangrijk zijn in je leven. Ik probeer regelmatig af te spreken met mensen uit de buurt hier (lang leve social networking op het internet), maar voorlopig zonder al te veel resultaat. Maar zoiets vergt natuurlijk even tijd. Vooral de eindejaarsperiode zal misschien wat zwaar worden, denk ik. Tja, mijn kinderen zijn er dan ook natuurlijk en deze mooie jongen moet dan ook een aantal dagen werken. Voor Kerst heb ik gelukkig twee vrienden die zo vriendelijk zijn om me hier gezelschap te komen houden.
Gelukkig doe ik regelmatig iets samen met m'n collega's. Bij één van hen heb ik trouwens m'n eerste blauwtje in Italië gelopen vorige week. Maar ik heb er hem toch zomaar durven over aanspreken en daar ben ik ergens wel trots op, want ik denk dat ik dat in België niet zou gedurfd hebben.
(*) cfr. de fantastische tv-reeks van Geert Mak: In Europa.
04.30: Marçin (m'n roommate) staat op om de eerste trein richting Milaan te nemen. Kenny wordt wakker en slaagt er niet meer in om terug in slaap te vallen. 06.30: Kenny kruipt (u mag het zich zo ook visualiseren) uit z'n bed om de kinderen op tijd naar school te kunnen brengen. 07.00: 3 Italiaanse koffies (molto forte!) vlak voor de trip naar school. 08.00: terugkeer naar school te voet, want een plotse 'gomma bucata' (platte band) verhindert me om m'n trip al fietsend verder te zetten. 08.15: band blijkt niet te herstellen; 'bicci rotta'... op naar een Italiaanse fietsenmaker. 11.00: Kenny neemt de beste auto van il Villaggio en vertrekt naar il supermercato voor de dagelijkse inkopen. 11.01: Een 16-jarige tiener rijdt in m'n weg, dus maai ik die even doodleuk op z'n Italiaans van de weg.
Accidenti! Il mio primo incidente con una macchina! (Verdorie! Mijn eerste ongeluk(je) met een auto!). Het was minder erg dan hier boven wellicht klinkt en ook minder mijn fout. Kort samengevat (en mijn gekleurde versie van de feiten): ik kwam uit een zijstraat waar ik voorrang moest verlenen, maar omdat het even verderop rood was, wou een auto me laten passeren, maar net op dat moment natuurlijk kwam er een scooter af. Die laatste probeerde nog te remmen, maar gleed weg over een plas water. En.... BOOM! Nauwelijks schade en niemand gewond, maar toch... En omdat ik dus uit een zijweg kwam, ben ik dus in de fout.
14.00: Kenny onderneemt een tweede poging om de inkopen te doen. Zonder kleerscheuren deze keer. Maar staat er toch wel een identieke auto iets verder dan die van mij. Koffer is open, maar zit vol met rommel (wat me al aan het denken had moeten zetten) en de inkopen belanden in de koffer. Kenny probeert de deur open te doen, maar dat lukt zelfs na 3 pogingen niet en kijkt vervolgens in de auto... en merkt dat die er toch wel iets anders uitziet dan een klein half uurtje geleden. Boodschappen dus in de verkeerde auto geladen.
Resultaat in België: Kenny voelt zich 'bah!' en gaat met een slecht gevoel slapen. Resultaat In Italië: Kenny loopt wat gestresseerd rond (het gevolg daarvan leest u hierboven bij 14.00), maar denkt al gauw dat morgen weer een nieuwe dag is.
Maar ik ga toch zo meteen even m'n dag doorspoelen met een goedkope wijn samen met de collega's. Viva Italia!
8u10 op een zondagochtend in Italië en ik zit al een uur van de ene nieuwssite naar de andere te surfen. M'n interesse voor actualiteit heb ik gelukkig niet in België achtergelaten. En het is één van de manieren om op een aangename manier wat aan m'n kennis van het Italiaans te werken.
Maar 8u10 dus. Ik deel hier samen een kamer met een Poolse collega en die is deze ochtend rond half zeven richting Bologna vertrokken en dus was het voor mij ook uit met de slaappret rond dat uur. Los daarvan blijf ik zelfs in Italië een slechte slaper. 9 uur is m'n maximum tot nu toe, maar de andere dagen open ik m'n ogen standaard ergens tussen 7 en 8 uur. Zelfs als ik de dag voordien 'le ore piccole' heb opgezocht.
En die slaap had ik eigenlijk wel een beetje nodig. De voorbije week was best wel zwaar, en dan vooral m'n laatste werkdag. Tussen 3 en 5 moeten de kinderen immers hun 'compiti' (huiswerk) doen en het is altijd een helse karwei om hen zover te krijgen; en vooral de jongens dan. Tieners hé. Ook donderdag dus. Ik had eerst een half uurtje voetbal gespeeld met Giordano en toen moesten we dus samen z'n huiswerk maken, maar dan wou hij plots m'n hulp niet. Met het antwoord 'così' als reden; zomaar dus. Uiteindelijk toch gezien dat hij fouten aan het maken was en ik als barmhartige ziel toch maar opnieuw m'n hulp aangeboden, maar ik botste opnieuw op een muur. Vervolgens bekeek hij doodleuk de rest van z'n oefeningen et voilà: "Die oefeningen snap ik niet, dus heb ik gedaan." (maar dan in het Italiaans uiteraard) Met héél Antwerpen, maar dus niet met mij. En dus heb ik mij voor de eerste keer lichtjes kwaad gemaakt. In het Italiaans. M'n eerste woordenwisseling in het Italiaans. Er zullen er wellicht nog volgen dacht ik toen, maar ik wist niet dat die er dezelfde dag nog zat aan te komen. Want dan was er nog Allan die z'n huiswerk algebra moest maken en die had duidelijk geen zin. Dus zijn we een uur bezig geweest om één oefening te maken, waar hij dus heel de tijd met opzet fouten heeft zitten maken, zelfs bij het overschrijven. Wat resulteerde in een zondvloed van 'parolace' (scheldwoorden) en een Kenny 'di nuovo arrabbbiato' (opnieuw boos dus). Met bloed, zweet en tranen dus. Figuurlijk uiteraard.... Voorlopig toch
En toch heb ik met een goed gevoel m'n week afgesloten. Ik was ergens wel trots op mezelf dat ik aardig m'n mannetje kon staan tegenover Alan en Giordano in m'n nieuwe taal. Wat zeker niet zo evident is voor mij, want ik ben eigenlijk wel iemand die met iedereen bevriend wil zijn, en in dat wereldbeeld past het niet echt dat je kwaad bent of wordt op iemand. Dat wereldbeeld is met het ouder worden uiteraard wel wat gewijzigd en wellicht zal dat nog meer het geval zijn de komende maanden.
Op naar een nieuwe werkweek. En ja, die begint dus voor mij wel degelijk op zondagochtend.
Als Berlusconi hier met escortdames mag spelen, dan mogen wij ook af en toe eens onnozel doen, niet? Foto's van het verjaardagsfeestje van Sille, m'n collega uit Estland. En foto's van tja,... hoe omschrijf je zoiets?
Politiek in Italië. Meer entertainment dan besturen. Het moddergooien van links naar rechts zit hier sterk ingebakken in de politieke cultuur. Met 'Papì' (zo noemen z'n aanhangers hem hier) Berlusconi als kampioen. Uitspraken zoals "de oppositie is de grootste supporter van de economische crisis" en "de linkerzijde in dit land is anti-Italiaans" zijn schering en inslag.
De grootste protagonist van dat entertainment is uiteraard 'Il Cavaliere' (een ander koosnaampje voor Papì). In de linkse pers ligt Berlusconi (73 jaar sinds deze week) al enige tijd zwaar onder vuur vanwege een aantal seks- en drugsfeestjes in z'n buitenverblijf in de buurt van Rome. Berlusconi & Co zouden daar prostituees hebben ontvangen en cocaïne hebben gebruikt. Een van de escortdames beweert dat ze 2000 euro heeft gekregen om seks te hebben met Berlusconi. De dames en de geestverruimende middelen werden 'aangeboden' door een goeie vriend van Berlusconi, de zakenman Tarantini, die volgens het Italiaans gerecht een spilfiguur is in de Siciliaans maffia. De escort die een nacht met de premier zou hebben doorgebracht heeft trouwens deze week haar verhaal gedaan in 'Annozero', een politiek praatprogramma op Rai Due. De rechterzijde heeft zware druk uitgeoefend op de Rai, maar wonder boven wonder is het programma toch op antenne kunnen gaan en heeft een recordaantal van 7 miljoen kijkers gehaald. Een escortdame in een politiek praatprogramma? Politiek = entertainment!
En om het verhaal helemaal compleet te maken, vroeg Berlusconi's vrouw eerder dit jaar de echtscheiding aan, omdat hij een 'ongepaste' relatie zou hebben met een 18-jarig model. Waar blijft de maîtresse van Van Rompuy? Waar is die hete stoot van Leterme?
Misschien nog even aan toevoegen dat ik deze week werd verrast door de volgende uitspraak van Silvio: "Wij hebben moraliteit in de Italiaanse politiek gebracht". U leest het goed. Hoe gaat dat spreekwoord ook alweer? Zelfkennis is het begin van ... ? Of bestaat daar geen Italiaanse variant van?
En de oppositie? Die slaagt er niet in de bal in het open doel te krijgen. Verdeeldheid overheerst.
Berlusconi krijgt alles uitgelegd aan de "Giacomo con il casco" en dus zit deze regering wellicht de rit volledig uit. En ik zal zeker niet van m'n stoel vallen als Berlusconi bij de volgende verkiezingen terug als overwinnaar uit de bus valt.
Politiek saai? Niet in dit land. Het lijkt wel een slecht geregiseerde film.
Met vallen en opstaan gaat het hier ondertussen. Een goeie dag lijkt telkens afgewisseld te worden door een mindere dag. Is het in België soms anders als je aan iets nieuws begint? Op z'n minst kan ik hier begin oktober nog steeds in short, shirt en met zonnebril op om half acht om m'n krant gaan
Vorige zondag is hier een nieuw 'casa' geopend: "casa adolescenti". De kinderen die hier de komende maanden en jaren zullen wonen, leven, eten en slapen, komen uit andere bestaande gemeenschapshuizen. Om de overgang naar een nieuwe huis/thuis niet te bruusk te laten verlopen, zijn we vorig weekend met z'n allen naar Casa Alpina 'in montagna' getrokken. Met z'n allen dat zijn dan de 2 operatore Francesca en Chiara en ik en Desiree, m'n Italiaans-Duitse collega-vrijwilligster.
Het resultaat van het weekend was een Kenny met hoofdpijn. Onze kinderen komen allemaal van andere huizen waar ze samenleefden met kinderen van verschillende leeftijden en ze zowat de oudste van het huis waren. Nu komen deze jongeren (allen tussen 14 en 16 jaar) samen in één huis. Een bende onhandelbare tieners bij elkaar dus Garantie op het veelvuldig gebruik van de uitspraak 'che casino, che confusione' door de eigenaar van deze blog. En inderdaad tijdens het weekendje in de bergen was het inderdaad al zover. Roepen, tieren, schreeuwen, klagen en zagen. Zoals alle tieners zeker? Het is al even geleden dat ik er zelf nog één was, maar ik meen mij te herinneren dat ik zelf niet zo erg was. Mijn moeder leest deze blog ook dus ze mag me gerust tegenspreken. (Haar kennende zal ze dat ook doen in haar volgende mail die richting Italië vertrekt.)
En toch.... moeilijk als ze soms zijn deze jongeren, zijn ze vaak heel hartelijk en affectief tegenover mij en ook heel geïnteresseerd naar mijn achtergrond. Ik meen mij te herinneren dat ikzelf NIET zo was als tiener.
Grootste probleem tot nu toe is vooral taalkundig. Ik heb gemerkt dat het niet altijd evident is om bij kinderen van die leeftijd een vorm van gezag te hebben als je de taal niet voldoende beheerst. Een normale conversatie voeren is op zich geen probleem, maar als er geschreeuwd en geklaagd wordt, moet ik mij in m'n hoofd te veel bezighouden met begrijpen wat er gezegd wordt en gepast reageren is dan vaak zo goed als onmogelijk. Maar elke dag leer ik bij en ik ben er van overtuigd dat ik ben de korste keren die tieners gepast van antwoord zal kunnen dienen .
Conclusie voor mij tot nu toe: het zal wellicht een moeilijk jaar worden, zeker in het begin. Ik heb het gevoel dat ik hier veel te leren heb. Dat ik veel KAN leren en dat ik veel ZAL leren. En ik ben al een paar keer op mijzelf gebotst. Confronterend, maar leerrijk. Positief niet?
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Sto per piangere" zegt men zo mooi in het Italiaans. Ik stond op het punt om te wenen, klinkt dat dan in het Italiaans. De oververmoeid zal daar bij wel een rol gespeeld hebben. Maar toch... toen ik op weg was naar het werk en de voorbije dagen in mijn hoofd in samengevatte vorm liet afspelen, had ik het moeilijk. Moeilijk omdat ik de voorbije dagen vrienden op bezoek had en ik besefte hoeveel ik mijn vrienden hier mis. Toen ik nog 5 keer omkeek naar Michiel en Bennie op de luchthaven, besefte ik dat ik daarmee samen met hen ook weer voor een tijdje afscheid nam van vriendschap, van onnozel doen in je eigen taal, van grapjes maken in je eigen taal, van bepaalde dingen te delen met mensen, over bepaalde onderwerpen te praten. Het zal wel ook de periode van het jaar zijn; een periode die je liefst van al doorbrengt met mensen waarom je geeft, met vrienden en familie. 
