De avond dat ik aan meneer Ibrahim vertelde over het bezoekje van mijn moeder. Stelde ik hem een ambetante vraag : "Wanneer gaat u me nou adopteren?" Hij antwoordde met een glimlach: "Morgen, als je dat wilt m'n kleine Momo." Het koste heel wat moeite om het op papier te krijgen aangezien niemand ons wou helpen, keer na keer werd het adoptieverzoek geweigerd, tot we de hulp van een maatschappelijk werkster kregen stemde mijn moeder ten slotte in met het verzoek van meneer Ibrahim die inmiddels mijn papa geworden is. Toen we het beroemde document kregen waarop er staat dat meneer Ibrahim nu officieel mijn papa was besloot hij dat we dat moesten vieren, dus ging hij naar een autohandelaar en kocht hij een splinternieuwe auto. "We gaan reizen maken" zei hij met een brede glimlach. We gingen eindelijk eens de Vruchtbare Maansikkel bezoeken, waar mijn papa vandaan kwam. Ik maakte een grapje "Kunnen we er niet per vliegend tapijt heen gaan." Ik mocht zelf kiezen welke auto we zouden kopen. De verkoper begon de eigenschappen van de auto op te sommen, meteen stopte meneer Ibrahim hem: "Laat uw verkooppraatjes maar zitten, ik wil deze auto kopen." De verkoper vroeg om de rijbewijs van mijn papa, wat later bleek een brief van Abdullah te zijn. Wat is mijn papa toch zot. Als ik hem papa noemde had ik echt een geluksgevoel, de toekomst lachte me toe. Eigenlijk kon mijn papa niet eens rijden. Wat een ramp. Meneer Ibrahim heeft in mekaar gestoken om de auto terplaatse contant te betalen en om die binnen 2 dagen voor zijn winkel te krijgen. We volgden voor het sluiten van de kruidenwinkel rijlessen. Wat was het toch moeilijk voor meneer Ibrahim. Hij was oud geworden, te oud om nog dingen bij te leren.