|
Het regent. Mevrouw stelt voor om nog een dag te blijven. Dat is geen optie.
De poncho aan en weg. De weg is afwisselend asfalt en zand, of beter slijk want het blijft regenen. In het landschap zijn nog verschillende gaswinningen in bedrijf. Dat deze omgeving lang geleden al bewoond was is te zien aan de grote megalitische graven (men schat ze 3000 v.Chr.). Eindelijk in Wildeshausen.
De zon komt erdoor. Ooit was dit een stad en één van de belangrijkste plaatsen langs de "Vlamsche Strat", de handelsweg van Nederland naar Scandinavië. Het verloor in 1529 zijn stadsrechten. Sedert 1977 is het een erkent kuuroord met de mogelijkheid voor een kneippkuur. Eerst om de stempel in de Katholieke Kerk en dan naar de Lutherse Kerk. In het pension krijg ik nog een bord soep met ei erin. Om op kracht te komen zegt mijn gastvrouw. Zij gaat deze namiddag nog op vriendenbezoek en ik trek de stad in. In het park is het druk. De mensen zijn buitengekomen met het mooie weer. Tegen 16u ga ik naar de markt. Aan de gevel van het stadhuis hangen 23 klokken. Om 16u speelt de beiaard en tonen poppen de geschiedenis van de stad. 's Avonds vertelt mijn gastvrouw dat ze geboren is in Silezië in 1941. Haar vader is omgekomen in Stalingrad en zij werd met haar zusters en moeder in "Veewagens" gedeporteerd naar Wildeshausen. Ze weet wat het is om niet in haar eigen omgeving te kunnen blijven. En dat is één van de redenen waarom ze pelgrims onderdak geeft. Het is al laat en tijd om te slapen.
Bijlage: van gastvrije mevrouw in Wildeshausen
|
