Leesportfolio opdracht 3

Inhoud blog

	1. Voorstelling
	2. Mijn eerste keer
	3. De dag dat alles veranderde... deel 1
	4. Een onverwacht bezoekje
	5. De dag dat alles veranderde... deel 2

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

17-03-2019

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

3. De dag dat alles veranderde... deel 1

Op een gewone dag, toen ik van school thuiskwam, zag ik bij onze voordeur een briefje op de grond liggen. Zodra ik het handschrift van mijn papa herkende begon mijn hart sneller te kloppen. Ik las de brief : "Mozes, het spijt me, ik ben weggegaan. Ik heb het helemaal niet in me om vader te zijn. Popo...." Verder was het doorgestreept, hij had het waarschijnlijk weeral over Popol. Overal moest er wel Popol aanbod gebracht worden zelfs in zijn afscheidsbrief. Ik las verder: "Misschien zullen we elkaar ooit terugzien, later, als jij volwassen bent geworden. Als ik mezelf niet meer zo schaam en als jij mij hebt vergeven. Vaarwel. PS Al het geld dat ik nog had, heb ik op tafel gelegd. Hier is een lijstje met de mensen die je van mijn vertrek op de hoogte moet brengen. Zij zullen voor je zorgen." Het waren 4 personen die ik niet kende maar in ieder geval had ik een naar gevoel, het gevoel dat ik voor een 3e keer verlaten wordt, eerst door mijn mama dan door mijn broer en nu door mijn papa. Was ik niet goed genoeg voor hen? Wat was er zo verschrikkelijk aan mij? Voor een poosje bleef ik de dood van mijn vader te verbergen, ik kookte nog altijd voor 2, af en toe haalde ik wat bij meneer Ibrahim voor mijn papa en deed nog wat dingen die mijn papa gewoon was zodat niemand het zou ontdekken. Meneer Ibrahim deed alsof hij er niets van wist. Hij vroeg me zelf als ik eens een dagje met hem naar Normandië zou willen gaan. Ik deed alsof ik het aan mijn papa zou gaan vragen maar eigenlijk hoefde dat niet meer omdat ik alles mag doen dat ik wil. De overnachting in Cabourg vond ik echt geweldig, ik was voor enkele dagen de verbinding kwijt me de reële wereld. Ik vergat over mijn vader, mijn moeder, mijn broer en Mirjam. Oh ja, Mirjam dat was ik vergeten te zeggen. Zij is de dochter van de conciërge, iedereen werd op haar verliefd, dus waagde ik mijn kans. Ik vertelde aan Ibrahim hoe het met Mirjam zat. Ik deed dat vooral om te voorkomen dat we over mijn vader praten. Hij gaf eerder de opmerking dat hij mijn vader niet meer zag. Toen we van ons uitstapje in Normandië terug waren hield ik nog steeds de schijn op. Ik deed nog steeds de dingen wat mijn vader gewoonlijk deed. Op een ochtend belde de politie aan, ik dacht even dat meneer Ibrahim mij aangegeven had voor diefstal maar ik zag aan de blik die de agent wierp dat het daarom niet was. Hij kwam om aan te kondigen dat mijn vader zelfmoord heeft gepleegd. De agent zei: "Hij heeft zich voor de trein gegooid in de buurt van Marseille." Crying or Very sad