Er is geen groter geheim dan dat tussen het paard en zijn ruiter A horse is poetry in motion.
09-07-2013
Windy en de trailer...
Ik had een (heel) tijdje terug een blog geschreven over het 'trailerprobleem' van ons kleine meid. Ondertussen ben ik nog met haar bezig geweest ook. Een maand terug is een vriendin gestart met het bereiden van onze meid. Nu we moeten heel erg voorzichtig doen met haar hoefproblematiek. (Dewelke volgens onze hoefsmid goed onder controle zou zijn). Maar toch... Ik heb vorig jaar ervaren dat, indien we te snel doen, ze het toch weer moet bekopen met enkele dagen mank staan. Tot nog toe heeft ze enkel een wondje (met bijgevolg een olifantenvoet/been) aan haar voorbeen gehad. Meer niet. Ik ben dan ook gestart met het opnieuw op de trailer leren gaan. Wonder boven wonder ging dit vrij vlot...
Ik weet dat ze hier een soort trauma aan over heeft gehouden toen we haar ziek moesten vervoeren naar hier. Ik heb er mijn tijd voor genomen en had de dagen dat ik oefende absoluut geen haast! Ik moest nergens naartoe of was ook niet van plan Windy onmiddellijk te vervoeren. Ik starte langzaamaan met haar naar de trailer te leiden. Ze zette vanzelf een voet op de oploop plank en snuffelde wat rond. Ik had haar lekkernij voor haar neus gehouden en na een paar keer terug op en af zette ze ook haar achterbenen op de plank. Ik heb haar niet gedwongen of teveel aangespoord (want dat werkt vaak omgekeerd...) Haar eten hield ik gewoon voor haar en ik ontspande me in de trailer (zette me tegen de zijkant aan en wachtte af). Die twee keer heb ik ze ook nog niet vastgezet. Telkens als onze mie een stapje verder deed kreeg ze een handjevol voer. Zo leerde ze dat wanneer ze naar voren kwam eten kreeg. Als ze volledig op de trailer stond dan kreeg ze de hele kom. Ook stond het tussenschot een stukje opzij zodat ze ruimte zat had.
Dit is werkelijk schandalig... Ik weet het. Daarbij komt nog eens dat op het toetsenbord van mijn laptop ondertussen de letter 'w' ontbreekt. Leuk schrijven is dat!
Er is tussen januari en nu heel erg veel gebeurd! Het minder leuke is dat ikzelf onder het mes ben geweest en van maart tot begin mei eigenlijk weinig tot niets kon doen. Nu pas op, de paarden vonden dat kleine feitje helemaal niet erg!
Ik merkte op een gegeven moment wel dat Triomphe zijn 'leider' zoek was. Hij besloot zelf het roer even over te nemen en te beslissen wat wel of niet kon. (Mijn moeder kwam me geregeld een handje helpen en verzorgde de paarden als mijn vriend er niet was). Ons mama is een goeie met paarden maar niet zo goed met Triomphe... Zoals ik al heb gemerkt is Triomphe nog al eenkennig. Hij accepteert weinig tot geen leiderschap van anderen dan diegene die zijn vertrouwen en respect hebben verdiend. Ikzelf ben heel erg trots te mogen vertellen dat het mezelf ook is gelukt. Welliswaar na bijna 1 jaar met hem bezig geweest te zijn! Soit, na alle moeite van de wereld te hebben gehad met de omgang en het respect van Triomphe was ik dat in een wip dus opnieuw kwijt. Ik kwam (en mocht) niet buiten komen om hen te verzorgen. Ik vond dit heel erg moeilijk want ik ben een zeer controlerend iemand die alles zo goed mogelijk wil hebben. Hoewel iedereen rondom mij ontzettend zijn best deed, vond ik het moeilijk te aanvaarden dat ik niets kon en mocht doen!
Op een gegeven moment was het me wel welletjes geweest. Ik zag Triomphe meer en meer het leiderschap overnemen en ook Windy werd steeds meer zeker van Triomphe als haar richtingaanwijzer. Met alle gevolgen van dien: total loss die twee...
Ik nam op een dag een besluit en ging zo goed en zo kwaad ik kon naar buiten (het was ondertussen al wel 3 weken dat ik geopereerd was maar ik voelde mijn 10cm lange wonde toch nog trekken en steken). Ik nam mijn touw in de hand en liep op hen af. Die twee keken me aan alsof een aliën hun richting uit kwam! Was het zolang geleden??? Ik nam Triomphe tussen en liet hem rondjes draven. Dit was geheel niet naar zijn zin en hij draaide zich trots en vol ego naar me toe met een hengstenhoofdje (lees: hoofd elegant en hoog de lucht in, hals gekromd en neusgaten gespreid) en wilde me verdrijven. Ik deed erg voorzichtig maar ik mocht me niet kwetsbaar tonen want anders had ik er gelegen. Ik bleef op mijn plaats staan en week geen cm. Ik liet hem opnieuw rond me heen lopen en wachtte tot hij eindelijk zou toegeven (door te likken en kauwen, hoofd laag en ontspanning met 1 oor naar je gericht). Het duurde wat lang en ik voelde me slap worden. Ik bad dat ik toch nog eventjes kon volhouden totdat mijn jongen opnieuw doorhad wie de leider nu eigenlijk was! Na ongeveer een half uurtje had hij het door en ik zag herkenning in zijn ogen. Weet je, paarden herkennen niet door uitzicht maar eerder door geur, lichaamshouding en geluid. Triomphe kwam aan me snuffelen en duwde zijn hoofd tegen me aan. Zijn zachte ogen stonden opnieuw ontspannen in zijn grote, elegante hoofd en hij brieste zacht. Ik wist dat ik mijn punt opnieuw had gemaakt.
Windy sindsdien verstopt zich altijd achter mij. Ze deed dit voordien ook maar nadat ik zo afwezig was wist ze niet meer goed wie nu te volgen. Ik ben blij dat ik de twee vliegen in één klap had. Windy heeft in feite niet zo lang nodig om te ontdekken wie nu de leider is op de moment. Eigenlijk grappig... Dit bewijst opnieuw hoe snel je hard werk teniet kan maken. M.a.w.: zorgen dat je altijd bezig blijft met je paarden. Iedere dag opnieuw een beetje liefde is een must.
Alweer een tijdje geleden... I know... het is dan ook winter geweest! Heel weinig tijd gehad om te rijden... helaas.
De paarden hebben een tijdje op onze (nu voormalige) gazon gelopen omdat dit het hoogste gedeelte van heel ons stuk is. De andere stukken weide waren wat te nat nu in de winter. Dit komt grotendeels ook door een gebrek aan drainage...
Maar goed, op een gegeven moment liepen ze op de gazon en zag ik dat Triomphe Windy begon weg te jagen om zelf al het hooi smakelijk naar binnen te werken. Windy heeft de laatste tijd weer enorm last van haar hoeven. Ik veronderstel dat dit voornamelijk door de harde ondergrond komt. Ze is dus wat zwakker en minder 'onder zich uit'. Triomphe neemt daar dankbaar gebruik van (in de zomer incasseert hij dan doodleuk wat harde klappen en is het 'haantjesgedrag' alweer over). Ik zag dit al enkele dagen gebeuren en vond het best wel zielig voor Windy dat zij zo weinig hooi kreeg van haar 'baas'. Paarden doen dit namelijk in het wild ook: de dominante of leider mag als eerste eten van het goede eten, vol kwaliteit en de lagere in rang moeten het doen met een gropje naast, bij wijze van spreken, een mesthoop. Meestal laat ik de natuur zijn gang gaan. Het ding is: Triomphe zat zo fel achter windy aan dat het niet meer om dat hooi ging maar eerder van 'laat ik jou eens zien wie hier de baas is'. Dominante Triomphe van een jaar geleden kwam weer stilletjes boven drijven. Windy kon geen kant meer op en liep telkens door de draad naar de stallen toe. Zo kwam ik op een dag thuis van de nacht en zag ik die 2 paarden NERGENS staan... Het had gesneeuwd en ik zag nergens sporen van hoeven. Je kan je wel voorstellen welke paniek dit veroorzaakte... Uiteindelijk kwam ik erachter dat ze beide achter de stal stonden! Doodleuk uit te rusten!
Door dit feit wist ik dat er iets moest gebeuren.
De volgende keer ik zag dat Triomphe achter Windy joeg, besloot ik mij eens in de conversatie te mengen. Zien wat dit zou opleveren...
Ik trok (letterlijk) de laarzen aan en stapte door de sneeuw naar hen toe. het was erg glad die dag dus ik zag dat Windy moeite had zich staande te houden terwijl ze continue door de wei (lees: mijn eens zo groene, nu tot grote, kale, modderige, gedegradeerde gazon-weide) draafde.
Ik ging tussen hen in staan en wachtte af wat zou gebeuren. Zoals verwacht stond dit feit triomphe helemaal niet aan: Ik pikte ZIJN merrie in... Hij begon zich dominant op te stellen en voor mijn neus wat hengstengedrag te vertonen. (hengstengedrag = steigeren, gekrulde hals, voorbenen uitlsaan, achterste naar mij uithalen, achter mij aanjagen, ...) Aangezien dit best gevaarlijk is nam ik er mijn dressuurzweepje bij. Ik hield dit simpelweg als een soort uit-slaande-staart-van-een-paard-imiterend, voor mij. In plaats dat Triomphe mij en Windy trachtte weg te jagen en zo zijn positie hoog in de rang wilde aanduiden, liet ik Triomphe rondjes rond mij lopen. Hierbij hield ik mijn zweepje ontspannen voor mijn borst zonder ermee te slaan. 1x toen hij recht mikte op mijn gezicht met zijn achterbenen heb ik hem een tik verkocht. Het was glad dus ook Triomphe had moeite met zo rondjes lopen en wist zich met moeite recht te houden omdat hij vaak wat schoof door de sneeuw. Ik laat hen dan ook niet vol tempo galopperen, mag ook niet, zou super gevaarlijk zijn! Na een tijdje had de jongeheer het door: hij boog zijn hoofd neerbiedig naar de grond toe en likte en kauwde terwijl zijn binnenoor op mij gericht was. Deze tekenen duiden op respect. Een simpele vertaling van: "Ok, ik begrijp het, wat verwacht je nu?" Of simpelweg: "Ik accepteer jou als leider". Simpelweg door hetzelfde met hem te doen als hij met Windy en mezelf deed. Als je op dat moment van je paard wegloopt of het opgeeft en er niet op ingaat heeft hij gewonnen en neemt hij de leiding van je over. Ik denk dat het nu vooral komt omdat ik zo weinig met hen ben bezig geweest wat betreft training dat de jongeheer nog eens een poging waagde de touwtjes zelf in handen te nemen. Als je paard likt en kauwt, zijn oor naar je toedraait en zijn hoofd laat zakken moet je hem terug uitnodigen in je groep. Je hebt hem eerst als het ware uit je groep verstoten omdat hij oneerbiedig en disrespectvol is geweest. Om hem niet als paard volledig te verstoten en als je nog steeds een goede band met je paard wil moet je hem als het ware terug uitnodigen bij je te komen. Dit doe je door je schuin van hem weg te draaien en ontspannen te wachten tot hij naar je toe komt. Niet met je rug naar hem toe gaan staan. Dit zorgt voor volledige distance. Maar een hoek van 45° is voldoende. Als hij niet komt beweeg je wat heen en weer langst zijn beide kanten aan de voorkant. Uiteindelijk zal hij het begrijpen en naar je toe komen, je wrijft eens tussen zijn ogen (een teken van vertrouwen geven) en loopt schuin van hem weg. In 9 van de 10 gevallen zal je paard je volgen. Dat doen paarden nu eenmaal: hun leider volgen want die brengt hen waar het beste eten/drinken/schuilplaats is.
Dit heb ik dus ook met Triomphe gedaan. 3 dagen achter elkaar (omdat hij het 3 dagen achtereen probeerde mij van mijn troon... uhum ;) te stoten) en iedere dag duurde het minder lang dan de vorige eer hij door had wat ik bedoelde.
Het leuke van mijn verhaal: Windy stond de gehele tijd tijdens mijn Join-up met Triomphe achter mij. Veilig... Ze liep de dagen daarna als het ware naar me toe om zich veilig bij mij weg te stoppen... Is wel moeilijk zo een groot paard in je jaszak stoppen... maar goed!
Wanneer Triomphe en ik onze "bonding", wat dat is het in feite: je aan elkaar verbinden (al is het voor de eerste of de zoveelste keer, dat maakt niet uit!), deden liet hij erna weten dat hij graag gekrabd werd... Hij heeft een winterdeken aan sinds september. Af en toe mag het wel even af maar dar kan toch zó jeuken! Ik krabbel hem dan onder zijn deken op zijn rug. Meestal geniet hij hier zienderogen van (hij strek zijn hals en heeft een soort van pruillip... jawel!) Of hij krabt me gewoon terug op de plek waar hij jeuk heeft... . Soms staan we met 3 elkaar te krabben: Windy Triomphe, Triomphe mij en ik Windy... spijtig dat ik hier nog nooit een foto van heb getrokken!
Het werd me duidelijk hoeveel ik eigenlijk al geleerd heb van de paardentaal. De dagen erop werd het jagen minder, maar als ik mijn rug keerde en 'de leider' verdween nam meneer de touwtjes weer in handen. Ik heb hen dan maar weer op stal gezet en de volgende dag op de grotere weide. Ieder hun eigen 'space'. Is soms niet slecht...
Vandaag scheen het zonnetje, was het fris maar niet berekoud en de vogeltjes floten vrolijk in het rond. Toen ik terugkwam van de fanfare (ipluistering wapenstilstand in Koersel, zoals ieder jaar...) kreeg ik de ingeving dat ik in feite toch iets moest doen met Triomphe vandaag. Ik dacht deze ochtend vroeger op te staan om hem te longeren;.. dat was er dus niet van gekomen... Toen ik thuis kwam stelde ik het idee voor aan Manuel (mijn vriend) om te gaan wandelen met het paard, de hond en wij. Een uurtje later waren we op pad. Ik had voor de verandering eens een wolletje onder het zadel gedaan. *Zo fier als een gieter* Het wolletje stamt nog uit de tijd van mijn bomma en bompa maar is steeds goed onderhouden. Dat bespaart me toch een handvol geld uit! We vertrokken richting oude thuis van Triomphe (1,5 km verder). Hij was fris, nieuwsgierig maar braaf. Dat vond ik super! Windy hinnikte wel continue... vond het wel erg dat we alleen haar moesten achter laten! Ik hoop zo dat ze ooit nog eens kan bereden worden...
Onderweg kwamen we een grote hond tegen wat voor Triomphe weinig probleem vormde. Wat zeker één van de voordelen van een draver is, is dat deze paarden op jonge leeftijd reeds mee de baan op gaan. Ze verschrikken zich dus bijna niet tot nooit van dingen die je vaker op de weg tegenkomt. Iemand die dus een ideaal recreatiepaardje zoekt dat verkeersmak is... Koop een draver! Shettie de Shetlander zijn we tegengekomen die voor een keertje zijn hokje uitkwam om ons vrolijk te begroeten. (Als je enkel met de hond gaat wandelen, komt die bijna nooit iets zeggen!) We zijn enkele wandelaars tegengekomen en het mooie van Triomphe is dat die dan wat gaat showen... Haha, je zou het hem niet nageven maar hij begint te trippelen en gekruld te lopen. Zalig! Je ziet de mensen dan kijken: wow, wat een mooi beest! Of het kan natuurlijk ook zijn dat ze denken: wow, die kijkt zuur! Hihi... ik kijk namelijk altijd wel een beetje kwaad als ik paardrij. Zo voel ik me absoluut niet! Het is zo dat ik geconcentreerd ben en gewoon geen tijd heb om te lachen... Jawel hoor. Ik weet gewoon niet waarom ik zo 'zuur' kijk... Is wel grappig. Manuel lacht hier altijd mee! Op een gegeven moment kwamen we een kudde andere paarden tegen. Triomphe haalde zijn hartje werkelijk op! Het ding is dat de paarden ook een beetje uitbundig waren! Meelopen, draven, galopperen, bokken, hinniken,... Triomphe bleef al die tijd superbraaf, hij verschrikte zich enkel door een stukje vliegende aarde dat van de hoeven van de andere paarden afkomstig was! ... Gekkerd! Tussendoor oefende ik wat Astrid me gisteren zei, gewoon zo, op de weg... Rechterstelling, linkerstelling, wat wijken, wat schouderbinnenwaarts, ... Ging vrij goed eens Triomphe wat rustiger ging lopen. Even een kort drafje en terug richting huis. Al die tijd liep Manuel met de hond rustig achter ons aan. Op weg naar huis hinnikte Triomphe nog een paar keer luidkeels. Hoe ze het toch ruiken die stal van hen! Windy begroette ons vrolijk toen we weer thuiskwamen! Voor Triomphe is zo een buitenwandeling een leuke afwisseling en zo leren ze ook weer wat verkeer aanvaarden. Nooit slecht!
Ik spring even een heel stuk vooruit naar vandaag. Anders vergeet ik waarschijnlijk wat ik vandaag geleerd heb... Na 2 weken stilgestaan te hebben (en ik dus ook) zijn we vandaag weer op pad geweest naar Astrid haar thuis. Astrid is een gediplomeerde trainer B en is bezig met haar trainer A. Hiervoor moeten de ruiter en hun paard toch al een hoog niveau hebben behaald (ik dacht dat ze stilaan naar het niveau 'Prix Saint Georges' aan het gaan was).... Voor de ruiter-fanaten onder ons weet ieder dat dit toch al sjieke dinges is. Voor de niet-ruiterfanaten: Je hebt bepaalde niveau's die je als ruiter en paard kan behalen in de dressuur en ook in de springwereld afzonderlijk. Aangezien ik vooral dressuurmatig rij, leg ik even uit wat deze in de dressuurwereld zijn.
Je hebt allereerst het B niveau (Beginnersniveau), daarna heb je het L niveau (Licht niveau) met als onderverdeling L1 en L2.
Verder hebben we het M niveau (Midden niveau), met M1 en M2 als onderscheid. Nadien komt het Z niveau (zwaar). Waarbij er een Z1 en een Z2 hebt. Vervolgens het ZZL niveau (Zeer zwaar licht), het ZZZ (Zeer zwaar zwaar) en pas daarna Prix Saint Georges (lichte tour) waarmee je ook internationaal kan rijden. Nadien heb je ook nog niveau IMI (intermediare 1), IMII (intermediare 2, midden tour) en de Grand Prix (Zware tour). Het allerhoogste is de Grand Prix Special.
Je hebt ook verschillende proeven (daar is nog eens een verschillend onderscheid in!) Dit ga ik jullie allemaal besparen want dat gaat teveel zijn! Toegegeven moet ik soms zelfs nog eens spieken met al die niveau's en al die proeven! Ik zweef ergens tussen niveau L1 en niveau niks... het ding is dat Triomphe een draver is, wat ik jullie reeds verteld had in een vorige blog. Zoals de naam van het ras al doet vermoeden worden deze paardjes getraind vooral te draven en dus absoluut niet te galloperen! Het ding is; je moet kunnen galloperen om je L1 te kunnen noemen... (De blog over het trainingsverhaal met Triomphe is in aantocht).
Alle vogels op een stokje.... Ik mocht de voorbije 2 weken niet rijden omdat ik klaarblijkelijk de grond meer zag als de lucht of de ruimte voor mij... Er scheelt iets met de kegels van mijn evenwichtsorgaan (zo is mij verteld) of althans... dat denken ze, of vermoeden ze... Eerst dachten ze dat het kwam door een klap tegen mijn hoofd van de ijzeren stang in de paardentrailer. CT scan laten nemen: niets! Al maar goed! Maar nu is het dus uitzoeken. Daarom stonden we beiden dus al 2 weken stil. Moet je denken dat ik 2 weken eerder juist begonnen was met opnieuw te galloperen aan de longe! Deze keer met erop blijven te zitten... Ik vond het dus echt jammer dat ik 2 weken niets mocht! Die in de weide had er best lol in... Kan ik geloven! 's morgens eten, drinken, buiten gezet/gerold worden, eten, drinken, lopen, spelen, eten, drinken, eten, rusten, lopen, eten, binnen gezet/baasje-omver-want-ik-heb-honger-lopen(!), eten binnen schrokken, drinken, slapen ----- en dit 2 weken achtereen!!! Ongelofelijk! Maar goed, vandaag was het dan weer zover!!! Om 11u had ik een afspraak bij Astrid. ik was 2 weken voordien, donderdag, ook al gaan rijden in de manege met, jawel: 12 paarden! Astrid gaf toen ook les. Dat was me vrij goed meegevallen en besloot ik dus deze keer met haar in zee te gaan. (Geloof me ik heb al wel wat lesgevers gehad..., de ene al beter dan de andere!) Een zeer, zeer goeie vriendin, met dezelfde passie, gaf me voordien wat les, maar heeft zelf ook een paardje en zo al weinig tijd wat ik heel erg jammer vind!
Ik was wel benieuwd: zelf erg stijf en Triomphe deed het niet veel beter! Het begon al met het op de trailer gaan... Normaal gaat die vrij goed de trailer op (met eten... jaja...) maar soms heeft die zo zijn twijfels: 'do or not to do?' Vandaag was het dus 'not to do'... Gwendolien ging mee (en al maar goed!) Even heen en weer en wat 'klak klak' met de tong en uiteindelijk was die er toch op. (Bijna sneller als ik!) Een 'bumpy' ride naar Balen met onderweg de Kampse markt en wat raar opkijkende hoofden in de cafe's langs de baan... (nog nooit een paardentrailer door de markt zien rijden???) kwamen we uiteindelijk om 10u55 bij Astrid aan. Even opzadelen en wat frisse buitenlucht opsnuiven en klaar waren we... oh nee, mijn rijlaarzen en tok nog! Zonder slofteugel proberen te rijden en hopen dat Triomphe zich koest houdt (zonder slofteugel rijden loopt ook meer in de richting van mijn idee/overtuigingen hoor). De reden dat ik met slofteugel ben beginnen rijden is omdat Triomphe altijd met zijn neus de lucht inloopt en altijd snelheid maakt en zo sterk in de mond wordt dan! Ik kon Triomphe altijd zeer moeilijk houden en als die ging hard lopen, gebruikte ik de slofteugel. Absoluut niét om hem in de krul te trekken (lees: achter de loodlijn te rijden-met de kin op de borst rijden... als je wil googlen: "Röllkür"). Dit kan wel bij paarden die al een goede bespiering in hals en rug hebben. Triomphe heeft dit nog absoluut niet!
Dravers worden namelijk 'tegen de hand in' gereden. De dravers leunen als het ware op de teugels voor meer steun en worden bijgevolg zeer sterk in de mond. Teugeldruk, wat voor een normale dressuurruiter en -paard betekend 'halve ophouding' of stoppen of vertragen of nageven, betekende voor Triomphe.... LOPEN!!!! Uhum... dus... je kan je alvast wel bedenken dat er nog leuke blogs aan te komen staan met wat leuke belevenissen van het afgelopen jaar. Triomphe heeft al heel wat geleerd! Hij lijkt al meer op een dressuurpaard... hehe.
Al bij al ging de les goed. Zeker omdat we allebei zo stijf als 2 harken waren! Astrid geeft voornamelijk les over stelling nemen en wat wijken voor de kuit/ het binnenbeen. Voltes nemen waarbij je teugeldruk (...) aan de binnenkant moet houden en het paard zo binnenstelling gaat nemen (of buitenstelling afhankelijk van welke hand je teugeldruk houdt). Ik wist niet dat triomphe zo nageeflijk kon zijn! Zalig! Deze straffe madam houden we dus zeker als lesgeefster! De klik is er bij alledrie! Astrid is streng maar zeer rechtvaardig en zoekt de reden achter het 'niet willen uitvoeren van een oefening door het paard'. Indien het paard nageeft, onmiddellijk druk minderen en zelf nageven. Kanariepietjes vasthouden maar niet laten vliegen... Daarmee vergelijkt ze het. Als het paard niet wil nageven, jij ook niet: kanariepietje iets strakker vasthouden, maar nooit dood drukken!!! Zalig... Op het einde van de les had mijn grote man het door! Zalig, rechter-stelling waarna onmiddellijk linkerstelling, al wijken voor de kuit (wat eigenlijk eerlijk gezegd niet echt de bedoeling was, maar hij deed het!) Keertwendingen om de voorhand, mooie, kleinere voltes rijden, ... Ook aan mijn zit werd gesleuteld! Ik heb altijd al wat moeite gehad met mijn hielen naar beneden te drukken... Ik zit nog wat 'op' mijn paard en niet 'rond' mijn paard. De rest was goed maar die hielen niet! Voordat ik met sporen kan gaan rijden als hulpverfijning (niét als strafmiddel!) moet ik die hielen goed krijgen... Huiswerk meegekregen dus: iedere dag gedurende zeker 7 dagen, iets meer als 8 seconden mijn achillespees strekken en de pijngrens opzoeken.... wat moet, dat moet! Dat doet in het begin zeer zeg!!! Ik hoop maar dat ze donderdag al verbetering ziet in mijn houding... Verder moest dit allemaal ook in de galop kunnen... wel... daar ligt dan ons probleem... Astrid heeft het toen even overgenomen: even beide kanten gegallopeerd... Vrij ongebalanceerd om het op zijn minst uit te drukken! Naar binnen vallen, vaart maken om maar te kunnen galloperen, wat 'in galop vallen' in plaats van aangalloperen... Maar.... hij deed het wel! Wat was ik trots! Ik ga de volgende keren niet galopperen maar Astrid gaat dit doen, enkel omdat ik zo een schrik heb en dit zou kunnen overbrengen op mijn grote man. Klopt, ik ben een tijdje terug twee keer hard gevallen en langs de kant van de piste tegen de muur opgekledderd in een poging te galloperen. Mijn grote man zag de benen en teugeldruk als.. jawel: 'LOPEN!' ... Met alle gevolgen van dien. Vandaag ging het dus vrij goed! Triomphe zweette als een rund, maar hij heeft een fijne en eerlijke training gehad vandaag. Astrid heeft me getoond hoe ik zijn bespiering in de galop kan verbeteren met op een bepaalde manier te longeren. Dit wordt oefenen! Ik ben alvast van plan morgenvroeg op te staan om dit weer ter hand te pakken!
Wish me luck...
Een paard gallopeerd met zijn longen, houd vol
met zijn hart, maar wint het met z'n karakter.
Toen ik zojuist de paardenstallen aan het doen was en water bij in de drinkbakken aan het kieperen was, kwam het ineens bij me op dat vroeger de mensen het toch zwaar moeten gehad hebben!
Een week terug toen ik de paarden binnen liet wilde ik hun voeten afspuiten omdat ze wat in de modder hadden rond getriepeld. Ik hing de spuit met leiding op en ging als eerste Windy halen. Normaal doen we dit met zijn twee, de ene houdt het paard vast, de andere spuit de benen af... Ik was die avond alleen... Windy wilde dolgraag naar binnen en Triomphe idem ditto. Ik deed hun halsters aan en liet Windy voortgaan zodat ik de draad weer kon spannen voor Triomphe. Klaarblijkelijk had Windy de spriets niet zien hangen en liep gewoon door.... Met alle gevolgen van dien! Ze trok per ongeluk de spuit los en een waterfeestje kon beginnen! Windy verschrok zich en liep weer naar buiten toe. Ik had eerst alles even aan de kant gelegd maar zag dat de spuit naar de eeuwige verdoemenis was... Dan maar met de waterslang... niet evident als er een paard staat te triepelen om binnen te mogen en de andere in de verte ook al aan het hinniken is.
Bijgevolg ben ik sinds die dag iedere dag met de hand water in de waterbakken aan het doen!
Moet je denken dat vroeger de mensen dan hoogstwaarschijnlijk datzelfde water wat nu mooi bij mij uit de kraan komt lopen, eerst nog moeten gaan halen aan de put, ophalen met de emmer en weer vervoeren naar de stallen of om het even waar.
Conclusie: Ergens is die technologie en die vooruitgang toch wel mooi meegenomen voor ons mensen ...
Windy en de paardentrailer... geen goede combinatie!
In Juni 2011 mocht ze dan dichter bij huis komen, op de weide waar ik Triomphe en haar samen zou zetten en ze samen gezellig de hele zomer zouden spenderen. Heel het voorjaar zitten speculeren hoe ik dat voor elkaar moest krijgen... Ik had toen nog geen paardentrailer, geen auto om deze vooruit te trekken en nog geen afgepaalde weide!!! Begin maar eens! First comes first... Ik had toen zeer goed contact met enkele paardenmensen die vooral bezig waren met paard-natuurlijk. Natuurlijke kruiden, natuurlijke omgeving, natuurlijk bekappen, ... Ik was toen helemaal mee! Nu iets minder maar ik ben er zeker van dat het iets doet! Ik heb nog contact met de lieve vrouw in kwestie, de man is van het toneel verdwenen... Daarover ga ik niet uitwijden. Het ding was dat zij zowel een trailer als de auto hadden om Windytje naar huis te brengen. We zijn begonnen in het begin van de maand juli met de eerste poging Windy op de paardentrailer te krijgen. Het was 's avonds en het was nog licht. Door omstandigheden waren de vrienden wat later (1,5u...) maar goed, je mag als pot de ketel niet verwijten dat hij zwart ziet.... mensen die me kennen weten wat ik bedoel. Uiteindelijk had ik Windy al wat kalmvet (op aanraden van de bompa) gegeven. Zo zou ze stressvrij onmiddellijk te trailer opgaan! Wat ik niet wist was dat bompa het heel potje kalmvet maar tussen haar eten had gedaan!!! Je moet weten dat hiervan maar enkele koffielepels van mag gegeven worden. Ik was haar aan het borstelen en ons meissie was echt loom. Haar voetje opheffen ging met een paar minuten vertraging, draaien was tegen de goesting, maar ze was rustig! Ik was dolgelukkig. We wisten namelijk niet of Windy de trailer zou opgaan, dat had ze nog nooit gedaan! Ik had er alle vertrouwen in! Vroeger hadden we het nog een keertje geprobeerd en toen ging het als niets! De trailer kwam en Windy bleef... We hadden alles geprobeerd: eerst gewoon proberen met zelf mee op te stappen en haar mee te lokken (snoepjes, stukjes wortel, hele wortels, stukje appel, hele appels, wortels én appels, hooi, hooi met appels en wortelen) om uiteindelijk te constateren dat dit niet werkte. We hebben de techniek van Jossy Reynvoet toegepast: druk houden tot ze nageeft en dan druk weglaten. Ook dit werkte niet, uiteindelijk ging ze bijna liggen op de laadklep! We hebben haar voetje per voetje naar boven willen helpen maar één voetje vooruit betekende voor haar er twee achteruit! We hebben haar geduwd, gesleurd, vervloekt, gesmeekt, ... alles! We hebben met de longe langs haar achterhand geprobeerd haar vooruit te stuwen, met de zweep lichtje tikjes op de achterhand gegeven (weer op advies van de bompa...) ik heb met een touw achter haar staan zwaaien, bompa kwam als laatste redmiddel met een bus vliegenspray af. Ik wist dat Windy schrik had van het geluid; de 'pssssschht'. Zelfs dat hielp niet! Ze veroerde geen vin! Later zou ik tijdens een clinic trailerladen (van Perrine Coolsaet- Victor-y horses) leren dat paarden enkele 'stages' doorlopen bij de 'overleving'. Het vluchten of 'flight' met het bekende omdraaien of langs de trailer lopen, het vechten of 'fight' als het paard terugtrekt of zelfs steigert (daarom niet persé hoog). Deze reacties gebruikt het paard bewust om aan de drang te ontkomen. Paarden kunnen ook onbewuste reacties hebben zoals het bevriezen of 'freeze' waarbij het paard staakt en met vier benen aan de grond genageld staat (wat Windy uiteindelijk deed en wij haar hebben geprobeerd met 6 man door te duwen ... maak de som: 1 paard = 600 kg (in haar geval toen!) en 6 mensen: om af te ronden 6x 75kg...... ) In uiterste geval zal het paard flauwvallen of 'faint'. Dit om te voorkomen dat het paard pijn zou hebben moest hij verorberd worden door een roofdier. Je moet je niet voorstellen dat Windy opeens met de ogen draait, weg zwijmelt en de grond op gaat, maar ze kunnen wel de controle over hun benen verliezen met struikelen of door de benen zakken tot gevolg. Dat was het laatste. Uiteindelijk waren we ze niet aan het verder duwen maar aan het rechthouden! We besloten het toen maar gewoon te laten. Het paard is dan in die fase op zijn kwestsbaarste en het dan straffen is het domste wat je kan doen. Dat is goed om trauma's op te lopen.
De week erna hadden we het nog eens geprobeerd, weer 2 uur bezig geweest zonder resultaat!
Uiteindelijk was het dan gelukt op 16 juli 2011! Met eenvoudigweg (en ik alleen op de trailer!) eten op de laadklep te strooien (en haar de hele dag niets te geven in de stal... ocharme!) te lokken, vriendelijke woorden, geruststellen, een pasje achteruit, twee vooruit. Geen dwang! En uiteindelijk was ze aan het eten in de trailer! Ze stond erop! Positieve bekrachtiging wordt dit genoemd! De aangename prikkel wordt toegevoegd (het eten en het aaien= aandacht geven). Je kan ook negatieve bekrachtiging hebben (=iets wegnemen, bv de druk op het leidtouw als ze een stapje verder zet). Vergis je niet met correctie en bekrachtiging want dat is iets anders! Correctie is meer de dominante, oude stempel methode vind ik zelf... Wat niet wil zeggen dat dit ook af en toe nodig is! Waarschijnlijk komen deze technieken ook nog wel te pas in de blogs als ik het heb over het trainen met Triomphe. En positief of negatief wil hier niet de letterlijke betekenis zeggen, maar eerder iets toevoegen en wegnemen.
De rit huiswaarts was nogal.... stressy om het simpel uit te drukken. Tegen 10 à 20 km per uur maakte we de rit, over heuveltjes en kleine landweggetjes. De autostrade was namelijk geen optie! Stampen, zweten, hinniken, noem maar op! Toch bleef ik heel de tijd naast haar, woordjes toefluisteren, aaien, hooi aanbieden, een worteltje geven. Naarmate de rit vorderde (1,5 uur gereden!!!) werd ze iets rustiger. Ze nam het eten van me aan en liet me zo zien dat ze wat minder stress had. Helemaal bezweet (jaja, allebei!) en uitgeput kwamen we in leopoldsburg aan. Triomphe stond hinnikend te wachten op zijn grote liefde(?) in de weide. Het afladen ging een pak sneller dan het opladen moet ik zeggen! Ik liet ze eerst even apart lopen in de weides. Triomphe op het rechterstuk, Windy op het linkerstuk. Allebei waren ze in hun sas dat ze een nieuw vriendje hadden gekregen!. Het duurde niet lang of ik had ze bijeen gezet, wat voor de nodige merrie-herrie zorgde ... Windy stelde haar af en toe aan omdat ze dacht dat Triomphe "the move" ging maken. Of dit werkelijk zo was, ik denk het niet... Het was eerder een hondjes tafereel: snuffelen, lichtjes aanraken, weglopen, achterhand inspecteren, gilletje maken, stukje omhoog gaan, een keertje uitslaan, ... maar na een uurtje waren beide kalm en aan het grazen! Niets mooiers dan dat!
Zigeuner goud rinkelt niet, het blinkt in de zon en hinnikt in het donker...
Misschien is het niet slecht even de titel van de blog door een grondig onderzoek te halen. Sommigen denken vast dat ik de titel gewoon verkeerd geschreven heb... kan gebeuren hé! Toch is er wel degelijk wat over nagedacht! De letterlijke vertaling is in feite 'paardenstaart'. Zo ver waren jullie al. Eerst dacht ik simpelweg 'a horsetale' te schrijven, maar dat was te simpel. Op zich verwijst het nu naar beiden. Zowel naar het verhaal als naar de staart! Waarom de staart? Wel:
Toen Windy nog bij bomma en bompa stond, had ze leuk gezelschap van meneer 'De ezel'. In een van mijn vorige blogs had ik deze leuke meneer ook al verwezen. Balkend en lopend in zijn weide liet hij menig mens slapeloze nachten doormaken... maar wat moet ik zeggen? Windy had een boontje voor deze wandelende muziekdoos en had met hem het gezelschap dat ze moest missen sinds de paarden verkocht waren. Op een zondagmiddag ging ik naar haar toe in de weide en schrok ik me werkelijk te pletter! De eens zo mooie staart van Windy was ... kort... nu ja, kort; de ene helft was als een boerenpaard-staartje. Je weet wel zo een super-kort stukje waarmee ze enkel de vliegen rond .. welja, waarmee ze enkel wat 'wind' kunnen verplaatsen... en een ander stuk van haar staart (ik meen mij te herrineren dat dit de rechterkant was...) was uitgerafeld, juist of ze ergens had achter gehangen of.. precies of iemand eraan had zitten knabbelen! Ik keek beschuldigend naar meneer 'De Ezel'. Die stond erbij en keek ernaar. Ik was echt kwaad! Hoe moest mijn meisje nu de vliegen van zich afhouden tijdens de zomer?! De zomer ervoor had ze zich wat geschuurd met haar hoofd en ook haar maantop en manen waren al wat korter... Weet je, als paardenhaar kort wordt geknipt of per ongeluk veel haren uitgetrokken worden met het borstelen, groeien die haren zeer langzaam terug. Het duurt echt een tijdje vooraleer je weer de staart of manen van voorheen krijgt.
Krijg je al een iets beter beeld bij de titel van de blog?
Het mooie is dat toen ik Triomphe ging bezichtigen (precies een monument...) het me vooral opviel wat een mooie, dikke, lange staart hij had! Vroeger toen ik nog bij mijn grootouders door de week verbleef, had ik ook zeer lange haren. Bomma maakte er altijd een dikke paardenstaart van... Nu, een jaar geleden heb ik mijn haren kort laten knippen.. geloof mij, ik heb hier al dikwijls veel spijt van gehad. Enkele weken terug heb ik dan voor extensions gekozen... Eindelijk weer lange haren! Misschien hebben ze dat ook voor paarden???
Het valt allemaal best wel mee nu voor Windy. Na 1,5 jaar hier te staan heeft ze toch al weer een behoorlijke staart, nog niet zoals voordien, maar toch. Ze geraakt toch alweer tot aan haar flanken...
Aan het begin van het jaar 2011 stelden mijn grootouder me ergens voor een feit: ze konden op hun leeftijd nog moeilijk voor Windy zorgen. Ze hadden het erover ze alsnog te verkopen nog voor de volgende winter zou aanbreken. Ik voelde de grond onder mijn schoenen wegzakken! Ik wilde Windy helemaal niet weg! Ik wilde haar zelf houden! Ik wist toen ook dat als Windy zou verkocht worden, ze ofwel naar een slachter zou gaan (want dat hadden mijn grootouders toen Windy die lelijke wonde had ook overwogen). Windy had heel slechte voeten en en ingereden was ze nog niet. Voor een manege zou ze ook nog kunnen dienen, maar dan stonden haar nog dagen vol pijn en sleur te wachten! Ik was positief: zo erg was het toch niet voor een paard zorgen? Ik zou wel iedere dag naar daar gaan, ik zou voor haar zorgen! Ik wist dat dit niet realistisch was! Die tijd trainde ik dichter bij huis ook nog 2 jonge paarden en maakte deze zadelmak. Ik wist simpelweg dat ik noch de tijd, noch het financiële aspect miste om iedere dag op en af te rijden naar mijn meisje! Ik zette nadelen af tegen voordelen. Ik wist dat ik met Windy nog weinig kon aanvangen en voor dezelfde moeite, tijd en geld een ander paard kon kopen met veel meer perspectieven dan haar! Echter: ik wilde haar niet kwijt!!! Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg aan de eigenaar van de 2 jonge paarden of ik ze bij hem mocht zetten, ik reed zijn paarden verder en ik mocht in ruil mijn paard erbij zetten. Na lang heen en weer discussies en na lang nadenken mocht het van mijn moeder en stiefvader! Ik moest wachten tot mijn examens door waren en dan had ik mijn eigen kleine meisje dicht bij me in de buurt! Ik wist dat het veel van me zou vergen maar ik wist tot dan toe niet hoeveel!!!! Alles was geregeld, ze zou dichter bij huis komen in Juni 2011.
Toen ik bij mijn schoonouders aan tafel zat op een avond, kwam het ter sprake dat een oude kennis in niet zo goede gezondheid verkeerde. Hij had nog een jonge, mooie Franse draver staan die hij genoodzaakt zag te verkopen. 1,5 km van ons toekomstig huis! (Mijn schoonouders wonen om de hoek bij ons vandaag moet je weten...). Mijn schoonvader spoorde me aan eens te gaan kijken omdat ik toch eigenlijk een paardje zocht om mee te rijden. Niet geheel juist want ik had Windy, maar feit was dat ik voorlopig met haar niet kon rijden. Ik trok de stoute schoenen aan en ging kijken. Zalig mooi paard! Beetje mager en deelde een schrale weide met een vriendje maar oh zo vriendelijke ogen! Pikzwart met bruine schijn en lange zwarte manen. Op dat moment kon het me niet schelen dat het een draver was en dat ik me een hele hoop extra kosten (en tijd en moeite en frustratie ...) op de schouders haalde. Ik wilde deze prachtige man zo graag, ik wilde weer kunnen rijden zonder zorgen... Ik mocht hem van die mensen kopen, voor een appel en een eitje (bovenste foto's zijn van hem) !!! De mensen wilde liever dat hij naar een goed thuis ging waarvan ze wisten dat hij goed verzorgd zou worden en het feit dat hij maar een klein eindje van hen weg was, was natuurlijk mooi meegenomen! Ik was zelfs als verpleegster nog bij de mevrouw op huisbezoek geweest! We kenden elkaar dus al van voorheen! Nu hoor ik je natuurlijk denken: wat met Windy? Dat vroeg ik me natuurlijk ook af. Ik heb er nooit aan gedacht Windy op te geven voor Tromphe (zo heet deze edele heer: Triomphe Du By om exact te zijn!). Ik wist gewoon dat ik geen 2 paarden bij die meneer kon of mocht zetten, daar was de ruimte niet voor.
De komende weken was het alweer heel hectisch op zoek gaan naar een weide om die twee op kwijt te kunnen! Ik ging zelfs te raad bij bompa en eerst was gezegd om ze allebei bij hem te laten. Ik kon echter niet weer om de gunsten van mijn grootouders vragen, beiden over de 75 jaar! Na lang zoeken mocht ik een klein weidje (lees: zeer klein!) huren vlakbij ons thuis. Deze weide was van een meneer waar Triomphe eigenlijk zijn eerste levensjaren had doorgebracht en nadien verkocht aan het lieftallige gezin waarvan ik hem dan weer gekocht had. Eigenaardig allemaal hoe het kan lopen hé! De afspraak was dat ik de weide zou afpalen en voorzien van een hut en in ruil mocht ik de weide dan een jaar kosteloos huren. Ik moet zeggen dat met wat mankracht én vrouwkracht die weide op 1 dag klaar was om de paarden in los te laten! Alles met een wil! De dag erop ging ik Triomphe halen en enkele dagen nadien mocht ook Windy hem vervoegen in de weide! Zalig die twee zien ravotten in de weide! Aanvankelijk was het wennen, maar al snel werden het de beste vriendjes! Windy werd een ander paard! Ze verbeterde zienderogen! (Onderste foto is Windy na enkele weken samen met Triomphe!) Ze bewoog weer en ging weer lopen! Ze at gezonder en slankte af. Dat ik een half jaar daarvoor nog aan het overwegen was eigenaar te worden van 1 paard dat chronisch ziek was, was ik toen eigenaar van 2 paarden: nog een jonge ruin van 4 jaar erbij! Waar was ik aan begonnen? Maar toch: "God verhoede me dat ik in een hemel kom waar geen paarden zijn!" R.B. Cunnigham-Graham
No hour of life is wasted when spent with a horse.
Hoi hoi! Even mijn verhaal afmaken van Windy... Ik vertelde dus dat ik toendertijd veel grondwerk deed met Windy.. Nu ja 'veel' is veel gezegd... De dagen dat ik bij bompa kwam (meestal iedere zondag) spendeerde ik wel een uurtje aan Windy. Ook ging ik af en toe een dagje naar daar met het excuus dat ik de zadels zou invetten of schoonmaken en dat ik daarna een paar uur zoet doorbracht met mijn favo vriendinnetje. Veel deed Windy niet. Ze kon toen ook niet veel met haar zere voetjes. Ze kwam weinig van plek en stond ganse dagen op datzelfde plekje in de schaduw bij haar vriend 'de ezel' in de andere weide. Of ze ging een hele namiddag liggen op dat plekje. Het heeft lang geduurd voor ik haar dartelende, zwevende gangen van weleer weer mocht bewonderen! Ik probeerde te oefenen met haar wat ik kon. Zoals ik al zei probeerde ik haar te doen bewegen. Ik wist dat dit pijn deed voor haar, maar ik gaf haar moed om toch te proberen. Ik vertelde haar dat als ze niet bewoog ze eigenlijk ten dode opgeschreven was... Ze was nog maar 12 jaar! (Voor een paard eigenlijk helemaal niet oud! De meeste zitten dan aan hun hoogdagen!). Ze deed haar best, maar je zag dat het enorm veel moeite kostte. Ook was het maar die ene dag in de week... Dat was van mij ook fout, maar je moet denken dat ik naar mijn grootouders 30 min rijdt met de auto. Een hele tijd had ik ook nog mijn rijbewijs niet! Toch... het grondwerk dat we deden, al was het maar een hele namiddag bij elkaar staan en elkaar vertrouwen schenken, respect... de klik. Haar borstelen tot ze weer mooi glansde, beloftes maken dat alles wel weer goed komt.... ik heb haar beloofd dat ooit, op een dag alles er anders zou uitzien! Ik wist toen zelf nog niet hoe, maar het moest! Dit paard had mij zoveel geleerd: tijdens die 'sessies' van grondwerk liet ze mij zien hoe mijn lichaamstaal een uitwerking had op haar. Ging ik met iets te enthousiaste houding op haar af om haar te begroeten week ze juist van me weg. Was ik daarentegen bezig met de zadels in de weide kwam ze met kousevoetjes naar me toe. Ging ik met mijn hand iets te fel naar haar hoofd vloog deze de lucht in, aaide ik haar over haar hals en schouder, zakte haar hoofd in een soezelig dromen naar omlaag. Windy leerde me alles van lichaamstaal en hoe een paard communiceert. Juist omdat er geen andere paarden meer in de buurt waren, was het enkel zij en ik. Paard en mens, paard en ruiter. A horse does not care how much you know until he knows how much you care... Windy wist dat ik het goed met haar voor had. Ik wist eigenlijk al die jaren dat ik had leren rijden weinig tot niets van het echte communiceren met paarden. Het enige dat ik had geleerd was goed te zitten en het paard te sturen met de verschillende hulpen. Niets vergeleken met wat dat paard me op zo korte tijd allemaal had bijgebracht. Ik begon boeken te lezen over het communiceren met paarden (iets wat me wel altijd al geïntrigeerd had, maar waar ik bij het rijden (zo werd verteld) niet veel mee kon doen). Ik las boeken over de Join-up van Monty Roberts en zijn Nederlandse leerling Annemarie Van der Toorn, over de "Natural horsemanship" van Klaus Ferdinand Hempfling, Emiel Voest zijn Freestyle methode, de Academische rijkunst van Bent Branderup, Alexander Nevzorov zijn speciale gave met paarden te werken en zoveel meer grootmeesters van de "Natural horsemanship". Ik verdiepte me in het leren begrijpen van mijn paard en leerde dat je inderdaad door je houding aan te passen je een paard kan uitnodigen naar je toe te komen of juist vragen/ aan te sporen weg te gaan. Ik leerde het leergedrag van paarden te begrijpen en met vooral positieve bekrachtiging te werken. Ik heb gemerkt dat dit van paard tot paard afhankelijk is. Soms moet ik ook bij Windy negatieve bekrachtiging gebruiken (opstandig trekken aan het halster zorgt voor discomfort doordat ik blijf druk zetten). Echter als ze iets doet wat goed is, wordt de druk onmiddellijk omgezet naar positieve bekrachtiging (comfort, druk weghalen). Altijd eindig ik met het positieve. En oh wee als ik dat vergat! Windy liet het me wel duidelijk merken als ik iets verkeerd deed. Indien mijn houding verkeerd was of ik mijn lichaam niet juist gebruikte voor het doel dat ik voor ogen had liet ze me dit merken door iets anders te doen of juist niets te doen! Indien ik die dag afwezig en onaangenaam was (door schooldruk of ruzie etc.) liet ze me dit zeer uitgebreid weten door zelf afstandelijk te zijn! Indien ik toegaf dat ik fout was en mijn hele houding in positiviteit veranderde, draaide ook zij de knop om en was ze weer helemaal bereid naar mijn relaas van die dag te luisteren. Ik spendeerde zo uren met Windy: praten, join -up (in de mate van het mogelijke met haar gezondheid!), minimale grondwerk en borstelen.
Op een dag leerde ik haar aan de longe lopen. Althans, dat probeerde ik. Ik probeerde zonder zweep of andere hulpmiddelen (omdat ik geloof dat je eerst eenvoudig moet beginnen om dat eventuele hulpmiddelen aan te spreken). Ik heb uren rondjes gelopen terwijl Windy praktisch zelf stilstond. Ik heb Manuel (mijn vriend) gevraagd naast haar te lopen, met blauwe tenen als gevolg... ik heb mijn bompa achter haar laten jagen totdat ze doorhad dat ze een rondje moest rennen... Ik werd hopeloos! Hoe leerde ik haar dat ze simpelweg een rondje rondom mij moest stappen??? Ik stond altijd gewoon 'naast' haar. Ik had toen nog geen idee dat ook die plaatsbepaling cruciaal is! Bompa (oude stempel...) vertelde me dat ik de zweep moest gebruiken en ze doen luisteren! Ik wilde dit niet, maar omdat ook de mening en goedkeuring van mijn grootouders voor mij belangrijk is, nam ik de zweep ter hand. Ik wilde dat bompa zag dat ik haar kon laten bewegen! Haar kon laten genezen! Dat er hoop was voor mijn grote meid! Die dag heb ik het geweten.... Stress, opgeheven hoofd, staart in de lucht, wijd gesperde neusgaten, huilende en gefrustreerde ik, kortom: chaos! Windy keerde zich die dag van mij. Ze begreep het niet, begreep niet wat ik verlangde en vond het niet respectvol haar met een zweep achterna te hossen. (Ik heb haar nooit geraakt of het was heel lichtjes!!!) Ik was zo kwaad op mezelf dat ik de zweep in onze training had toegelaten! Ik was kwaad op bompa omdat hij me dat had laten doen! Kwaad op Windy omdat ze het niet deed! Zo moeilijk kon dat toch niet zijn!? Ik liet het die dag zijn en probeerde de volgende week opnieuw. Voor Windy was alles vergeven en vergeten, een paard is een vergevingsgezind dier. Tenzij je echt heb afgedaan en niet respectvol met ze omgaat (zo ken ik nog wel een verhaal, misschien voor een andere blog....). Ik probeerde het die week opnieuw, ik wist dat ik enkel met mijn lichaam wel kon drijven, maar om het haal volledig duidelijk te maken had ik wel die 3e hand/ arm nodig. Ik aaide haar met die zweep, ik liet haar merken dat ik haar geen pijn wilde doen. Minutenlang wreef ik met die zweep over haar rug, benen, buik, kont, hals... Nadien verplaatste ik me naar haar achterhand, wees ik met mijn linkerarm waar ze naartoe moest (in die hand had ik ook mijn longe vast) Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen net zoals meneer Voest me had geleerd en met mijn zweep-arm rechts liet ik een licht drijvende beweging zien (rondjes draaiend van haar weg). Ik zorgde dat ik haar altijd voor was en altijd meer naar haar achterhand toestond. Niet naar haar voorhand want dat, had ik eerder al geleerd, had een remmend effect. Ik keek haar recht in de ogen zoals ik van Monty had geleerd en ging drijvend naar haar toe. Ik maakte een 'wikkend' effect met beide armen en wees in de richting waar ze naartoe moest, net zoals meneer Voest. Stilaan kreeg ze het door en wat in het begin nog wat chaotisch verliep, ging nu als een trein. Op de ene hand liep ze nog wat beter dan op de andere maar ze stapte aan de longe!!! Ik had het voor elkaar gekregen! WIJ hadden het voor elkaar gekregen! Windy en ik! Paarden trainen is beleving, emotie, vriendschap en vrijheid! Had ik enig idee dat alles wat je in theorie leerde in praktijk vrij moeilijk om te zetten valt! Ik plukte van iedereen wat en frutselde iets in elkaar wat ik mijn eigen methode doopte: gezond boeren-paardenverstand! Vanaf die dag experimenteerde ik steeds met lichaamstaal en training met Windy als voornaamste leerkracht. Streng maar rechtvaardig! Wie respect van zijn paard verwacht, moet zijn paard eerst zelf respecteren!
