Woensdag 8 juni

Nu het weer wat droger is kunnen we terug samen ontbijten op het middenplein. Het dal-busje vertrekt vandaag wat vroeger want boomkweker Dominique rijdt ons voor naar een andere werkplek voor Wout en Bert. Ze mogen gaan meewerken in een appelboomgaard. Dat we hiervoor meer dan 30 km terug moeten rijden hadden we niet helemaal verwacht. Als we terug door Temple rijden zijn we nog niet eens halfweg. Aan een stevig tempo rijden we verder door de heuvels tot aan de boomgaard. Stel je voor dat ik dit perceel deze avond niet terugvind…? Het Walibi-gevoel duurt voor de overgebleven passagiers toch wat te lang en de magen komen in opstand. Het is al relatief laat als Jeffrey, Liesbeth, Jelle en Nick hun werkplek bereiken.

Na het lossen van mijn vracht know-how en man(girl)-power rijdt ik zelf door naar Montauriol, een goed half uur verder noordwaarts rijden. Ik heb er afgesproken met Jos Dereze, vriend en zakenpartner van Jan Oprins. Het zijn deze mensen die voor ons de deur op een kier gezet hebben naar het CFA47, het landbouw-opleidingscentrum van Lot-en-Garonne. Er worden ook wat nieuwtjes uitgewisseld over de regionale gewoonten. Zo blijkt rugby hier in het Zuid-Oosten van Frankrijk dé sport te zijn: ruw en hard, maar met ongelooflijk veel respect voor de scheidsrechter en tegenspelers. Een rugbywedstrijd bestaat zo uit 3 speelhelften: 2 op het veld, en als 3^de de verbroedering in de kantine.

Nog een leuke uitspraak van Jos over het verschil tussen leven in Frankrijk en in België: “jullie in België ORGANISEREN een barbecue; hier in Frankrijk DOEN we dat gewoon.” Leven in Frankrijk is er in elk geval een stuk rustiger door, zoals we zelf ook al wel mochten ondervinden.

Op weg naar huis kies ik voor de kleine wegeltjes door de heuvels. Dan pas blijkt hoe mooi het hier eigenlijk is. Ik kan het niet nalaten om enkele keren te stoppen om te genieten van het uitzicht, de sfeer van een burcht-dorpje (Bastide), de stilte van een kerkje…

’s Avonds mogen we gaan sporten in de nieuwe sporthal. Alle overbodige energie wordt er in geen tijd afgesjot. Dat onze meisjes technisch hetzelfde niveau halen als de jongens kan moeilijk ontkend worden, maar voor een match jongens-meisjes is het numerieke evenwicht toch zoek.

08-06-2011 om 23:15 geschreven door vito  

Dinsdag 7 juni

Over vandaag valt misschien veel te vertellen, maar er is één ding waar je niet omheen kan: het was nat, het regende, pijpenstelen, oude wijven, bakken,… noem het en het viel uit de hemel. Meer dan 24u aan een stuk door. Voor onze stagebedrijven een zegen, voor ons...  niet echt.

‘Regenjas’ stond ook op het inpaklijstje voor Aquitanië. Was dit dan toch niet voor de grap? “Zeg, ma-a, ik ga wel naar Zuid-Frankrijk” klonk het nog voor vertrek. Nu blijkt dat moeders aan hun 18-jarigen soms toch nog goede raad geven, ook al slaan ze die soms in de wind.

Tegen 11u hebben Wout en Bert al twee keer gebeld en zijn we ze toch maar gaan ophalen. “Wij zijn precies een spons” zeiden ze. Sponge-Bob heb ik daar anders nooit over horen klagen, maar die moet dan ook geen onkruid staan trekken in de regen.

Quinten en Joep bellen ook, maar dan met een heel andere vraag: “mogen wij wat overwerken vandaag, kom je ons wat later halen?” . Ze hebben heel de dag wijn gebotteld. Wilden ze dan liever doorgaan met proeven? Dat is niet helemaal duidelijk. In elk geval wilden ze Didier ook graag helpen bij het lossen van een nieuwe lading  ganzenkuikens die pas tegen 18u geleverd werd. Woensdagmiddag zullen ze echter wel een halve dag vrij krijgen als hun wijnboer naar een begrafenis moet. Zo gaat dat hier: begrafenis in de namiddag, binnen 48u na het overlijden. Tijd voor doodsbrieven is er dus niet, maar mensen lezen het in de krant en verwittigen elkaar. ’s Avonds verrassen ze ons met rode wijn en rosé die Didier meegegeven heeft . Iedereen proeft en keurt en knikt goedkeurend.

Na de maaltijd hebben we het zwembad in het sportcentrum voor ons  gereserveerd.  De overvloedige regenvlagen die sommigen onder  ons overdag meer dan verfrissend vonden, worden hier weggespoeld. Op de terugweg geurt het in de busjes dan ook naar een echt ‘zwembadchlooraroma’.

In onze thuisbasis verdwijnt  er hier en daar al iemand vrij snel naar het dromenland.  Bert vergast ons zelfs op een heuse lasershow. Anderen vertellen dat de tijd voorbij vliegt en dat ze de mama nog niet heel erg missen.  Nog drie keer slapen …

08-06-2011 om 23:08 geschreven door vito  

Maandag 6 juni

Het begin van een nieuwe werkweek. Een echte werkweek deze keer. Iedereen begint zo wat thuis te geraken op zijn stagebedrijf. Een vast dagritme zal nu wel wat meer rust brengen.

Joep en Quinten dachten hier veel bij te leren over de wijnbouw. De ervaring wordt echter nog ruimer want vandaag zijn ze bijna heel de dag bezig geweest met het inenten van ganzen

Niels en Paul hadden verwacht om eens goed te kunnen doorwerken. Maar je hoeft niet altijd te werken om iets te kunnen leren. Vandaag reden ze met hun boer naar Agen om wisselstukken te halen voor de tractor.

Jef wordt echt wel in de watten gelegd. Speciaal voor hem hadden zijn gastheren een bord aardappelen gekookt… met zout. Heerlijk om zo nog eens iets ‘gewoon’ te eten.

Ook wij als leerkrachten hebben het niet  moeilijk op ons bezig te houden. Er worden overalls en werkkledij uitgewassen. “Ge kunt met de camionette achteruit er tegen rijden en gewoon inladen” had Mr De Cordt gezegd” Ik had echter niet verwacht dat dit zo letterlijk te nemen was. Dat je zakdoeken en onderbroeken samen in een wasmachine steekt, lijkt niet voor iedereen een vanzelfsprekendheid te zijn, zelfs eerder een ondraaglijke gedachte.

Als we ’s avonds naar het restaurant gaan mogen we weer plaats gaan nemen onder de tentjes op het terras. Vorige week, toen het nog echt terrasjesweer was vonden we dit wel leuk. Vanavond maakt de kilheid het toch wel ongezellig, vooral voor de hete jongens die dachten dat een T-shirt ruim zou volstaan. Als later blijkt dat de binnenrefter afgeladen is met  joelende 10-jarigen, nemen we de kilheid toch maar voor lief. Terwijl we zitten te eten, begint het steeds harder te regenen. Later zal blijken dat dit inderdaad maar het begin is van veel meer…

08-06-2011 om 23:04 geschreven door vito  

Monsempron-Libos. La recette du marché va partir en Belgique

Ils étaient 16, dont deux enseignants. Animés par une passion commune, l'agriculture, ils se sont rendus naturellement au marché de Libos le jeudi de l'Ascension. Étape obligatoire pour ces Belges venus en stage professionnel dans des entreprises agricoles du Villeneuvois. Comme le précise Pascale Talet du CFA agricole de Ste-Livrade qui les accompagnait, « il s'agissait pour eux de découvrir notre patrimoine local puisque ce marché offre une large variété de produits du terroir ».

Cette formatrice en charge de la coopération européenne avait vu juste : « Nous n'avons pas en Belgique de tels marchés ; il n'y a que des revendeurs et des grandes surfaces à n'en plus finir. Nous sommes surpris de rencontrer les agriculteurs vendre ainsi leurs produits », explique Wim de Cordt, un des deux enseignants belges, spécialisé en production végétale. Les deux hommes ont flâné dans les allées, les yeux rivés sur les étals. Le vin de Cahors, les tourtières, les châtaignes en conserve et les nombreuses variétés locales de fruits ont retenu toute leur attention.

Les producteurs se prêtaient avec plaisir au jeu des questions-réponses. Mais c'est à la petite cabane en bois du lait de Marie qu'ils se sont arrêtés le plus longtemps, encore plus étonnés par l'idée de commercialiser du lait frais directement du tank à la bouteille.

Les jeunes, quant à eux, ont certainement entrevu leur avenir d'agriculteur différemment : des idées plein la tête pour promouvoir leurs futures productions auprès du consommateur belge.

06-06-2011 om 23:25 geschreven door vito  

Zaterdag 4 juni

Meneer De Cordt en meneer Van Genechten verlaten ons. Meneer De Cordt springt voor dag en dauw nog even in het zwembad  om alle doorstane emoties van de voorbije dagen af te spoelen. Een warme afscheidsgroet aan allen die hier blijven en op weg naar het station om hen terug naar hun geliefden te brengen. Echter niet zonder eerst  Paul en Niels, en Joep en Quinten netjes op hun bedrijf af te leveren. Tommy en Bart rijden helemaal mee tot in Agen, niet om meneer D.C. en meneer V.G.  uit te wuiven, maar om op de plaatselijke markt hun zelf mee geoogste producten aan  te prijzen. Dat hadden we willen horen.

Als je dit leest, zijn  meneer De Cordt en meneer Van Genechten hopelijk reeds terug aangepast aan de ‘Hoogstraatse attitudes’.

Zaterdag was voorzien als een (halve) werkdag. Toch zijn niet alle bedrijven actief vandaag. Pascale en Patrick van de agrarische school hebben weer erg hun best gedaan om toch te zorgen voor een alternatief. Samen met hen bezoeken we 2 tomatenbedrijven. Nederlanders kom je overal tegen wordt wel eens gezegd, en dat geld dan ook voor deze streek. De eerste tomatenteler die we bezochten was namelijk zelf een Nederlander. Voor de leerlingen wel eens leuk om in hun moedertaal toegesproken te worden. Ook de vader van de 2^de teler was een uitgeweken Nederlander. Zelf is hij hier in het Frans opgegroeid en zijn vertalend woordenboek reikt niet veel verder dan “Goeiedag”. De opvallende netheid en de doordachte inrichting van het bedrijf verraden echter toch een beetje zijn afkomst.

Tegen de middag bedanken we Pascale en Patrick voor het opofferen van hun vrije voormiddag  en gaan we terug op zoek naar Inne en Jef die vandaag wel op hun bedrijf terecht konden. Ze zijn een pasgeboren kalfje uit een verderop gelegen weide gaan halen. Heel fier laten ze de pasgeborene aan de rest van de groep zien. Boer Thierry heeft het inmiddels ‘Jef’ genoemd. Het kalfje van gisteren krijgt de naam ‘Ines’ toebedacht, de Franse roepnaam voor Inne.  Zo blijft de Belgische overkomst ook na ons vertrek nog even voortleven. Even, want na 4 maanden zijn de kalfjes hier slachtrijp.

Als ook Tommy en Bart terug zijn van de markt waar ze geholpen hebben met de verkoop van de biogroenten maken we er toch een rustige middag van. Een duik in het zwembad of in de Lot brengen verkoeling in dit drukkende weer.

’s Avonds zetten we met z’n allen een stapje in deze nieuwe wereld. Villneuve-sur-Lot is best een gezellig stadje. Aan de voet van Sint-Catharinakerk geeft een lokale singer song writer het beste van zichzelf. Onze AgrAquitainers zitten op de eerste rij en worden uitgenodigd om mee te zingen:”Le desert, de frigo…”  De ware betekenis van deze diepzinnige tekst wordt ook na grondig overleg niet echt doorgrond.

Als we er eindelijk in geslaagd zijn om de uitgang van Villeneuve te vinden maken we het nog even gezellig bij onze chalets.

06-06-2011 om 23:14 geschreven door vito  

Zondag 5 juni

Sommigen hadden er van gedroomd om er eens een uitslaapdagje  van te maken. Tot de middag leek hen redelijk, maar dan hadden ze geen rekening gehouden met onze dromen: samen ontbijten. Daarna splitst de groep zich. Eén busje rijdt met de kijklustigen naar Pujol, een hoog gelegen dorpje met een prachtig uitzicht over de Lot-vallei. Elk dorp noemt zicht graag “het schoonste dorp van’t land”, maar in het geval van Pujol is er toch enige kans dat dit dicht bij de waarheid komt. Als het woord 'pitoresk' niet bestond zou het uitgevonden mogen worden voor Pujol. Echt groot is het niet, want na een uurtje is iedereen er al enkele keren doorheen gelopen, inclusief langs de kraampjes van de artisanale markt die er op zondagvoormiddag plaats heeft en de kunsttentoonstelling in het kerkje.

Terug in Castelmoron blijkt dat ook de thuisblijvers niet hebben stil gezeten, dus ook niet terug in hun nest gekropen zijn. Ze brachten alles netjes in gereedheid voor een lekkere barbecue. Chef Jeffrey bewees zijn kunde en voor velen was het een verademing om eens iets “gewoon” te eten. Dit wil zeggen: zonder kaas. Vlees, brood, aardappel- en groentenslaatjes geraken net opgekuist, maar iedereen houdt er dan ook een voldaan gevoel aan over.

Wat ‘s morgens niet kon, gebeurt tijdens de namiddag wel: bijslapen. Gelukkig zijn er ook avontuurlijk zielen die wel zin hebben in een tochtje met de mountainbike. Net als we vertrokken zijn begint het na weken van droogte eindelijk te regenen. Tijdens een stevig plensbui drummen we samen rond de stam van een uit de kluiten gewassen denneboom in een poging om ons droog te houden. Dit lukt slecht gedeeltelijk. Als het een beetje opklaart rijden we toch verder en worden ook langs onder nat als we door het natte gras en struikgewas rijden. Elk avontuurlijk uitziend weggetje wordt uitgeprobeerd. De helft ervan doen we ook nog een 2^de maal, maar dan in de andere richting vermits het uiteindelijk toch nergens heen blijkt te leiden. De regen brengt ons toch nog een voordeel: de mountainbike-ervaring wordt  er alleen maar completer door als we helmaal onder de modderspatten geraken.

In een dorpje toch nog even gestopt om in een ‘tabac’ de zondageditie van een plaatselijke krant op te halen. Er is namelijk weer een artikeltje over ons verschenen…

Zondagavond mochten we in het Kasteel gaan eten in plaats van in het restaurant van het sportcentrum. Een menu met als vaste ingrediënten: salade en kaas. Ook de Franse nationale damesploeg  basket is er te gast. Voor Joep is het met zijn 1m90 een heel nieuwe ervaring  dat hij zijn nek achterover moet plooien om deze meisjes in de ogen te kunnen kijken.

Maar morgen begint er een nieuwe werkweek. Voor het slapengaan nog even een paar afspraken om fris en monter terug op onze bedrijven te verschijnen en dan (de ene wat vroeger dan de andere) onder de wol.

06-06-2011 om 00:00 geschreven door vito  

Pascale staat in voor de plaatselijke contacten.

05-06-2011 om 21:51 geschreven door vito  

De omcirkelde chalets zijn van onze groep

05-06-2011 om 21:41 geschreven door vito  

Vandaag moeten we weeral vroeg uit de veren. Op algemene aanvraag van onze studenten zorgen we voor dagvers brood naar ieders wens. Het wordt stilaan een routine. Hoewel je dat voor hen niet als een dienst hoeft te beschouwen verzorgen we de wekdienst, broodbedeling, en voor het tijdig vertrekken naar de stagebedrijven. Echter voor de eerste keer, hier wel te verstaan, gaan we proberen de vuile was te doen, we gaan hem zeker niet buiten hangen! Na een fout gelopen experiment van Ine  met een wasmachine in het bungalowpark, waar het toestel alleen nog op 60°C kon werken, zoeken we andere en grotere wasmachines. Ondertussen lopen hier en daar wel spannende broekjes rond. Wassen is zoals de biologische landbouw, je moet het evenwicht vinden tussen properheid en maatvastheid.

Op onze zoektocht naar goedkopere en vooral grotere machines zijn we weeral (D)tekort door de bocht gegaan. Onze doos Dash of althans de Franse variant daarvan, heeft zich ongewild verspreid over de laadruimte met alle opruimproblemen als gevolg. Deze keer hadden we echter niemand in de buurt die z’n taak wou ontglippen zodat we zelf de handen uit de mouwen moesten steken. Zwaar beladen met zakken vuil wasgoed en een halve doos Dash lopen we fier als een gieter, we doen ons immers voor als de ‘nieuwe mannen’ in de supermarkt. Iedereen spreekt ons aan als ze onze doos zien. Achteraf blijkt als we de gebruiksaanwijzing lezen dat de machine zelf waspoeder toevoegt! We hebben onze waspoederinvestering weeral verkeerd ingeschat.

Tot menig lezer van deze blog is het misschien nog niet doorgedrongen, maar de schrijver van voorgaande verslagen is Mr. Van Genechten. Volgens assistent-verslaggever Mr. De Cordt, heeft deze man, naast het zaaien van maïs en het bestuderen van landbouwgewassen nog vele andere talenten zoals jullie de voorbije dagen al mochten ervaren. Vanaf morgen worden deze hersenkronkels verzorgd door nieuw bloed; Mr Hollevoet of Mr Gers. Zij nemen morgenvroeg het roer van ons over en zullen de stagairs in de volgende dagen met al dan niet gevraagde raad en daad bijstaan.

Maar enfin, genoeg gezeverd, aan de arbeid nu.

Bart en Tommy zullen het pas morgen goed weten wat ze vandaag hebben moeten doen. Emmers aalbessen en witbuiken hebben ze voor de plaatselijk markt moeten plukken. De gehavende exemplaren mochten ze zelf verorberen. Volgens hen bezit hun bedrijfsleider wel wat humor. Hij vroeg hen ’s middags immers ‘Eten we verder of gaan we eten?’

Niels en Paul maken vandaag kennis met de beroemde Franse mentaliteit. De bedrijfsleider wil vandaag op een gezapig tempo werken maar Niels en Paul zijn echter harde werkers en kunnen dit niet echt appreciëren. We hopen voor hen dat ze de volgende dagen volop gras kunnen gaan maaien.

Joep en Quinten daarentegen zijn niet weg te branden van de hellingen. De wijnbouw intrigeert deze heren sterk en ervaren dat het rijden met een tractor tussen de wijnstokken best op ‘freine moteur’ moet gebeuren en zeker niet met het ontkoppelingspedaal ingedrukt.

Ook bij Jelle en Nick is de zon geen spelbreker, alleen de afstand,  zeker wanneer de vriendin op de hoogte wordt gesteld van de verbrande rug. Als je dan een voorstel tot insmeren krijgt, dan is de heimwee natuurlijk groot. Zij zijn werkzaam bij Mevr. Soubiran. Een zeer net en verzorgde pepinière (plantenkwekerij) waar deze dame zeker haar mannetje staat.

Een paar km verderop werken Jeffrey en Liesbeth naarstig in de serre van het schoolbedrijf en worden communicatieproblemen opgelost met moderne hulpmiddelen zoals Google vertalen. Zo zie je maar, waar een wil is , is er een weg.

 Wout en Bert worden stilaan specialisten in de pruimen. Zeker nu er al meer taaluitwisseling is met de plaatselijke werknemers.

Welke specialisatie Jef en Ine overhouden van hun bedrijf is op dit moment koffiedik kijken. In elk geval genieten zij mee van de ‘vente direct’ van het welbefaamde Blonde d’ Aquitaine vlees en de aansluitende sociale contacten die deze teweeg brengen. Het lijkt daar immers de zoete inval.

Ondertussen draait de brandende zon maar verder door zodat ook deze dag zijn laatste wendingen kent. Verslagen worden geschreven, lobbywerk voor het openen van het zwembad wordt verzorgd, klagen over de ontbrekende wifi-verbinding enz. We hebben onze handen vol om onze leerlingen een zo aangenaam mogelijk verblijf te bezorgen.

Of onze mannelijke charmes enig schot in het zwemdossier brachten,  zullen we nooit weten maar in de namiddag mocht Mr. De Cordt het toeristisch zwemseizoen plechtig induiken vooral tot mijn tevredenheid en ook van onze studenten. Zo kunnen zij nu bij thuiskomst van hun stage van deze verfrissing genieten. Op deze manier wordt dan ook onmiddellijk de zuiveringsinstallatie van het zwembad uitvoerig getest.

Na ons ‘laatste avondmaal ‘ was het snel tijd om onze twee opvolgers in het station van Agen een warm onthaal te geven. Hier ontmoeten wij twee kloeke Kempenaars die vanaf morgen de fakkel overnemen. Nadat een heleboel technische en andere info werd doorgegeven, hebben we nog wat gekeuveld tot de kalender reeds lang een volgende wending had genomen.  Een paar uren later wacht ons immers een lange treinreis naar België  en daarna back to VITO-business. +

04-06-2011 om 23:12 geschreven door vito  

Het geluid van de koffiezetmachine klinkt me al vertrouwd in de oren wanneer ik wakker word. Ik wrijf nog snel de laatste vermoeidheid uit m’n nauwelijks geopende ogen als ook het alarm van de gsm me attent maakt dat het tijd is om op te staan. Dat ze uitrusten kunnen we vandaag wel merken. Het is ijzig kalm wanneer we de gordijnen voor ons raam wegschuiven.  Dit valt echter niet in goede aarde bij Mr. De Cordt want hij beseft dat we in de voormiddag wel aan ons schema moeten houden.  Onze correspondent ter plaatse, Pascal, gaat een gedeelte van haar ‘me-time’ gebruiken om ons rond te leiden op een plaatselijke markt. Dit betekent dus dat er enige krachtige kloppen nodig zijn om weer leven in de brouwerij of chalets te krijgen.

Na deze geluiden maken we weer gebruik van ons terras om te ontbijten. Zo hebben we aardig zicht of ons werk ook reacties uitlokt. Het stokbrood lijkt nu inderdaad het eerste deel van zijn naam waardig. Ons gebit wordt aardig op de proef gesteld, maar de verse koffie maakt veel goed.

Kwart voor negen is het moment van afspraak want vooraleer we naar de markt gaan, willen we eerst nog wat producten voor onze middagmaal aanschaffen die daar niet te verkrijgen zijn. Ine heeft immers gisteren het idee gelanceerd om nog eens pannenkoeken à la chef te eten. Een herinnering die ze nog van de driedaagse in de Ardennen van vorig schooljaar meedraagt. Maar dit betekent wel dat de leerkrachten in de pot moeten roeren.  We zwichten voor de smeekbedes en eigenlijk eerder voor de complimenten.

Met enige vertraging vertrekt de tweede bus zodat bij aankomst aan het warenhuis de eerste reeds de inkopen hebben gedaan. Nog snel wat persoonlijke spullen of lekkers aankopen zodat we samen op pad kunnen om Pascal op de afgesproken parking op te pikken.

Daar aangekomen kuieren we langs de typische kraampjes die ons al wel eens durven te verleiden tot aankopen. Links en rechts mogen we ook proeven van de plaatselijke producten. Deskundige uitleg krijgen we van onze gids Pascal; o.a. over de kazen, de gedroogde pruimen, ingemaakte kastanjes, cakes gemaakt met lagen flinterdun bladerdeeg enz.  Sommigen komen later verbaasd vertellen dat er wel niet alledaagse dingen op de markt te koop zijn.
Na een groepsfoto met Pascal, worden nog wat afspraken gemaakt want de begeleiders van de eerste week zullen haar niet meer weerzien. Als bedanking voor de vlotte en aangename samenwerking schenken we haar nog wat lekkers van de Trappisten van Westmalle. We hebben veel karakter moeten tonen om niet alleen het leeggoed af te geven.

Terug op onze thuisbasis, worden de taken snel verdeeld. Pannenkoekenbeslag wordt met de nodige medewerking van de manuele arbeid snel klaargemaakt op de manier zoals Ine het wilt. Na een eerste bakproef worden nog wat correcties uitgevoerd zodat ze later door allen worden gewaardeerd. Iedereen zorgt voor iedereen is het motto maar toch moeten we nog enkelen na de maaltijd het genoegen schenken om de kookchalet grondig te poetsen en weer in oorspronkelijke staat te brengen. Niemand ontloopt hier z’n taak onder het waakzame oog van Mr De Cordt met veel leedvermaak van de anderen.

Zij zorgen ook ervoor dat onze zwempartij aan de plage van de Lot eventjes wordt uitgesteld. Maar iedereen is blij als we uiteindelijk kunnen vertrekken voor een welgekomen verfrissing.  Ook ik want ik moet al enkele dagen het gejammer aanhoren van een collega die absoluut wil gaan zwemmen en telkens vriendelijk een ‘demain’ naar zijn oren krijgt geslingerd wanneer hij aan de balie vraagt wanneer het zwembad hier opent.

Op de plage worden we onthaalt door een groep vissers zodat van zwemmen niet veel in huis kan komen. We staan versteld van de grootte van een meerval die z’n laatste stuipbewegingen op het droge mag uitvoeren. Jeffrey is blij dat hij nog net wat langer is dan de katvis. Dan zoeken we maar de andere zijde van de Lot op om te zwemmen zodat we deze mensen niet te veel storen.

Na de zwem-, spring- en plonspartij keren nog eventjes terug om te douchen en vertrekken om zeven uur ’s avonds naar het ‘Centre Omnisports’ waar ons avondmaal weer keurig staat te wachten. De lekkere gratin wordt niet door iedereen gesmaakt en de aansluitende kaasschotel en aardbeien krijgen ook slechts van een beperkt maar deskundig publiek aandacht.

Achteraf verkennen we nog eventjes de aflopende feestelijkheden in dit kleine dorp waarbij sommigen het niet kunnen laten om hun mannelijkheid te tonen op een of andere kermisattractie. We sluiten de dag met een gezelschapsspel af en een storing aan de virtuele lijnen doen anderen teleurgesteld in hun bed kruipen.

04-06-2011 om 23:11 geschreven door vito  

Publié le 03/06/2011 09:57 | LaDepeche.fr

Sainte-Livrade-sur-Lot. Douze lycéens belges en stage

 Les lycéens belges sur l'exploitation de Thierry Ladel.

Arrivés dimanche soir à la base du Temple, lieu de leur hébergement, les douze élèves du lycée agricole belge Vito-Hoogstraten ont commencé leur stage par des visites d'exploitations agricoles des alentours. Ce lundi matin, ils ont découvert l'élevage des veaux sous la mère dans la ferme de Thierry Ladel. Accompagnés de deux enseignants belges, ils vont visiter durant ces quinze jours différentes entreprises : celles de M. Klockenbring, M. Labat, les pépinières Antoine, l'exploitation du lycée agricole Etienne-Restat et celle de M. Soulier. Leur stage s'inscrit dans un projet, Agriquitaine. Il est financé par le programme européen, Leonardo da Vinci. Aussi au cours de leur « immersion » en Livradais, ces douze lycéens vont apprendre les différentes techniques utilisées par les exploitants du cru. Ces derniers ont tous répondu avec enthousiasme pour accueillir ces futurs agriculteurs belges. Deux élèves sont placés par entreprise. Outre ces études, les jeunes belges feront un peu de tourisme et des activités culturelles. Jean-Yves Fabre et Gérard Gallon ont aidé Pascale Tallet pour choisir des entreprises proches du lycée

le 03/06/2011 09:57 | LaDepeche.fr

Bijlagen:
Thierry Ladel.jpg (74.7 KB)   

02-06-2011 om 22:50 geschreven door vito  

Vandaag lijkt het wel 1 september. Uiteindelijk de eerste stagedag voor de leerlingen. Gisterenavond , zoals het in elk goed georganiseerd gezin past, nog de nodige afspraken gemaakt wie, waar en wanneer moet gebracht worden. De leerlingen worden in twee busritten opgesplitst zodat het ‘afleveren en ophalen’ ervan op een relatief korte tijd kan gebeuren.
Sommigen onder hen kunnen mee-eten op het bedrijf, anderen moet zorgen voor een echte schoofzak. Dat het mee-eten niet voor iedereen voordelen biedt zal later wel blijken.

De begeleiders, Mr. De Cordt en Mr. Van Genechten, staan vandaag nog eens extra vroeg op om het lunchpakket aan te vullen met lekker vers gebakken brood uit de plaatselijke boulangerie. Bij thuiskomst is het zorgwekkend stil rond de chalets maar we verzoeken toch iedereen vriendelijk maar dringend op te staan daar de ‘schoolbus’ om acht uur zal vertrekken. Elke chalet heeft zijn eigen rituelen; de ene neemt rustig de tijd om lekker buiten in de opkomende zon te ontbijten, andere doen het al staande aan het aanrecht. Onze chalet lijkt vandaag aan ontwikkelingshulp te doen; voedselpakketten worden uitgedeeld en dat jonge mensen goed kunnen eten blijkt uit de gretigheid waarmee de voorraad brood slinkt als sneeuw voor de zon.

Ondertussen knutselen we nog snel een verjaardagkroon, met de beperkte middelen die we hebben, in elkaar en zingen, net vooraleer we samen vertrekken, nog een mooi verjaardagslied voor Niels. Hij is ontzettend verrast met de aandacht voor zijn verjaardag vandaag. Jammer dat de plaatselijke bakker niet voor een lekkere taart kon zorgen.

Daarna vertrekken de busjes die al dagen als tweelingen door het landschap scheurden, elk in een eigen richting. Het witte busje van Mr. De Cordt (de bende van Wim) neemt de vallei voor zijn rekening. Hij blijft immers liever met de voeten op de grond. Tevens zorgt hij ervoor dat het enige bedrijf dat we in de voorgaande dagen niet konden bezoeken, toch vereert wordt met z’n bezoek en krijgt daarbij samen met de stagairs Jelle en Nick een korte rondleiding op het bedrijf zodat ook deze gasten niet de ganse dag met knikkende knieën moeten rondlopen.

Het andere witte busje neemt de hellingen met de mooie slingerende wegen of beter gezegd smalle geasfalteerde wandelwegeltjes voor zijn rekening. Mooie vergezichten en plots opduikende wilde dieren dienen als dankwoord. Hoe meer we het eerste stagebedrijf naderen en de GPS op een vriendelijke vrouwelijke manier verteld ‘u hebt uw bestemming bereikt!’ hoe stiller het in de bus wordt. Maar zoals het bij een eerste schooldag past, maken we het afscheid kort en wensen we hen nog veel succes. Alhoewel niet iedereen vlot z’n bedrijf kon terugvinden, een GPS verlegt soms z’n aankomstplaats net aan de overzijde van de helling, konden ze toch al dan niet met vertraging allemaal worden afgeleverd.

Rust in het gezin daarna, maar tijd om boodschappen te doen. Om postzegels gaan voor de kaartjes in het postkantoor, een aanzichtkaart blijft in deze snelle tijden nog altijd iets romantisch te hebben. Nog extra aanzichtkaarten in de plaatselijke dagbladhandel kiezen; landschappen en ‘iets’ met dieren stonden op het verlanglijstje. Snel eventjes over de plaatselijke markt lopen waar we ondertussen nog wat oefenen in de naamgeving van groenten en fruit in deze vreemde taal. Zolang zelfs dat de boulangerie besloten heeft de deuren voor enkele uren te sluiten. Geen nood, we hebben nog een voorraad beschuit.

De uren schuiven zonder dat we het merken voorbij maar worden toch opgeschrikt door een Franstalige gsm-oproep. Gelukkig bleek het onze Pascal aan de andere kant van de (virtuele) lijn te hangen en geen stagebedrijf.

We houden voortdurend de klok in de gaten om toch zeker niet te laat op onze afspraken te komen. Hoe meer leerlingen de busjes vullen, hoe meer verhalen er worden verteld. Het was soms net zoals bij het ophalen na de eerste schooldag. Alles laten vallen en rennen om het blije weerzien. Bij aankomst verteld iedereen aan iedereen hun belevenissen van de dag. Hieruit blijkt nogmaals dat de meesten het toch beschouwen als een unieke gebeurtenis die ze niet zo snel zullen vergeten.

Tijdens het avondmaal worden we verrast met een heerlijk Belgisch tintje; na de entree krijgen we lekker gebakken frietjes met jawel (kleine) mosseltjes voorgeschoteld met als afsluiter een koude pannenkoek met ‘fraises’. Nog vlug ons overlevingspakket voor morgen afhalen want de duisternis haalt ons in. Hier er daar wordt er nog gekeuveld maar al snel wordt het warme bed opgezocht om morgen goed uitgerust aan de ‘vrije dag’ te kunnen beginnen.

02-06-2011 om 00:00 geschreven door vito  

Dag 3 is aangebroken. Nu tellen we nog op, misschien wordt dat later wel aftellen? Na een goede nachtrust staan we allen welgemutst op. Nu wel een uurtje vroeger want we worden al om negen uur op het bedrijf ‘Antoine’ verwacht. De gastheer staat ons al op te wachten wanneer we na een half uurtje rijden arriveren. Dit bedrijf, waar Bert en Wout stage doen wordt door drie broers gerund. Het telt meer dan 50 personeelsleden verspreid over drie divisies waarvan er eentje een kleine 500 km verderop ligt. Een opkweekbedrijf van sierteeltgewassen, een fruitkwekerij en een groenbedrijf, dat de meeste personeelsleden tewerk stelt. Onder leiding van de dhr. Antoine bezoeken we hier vooral de opkweek van pruimenbomen, van het uitplanten van de onderstammen tot de snoei van de opgepotte exemplaren. Wat ons het hier het meest verbaast is het feit dat de beregeningsinstallaties hier draaien op een geboorde put van slechts 6 meter diepte en dat met een doorsnede van meer dan 100 mm.

Hierna bezoeken we het Lycée Agricole van onze begeleidster Pascale. We rijden de toegangsweg op en deze heeft veel weg van deze South Fork van JR Ewing. Mr. De Cordt kan het niet nalaten om Pascale nog even op te zoeken in de klas. Eigenlijk was het meer omdat we niet de juiste persoon die ons zou rondleiden konden vinden. Vandaag kan ze ons niet begeleiden omdat ze zelf ook moet lesgeven. De school beschikt over jawel 110 ha grond om te bewerken en een cirkelvormig perceel maïs van 11 ha moet nog worden ingezaaid. Het heeft deze ronde vorm omwille van de enorme beregeningsinstallatie die moet zorgen voor de aanvoer van water tijdens de warme zomermaanden. De suikermaïs wordt trouwens pas op het einde van de maand juni gezaaid en reeds op het einde van de maand september geoogst. We bezoeken ook nog de schoolserre van 0,5 ha grootte opgebouwd door onze noorderburen. Hierin worden alleen tomaten geteeld. Buiten wordt er fel gediscuteerd over paprika’s en pepers die in plastiek kappen worden geteeld.

Op uitnodiging van de schooldirectie en onder leiding van Pascale en de plaatselijke vrouwelijke Mr. Mensch mogen we onze voeten in het schoolrestaurant onder tafel schuiven. Op verzoek van de gastvrouwen moeten we eerst nog uitgebreid aperitieven waarna we uiteindelijk onze innerlijke mens in gezelschap van wat rood druivensap mogen versterken. Ondertussen proberen we de begeleiders de regeringstoestand in België nader te verklaren en de kazen en bieren van bij ons te promoten. De hoeveelheid wortelen en de afwezigheid van aardappelen op ons bord doet bij velen de wenkbrauwen fronsen. Na het verorberen van het nagerecht en het uitdelen van toeristische informatie door Pascale nemen we afscheid om het laatste bedrijf te bezoeken.

Mooi verscholen tegen een bergwand vinden we na enig zoeken het landbouwbedrijf waar Paul en Niels hun stage doorbrengen. Een heel jonge bedrijfsleider leidt ons rond op z’n melkveebedrijf. De koeien halen een gemiddelde productie van 9000 l/jaar. Niet slecht voor een bedrijf dat slechts zes jaar geleden is overgenomen en enkele jaren later nog werd geruimd voor TBC. Wat ons hier opvalt is de eenvoudige bouw van de stal. Geen drijfmestkelder en dergelijke. ’s Nachts gaan de koeien op de weide en overdag staan ze omwille van de warmte meestal binnen. Ondertussen is het al 16.00 uur geworden en voor de meeste leerlingen is het nu meer dan genoeg geweest. Twee dagen luisteren, geconcentreerd in een andere taal is niet niks voor onze hersenen. We gunnen ze vandaag verder wat rust en keren ‘huiswaarts’ waar de eerste verbindingen met het www worden gelegd.

Na het bestormen van de plaatselijke Delhaize moeten we deze avond onze lunch verorberen in een reeds verlaten eetzaal. Vriendelijk worden we verzocht om de volgende keer toch maar wat vroeger te arriveren en beter onze tafels af te ruimen. Dan spreken we maar niet over de bezoekers die in onze wijn zwemmen.

Nadat we voldaan zijn halen we ons ontbijt voor de volgende morgen af. Dit nemen we telkens mee naar onze chalets zodat we ’s morgens rechtstreeks naar de bedrijven kunnen rijden. Maar eerst zorgt Mr. De Cordt er nog voor dat het brood voor de konijnen wordt vervangen door een spurt met de mountainbike naar verser Frans brood. Na de avondrituelen en de nodige afspraken maken voor de volgende dag kruipen we vol verwachtingen naar de eerste stagedag in ons bed.

01-06-2011 om 18:57 geschreven door vito  

Nieuwsgierig kijken we ’s morgens uit ons raam om ons te vergewissen in welke duistere omgeving we gisteren zijn terechtgekomen. Geen ontbijtbuffet, maar niet getreurd, met een gevoel van een kotstudent zetten we lekker geurende koffie die we samen met andere ontbijtgranen en het typische fruitsap en het ‘frans brood’ waren terug te vinden in onze ontbijtmand. We zetten ons op ons terras waar genieten van het ochtendglorie en de later ontluikende nieuwsgierige blikken van onze reisgezellen.

Snel nog even kiezen welke kledij ons het beste in overeenstemming brengt met de plaatselijke temperaturen om ons tweede afspraakje met Pascal niet te missen. Ze zal ons vandaag voorstellen aan drie stagebedrijven zodat de anderen ook weten welk (bio-)vlees we in de kuip hebben.

Het eerste bedrijf waar Ine en Jef zullen stage lopen is een vleesveebedrijf dat haar producten zelf probeert te vermarkten. Blonde d’Aquitaine en Bazadaise zijn de roepnamen van de meest gebruikte veerassen op dit bedrijf. Onze plaatselijke specialist Mr. Decordt is in de zevende hemel en met moeite krijgen we hem terug met de voetjes op de grond. Zeker als blijkt dat een duister figuur die ons volgt, een plaatselijk journalist blijkt te zijn. Deze man gaat een artikel over ons bezoek schrijven zodat we hier ook plaatselijk wereldberoemd worden. Na een welgekomen verfrissing en dito koekje vertrekken we hier echter niet zonder uitgebreid afscheid te nemen van de plaatselijke hond Siska (schoeters). Ine heeft een nieuwe vriend gevonden.

’s Middags nemen we uitgebreid de tijd om te picknicken in het park van ‘Centre Omnisports’ waarna sommigen zich nog een beetje uitleven met een partijtje beachvolley. Ondertussen ontfrutselen de begeleiders nog eventjes dat onze Pascale een verwoed jaagster is op ringduiven, een plaatselijke traditie blijkt later. Hopelijk met geen te grote gevolgen voor de uitgang, verorberen we ook nog een mandje “cerises” die gisteren door haar vader zijn geplukt. Ze bemoedert ons een klein beetje veel maar we hebben het wel graag.

Het tweede bedrijf dat we bezoeken is ook voor ons een niet-klassiek bedrijf. Hier doen Tommy en Bart hun stage. De teelten bestaan voornamelijk uit kersen, perziken, abrikozen, olijven, walnoten en dergelijke. Nieuw voor dit jaar is de teelt van zongedroogde tomaten voor Denemarken, speciaal op aanvraag van z’n zoon die zulke producten allemaal verwerkt in glazen bokalen. Na bezoek van dit ‘conservenbedrijf’ trekken we verder naar het laatste bedrijf van de dag?

Joep en Quinten gaan op stage bij een jonge wijnbouwer met als neventeelt de opfok van eenden die later op een ander bedrijf de beroemde of verguisde ‘foi gras’ opleveren. Tijdens de wandeling tussen de wijnstokken ontdekken we hier een ‘jenetkat’. Een roofdier dat zich tegoed doet aan de eenden. M.a.w. een bedrijfsvijand die hier in de streek vrij veel voorkomt. Het proeven van een glaasje rosé slaan we niet af waarna we ook hier afscheid nemen van de snel populaire bordercollie Dolly genaamd. Ik weet niet of de naamgeving iets met z’n buitenhuiswerkende vrouw te maken heeft?

Na de nodige aankopen maken we ons klaar voor het avondmaal dat op het terras met uitzicht op de rivier Lot wordt geserveerd. We genieten nog eventjes van de aanwezigheid van de nationale damesvoetbalploeg en keren weer naar onze vertrouwde chalets. Het geweldige uitzicht op de rivier Lot inspireerde sommigen onder ons nog om later op de avond hiermee verder kennis te maken.

01-06-2011 om 18:55 geschreven door vito  

Uiteindelijk is het zover, de langverwachte en veelbesproken buitenlandse stageperiode in ‘La douce France’ neemt een bewolkte start.

Eerste verzamelplaats is Antwerpen-Centraal waar iedereen tijdig wordt verwacht. De ene al meer zenuwachtig dan de andere. Sommigen onder ons worden nog uitgewuifd. Wat staat ons de volgende veertien dagen nog allemaal te wachten? Een heel avontuur dat door de meeste deelnemers nooit meer zal vergeten worden.

Samen sporen we richting Brussel-Zuid waar we de TGV richting Valence nemen. Voor velen een eerste ervaring met deze snelle trein. Het zal ons later nog heel wat kopzorgen geven want hij is niet alleen snel onderweg. Al doende leren we dat de bewoners van dit prachtige land niet altijd even rustig en kalm door het leven stappen , maar we als later door Rhône-vallei en de Provence sporen en tevens ‘la mer’ kunnen aanschouwen, dromen we toch eventjes verder weg naar een vakantieperiode die niet meer ver af is. Ondertussen merken we heel wat vreemde reisgenoten op; een kat, een cavia, een vis en zelfs een persoon boven in het bagagerek. Deze laatste zou nog geleefd hebben volgens sommigen onder ons daar hij af en toe nog bewoog, maar dit kon ook te wijten zijn aan het schudden van de trein. Na wat zoeken naar onze gereserveerde minibusjes in de stad Agen, die niet achter de plaatselijke beenhouwer blijken staan te wachten, rijden we langs slingerende asfaltwegen door een dor landschap met een mooi rood ondergaande zon in ons gezelschap, richting onze verblijfplaats.

Hier staan twee dames ons hartelijk op te wachten, Pascale en Jacqueline. Pascale is onze persoonlijke gids die ons tijdens de eerste dagen wat zal helpen te acclimatiseren. In onze blikken merken deze dames onmiddellijk dat we een beetje uitgehongerd zijn en nodigen ons dan ook uit om lekker te tafelen in het plaatselijk kasteel. De directeur van het lyceum agricole kwam hier ook nog even langs om ons ‘bonne nuit’ toe te wensen.

Voldaan en vermoeid zochten we dan eventjes later onze welverdiende slaapplaats op. Deze keer onder leiding van Jacqueline, die tijdens ons verblijf in Aquitaine verder zal instaan voor de inwendige verrijking. De chalets worden goedgekeurd en uitgebreid getest tijdens de eerst volgende uren. Velen proberen eerst nog hun vermoeidheid met het stromende water te verwijderen waarna de rust snel weerkeerde.

01-06-2011 om 00:00 geschreven door vito