Dag prins op zoektocht

naar je prinses in het kasteel van

de boomstronk

                            bonk  bonk

Dag Prinse-frins

Prinse-frins van het kasteel

Dag schilderij aan de muur

Dag hangbuikvarken, mijn buur

en dag stekelvarken, mijn buur

Dag avond die valt

Sprookjesboek dat tegen de muur knalt

Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag,

lief sprookjesboek van mij

31-03-2012 om 19:47 geschreven door Alizée  

De buurman springt op z’n gammel fietsje als ik de oprit afsnel. Wil ik aan zijn gezaag over de overdreven lengte en breedte van de haag ontsnappen, moet ik het nu op een wedstrijdfietsen zetten, wat ik ook doe.

Het is zeven uur ’s morgens en de straat slaapt. Langzaam gaat de nacht uit en wordt de morgen wakker. Hier en daar gaat een rolluik naar boven, krast een meeuw, wordt een krant onherroepelijk in een brievenbus gedropt en fietst de buurman - o nee, De Buurman - me voorbij. Mijn buurman kent geen gespreksconventies: buldert er zonder begroeting meteen een hoop onzin uit en meet zich achteraf een ochtendhumeur aan. De bulldozer van mijn overgrootvader is er qua effect op de gemoedstoestand waarschijnlijk niets bij vergeleken.  

Bovendien moet hij het spurtje van vandaag als redelijk beledigend hebben aanvaren: ik weet het, er kon zelfs geen ‘hey buurman’ vanaf en voor een meisje ga ik behoorlijk hard. Harder dan de buurman, wiens conditie en charisma uit de jaren negentig dateren. Vòòr het nieuwe-samengestelde-gezin-tijdperk, toen hij nog een echte jagerman was, was hij jong, rijk en sexy. Nu is hij oud, alimentatiearm en heeft ‘ie één grote buikspier. From hero to zero.

De woordenvloed raast als een hogesnelheidstrein in mijn linkeroor – hij fietst namelijk links -. Of ik op de hoogte ben van de wetteksten ‘omtrent het gebruik van visuele signalen in het verkeer’. Ik antwoord dat ik visuele signalen met flitspalen, verkeerslichten en blauw politiegebulder associeer en dat doet de buurman even lachen. Geen gemeend lachen, maar écht gemeen lachen. O ja, politieman gesignaleerd. Shit. Straks heb ik nog een boete voor ‘smaad aan een politiesukkel’ aan mijn been.

Ik herstel, vermoed dat hij met argwaan naar mijn voor- en achterlicht kijkt dat niet werkt – gezien ik dan harder moet trappen en hij me zo voorbij kan spurten, wat ik natuurlijk niet wil toegeven – en zeg: ‘o, en lichten natuurlijk, fietslichten, die zijn heel belangrijk. Vooral rond zeven uur ’s morgens.’

Mocht de buurman een meester geweest zijn, had ik vast een opstel mogen schrijven. Over het nut van de dynamo of een ander saai iets. Maar de buurman was maar een buurman en opperde dat ik zo van de straat gereden kon worden door een snelle Opel – zijn auto – of Bmw – auto van de vriendin – of Audi – vaders auto -. Zei hij nu echt ‘Audi’? ‘Mijn vader rijdt helemaal niet snel. Als ik tegen mijn vader zeg dat jij vindt dat hij snel rijdt, dan …’ De buurman dacht vast aan alle sla, pompoen- en courgetteplantjes die hij ieder jaar van vader kreeg en op die manier zou mislopen. Hij hield gewoon zijn mond en spurtte zelf voorbij. De macho!

Vanavond heb ik een briefje in de brievenbus gevonden. Getekend: S., beter bekend als ‘De Buurman’. “Lichtjes in aanbieding in Delhaize. Twee halen, één betalen. Trappen vanaf nu overbodig”.

20-03-2012 om 22:02 geschreven door Alizée  

Sommige kerels zijn er goed in: blikken vangen. En dan een aarzelend glimlachje, precies op ooghoogte. Kwalitatief goed genoeg om in de uitverkoop van Zeeman bijna gratis meegegeven te worden. En toegegeven, ik ben zo’n Zeemanlady. Perfect afgestemd op het leggen van contacten met de donkerste laag van de bevolking. Het bewijs: mijn overbuurman, die dankzij het misinterpreteren van mijn sarcastische knipoog in de waan is dat hij aan het scoren is. En het lijkt geen zomaar scoren. Zou hij paragnostische trekjes hebben? Weten dat ik een single lady ben, op zoek naar een grote beer met hemelse hoeveelheden haar op de meest onmogelijke plekken? Een exemplaar dat niet wegrent als ik in zijn slaap een ‘vind de buurman stiekem leuker’ op zijn rug schrijf met onuitwisbare inkt?

De man lijkt me echter geen match, ruikt naar oude boeken in plaats van naar Guess of opgedroogde lavendeltakjes. Als ik eerlijk ben, wil ik ook helemaal geen match. Mijn Ware loopt door het leven op rozenblaadjes en niet op Le coqs. Draagt hemdjes en geen oversized t-shirts. Loopt om een frambozenijsje als het neefje dat aan mijn hand bungelt dat vraagt, al is het pitje winter en zijn alle ijsjesmannen verdiept in een onmogelijke winterslaap.

Volgens vader lopen er minstens 10 Wares op zijn planeet rond en ook op de mijne. Is er geen haast. Moet ik rennen, zweven, springen en af en toe halt houden. Zoals bij de Zeemanjongen. Maar niet te lang, want te lang halt houden creëert verwachtingen. Partnerschap op een trouw, inventieve cadeautjes op Valentijn en de wekelijkse uitvoering van het duploblokkenspel. En laat ik nu net walgen van dat duploblokkengevoel. Misschien is het daarom misgegaan met de negende jongen die ik uit mijn leven verdreef. Teveel duploblokfactor. Misschien lag het toch aan mij, vond ik zijn jasjes van 300 euro te duur en mijn valentijnscadeau te goedkoop. Misschien walgde ik van zijn oranjedragende pompoenmoeder die alleen maar macaroni en spaghetti uit blik op tafel wist te toveren. Misschien zie ik in zijn familie te weinig mijn familie en mis ik ons bloed. Een moeder die zweerde bij verse groente, een broer die samen met mij kikkers vangt in de sloot, een neefje dat ’s avonds tegen me aan komt liggen en om een verhaaltje smeekt. Al waren we puzzelstukken en kreeg onze puzzel langzaamaan meer stukjes. Al toonden de puzzels onze vroegere en volgende levens. Wij zoeken en vinden elkaar steeds terug. Geen Zeemanman lijkt die truc te kennen.

23-02-2012 om 17:01 geschreven door Alizée  

Mijn vader vond de toekomstige schoonzoon toch maar niets. Zegt hij nu: zestig dagen en een drievoud aantal illusies later. Hij noemt het soort van nietsbetekende relaties kortweg ‘uit de bocht gaan’. Predikt dat je beter gelukkig alleen dan ongelukkig samen kunt zijn. De realiteit is wel dat ik nu een nieuwe toekomstige moet gaan zoeken. Gelukkig is er maar dat om om te treuren: geen hartpijn, baby of gemeenschappelijk springkasteel dat nogal onpraktisch in twee gehakt moet worden. Even tot drie tellen en …

19-02-2012 om 20:30 geschreven door Alizée  

27-10-2011 om 22:55 geschreven door Alizée