"And like the moon, she had a side of her so dark, that even the stars couldn't shine on it; she had a side of her so cold, that even the sun couldn't burn on it."
De afgelopen dagen waren... raar. Er is geen andere beschrijving voor. Ik ben naar mijn oma geweest en ben enorm actief geweest, ik heb meer gedaan in die 2 dagen dan in de hele vakantie tot nu toe. Ook vandaag ben ik productief geweest en heb ik eindelijk de dingen gedaan die ik al maanden wou doen. Dat zou goed moeten voelen, heel goed, maar eigenlijk doet het mij... niet veel. En dat is het rare deel. Ergens voel ik mij diep vanbinnen goed dat dit allemaal gebeurd is, maar het komt precies niet naar buiten. Er is iets wat het geluk diep van binnen langzaamaan filtert tot helemaal leeg buitenkomt.
Ergens kan ik wel een verklaring vinden hoe dit komt. Ik denk dat wanneer jullie dit lezen, deze conclusie ook zelf al snel gemaakt hebben. Alles voelt anders sinds... het nieuws. En ik merk dat dit niet alleen bij mij zo is. Ook mijn andere vriendinnen beleven dit op een gelijkaardige manier. We voelen ons wel goed, we doen dingen waar we gelukkig van worden, maar altijd is er die schaduw die blijft hangen. Altijd is er een donker randje aanwezig aan de dingen die we doen... En ergens vind ik dat erg, aangezien onze lieve meid nu nog bij ons zijn. We zouden moeten genieten van de tijd met haar, elk moment moeten koesteren en blij zijn dat we haar nog dicht bij ons hebben. En toch lukt ons dat precies niet... Zou iemand dat kunnen?
Ik voel mij zo egoïstisch als ik aan mijn eigen gevoelens of 'problemen' denk. Ik vind echt niet dat dit nog problemen zijn... Er zijn zoveel ergere dingen in de wereld dan de shit in mijn hoofd. Ik denk dat ik mijn eigen gedachten en gevoelens nu nog meer afblok dan anders, gewoon omdat ik weet dat ze nutteloos zijn en er andere dingen zijn om bij stil te staan.
Ik ben nog steeds even moe, val nog steeds even laat in slaap. Misschien doe ik het mijzelf ook wel aan, aangezien ik op mijn gsm bezig blijf, gewoon om niet te moeten nadenken. Of pak ik mijn pillen pas heel laat, gewoon omdat ik geen zin heb om uit mijn warme en veilige cocon van lakens te komen. Hmm. Ergens is het echt wel mijn eigen fout.
De berichten zijn weer zo depri, ik hou daar echt niet van. Ik heb het gevoel dat ik blijf zagen over dingen die het niet eens waard zijn om over te zagen. Om er zelfs maar over na te denken. We zouden gelukkig moeten zijn, gelukkig met het leven die we hebben. We zouden moeten leven zoals elke dag de laatste zou zijn, zoals er geen morgen meer zou zijn. En ik blijf dat zeggen tegen mijzelf, ik blijf quotes opzoeken om dit mijzelf voor te houden. Waarom geraakt het dan niet in mijn hoofd? Waarom kan het niet gewoon zo zijn, kan mijn hoofd, geest en lichaam niet gewoon volgen wat ik wil doen. Er zijn zoveel belangrijkere dingen op de wereld dan dit. Echt zoveel meer.
Lieve meid, als je dit leest, niet alles is altijd zo depri zoals ik het schrijf. Meestal schrijf ik als ik mij net depri voel. Je hoeft je zeker niet slecht te voelen omdat ik al deze dingen denk, voel of schrijf. Je bent echt de beste ooit. Ik zie je zo graag!
"That's what happens," she said. "You let people in, and they destroy you."
Mijn vertrouwen in de mensheid en de wereld is volledig weg. Mensen kunnen zo oneerlijk, onbetrouwbaar en fake zijn, dat heb ik nu alweer ondervonden. Elke slechte ervaring met mensen maakt dat vertrouwen er niet beter op.
Zijn mensen echt zo slecht? Iedereen maakt fouten, maar ik snap niet wat er zo leuk is aan mensen gebruiken of kwetsen. Aan mensen pijn doen. En toch, veel mensen doen dit. Misschien niet altijd bewust, maar toch. Ze zeggen en doen maar wat ze willen, maar de anderen blijven er mee zitten.
Jongens? Vertrouwen volledig weg. Na al mijn slechte ervaringen met jongens, liefde en relaties, blijft er van mijn hart niks meer over. Op dit moment geloof ik niet meer in echte liefde. Totaal niet. En niet alleen door mijn eigen ervaringen, maar ook door de ervaringen van de mensen om mij heen. Ik vraag mij af of het zo moeilijk is om iemand gewoon met liefde, respect en eerbied te behandelen. Een meisje is geen speeltje, jongens. Elk mens heeft zijn gevoelens en gedachten, waar jammer genoeg te weinig rekening mee wordt gehouden.
Eerlijkheid? Wat betekent eerlijkheid nog in de wereld van vandaag. Niemand is nog eerlijk. Ben je niet eerlijk, word je scheef bekeken. Ben je te eerlijk, word je ook scheef bekeken. Wat het ook is, het zal nooit goed genoeg zijn. En ook 'het leven' is gewoon oneerlijk. Dit klinkt kort door de bocht, maar het is wel zo. Kijk naar onze lieve meid. Zij is zo speciaal, zo een goed meisje, ze heeft nooit iets verkeerd gedaan, maar toch heeft ze dit verschrikkelijk lot meegekregen. Is dat eerlijk? Ik denk van niet. Oke, niemand verdient het kwade, maar toch zijn het precies altijd de goede die er eerst aan moeten geloven.
Die druk van de maatschappij is echt zo groot. Ik ondervind daar ook te veel invloed van. De druk om perfect te zijn, om altijd alles goed te doen, om nooit op te geven. Ik snap niet hoe mensen zo naïef kunnen zijn. Het feit dat er zoveel mensen zijn met problemen de dag van vandaag, en ik ben er zeker van dat dit vroeger ook al het geval was, zou eigenlijk de ogen al moeten openen. En toch zijn zoveel mensen blind voor de buitenwereld.
Ik word daar echt zo boos van, boos op de wereld rond mij. Boos om alles. Ik weet het op den duur ook niet meer. Moet ik nu boos zijn? Of gewoon het lot aanvaarden? Er tegen vechten? Al die vragen, ugh, mijn hoofd ontploft gewoon.
Overthinking kills your happiness.
Pure waarheid. Moest mijn hoofd nu eens even stil zijn, al is het maar 1 minuutje. Ik zou er alles voor over hebben.
Pluk de dag, want het kan zo ineens de laatste zijn. - Marco Borsato
Hey, het is alweer 10 dagen geleden dat ik geschreven heb. Eerst was het omdat ik niet veel speciale dingen te vertellen had. De laatste dagen was het eerder omdat het wat chaotisch was... We hebben heel slecht nieuws gehad. Nieuws dat bij iedereen als een bom is ingeslagen. Bijna letterlijk zoals op 22 maart, de dag dat er grote aanslagen waren in België. Dat was een dag die het leven van enorm veel mensen veranderde. De dag daarna, 23 maart, is de dag dat ONS leven is veranderd. Woensdag 23 maart 2016 hebben wij te horen gekregen van de papa van Alicia dat Alica het niet zal halen... Er zijn overal uitzaaiingen gevonden. De kanker is echt agressief. Het bericht krijgen was echt... met geen woorden te beschrijven. Je zou het kunnen beschrijven als 'verschrikkelijk, moeilijk, enorm pijnlijk, akelig, hard, zwaar, ellendig, ijzingwekkend ...' maar eigenlijk beschrijven deze woorden nog totaal niet wat er op dat moment door je heen gaat.
Alica zelf heeft het ons pas vrijdag verteld, ze wist niet dat haar papa al iets had laten weten. We zijn samengekomen met MENCA en nog een goede vriendin. We hebben samen gelachen, geweend, gepraat. We hebben samen pizza gegeten, het symbool van onze prachtige vriendschap met Alicia. Na het eten kwam het nieuws... Je denkt dat je het al allemaal gevoeld hebt de dagen voor dit gesprek, maar dat is niet waar. Haar gezicht zien, haar zien wenen, ons hartje brak... En toch was ik ongelofelijk trots op haar dat ze dit zelf verteld heeft. Dat ze de kracht heeft gevonden om hier zo'n eerlijk en open gesprek over te hebben. Ik ben zo fier op haar dat ze heeft geweend en haar gevoelens heeft getoond aan ons. Dat getuigt van pure kracht. Ik weet dat zij vindt dat ze niet zo sterk is als iedereen zegt of niet 'vecht'. Dat is wel zo. Zelfs na al dit vreselijke nieuws, blijft zij onze prachtige meid. Zelfs na dit nieuws is zij bezig met de mensen rondom haar. Speciale meid. Supermeid.
Het doet echt pijn om te weten dat er op een dag in ons gesprek met MENCA niet meer 'gelezen door Alicia' zal staan. Het doet pijn om te weten dat we haar mooie lach niet meer gaan horen en zien. Eigenlijk zal alles pijn doen, aangezien iedereen haar gewoon zo graag ziet. Ze steelt het hart van ieder mens met haar unieke zelf te zijn. En toch zullen we erdoor komen. Als we denken aan haar kracht, als we een deel van haar bij ons houden, dan kunnen wij dit aan. Alicia zal altijd een deel van ons en ons leven zijn. Ze is niet iemand die je zomaar vergeet. Ook al is ze dan fysiek niet meer bij ons, ze zal altijd aan onze zijde staan. En wij ook aan die van haar. Samen sterk. Nog altijd.
We koesteren elk moment dat we nu nog hebben heel hard. Iedereen zit natuurlijk al over het ergste na te denken, maar nu is ze hier nog. En we gaan genieten ook! Genieten van elk moment met onze lieve meid. Proberen haar de mooiste tijd ooit te bezorgen, want dat verdient ze echt. We leven allemaal toe naar het moment dat we haar nog eens zien, we kijken altijd uit naar de afspraakjes met haar. Samen gaan we er nog een mooie tijd van maken, ook al is die misschien te kort. Voor haar blijven wij gaan. Zij heeft kracht, wij hebben kracht. Elk moment met haar is een moment dat niemand ons ooit nog zal afnemen. Onze lieve meid gaat niet weg, ze blijft voor altijd bij ons. Ze is echt het beste meisje ooit. Ik hoop dat ze nu nog zoveel mogelijk kan genieten, samen met de mensen die ze het liefste ziet.
Carpe diem. Pluk de dag. Geniet van elk moment. Samen sterk. MENCA forever. Team Alicia.
"The thing about anxiety disorder is that you know it is stupid. You know with all your heart that it wasn't a big deal and that it should roll off of you. But that is where the disorder kicks in: suddenly the small thing is very big and it keeps growing in your head, flooding your chest, and trying to escape from under your skin. You know with all of your heart that you're being ridiculous and you hate every minute of it. The fact that many people don't recognize or have patience for your illness only makes everything worse."
Anxiety attacks: intense feelings of fear, doom, foreboding, and gloom; a sudden urgency to escape, run away, or get out. The fear that you may lose control of your thoughts and actions; dizziness; nausea and vomiting. A feeling like you might pass out; trembling or shakiness; weakness; difficulty breathing; pounding or racing heart; hot or cold flashes. Chest pain; hands and feet may feel numb; you may be lightheaded or woozy; irrational thoughts, and a number of other physical, psychological, and emotional symptoms.
Jep, dit is perfect wat een paniekaanval beschrijft. Vandaag was echt niet aangenaam. Ik voelde het al toen ik op stond, het zat mij vandaag niet mee. Dat werd mij al direct duidelijk wanneer ik mijn bus net voor mijn neus zag wegrijden. Wonder boven wonder ben ik, ondanks de latere bus, toch nog op tijd op school geraakt. Wow, een meevaller! Achteraf bekeken vielen de lessen vandaag eigenlijk best wel mee. Alleen jammer dat mijn gevoel helemaal tegenovergestelde signalen uitstuurde... Ik had continu het gevoel dat ik in een zware paniekaanval zou terechtkomen. Continu. Wat ik ook deed, het lukte niet om mijzelf af te leiden of in de hand te houden. En elke keer opnieuw dacht ik 'nu gaat het komen'. En ik voelde mij helemaal zoals het tekstje hierboven beschrijft. Gelukkig is het er niet doorgekomen, net niet. Vandaag voelde ik mij echt niet goed... en het viel blijkbaar ook op, aangezien ik vandaag vrij vaak de vraag 'alles oke?' kreeg. Of 'wat is er?' Hey weet je? Ik weet niet wat er is. Ik voel mij gewoon niet goed. Echt niet goed.
Na deze lange dag (het leek precies wel 3 weken te duren in plaats van 1 dag) kreeg ik ook nog eens rapport. Het was goed, zeker, heel erg goed zelfs. Het enige wat mij stoorde, was dat mijn punten gedaald waren tegenover de vorige keren... En ik weet dat dit normaal gezien niet het geval zou zijn... als ik mij volledig goed zou voelen. Het was een zware confrontatie om te zien dat mijn punten er ook onder beginnen 'lijden'. Niet echt lijden, mijn punten zijn nog altijd goed en ik ben er voor alles door. Het was gewoon minder dan anders en dat piekte een beetje... Ook de punten van mijn stage hebben mijn rapport serieus naar beneden getrokken. In totaal had ik 65% voor mijn stage, wat helemaal niet slecht is. Wat wel minder goed was, is dat mijn theoretisch vlak mijn punten heeft opgehaald. Op het vlak van praktijk was ik er maar net door. En lag het af van mijn stageplaats, was ik gebuisd. Ergens had ik deze punten wel verwacht, mijn eindevaluatie was zo slecht... En toch stelde het mij teleur. Ik heb er zoveel energie in gestoken, zelfs te veel energie, dat mijn gezondheid er onder ging lijden. En dan krijg ik de commentaar 'je bent wel veel ziek geweest in die korte periode'. Ik was 3 dagen van de 5 weken ziek. Lekker overgeven en al die shizzle. Als zij mij een emmertje wouden geven of alles opkuisen, mij niet gelaten. Maar dan wel de commentaar krijgen 'eigenlijk kon je toch wel gekomen zijn die ene dag'. Uhu, helemaal. Ik heb het gezien, de dag nadat ik ziek was geweest lag ik tegen de grond. Ik denk dat er geen beter bewijs bestaat dan dat, toch? En ook op mijn gewone rapport kreeg ik deze commentaar. 'Je bent nogal vaak ziek, probeer daar iets aan te doen'. Ohja, want ik vind het zo leuk om dagen in mijn bed door te brengen met keiharde buikgriep of het gevoel dat ik elk moment tegen de grond kan liggen. Ohja, want ik kan er nogal veel aan doen dat iedereen ziek is en ik dan niet ziek zou mogen worden, aangezien ik 'veel afwezig ben'. Ik ben dit jaar nog geen tiende afwezig geweest van wat vorig jaar het geval was... Toen kon ik geen enkele volle week naar school. Maar eh kijk, daar wordt niet naar gekeken...
Zoveel frustraties, zoveel energie dat ik kwijt raak door mij druk te maken in dat soort dingen. Er zijn nog een aantal dingen, die ik liever niet openbaar maak. Het zorgt nu al voor genoeg problemen, ik wil het niet nog erger maken dan het al is. Wat niet wil zeggen dat het geen enorme invloed heeft op mijn leven, want dat heeft het wel. Een deel van mij is kapot gemaakt door deze gebeurtenissen in mijn leven.
Wanneer ik alles bij elkaar tel, vraag ik mij af of ik nog volle stukjes zitten heb in mijn lichaam en hoofd... Overal ontbreekt er minstens 1 stukje. Overal is er minstens 1 stukje met een hoekje af, dat niet meer gemaakt kan worden. Eigenlijk word ik echt zot in mijn hoofd. Vandaag was echt... vreselijk. Ik hoop echt dat het morgen beter is, maar eerlijk gezegd zie ik er op dit moment niet veel beterschap in. Ik vind het extreem jammer dat ik alweer niets positiefs kan schrijven. Het is mij gewoon zo beu allemaal, op elk vlak zitten er frustraties, op elk vlak is er wel iets waardoor ik niet kan zijn wie ik wil zijn. Misschien ligt mijn lat te hoog? Misschien wil ik te perfect zijn? En dan nog, eigenlijk maakt het toch niks uit... Blijkbaar ben ik nog niet perfect genoeg. Heb ik nog veel te veel tekorten waar ik iedere keer op gewezen word en aan 'moet werken'. Er valt altijd aan iets te werken, maar hoe kan je werken als je totaal geen energie meer over hebt om er nog aan te werken...
Ik ben zo moe en slaap nog steeds niet. Echt zo freaking moe... De nachten zijn kort, onrustig en vol met dromen. Ik geraak niet in slaap, ondanks de slaappillen dat ik neem. De oververmoeidheid begint ook zijn tol te eisen... Het voelt gewoon echt niet zo oke op dit moment. En er moet dringend iets aan veranderd worden, want zo wil ik niet verder leven... Ik wil leven voor een toekomst, niet overleven om het einde van de dag te halen.
Voorlopig blijven we nog even op overlevingsmodus zitten. De dag doorkomen zonder kleerscheuren is al in orde. Hopen op betere tijden...
Vandaag ben ik officieel gestart met de 'echte' therapie. Vorige week was een inleidingsgesprek bij de psychologe, waar ik wel al een opdrachtje van mee kreeg. Vandaag was het tweede gesprek, de echte start van de therapie. Ik had tijdens deze week vragenlijsten moeten invullen die wat meer duidelijkheid zouden moeten scheppen. En dat hebben ze gedaan ook!
De 'diagnose' was slechter dan ik had verwacht. Allee, waarschijnlijk gewoon slechter dan ik wou inzien. Uit de testen is als eerste gekomen dat ik dysthymie heb. Een moeilijk woord voor chronische depressiviteit. Dit is een depressieve stemming die minstens 2 jaar duurt, maar niet altijd even sterk aanwezig is. Het is zo dat er bij dysthymie minder symptomen zijn dan bij mensen met een 'gewone' depressie. Ik schrijf gewone tussen haakjes, aangezien dysthymie ook een vorm is van depressie. Hierbij worden lange perioden van somberheid afgewisseld met perioden dat het beter gaat, maar de klachten zijn nooit langer dan 2 maand afwezig.
Als ik hierover meer informatie lees op het internet, klopt deze diagnose echt perfect. Het is raar dat er eindelijk iets is dat zo goed aansluit bij wat ik voel. Wat het negatieve is aan deze ziekte, is dat het vaak moeilijker te behandelen dan andere depressies. Medicatie en psychotherapie kunnen helpen, wat ik nu ook aan het doen ben. Het is iets waar ik ga moeten leren mee omgaan. Inderdaad, je leest het goed, het is iets blijvend. Het zal altijd ergens aanwezig zijn of onderhuids liggen te wachten om terug toe te slaan. Dus, mee leren leven en omgaan. Dat gaat een inspanning vragen, maar ik ben echt al blij dat ik eindelijk iets concreet weet waar ik aan kan werken. De psychologe heeft mij nu opnieuw kleine opdrachtjes gegeven en wil zo stap voor stap met mij werken naar een beter leven. Het zal een lange weg zijn, maar we geven niet op.
Verder zijn er nog andere dingen uitgekomen, maar door al die moeilijke woorden en termen ben ik natuurlijk de helft alweer vergeten haha. Het komt erop neer dat ik eigenlijk op alle vlakken in mijn leven moeilijkheden heb. Bijna elk mentaal probleem dat je u kan inbeelden, is aanwezig bij mij. Dit uit zich dan ook fysiek. Doordat mijn lichaam zwakker en meer vermoeid is van het gevecht in mijn hoofd, word ik sneller ziek of ben ik vatbaarder om vb. flauw te vallen. Het komt niet allemaal door de mentale strijd, maar het heeft er wel veel mee te maken. Mijn lichaam raakt uitgeput van het constante werken van mijn hoofd. Ook is mij gezegd geweest dat er bij zo goed als elk moment van de dag stress aanwezig is bij mij. Er is altijd een spanning in mijn lichaam aanwezig. Dit wreekt zich vooral in mijn rug en schouders, deze zitten helemaal vast. Ik heb bijna constant pijn omdat al mijn spieren opgespannen zitten. Het grappige is wel dat ik deze dingen ook altijd allemaal zelf gezegd heb. Het was gewoon nog nooit bevestigd door andere mensen. Maar nu wel. Nu weet ik ook, dankzij de psychologe, dat het niet allemaal in mijn hoofd zit. Er is echt iets aan de hand met mij. En ergens voel ik mij wel opgelucht dat ik het mij niet allemaal verbeeld, zoals veel mensen mij al gezegd hebben.
Ik ben veel te weten gekomen, waarschijnlijk vergeet ik nu nog een enorm aantal dingen, maar ik ben blij dat ik dit al weet en kan delen met jullie. Ik ben bereid om mijn leven terug in mijn eigen handen te nemen en de chaos in mijn hoofd niet meer de leiding te laten nemen. Ik wil veranderen, maar het wordt echt een lange en moeilijke weg. Maar hey, moeilijk gaat ook, toch?
Er zijn natuurlijk ook een aantal positieve dingen uitgekomen, niet alles kan altijd negatief zijn eh :p mijn sociaal vlak zit goed. Ik durf praten met de mensen die ik vertrouw. En dat is goed in deze situatie. Ook scoor ik goed op wat ze noemen 'geruststellende gedachten'. Ik kan tegen mijzelf zeggen 'volhouden, je kan het' of 'het is echt niet zo erg als het lijkt'. En dat is goed. Het werkt niet altijd, maar het feit dat ik dit kan zeggen tegen mijzelf, zit al helemaal goed.
Het is ook mede dankzij mijn beste vriendinnen dat ik helemaal tot het besluit ben gekomen dat er sowieso iets moet veranderen. Ik kreeg een berichtje van mijn Smexy Bitches vandaag. We zijn gisteren op restaurant geweest, het was echt leuk en gezellig. Maar ergens was er niet die 'klik' met het buikgevoel. Ik was gelukkig, maar het ging niet tot diep in mijn buik. En blijkbaar viel het wel op. De Smexy's hadden opgemerkt dat ik er enorm moe uitzag en ook wel wat down. En eh, het was ook zo! Ik vond het echt zot dat ze dit hadden opgemerkt, ze waren de eerste die mij hierop hadden aangesproken. Het was dus blijkbaar wel duidelijker te zien dan ik zelf dacht, ofwel kennen ze mij gewoon supergoed. Het zal waarschijnlijk wel een combinatie zijn van deze 2. Ik ben inderdaad doodop aangezien ik echt slecht slaap de laatste tijd. En ik loop inderdaad wat down aangezien de sluier van depressie al mijn gevoelens overstemt. Ze waren echt heel erg lief, ik krijg zoveel steun van hen. En daar ben ik hen meer dan dankbaar voor. Ze blijven bij mij, ondanks al dit. En dat raakt mij echt. Het is nog niet vaak (eigenlijk zo goed als nooit) gebeurd dat mensen bij mij bleven. Ze gingen altijd weg... ook al hadden ze beloofd van te blijven... Dat is de cirkel van het leven zeker? Maar deze 2 meisjes (en waarschijnlijk ook nog andere vrienden van mij) blijven bij mij. Ze houden van mij, ondanks alle chaos en problemen in mijn hoofd en lichaam. En dat is echt iets speciaal. Ik zie hen ongelofelijk graag, ze zijn de beste ooit. All for one & one for all.
En zo kan ik toch eindigen met iets positief. Eigenlijk heb ik ook helemaal geen slecht gevoel over vandaag. Er is wat duidelijkheid gekomen en ik heb dankzij deze periode in mijn leven opgemerkt dat ik de beste mensen ooit om mij heen heb. Ik heb zelfs 4km gestapt vandaag! Vrijwillig! Eigenlijk stiekem een beetje niet, aangezien de leuke uren van De Lijn er voor gezorgd hebben dat ik ofwel een uur moest wachten op mijn bus ofwel een uur kon stappen. En ik heb voor het laatste gekozen. En WOW, dat was eigenlijk echt meer dan een wereldwonder! Een mirakel! Een once upon a time fenomeen! Zo'n fenomeen waarvan ze zeggen 'dit komt eens in de 5 miljoen jaar voor'. Hahahaha! Maar het is wel zo, mensen die mij kennen, weten dat ik echt niet stap. Nooit. Ik heb zelfs mee zitten zingen met mijn muziek onderweg... Echt weird nog haha, maar het was goed. Het was een teken dat ik ergens diep vanbinnen toch nog geluk zitten heb. En dat voelt goed. Ik weet dat het morgen en eigenlijk over een uur alweer anders kan zijn, maar kijk, ik heb deze mooie dag toch gehad! En dat neemt niemand mij nog af.
Alweer een lang bericht, dus hier ga ik ook afsluiten. Even nog 1 kleine vermelding: vandaag, 13 maart 2016, is mijn opa 2 jaar overleden. Mijn lieve opa, ik denk nog elke dag aan jou. Mijn kruisje voor jou hangt nog elke dag rond mijn nek, dicht bij mijn hart. Ik draag jou bij mij, altijd.
Geloof in de sterke momenten. Geloof in de kracht die uit jezelf komt. Geloof in hoop. Dikke kus <3
"Listen kid, bad things happen, and there's nothing you can do about it."
De wereld draait door en zo ook mijn leven. Sinds mijn gesprek met de psycholoog zaterdag is er niet zo heel veel veranderd. Niet dat ik een enorm mirakel had verwacht wanneer ik mijn leven eruit zou spuwen in een grote woordenwolk. Nu zaterdag moet ik terug gaan, ik weet niet goed wat ik moet verwachten. Ik moest een opdracht maken en een aantal vragenlijsten invullen. We hopen voor het beste. 'Hope is the only thing stronger than fear'.
Het schoolleven draait door, zo ook mijn taken, toetsen en stage. Het is een drukke week, aangezien de punten zondag nog moeten binnen zijn en leerkrachten zo de toffe gewoonte hebben om ons de week voor het rapport plat te bombarderen met toetsen en taken langs alle kanten omdat ze anders punten te kort hebben. Woensdag had ik stage. Een van mijn leerkrachten is komen kijken, maar ik had er niet zo een goed gevoel bij. Het is niet zo goed gelukt. Ook de namiddag was niet echt aangenaam, de tijd ging dan ook met 1 seconde per uur vooruit. Volgende woensdag is mijn laatste keer stage van dit jaar en ik ga het gevoeld hebben ook. Tegen dan moet ik 3 activiteiten doen. Kak. Dat is echt enorm veel. Meestal was het maar 1 activiteit per stagedag. Ik zie het niet zo goed zitten, de druk zal weer enorm hoog liggen. Allee, ik zal mijzelf ook waarschijnlijk weer te veel druk opleggen, haha. Maar ze verwachten ook veel van ons. Soms te veel. Maar uiteindelijk haal ik meestal wel goede punten, dus mijn leven is goed hahaha. Ook al heb ik morgen 3 grote toetsen en moet ik er nu om 21u nog aan beginnen... typisch hehe.
Het leven draait door en zo ook mijn privéleven en dat van anderen. Ik voel mij niet goed en niet slecht, eerder gevoelloos. Dat voelt wel beter aan dan de diepe dalen, maar dat wil niet zeggen dat het ook beter is. Dit weekend zijn er veel dingen gepland, wat wel goed zal doen denk ik. Ik kijk er ook wel naar uit! Ik ga proberen zoveel mogelijk te genieten! En te slapen hehe, al zal er waarschijnlijk ook niet zooo enorm veel van komen, zeker niet in weekends! Mijn hoofd heeft zo de instelling 'het is weekend en je mag langer opblijven', ook al blijf ik tijdens school al te lang op. Stel je dan voor dat het nog langer is... Tja, dan is het ineens 3u 's nachts. Story of my life! :p
Ik vind het niet zo'n interessant blogbericht, maar dat is ergens ook logisch als er niets interessants gebeurt in je leven. Misschien dat er na dit weekend wat meer energie en leuke herinneringen opgeslagen zullen zitten in de kleine kamertjes in mijn hoofd!
Still holding on. We blijven volhouden. Jullie ook, alsjeblieft, voor mij.
"De mens heeft voor zijn geluk niet alleen het plezier van dingen nodig, maar ook hoop, vooruitgang en verandering."
Vandaag was een goede dag! Ik ben echt blij. Heb kunnen genieten vandaag, na een heel emotionele avond gisteren. Er is een vriendin blijven slapen, we hebben samen onze frustraties eruit gegooid, samen geweend, gepraat, gelachen. Samen frietjes gaan eten en mooie momenten maken. Het was emotioneel en ook wel zwaar, maar samen kunnen we het aan. Samen zijn we sterk.
Ook vanmorgen is ze meegegaan naar de psycholoog. Een nieuwe oude psycholoog. Ik ben vroeger, zeker 5 jaar geleden, nog bij haar geweest. 5 jaar later zat ik weer in diezelfde zwarte zetel in hetzelfde ingerichte kamertje. Er waren een aantal dingen veranderd, maar het gevoel bleef hetzelfde. En voor de eerste keer in al die jaren dat ik in het sukkelstraatje ronddool, had ik nu echt een goed gevoel bij haar. Een goed gevoel bij haar aanpak. Ik mag dingen doen! Ze is bereid om echt te werken aan mijn problemen, werken om mij beter te laten voelen. Ik heb het gevoel dat er eindelijk iemand is die mij misschien verder zal kunnen helpen. En dat heb ik nog nooit gehad. Natuurlijk mag ik nu ook geen wonder verwachten, maar ergens voelt het goed. Goed om te weten dat er ooit een moment kan komen dat ik mij beter voel. De tijdspanne maakt niet meer uit dan, na al die jaren met struggles is tijd relatief geworden.
Wat ze wel zei, en wat ik ook zeker heb onthouden, is dat het nooit helemaal zal opgelost zijn. Ik ga altijd het meisje zijn met struggles, alleen niet meer zo groot als daarvoor. Allee, daar proberen we toch aan te werken. Maar ik moet realistisch zijn dat ik altijd vatbaarder ga zijn voor mentale problemen, dat het altijd een stuk aanwezig zal zijn. En dat is iets waar je echt moet mee leren leven. Maar het gedacht alleen al dat de chaos in mijn hoofd misschien iets meer gestructureerd zal zijn, voelt zalig. Normaal voel ik mij altijd slecht na een gesprek met een psycholoog/psychiater/dokter, maar deze keer niet. Ik heb zelfs niet geweend. Een aantal keer op het punt gestaan, dat wel. Ik mag mij wel verwachten aan een aantal (waarschijnlijk veel) traantjes de volgende sessies. Voorlopig ga ik elke zaterdag naar haar. Om kort op de bal te kunnen spelen. Ik ben benieuwd. Er zullen veel dingen naar boven komen, al zijn er nu ook al veel dingen uit mijn mond gekomen. Waar ik zelf van schrok eigenlijk, het is mij nog nooit gelukt om zo open te zijn over mijzelf.
En dan zat mijn vriendin daar voor mij, samen met mij bij de psycholoog. Eigenlijk meer toevallig, aangezien ze bleef slapen. Maar wat was ik blij dat zij daar was! Ze heeft ongelofelijk lieve dingen gezegd en gedaan. Ze is echt de beste. En ik ben ergens ook blij dat ze meer 'inzicht' heeft gekregen in mijn hoofd en mijn struggles. Het is niet altijd gemakkelijk voor mij om deze te uiten. Meestal komt dit 's nachts, na de invloed van de donkere en stille nacht (en waarschijnlijk ook slaappillen :p). Als het er maar uitkomt! Het voelt goed dat ik op deze blog ook kan schrijven wat ik denk of voel. Al weet ik dat er nog enorm veel dingen in mij zullen blijven, die er misschien nooit gaan uitkomen. Het is een begin!
Vanavond was zalig, ik heb echt genoten. Mijn zus speelt al een aantal jaar gitaar en vanavond was er een concert waar ze in mee speelde. Ik was vroeger al naar concerten geweest van de muziekschool, maar vond er nooit echt zoveel aan. Nadat mijn zus geweest was, wou ik eigenlijk al naar huis. Maar nu... de combinatie muziek, dans, zang, lichten, toneel. Wow. Echt magnifiek. Ik voelde de muziek in mijn lijf, het was zo mooi! En dat is echt lang geleden dat ik zoiets gevoeld heb. Het heeft mij zelfs de zin gegeven om zelf een instrument te leren! Al houdt het feit dat ik eerst een jaar notenleer moet volgen zonder een instrument te leren mij een beetje tegen... en de tijd! Altijd die tijd. Ik heb het veel te druk (met in mijn bed te liggen, hahaha)! Ik weet niet of het iets voor mij zal zijn. En ik kan pas in september terug inschrijven, dus tegen dan is het idee misschien al lang uit mijn hoofd. Ik zou graag drum leren. Hoe zalig zou dat zijn?! Alles geven, frustraties er uitgooien. En ondertussen nog eens zalige muziek maken! Het lijkt mij echt cool om te doen. Maar toch, ik twijfel. Hier op mijn appartement is het ook moeilijk (eigenlijk onmogelijk) om een drumstel te zetten. Ik denk dat mijn onderbuurvrouw van 89 jaar een instant attack krijgt als ik ineens superwild op de drums ga spelen. En eigenlijk, stiekem, zou ik dat wel willen vermijden. Kwestie van toch ergens nog een normaal mens te zijn.
Ik ben blij dat ik eindelijk eens iets positief kan schrijven! Het doet mij deugd om te weten dat niet alles kommer en kwel is. Ook al weet ik dat wel, maar toch. Het zo zwart op wit zien en herlezen, doet toch wel iets met mij. En het geeft mij ook gewoon een zalig gevoel dat ik nog eens iets meegemaakt hebt dat mij goed deed voelen! Het is tof. Echt tof.
Ik ben klaar voor de verandering, klaar om ervoor te gaan. Klaar om mijn leven in handen te nemen en aan mijn toekomst te bouwen (zeg ik nu, wie weet is het tegen morgen weer anders... maar voor nu is het dik oke!). Het gaat letterlijk een bumpy ride worden, maar we geven niet op. Ik ben altijd al blijven doorgaan, dus nu moet het ook wel kunnen. Vandaag, 5 maart 2016, op 19-jarige leeftijd, ben ik klaar om mijn leven te veranderen. En we gaan ervoor!
"My life is a struggle of constantly wanting to go out and have fun with people but also avoiding human contact and regretting leaving my house."
Dat zinnetje beschrijft mijn leven echt perfect. Ik wil graag uitgaan en maak ook plannen om dat te doen, maar ik heb er altijd spijt van, ook al wil ik zoooo graag weg en plezier maken. Het is al meer dan 4 maand geleden dat ik naar een fuif ben gegaan en mensen die mij kennen, weten dat dit echt lang is voor mij. Na een aantal slechte ervaringen op fuiven (flauwvallen bijvoorbeeld) had ik besloten om even niet meer weg te gaan. Ook op Nieuwjaar wou ik niet uitgaan. Ik was het uitgaan even beu. Maar het 'even' duurde iets langer dan ik had gedacht... Dit komt ook door mijn operatie, het zou echt nog niet lukken om nu uit te gaan. Ik ben geopereerd aan mijn staartenbeentje en die revalidatie ging 6 - 8 weken duren. Deze week zijn we de 10de week. Typisch!
Ik merk dat ik mijzelf ook wat begin te 'verwaarlozen'. Niet zo heel erg, maar er zijn kleine veranderingen. Ik ging nooit buiten zonder schmink, maar echt nooooit. Nu ben ik bijna de helft van de tijd schminkloos. De tijd in de badkamer duurt niet meer zo lang dan daarvoor. De lekker lange en warme douches duren net dat tikkeltje korter dan daarvoor. Het zijn gewoon die kleine dingen die ik anders nooit zou doen of laten.
Ook mijn sociaal leven ziet er niet meer al te best uit. Ik heb nog altijd dezelfde vrienden, maar ik merk dat ik minder (snel) begin te antwoorden. Soms stuur ik helemaal niks of klik ik het bericht weg om pas later te antwoorden. Maar soms heb ik het ook zo ongelofelijk druk dat ik niet eens kan kijken naar mijn gsm. School vergt nog altijd enorm veel energie en tijd van mij. Ik doe nu nog elke woensdag stage en moet hiervoor ook nog stageopdrachten maken. Daarnaast is er ook nog het gewone schoolwerk en aangezien het rapport eraan komt, willen de leerkrachten allemaal nu nog PER SE een toets geven. Dit maakt het echt druk en vermoeiend.
Ik merk wel dat ik mijn opdrachten voor school echt uitstel tot het laatste moment. Ik ben altijd een uitsteller geweest, maar nu begin ik er soms zelfs niet aan. Mijn taak van aardrijkskunde dat ik al 4 weken moet indienen, is nog altijd niet gemaakt. Mijn toetsen worden 's avonds laat nog ingestudeerd of 's morgens op de bus. Het zijn die kleine dingen... Allemaal die kleine dingen.
Ik ben ook zo ongelofelijk moe, elke dag denk ik 'ik kruip vroeg in mijn bed'. Ofwel komt het er nooit van, ofwel lig ik uren wakker te scrollen op mijn gsm of te draaien en keren in mijn bed. Ik zie de tijd voorbij tikken, maar heb de moed niet om te gaan slapen. Dat klinkt raar, maar toch is het zo. En ik hou echt van slapen, ik hou van in mijn bed liggen. Ik spendeer ook de meeste uren van de dag in mijn bed. Ik hechtte altijd veel belang aan mijn slaap, ik zorgde ervoor dat ik minstens 8 uur slaap had per nacht. Wanneer dit niet lukte, kreeg ik ook een lichte paniekaanval dat ik niet genoeg geslapen had. Dat was natuurlijk weer het andere uiterste. Nu slaap ik maximum 7 uur per nacht. Maximum. Er zijn nachten van 5 of 6 uur slaap en dat begint echt zijn tol te eisen. Ik heb mijn slaap echt nodig. Maar als ik dan uiteindelijk beslist heb dat ik ga slapen, kan ik niet slapen. Mijn slaappillen zijn al lang genomen, maar ik slaap niet. Terwijl je uit het woord slaappillen wel kan afleiden dat je daar normaal gezien van slaapt... Ik dus niet. En dat is echt lastig. Mijn hoofd blijft maar doordraaien, de chaos in mijn hoofd stopt nooit. En vanaf dat ik volledig tot rust kom, mijn gsm aan de kant leg, klaar ben om te slapen, begint de molen te draaien. En hoe ik ook probeer om het stop te zetten, het lukt echt niet. Dus lig ik maar wakker. Te kijken hoe de tijd voorbijvliegt en elke minuut die voorbij is een minuut minder slaap is. Maar ook een minuut dichter bij alweer een andere dag die hetzelfde zal zijn als alle vorige dagen. Same shit, different day.
En zo kan je afleiden dat het eigenlijk niet zo goed gaat met mij... mijn energie begint op te geraken. Ik loop de hele tijd moe. Ben ook hele tijd ziek, wat waarschijnlijk komt door een verzwakte weerstand. En het hoofdje staat nooit stil. Dat is een dodelijke combinatie. En ik weet het, want ik heb het eerder meegemaakt. En dat schrikt mij echt af. Ik weet wat het is om diep te zitten er niet uit te geraken. Ik weet dat ik er opnieuw naar het diepe gat aan het zinken ben. En toch probeer ik mijzelf boven te houden door te blijven trappelen, zwemmen, drijven. Maar ik weet niet hoe lang ik dit nog kan volhouden... en ik weet al zeker niet hoe ik uit de eindeloze put kan klimmen en op het vaste land een wandeling kan maken.
Zaterdag ga ik opnieuw naar de psycholoog, iemand waar ik vroeger al naartoe ben geweest. Ik heb er niet veel zin in, ik praat echt niet graag. Maar toch heb ik het nodig. Ik probeer er niet te veel van te verwachten, aangezien mijn vorige ervaringen met hulp altijd slecht geweest zijn. Die teleurstelling is altijd te groot. Ik hoop dat er een oplossing komt, dat zij mij kan helpen, maar ik weet ook dat zij geen toverstokje heeft om mij een mirakel te bezorgen.
Iemand die een toverstokje heeft die ik even mag lenen? Of magische krachten? Een rietje met een sterretje op geplakt is ook al goed, dan heb ik toch het gevoel dat er ergens magie aanwezig is. Dat is trouwens wat ik mis. De magie. De magie van het leven, de magie van gelukkig zijn en geluk ervaren. De magie van vrienden en familie om jou heen, die onvoorwaardelijk van jou houden. De magie van innerlijke rust. Al heb ik dat laatste al jaren niet meer gevoeld.
Alweer een sad post, het houdt niet op. Ik vind het jammer dat ik niet iets kan schrijven over leuke dingen, over crazy zalige dingen die ik heb meegemaakt en ZEKER wil delen met jullie. Zo heb ik het gevoel dat mijn leven echt dramatischer is dan dat ik denk. Maar kijk, we blijven trappelen, zwemmen, drijven. Met de hoop dat er ooit een bootje of touw of iets anders komt om mij uit het water te helpen en het vaste land met de wonderlijke natuur en prachtige dieren te ontdekken. Ik kijk er al naar uit.
"I'm afraid that my broken pieces will cut and bruise you one day, and you will get so tired of it you will just walk away."
Liefde is niks voor mij. Ik heb een relatie gehad van 4 jaar, een intense relatie, een close relatie. Tot het op een dag gedaan was. Die dag was meer dan anderhalf jaar geleden. En ik ben er nog altijd niet over. Ik denk niet dat ik er ooit over ga geraken.
Na mijn relatie van 4 jaar, heb ik nooit nog iemand echt kunnen liefhebben. Mijn liefde is op, er is geen liefde meer van anderen voor mij. Ik geloof niet meer in liefde. Liefde heeft mij kapot gemaakt. Liefde heeft ervoor gezorgd dat ik andere mensen heb kapot gemaakt. Ik kan niet meer verliefd zijn, ik kan niet voldoende liefde meer geven. En ik ben helemaal niet de persoon om liefde aan te geven.
Ik weet hoe ik ben, ik weet hoe ik kan zijn. Ik zou ook niet met mijzelf willen samenleven. Daarom wil ik dit ook niemand aandoen. Ik wil niemand het aandoen om met mij te moeten samenleven. Ik wil niet nog iemand kapot maken door de chaos in MIJN hoofd. Ik kan niet genoeg liefde geven die deze persoon verdient, daarom verdien ik ook niemand. En ik wil dit gewoon echt niemand aandoen... Niemand zou zo close moeten worden met mij, dat is echt gevaarlijk. Voor hen, er is zoveel kans dat ook zij kapot gaan geraken... Ik ben niet gemaakt om relaties te hebben...
Ik kan ook gewoon geen relatie meer hebben. Er is iets kapot in mijzelf waardoor het niet meer lukt. Er komt altijd een moment dat ik weet dat het moet stoppen, dat de andere persoon gekwetst gaat worden door de demons in mijzelf. Het is ook gewoon niet aangenaam om met mij samen te leven. Ik ben niet altijd het lachende meisje dat grapjes maakt. Er zitten zoveel donkere dingen in mijzelf.
"You swore you'd never leave, but then you saw me drowning in my own sadness and you chose to walk away."
En het ergste is dat ik dit niemand kan kwalijk nemen. Ik ben echt niet in staat om iemand te kunnen geven wat deze persoon verdient. Er zitten zoveel knopen en blokkades in mijn lijf en hoofd, er is altijd iets wat misloopt. De andere persoon zou iemand moeten hebben die onvoorwaardelijke liefde kan geven, iemand die altijd klaar staat voor hem, een normaal seksueel leven kan hebben, een gezin stichten en toekomst opbouwen. Dat kan ik niet. Ik kan dit hem niet bieden. Ik zit vast in mijn hoofd.
Soms voel ik mij al slecht dat ik dit mijn vriendinnen en familie alleen al aandoe. Het schrikt mij af dat mensen soms zo close worden. Ze komen dichter bij mijzelf, dichter bij mijn darkness, maar ook dichter bij zelf gekwetst te worden. Bij zelf te verdrinken door mijn demons. Je kan my demons niet verdrinken, zij weten wel hoe ze moeten zwemmen. Zij duwen jou en mij naar beneden om zelf boven te kunnen drijven. Maar zoals iedereen weet, kan je niet leven onder water. Ik wil niemand meesleuren in mijn pijn. In mijn donkere gangen in een doolhof waar ze nooit meer uitraken.
Ik wil het niemand aandoen om met mij te moeten leven of om te gaan. En toch blijven sommige mensen. Alleen weet ik niet voor hoe lang... want iedereen gaat. Sowieso. Iedereen die zegt 'ik ben er voor je', vertrekt op de een of andere dag. Ik snap niet dat er mensen zijn die met mij willen omgaan. Wat heb ik te bieden? Een jongen die op mij verliefd was, wat heb ik hem te bieden? Ik kan niks bedenken... alleen maar problemen die overal en altijd aan een touwtje rond mijn been meeslepen. Een zware last om te dragen.
Ik wil dat mensen gelukkig zijn... en als dat niet lukt met mij, dan begrijp ik dat. Het doet alleen maar zeer. Te veel zeer.
