Witte meeuw - Paula Cloet

Als tweede werkje koos ik “Witte meeuw” van Paula Cloet. Dit werkje is gesitueerd in een klein straatje tussen de Stenedorpstraat en de Schorredijkstraat buiten de begraafplaats van Stene. Deze straatpoëzie werd daar geplaatst om te vieren dat het Davidsfonds Oostende 120 jaar oud werd. Dit werkje werd eerder ook gepubliceerd in “Van morgenvroeg naar avondrood”.

Ik kwam dit werk toevallig tegen tijdens een wandeling met mijn honden. Ik neem deze weg al vaker, maar had er nooit op gelet dat dit gedicht hier stond. Dankzij de opdracht begon ik meer op te letten en zag ik dit. Ik vind het gedicht niet direct prachtig, maar het heeft wel iets. De diepere betekenis is ook zeer mooi. Ik interpreteer het als volgt: “Hoe een meeuw zo zorgeloos kan zijn en dat mensen dat niet verstaan: mensen kunnen niet zweven omdat ze te zwaar zijn door de zorgen die hen belaadt.”