|
Na de Aikido-les,
zijn we allen toe aan (zweet)rust.
We bespreken de technieken,
de successen, de mislukkingen, de algemene pijnen
en bedenken: zijn
we niet te oud om ons lichaam hiermee te verrijken?
Op naar andere
onderwerpen, over de veelvoorkomende sociale aandoeningen der
mensheid
en bedenken, zijn
we niet te oud om onze ziel hiermee te verarmen?
Maar dan begint mij
de verborgen principes van Aikido te dagen,
dus glimlach ik
en knik ik met mijn hoofd, bij de gedachte dat Aikido het universum laat
draaien, lichaam en ziel in harmonie.
Al ben ik
onwetend, ik probeer te leren, te studeren, te oefenen, te ademen.
Ik zie Aikido als
een ladder of eerder als een roltrap, langzaamaan te oud om alleen verder te
klimmen, dus ga ik gewoon zitten en geniet van de vooruitgang van mijn naaste
Aikidoka's. Daar gaat het allemaal over, de verborgen principes van Aikido.
Aikidoka's zien zichzelf
niet als apotheose van hun kunst, maar enkel als doorgevers in dit proces: samen
voor een betere wereld.
|
