Het Grote Misschien

Het is bijna Thanks Giving dus het is vakantie en zoals altijd blijf ik op de Creek tijdens de vakantie, maar deze vakantie bleef Prop ook! Natuurlijk na mijn vraag erom maar hij blijft dus wel. De eerste avond heb ik hem getoond waar mijn drank verstopt zit, ik nam hem mee naar de rand van het veld waar het bos start en zei 'graven!'. Want, zo was het, je moest graven om mijn flessen te vinden. 'Strawberry Hill', mijn favoriete drank en bovendien de enige die ik krijg in de lijster. we deden de eerste fles open, ik nam een paar grote slokken, gaf hem door en zag dat prop precies wat meer moeite had met slikken dan mij. Zoals ik hem had beloofd, om hem te overtuigen, ging ik voorlezen uit Cat's Cradle van Kurt Vonnegut. Zo startten we de vakantie, eerlijkgezegd heel erg gezellig. Daar lagen we dan in het hoge gras en plots besefte ik het. 'Het is geen leven of dood, het labyrint.' Toen de stem van Prop achter me zei 'Maar wat is het dan?' waarop ik met mijn ondervinding kon antwoorden 'Lijden,' zei ik. 'Verkeerd doen en verkeerde dingen meemaken. Dat is het probleem. Simon Bolívar had het over de pijn, niet over het leven of sterven. Hoe kom je uit het Labyrint van lijden?' Ik voelde me erg afwezig maar mijn gedachten gingen de vrije loop op, luidop. 'Er is altijd lijden. Huiswerk of malaria of een vriend hebben die ver weg woont terwijl er een knappe jongen vlak naast je ligt. Lijden is universeel. Het is het enige waar boeddhisten, christenen en moslims zich allemaal druk om maken'. Toen gebeurde iets op wat een romantische scene van een film geleek, vlak voor we zouden moeten zoenen, volgens mij wou hij iets zeggen maar om het moment niet te verpesten, legde ik mijn vinger op zijn mond en zei 'Ssst niet verpesten'.