Vreemd, ik vond mijn examens nog zo goed... Jammer genoeg volgde er teleurstelling, toen bleek dat ik drie keer een 9 haalde en een 14. Wauw, een 14, wat goed... Maar met drie negens, kom je nergens. Nu zit ik dus tussen twee jaren gevangen. En ik had nog wel de kans om cumul van het 3de te doen. Dat voelt heel rot, en ik heb het idee dat ik er niet over mag treuren. Iedereen zegt: 'het komt wel in orde' en dat zal ook wel. Maar ondertussen voel ik me wél heel slecht. Een maand en half hard gewerkt, voor niets, dat is deprimerend! En ik heb het idee dat ik dat niet mag tonen. Als ik alleen ben, wil ik in huilen uitbarsten, dool ik doelloos rond het huis. En ik wéét dat er mensen zijn die het veel moeilijker hebben. Maar ik blijf denken, 'dit heb ik niet verdient'.
Haa, het mooie leven van een student... Lang slapen, lessen in de namiddag, op café gaan met vrienden, cantussen, TD's, ... Op één of andere manier ben ik dit alles al mislopen tijdens mijn 2 jaar in Leuven. In mijn richting is het: vroeg opstaan, les om 8 uur, labo's in de namiddag, les tot half 7 (volgend jaar zelfs tot 9 ) En dan thuis komen, laboschriften invullen (met een beetje geluk overschrijven van iemand anders ) en dan... leren? Haha wat een mop, leren doe je dan niet meer natuurlijk. Met als resultaat mijn probleempje: achten en negens, herexamens, en dan terug achten en negens. Mijn vorig examen was hilarisch, al zeg ik het zelf:
(Na mijn uitleg) professor H: ja, ja, ik zie dat je het snapt, dat je de cursus beheerst.... Maar ergens... mis ik nog iets. Wat moet ik doen, wat moet ik doen... ik: mij een tien geven? professor H: schaterlach... wat moet ik doen wat moet ik doen... *diepe zucht* Wat moet ik doen... Het zal van je oefening afhangen! ik: inwendige schaterlach, flashback naar januari waar het 'ook al van mijn oefening afhing'.
Nu moet je weten dat ik geen oefeningen kan, wie wel?
professor H: maar je hebt wel een heel mooi handschrift.
Dankuwel. 'Is dat handschrift genoeg voor een 10?' vraag ik me af. Het is altijd leuk om een examen te gaan doen, de cursus goed te kennen, complimentjes te krijgen over mijn handschrift en dan gebuisd te worden. Ja, dat is mijn levensdoel.
Aan iedereen die toevallig of expres op deze blog terechtgekomen is, welkom. Ik loop al enige tijd met het idee rond om eens alles van me af te schrijven. Niet dat ik denk dat ik zo'n interessant leven heb, verre van, maar het is een leuk tijdsverdrijf. En tijd, die is er genoeg. Binnenkort begin ik immers met mijn vakantiewerk, daarna heb ik herexamens en dan begint de school weer. Vreemde logica? Wel ja, maar ik zei "leuk tijdsverdrijf". De voorgaande plannen reken ik daar niet bij. Een mens moet zich amuseren, nietwaar?
Maar hoe onbeleefd, ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben Siska en ik ben nog enkele dagen 19 zomers oud. En dan verjaar ik! Als ik goed kan rekenen, verschijnt er dan een 2 ten tonele. In een moment van verstandsverbijstering heb ik chemie gekozen als richting na mijn middelbaar. Om het nog erger te maken, ging ik dat volgen aan de universiteit. Je kan niet geloven hoeveel leuke mensen er die richting kiezen. En hoeveel mensen er slagen zonder problemen! Ja, er steekt een beetje jaloezie de kop op. Voor de rest ben ik heel gewoon: broer, ouders, huis en huisdier. Misschien toch wel ongewoon in deze tijd: mijn ouders zijn nog steeds samen. En o ja, ik vergeet mijn vriend. Bijna 5 jaar samen, sinds mijn 15de dus. Hij is een beetje blijven plakken. Ook wel ongewoon tegenwoordig...
) En dan thuis komen, laboschriften invullen (met een beetje geluk overschrijven van iemand anders 
) en dan... leren? Haha wat een mop, leren doe je dan niet meer natuurlijk. Met als resultaat mijn probleempje: achten en negens, herexamens, en dan terug achten en negens. Mijn vorig examen was hilarisch, al zeg ik het zelf: 
