24-05-2020, 14:29 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

Shitland - Steven Pollet

Ik besloot om voor de opdracht van dit jaar het werk van meneer Pollet op te zoeken. Het was een lange zoektocht, maar met behulp van enkele richtlijnen van mevrouw Degraeve, hebben Silke en ik “Shitland” gevonden.

De straatpoëzie van Steven Pollet staat niet direct op de meest toehankelijke plaats. Het werk is gesitueerd op de Hogedijkweg in Oostende, dit is een kleine baan achter de luchthaven Oostende-Brugge. Jammer genoeg vond ik geen informatie op het internet, maar gelukkig was menner Pollet bereid om wat meer informatie te geven.

Hij zegt dat koeien niet direct een zeer literair onderwerp zijn, maar dat hij de keuze had gemaakt door zijn kindertijd. Hij groeide op in het rurale Aartrijke, naast een grote koeienweide. Met Shitland wil hij ook eens vanuit een andere invalshoekhet leven bekijken. De vraag die hij zich stelde bij het maken van het gedicht was: “Hoe beleefd de weide de dingen?” De naam heeft ook meerdere betekenissen. De voor de hand liggende is natuurlijk het land vol met (koeien)stront, maar het is ook een verwijzing naar de Schotse Shetlandeilanden (bekend voor de vele weides en vee).

Ik ben van nature geen poëziefanaat, maar toch wou ik koste wat kost dit gedicht vinden. Daarom hebben Silke Denys en ik een fietstocht van 21km gemaakt. We zaten eerst helemaal verkeerd te zoeken. Via school zijn we door Stene gefietst, maar we vonden niks. Wij hebben dan gevraagd aan mevrouw Degraeve of zij het wist staan. Zij gaf ons de locatie en we gingen verder met onze zoektocht. Het was even zoeken via de boerenwegentjes, maar we hebben het dan eindelijk gevonden op een vrij afgelegen plaats.

Het was de zoektocht en de fietstocht zeker waard. Want ik wist al zeer lang dat er ergens een gedicht uithing van Steven Pollet en ik moest het eens lezen voor ik het vergat.

Hierbij wil ik meneer Pollet bedanken om wat over zijn gedicht met mij te delen.

24-05-2020, 13:29 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

Witte meeuw - Paula Cloet

Als tweede werkje koos ik “Witte meeuw” van Paula Cloet. Dit werkje is gesitueerd in een klein straatje tussen de Stenedorpstraat en de Schorredijkstraat buiten de begraafplaats van Stene. Deze straatpoëzie werd daar geplaatst om te vieren dat het Davidsfonds Oostende 120 jaar oud werd. Dit werkje werd eerder ook gepubliceerd in “Van morgenvroeg naar avondrood”.

Ik kwam dit werk toevallig tegen tijdens een wandeling met mijn honden. Ik neem deze weg al vaker, maar had er nooit op gelet dat dit gedicht hier stond. Dankzij de opdracht begon ik meer op te letten en zag ik dit. Ik vind het gedicht niet direct prachtig, maar het heeft wel iets. De diepere betekenis is ook zeer mooi. Ik interpreteer het als volgt: “Hoe een meeuw zo zorgeloos kan zijn en dat mensen dat niet verstaan: mensen kunnen niet zweven omdat ze te zwaar zijn door de zorgen die hen belaadt.”

24-05-2020, 13:26 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

In zijn 11 jaar in de NBA (National Basketball Association) heeft Derrick Rose al zeel veer meegemaakt. Veel ups, zoals de MVP-prijs winnen in 2011 en 50 punten scoren in een match, maar ook zeer veel downs, zoals zijn ruil naar de Knicks of zijn vele blessures. In dit boek vertelt de introverte Derrick Rose, met hulp van Sam Smith, over zijn ervaringen in de NBA.

Werkwijze van de biograaf

Samen met de Chicago Tribune-alumnus Sam Smith, schreef Derrick Rose zijn autobiografie. Zijn doel was om zijn kant van zijn levensverhaal te vertellen, want zijn woorden en acties werden vaak verkeerd geïnterpreteerd door de media en fans. Zoals hij schreef in zijn boek: "Ik zit in een markt waar als ik iets zeg - wat het ook was - het leek alsof ze mijn verhaal zouden veranderen.”

Het boek volgt niet echt een cronologische structuur. Derrick Rose springt zeer vaak van de hak op de tak. Waarschijnlijk wou hij het gevoel geven alsof het een gesprek was, want gesprekken gaan vaak off topic, maar ik vond het persoonlijk wat minder. Ook wordt het boek vergezeld door enkele foto's van Derrick Rose door de jaren heen. Eerst beschrijft hij waarom hij heeft gekozen voor “I’ll show you” als naam voor zijn boek. Hij zegt dat die zin samenvat wie Derrick Rose is, een stil iemand die acties verkiest boven woorden. Wil hij iets bewijzen zal hij het jou tonen, niet zeggen. In deel 3 begint hij over zijn jeugd en hoe zwaar het was om op te groeien in Chicago. In deel 6 beschrijft hij zijn tijd in secundair onderwijs en universiteit. Hij verwoord waarom hij koos voor Simeon (secundair onderwijs) en Memphis (universiteit). In deel 7 omschrijft hij zijn ervaring met de NBA draft en dat hij blij was om te spelen in zijn geboorteplaats. De biografie gaat dan voor de rest verder met een tijdlijn over zijn carrière.

De biografie is een mooie samenvatting van zijn leven. Het wordt verteld vanuit zijn eigen perspectief dus kunnen we vermoeden dat het waarheidsgetrouw is. Om te achterhalen of wat hij schrijft ook klopt heb ik zijn documentaire “Pooh” bekeken. In deze documentaire zien we het perspectief van niet allen Derrick Rose. Ook zien we het perspectief van enkele teamgenoten, zoals Joakim Noah. Hij bevestigd wat Derrick Rose zegt over zijn tijd in Chicago en New York. We zien ook het perspectief van een stadsgenoot, Chance the Rapper. Hij beschrijft hoe moeilijk het is om op te groeien in Chicago, dit bevestigd wat Derrick Rose over Chicago zegt. Ook horen we van zijn familieleden en hoe zwaar hun jeugd was, ook dit bevestigd wat Derrick Rose zegt over zijn jeugd. Het is ook met een kritische en genuanceerde noot geschreven. We horen wat de media te zeggen had over Derrick Rose. Ook vertelt Derrick Rose over meer dan gewoon basketbal. We komen meer te weten over zijn familie, gezin en jeugd.

Professionele status

Derrick Rose was gekend in zijn geboorteplaats tijdens zijn jeugd dankzij zijn basketbal vaardigheden. Hij geraakte niet in de problemen dankzij zijn stille karakter, volgens Derrick Rose is dit de reden dat hij ongedeerd zijn jeugd uitkwam. Zijn oudere broers Reggie, Allan en Dwayne beschermden hem, omdat ze beseften dat hij een glansrijke toekomst had.

Tijdens de middelbare school zat hij op Simeon. Tijdens zijn basketbalcarrière met Simeon wonnen ze 120 matchen en verloren ze slechts 12 keer. Hij leidde het team naar twee opeenvolgende kampioenschappen, hierdoor werd hij gekend op nationaal niveau. Op het einde van zijn laatste seizoen bij Simeon werd hij benoemd tot Illinois’ Mr. Basketball een prestigieuze prijs die eerder werd gewonnen door NBA-legende Kevin Garnett. Veel geweldige wedstrijden, samen met een spectaculaire middelbare schoolcarrière, hebben ertoe bijgedragen dat Derrick Rose een van de best gedocumenteerde en meest begeerde spelers in de natie is geworden. Hij was een consensus top-vijf rekruut onder de grootste scoutingdiensten.

Na de middelbare school koos Derrick Rose ervoor om voor de Memphis Tigers te spelen. Zijn leiderschap leidde het team naar een No. 1 seed in het NCAA toernooi. Memphis haalt de finale, maar het eindigt in een gebroken hart toen ze in de verlenging verloren van Kansas. Toch was het toernooi een succes voor Derrick Rose, want hij werd nu gezien als de gegarandeerde eerste keuze in de NBA draft. Na 1 jaar universiteit besloot Derrick Rose om zijn naam in te geven voor de draft van 2008. Het bleek een goede keuze te zijn, want hij werd op nummer 1 gekozen door de Chicago Bulls.

De nummer één keuze zijn staat onder grote druk, omdat de verwachtingen erg hoog zijn. Maar dit was geen probleem voor Derrick Rose. In zijn eerste seizoen won hij Rookie of the Year. Hij toonde onmiddelijk dat hij 1 van de beste point gaurds in de NBA is. In zijn tweede seizoen werd hij voor het eerst geselecteerd voor de All-Star match. In nog maar zijn derde seizoen won hij de MVP-prijs, de jongste winnaar ooit van de MVP-prijs. Helaas kwam het sprookje tot een einde tijdens de playoffs van zijn vierde seizoen. In de eerste match van de playoffs scheurde hij zijn voorste kruisbanden. Toch gaf Derrick Rose niet op en hij zwoor dat hij sterker zou terugkomen.

Na 1 seizoen te missen waren er nog steeds veel verwachtingen voor zijn carrière, maar in zijn tiende match terug scheurde Derrick Rose zijn meniscus in de rechterknie. Hij miste de rest van het seizoen in 2013. In 2015 scheurde hij nogmaals zijn meniscus in de recherknie. Deze keer rehabiliteerde hij sneller en was hij optijd terug voor de playoffs, de eerste sinds zijn blessure in 2012. Hij straalde en leidde zijn team bijna naar de finale. Maar dit was niet het einde van de tragedie, want tijdens een training voor het seizoen van 2015 lijdde hij aan een orbitale fractuur nadat hij werd geraakt in het gezicht door een elleboog. Deze blessure is niet zo ernstig en Derrick Rose begon het seizoen en miste maar 16 matchen. Maar volgens de fans en de media was zijn blessure niet echt. Voor de matchen die hij miste kreeg hij zeer veel commentaar. Hij was niet langer meer de lieveling van Chicago en hij werd geruild naar de New York Knicks.

Hij had nood aan een pauze en besloot om naar huis te gaan tijdens het seizoen. Hij kreeg hiervoor veel haat, maar hij was onzeker of hij nog wou spelen. Zijn familie deed hem veranderen van gedacht en hij keerde terug naar New York. Jammergenoeg raakte hij weer geblesseerd. Deze keer scheurde hij zijn linker meniscus en miste weer de rest van het seizoen. New York bood hem geen nieuw contract en hij tekende bij de Cleveland Cavaliers. Na zeven matchen nam hij weer een pauze voor persoonlijke redenen. Hij keerde terug en speelde goed, toch speelde hij steeds minder en minder minuten. In 2018 werd hij geruild naar de Utah Jazz. Daar speelde hij nul matchen en Utah doorbrak zijn contract. Hij was opzoek naar een nieuwe kans en kreeg die van zijn oude coach Tom Thibodeau in Minnesota. In zijn eerste start voor zijn nieuw team scoorde hij zijn hoogste puntenaantal in zijn carrière met 50 punten. Hier is waar de autobiografie eindigt. Ondertussen speelt hij in Detroit.

Psychologisch profiel

Derrick Rose wordt door vrienden en familie gezien als een vriendelijk en goedwillend iemand. Hij zou nooit vals spelen of de korte weg nemen. Hij wil mensen helpen en later zijn eigen goed doel opstarten. Ook wordt hij door velen gezien als een introvert, een stil iemand die zich wil bewijzen met zijn acties. Derrick Rose was voor een tijdje heel onzeker en op de rand van een depressie. Maar dankzij de steun van familie en vrienden is hij erdoor geraakt.

Door de media en fans werd hij ook eerst gezien als een harde werker. Als iemand die Chicago veel kampioenschappen zou brengen. Maar na al zijn blessures veranderde deze mening. Hij werd nu gezien als een leugenaar, als iemand die opgeeft en speelt voor zichzelf. Nu is deze mening weer positiever aan het worden, maar er zijn nogsteeds veel haters.

Waarden

Derrick Rose heeft een goed hart. Zijn doel is om na zijn carrière zich volledig in te zetten voor goede doelen en om de jeugd in Chicago te steunen. Hij wil het geld niet voor zichzelf, hij wil zijn familie kunnen steunen en ervoor zorgen dat zijn kleinkinderen niet in geldnood komen te zitten. Met zijn eerste cheque kocht hij een huis voor zijn mama. Ook is hij zeer vrouwvriendelijk, daarom was het een schok toen hij een vrouw zou verkracht hebben. Het bleek een leugen te zijn van de vrouw en Derrick Rose won de rechtzaak. Zijn vrouwvriendelijkheid komt van zijn mama en grootmoeder. Hij was zeer close met hun, want hij kent zijn eigen vader niet dus moest hij rekenen op zijn moeder en grootmoeder. Hij wil een super vader zijn voor zijn twee kinderen omdat hij zelf geen vader had.

Invloed

Derrick Rose heeft veel invloed op de basketbal wereld. Want zijn verhaal is mega inspirerend. Geboren worden in een buurt waar veel moorden worden gepleegd, in een buurt waar drugs wordt gedeald. Zijn familie stonden op de rand van armoede. Hij bewijst dat ookal groei je op in slechte omstandigheden kan je veel bereiken. Dit is niet enkel inspiratievol voor de sportwereld, maar voor elke expertise. Ook zijn doorzettingsvermogen is invloedrijk. Desondanks hij zoveel blessures en tegenslagen heeft gehad geeft hij niet op. Hij geeft moed aan kinderen om te blijven gaan voor hun dromen.

Derrick Rose heeft ook al een invloed gemaakt op mijn leven. Dankzij hem voetbal ik nog steeds. Ik wou stoppen, maar danzkij zijn verhaal wou ik niet opgeven. Ik train nu dagelijks en mag van geluk spreken dat ik de kansen heb dat ik krijg. Danzkij hem hou ik van basketbal en volg ik het op de voet.

Eigen reactie

Ik wist al zeer veel over Derrick Rose, want ik volg zijn carrière al sinds 2012. Ik kijk bijna al zijn matchen en weet zeer veel over hem. Dit boek was een toffe samenvatting van zijn hele leven en ik heb veel bijgeleerd over zijn jeugd. Ook enkele details over zijn tijd met de Chicago Bulls. Zijn verhaal blijft mij emotiveren. Telkens als ik kijk naar de match wanneer hij 50 punten scoorde tegen de Utah Jazz begin ik te tranen. Zo mooi vind ik zijn verhaal. Alle ups en downs vormen samen dit mooi geheel.

Mijn eerlijke mening over dit boek is dat het zeer goed is. Het is zeker een aanrader, niet enkel voor sporters, maar voor iedereen. Want het boek is een zoektocht naar jezelf en iedereen kan dat wel gebruiken. Ook is het gewoon super geschreven. Je zou denken dat Derrick Rose een auteur is, maar dat is hij niet.

Besluit

Volgens mij kan besloten worden dat Derrick Rose voor altijd een invloed zal hebben op basketbal en Chicago. Hij heeft al zeker kinderen geïnspireerd en moed gegeven. Ondanks zijn vele blessures en tegenslagen, gaf hij nooit op. Daarnaast zette hij enkele geruchten recht. Met deze autobiografie had hij de kans om voor het eerst echt te zeggen wat hij heeft ervaren tijdens zijn leven. Zijn stem wordt gehoord. Hij geniet voor het eerst in een lange tijd van basketten en is van plan om nog vele jaren te spelen om nog meer mensen te inspireren. Zijn verhaal is een verhaal van naar de top stijgen, alles verliezen, opwekking en acceptatie van wie je bent.

Secundaire bibliografie

Cycle & DMR Enterprises & Stadium Films & Wasserman Media Group (Prod.) en Diener, S. (Reg.). (2019). Pooh: The Derrick Rose Story [Documentaire]. Verenigde Staten: Stadium.

Z.a. (z.d.). Derrick Rose timeline. [29.04.2020, Wasserman: http://drosehoops.com/drose/#timeline].

29-04-2020, 20:44 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

Toen ik op de site Podium aan huis zocht naar een toneelstuk om mijn verslag over te maken, was ik oorspronkelijk op zoek naar een kort toneel. Na enkele minuten te browsen besloot ik om te kijken naar Deurdedeurdeur van SKaGeN, ism Villanella en DEStudio. Ook al was dit stuk veel langer dan wat ik in gedachten had, dit stuk is namelijk twee uur en vijfendertig minuten lang, was dit geen last.

Op donderdag 9 oktober om 16 uur ben ik beginnen kijken naar het toneelstuk, helaas kon dit niet live en moest ik dit thuis bekijken. Ik koos voor het toneel Deurdedeurdeur omdat de naam mij aansprak en omdat ik al eens naar een theatervoorstelling van Jonas Van Geel en Charlotte Vandermeersch was gegaan. In dit toneel worden ze bijgestaan door Valentijn Dhaenens, Korneel Hamers, Clara van den Broek, Mathijs F Scheepers, Ryszard Turbiasz, Sari Veroustraete & Iven Deduytschaver. Mijn verwachtingen waren vrij hoog aangezien Jonas Van Geel en Charlotte Vandermeersch meespeelden, ook omdat ik in het bijschrift las dat het hilarisch was en perfect werd uitgevoerd.

In het begin wist ik niet goed wat er gebeurde, want nog maar enkele minuten in en het toneel werd “onderbroken”. Later werd mij duidelijk dat het toneel helemaal niet onderbroken werd. Het toneel ging namelijk niet over sardientjes, maar het ging over het leven van toneelspelers.

Het toneel wordt gespeeld in drie bedrijven. Het eerste bedrijf is de generale repetitie, vandaar dat het stuk werd onderbroken. Dit stuk van het toneel is dus de generale repetitie waarin de regisseur af en toe de repetitie onderbreekt en de acteurs switchen tussen personages en hun echte persoon om vragen te stellen aan de regisseur.

Tijdens het tweede bedrijf zien we de achterkant van het decor. We zien hoe al de drama opstapelt en de gevolgen backstage. Backstage is er ruzie en drama en op het podium (lichtjes zichtbaar door de ruiten) wordt het toneel “normaal” gespeeld. Dit zorgt voor een prachtige dynamiek. Een prachtig voorbeeld hiervan is wanneer Jonas Van Geel woedend is op Mathijs Scheepers. Op het podium speelt hij zijn rol normaal, maar telkens wanneer hij backstage is doet hij er alles aan om Mathijs pijn te doen. Dit was één van mijn favoriete stukken in dit toneel.

Als laatste komt het derde bedrijf. Het decor is weer zoals in het eerste bedrijf en het toneel wordt nogmaals gespeeld. Vermoedelijk is dit op het einde van de tournee want de ergernissen tussen de acteurs is groter dan ooit tevoren. De timing is niet meer correct, gesprekken verlopen moeizaam,... alles loopt in het honderd. Zoals De Morgen mooi beschreef: “Hoewel in dit stuk alles fout loopt, is het immers juist de uitdaging om met precieze timing alles ‘juist’ fout te doen lopen. Een uitdaging die SKaGeN met succes aangaat.”

Opmerkelijk is dat in het eerste bedrijf de acteurs er nog gelukkig uitzien en hun spel verloopt vlot. Dan tijdens het tweede bedrijf merk je dat er drama is tussen de acteurs en dat ze hierdoor minder oog hebben op het toneel waardoor hun spel wat moeizamer verloopt. In het laatste bedrijf bereikt de drama een piek. Je merkt de woede in de acteurs en in hun manier van spelen. Deze opbouw werd zeer mooi weergegeven in het stuk.

Het decor is simpel. In het eerste en derde bedrijf zien we de voorkant van het decor, namelijk de binnenkant van een huis. De muren bekleed met tapijt en vele deuren, voor de rest ziet het eruit als een gewoon huis. Tijdens het tweede bedrijf zien we de achterkant van het decor. We krijgen een blik achter de schermen.

De belichting speelt geen zo’n grote rol. Wanneer we de voorkant van het decor zien is het podium meer belicht dan wanneer we backstage te zien krijgen. Dit is zo gedaan omdat er backstage altijd minder licht is. Ook de kostuums bleven simpel en realistisch. Er werd gekozen voor gewone kledij die ook het best past bij dit toneelstuk. De realistische kledij zorgde ervoor dat je je kon concentreren op het komische aspect van wat er gebeurde en gezegd werd.

Het toneel is zeer karikaturaal, want het is zeer luchtig en grappig. Sommige grappige elementen kwamen door de slapstick, bijvoorbeeld wanneer Jonas Van Geel Mathijs Scheepers aanvalt met een zak of wanneer Jonas Van Geel en Valentijn Dhaenens aan de telefoondraad trekken waardoor Jonas Van Geel tegen de muur vliegt.

De regisseur wil wil een modernere versie maken van het stuk Noises Off. Ik heb op zondag 12 april een stuk bekeken van het stuk Noises Off en het is zeer duidelijk dat Deurdedeurdeur hierop gebaseerd is. Beide stukken beginnen op dezelfde manier, de grote lijnen zijn hetzelfde en beide stukken worden gespeeld in drie bedrijven. Het ene grote verschil is dat Noises Off een Engels toneel is terwijl Deurdedeurdeur een Nederlandstalig toneel is.

Een belangrijk element in dit toneel zijn de personages. In dit theater komen er negen personages voor. Zes van deze personages hebben technisch gezien twee personages, zichzelf en wie ze spelen in het toneel. Neem bijvoorbeeld Jonas Van Geel, hij speelt in dit toneel de rol van Jonas Van Geel en de rol van Fred. Backstage en wanneer de regisseur het stuk onderbreekt is hij Jonas Van Geel en op het podium tijdens het toneel is hij Fred. Zo heb je ook Valentijn Dhaenens (hij speelt Valentijn Dhaenens en de poetsvrouw), Korneel Hamers (hij speelt Korneel Hamers en de dief), Mathijs Scheepers (hij speelt Mathijs Scheepers en de huiseigenaar), Charlotte Vandermeersch (zij speelt Charlotte Vandermeersch en het domme blondje dat zich makkelijk in bed laat praten) en Clara van den Broek (zij speelt Clara van den Broek en de vrouw van de huiseigenaar). De overige drie personages spelen maar één rol. Ryszard Turbiasz (de regisseur), Sari Veroustraete en Iven Deduytschaver (helpen backstage met het script en het decor). Er is niet echt sprake van de dramatis personae. De personages zijn vlakke karakters en ook zijn er types waarneembaar. Bijvoorbeeld Charlotte Vandermeersch, zij is het domme blondje dat zich makkelijk in bed laat praten.

Een tweede belangrijk element is de tijd. Wij zijn in twee uur en dertig minuten een grote evolutie in dit toneel. Het toneel speelt zich af tijdens een tournee van een theatervoorstelling. Het begint bij de generale repetitie, wanneer er amper drama is. In het tweede bedrijf zitten we in het begin van de tournee, wanneer de drama begint op te bouwen. In het laatste bedrijf zijn we vermoedelijk bij het einde van de tournee, wanneer de drama een hoogtepunt bereikt. Hoe groot de tijdsprongen precies zijn is niet honderd percent duidelijk, maar het is wel duidelijk dat wanneer de drama toeneemt dat we verder in de tournee zitten.

Toneelstukken zijn niet echt mijn ding, dus ik begon aan deze taak met tegenzin. Maar dit toneelstuk was fenomenaal. Ik heb dit toneelstuk tweemaal bekeken omdat ik het zo interessant vond en eerlijk gezegd boeide alles mij. Elk detail van elke verhaallijn vond ik interessant. De relatie tussen Valentijn en Jonas, de driehoeksverhouding tussen Ryszard, Charlotte en Sari, de drankproblemen van Korneel,...

Dit stuk was humoristisch, herkenbaar en boeiend van begin tot eind. Het heeft mijn toekomstige theaterbezoeken zeker beïnvloed. Wanneer Jonas Van Geel eens speelt in De Grote Post of wanneer en stuk mij aanspreekt zou ik wel nog overwegen om te gaan.

Tot slot vind ik dit zeker een aanrader. Desondanks het stuk vrij lang duurt, vond ik het super. Ik heb van begin tot eind aandachtig gekeken en ik heb zeer vaak moeten lachen. Een straffe komedie kan wel smaken.

12-04-2020, 18:50 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

29-10-2019, 13:27 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

Appel van Khriz Loveras Cabral is het eerste werkje dat ik zal bespreken. Toen ik deze opdracht las, haaste ik mij onmiddelijk naar de locatie waar dit werk hangt, want ik wist dat dit werk wel wat speciaals was. Dus ik doe wat research en vind de maker van het werk, een 11-jarig buitenlands jongetje. Khriz was op het moment dat hij het werk maakte nog maar vier jaar in België. Toen hij aankwam vanuit de Dominicaanse Republiek sprak hij geen woord Nederlands en vier jaar later wint hij een poëzie wedstrijd.

Persoonlijk vind ik het gedicht zelf niet zo mooi, maar het hele gebeuren. Het is niet elke dag dat een 11-jarig jongetje van de Dominicaanse Republiek een Nederlandstalige poëzie wedstrijd wint. Dit toont ook aan dat sommige migranten wel hun best doen om zich aan te passen (maar dit is een discussie voor een andere keer).

Na wat meer zoeken vond ik het volgende werk. De Eindsprint van Peter Ampe. Dit werk staat ook op het sportcomplex ‘De Schorre’, niet ver van het voetbalterein met de looppiste rond.

Ik vind dit gedicht niet alleen mooi maar ook origineel. Het werk bestaat uit 6 straatborden dat telkens ongeveer één meter uitelkaar staan. Het is simpel, maar toch mooi. Met de naam inbegrepen, telt het werk maar 5 verschillende woorden. Maar soms is minder meer.

28-05-2019, 22:13 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

Hieronder vind je de tekst dat Loïc en ik hebben gemaakt voor onze mediagerichte opdracht, het radiobericht.

Welkom bij Book Talks met Loïc en Alexander. In deze aflevering zullen we het boek ‘The Martian’ van Andy Weir bespreken.

Het boek gaat over Mark Watney die samen met een groep astronauten Mars gaat verkennen. Mark wordt door zijn groep achtergelaten omdat ze dachten dat hij dood was. Nu hij als enigste overblijft moet hij, met het materiaal dat hij nog overheeft, zien te overleven en communiceren met NASA. In de loop der tijd komt hij allerlei moeilijkheden tegen zoals zijn luchtsluis die breekt en zijn gewassen die kapot gaan als gevolg van die gebroken luchtsluis.

Ja ik moet toegeven dat ik dit concept super vond hoe Mark telkens problemen kreeg met zijn materiaal en thuisbasis maar dat hij alles op een rustige en creatieve manier kon oplossen zoals die keer dat zijn Pathfinder circuit overbelast geraakte en hij geen contact meer had met NASA.

Ik denk dat ik voor beide spreek als ik zeg dat ik de zinsvorming en gebruikte woordenschat perfect vond bij dit boek. De zinnen waren ten eerste niet te lang, er waren niet te veel details zoals ik al vaker heb zien voorkomen in andere boeken en ik moest geen enkele keer een woord opzoeken omdat de woordenschat te moeilijk was. In andere woorden, het boek las dus zeer vlot.

Ik moet hier wel aan toevoegen dat ik het jammer vond dat Mars niet werd voorgesteld zoals de Mars die wij kennen. Dit mindere zorgde voor iets positiefs namelijk dat we ons konden verdiepen in de wereld van Andy Weir en hoe de toekomst in het jaar 2035 er volgens hem uit zal zien. Ook is Andy Weir super in het opbouwen van spanning waardoor je dit boek een echte triller kan noemen.

Wij raden dit boek dus zeker aan voor mensen die van spanning houden en zich eens willen verdiepen in een nieuwe wereld. Als je wilt weten of Mark ooit zal terugkeren naar de aarde moet je dit boek zeker kopen.

31-03-2019, 19:14 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

Het boek gaat over het tiener meisje Emilia die haar vader haat. Haar vader maakt haar leven zeer moeilijk, want hij is de directeur op haar school en hij heeft afgesproken met een meisje van haar school. Iedereen weet hiervan en Emilia kan er niet meer tegen en besluit te vluchten naar New York. Ze maakt haar ouders wijs dat ze naar Duitsland gaat waar een vriendin van de familie woont, maar alles gaat niet zo simpel als ze had verwacht. Wanneer ze toekomt in New York blijkt het dat ze is opgelicht, ze had namelijk via het internet een appartement gehuurd voor en goeie prijs, maar het blijkt verhuurd te zijn door Seth en zijn zusje Abby. Wat later komt ze een dronken jonge man tegen en blijft ze bij hem slapen. Emilia verblijft dan de komende dagen bij Seth en Abby, want nu de orkaan er bijna aankomt moeten ze zich voorbereiden op het slechtse. Jim verblijft ook bij Seth en Abby. De vier kinderen moeten nu proberen de orkaan te overleven.

Natuurlijk zijn er ook een aantal zij verhalen, waaronder Emila die gevoelens heeft voor beide Seth en Jim, Jim die een rebel is en weigert terug te keren naar huis, Abby die Emilia ziet als haar grote zus en nog veel meer. Deze zij verhalen maken dit boek nog eens zoveel beter.

26-01-2019, 18:48 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)

Mijn leesautobiografie

Ik lees niet al te graag boeken, maar als ik eens een boek lees, lees ik graag in het Engels. Het is niet dat ik lezen saai vind, ik vind andere dingen gewoon leuker om te doen in mijn vrije tijd. Maar hoe is mijn leeservaring tot nu toe.

Kleuter- en kindertijd

Ik werd vroeger soms voorgelezen door mijn mama of oma en dat vond ik tof. Ze lazen me vaak voor uit een boekreeks van Guido van Genechtem genaamd Rikki. De boeken van Rikki staan tot vandaag de dag nog in mijn kamer.
Vroeger was ik nooit echt een fan van sprookjes. Dus werd er ik nooit sprookjes voorgelezen.
Ik keek wel graag naar films, mijn favoriete films waren Cars en Toy Story. Ik heb nu nog een aantal dingen van Toy Story en Cars in mijn kamer en ik wil die blijven sparen. Deze films herkeek ik soms tijdens de basisschool.

Basisschool

In de basisschool las ik ook niet al te graag, maar als ik las waren het de boeken van Rikki of de Disney Filmstrip Collectie. Deze twee soorten heb ik super veel gelezen. Sommige zelfs meer dan tien keer en ik zou er een aantal nog eens met plezier lezen.
Vroeger ging ik soms wel een keer naar de bibliotheek, maar daar herinner ik me niet meer zoveel van. Ik weet wel nog dat ik graag naar de kaft keek van boeken.
Tijdens de basisschool begon ik ook Engels te leren door veel Engelse films te kijken of door muziek te luisteren. Toen begon ik Engelse boeken te lezen.

Eerste en tweede graad secundair onderwijs

Ik las in deze periode vaak engelstalige boeken in mijn vrije tijd. Ik keek toen ook vaak naar films met Engelse ondertiteling. Als ik een boek las was meestal van de bibliotheek, ik kocht nooit mijn boeken.
Ik heb nooit echt gedichten gelezen, maar er is één gedicht dat mij is bijgebleven. Het gedicht kwam uit het boek The perks of being a wallflower. Ik vond het gedicht zo mooi dat ik het heb opgeschreven en heb opgehangen in mijn kamer.
Ik ging in de eerste graad soms met school naar toneelstukken en musicals gaan kijken en ik vond dat wel eens tof.
Ik las toen al graag boeken die gingen over tieners en middelbare school. Ik weet niet waarom ik dat thema zo mooi vind. Misschien is het omdat ik me snel kan inleven met zo’n verhaal of is het omdat het geloofwaardig is.

Heden

Nu lees ik ook het liefst boeken over tieners en de middelbare school. Tijdens de vakantie heb ik een aantal Engelse boeken over dat onderwerp gelezen zoals Thirteen Reasons Why. Ik heb ook naar films gekeken zoals Death Note en voor de zomer heb ik naar Thirteen Reasons Why gekeken. Ik vond het boek mooier dan de serie.
In het loop van dit schooljaar zou ik graag nog boeken lezen zoals Thirteen  Reasons Why, boeken over middelbare school, het zware leven van tieners en zelfmoord. Als ik voor school een boek zou moeten lezen dat ik niet interessant vind zou ik ertegenop zien, maar zou ik het wel uitlezen.

Dus ik heb nooit echt al te graag gelezen. Ik doe het nu wel liever dan vroeger en het liefst in het Engels.

Mijn top drie boeken:

1.       1. Thirteen Reasons Why – Jay Asher

Ik vond het thema zeer interresant en het las zeer vlot. Ik vond het ook tof om het boek te vergelijken met de serie.

2.       2. The Perks of Being a Wallflower – Stephen Chbosky

Dit boek moest ik vorig jaar lezen voor Engels. Ik vond het ook een tof thema en de film was ook goed.

3.      3. Hate List – Jennifer Brown

Ik las dit boek vorige zomer omdat het mij werd aanbevolen na het lezen van Thirteen Reasons Why. Het was niet zo goed als Thirteen Reasons Why, maar het is wel nog steeds mijn derde favoriete boek ooit.

12-10-2018, 00:00 Geschreven door Alexander Jonckheere  
Reageren (0)