Zaterdag 11 juni

Nog snel met de 'Franse slag' onze chalets borstelen en alle verborgen voedselvoorraden op één of andere manier verwerken. Het lijkt wel dat onze busjes gekrompen zijn, ligt dat aan de carwash? Uiteindelijk ,met het nodige meten en passen, vinden we zelf ook nog een plaatsje tussen, onder, op en naast al die bagage.

We hebben net genoeg tijd over om onze 'europcars' in te leveren en het juiste perron uit te zoeken om de terugreis aan te vatten. Eerste halteplaats is Bordeaux. Over het station is een neringdoender die een blijde ochtend kent na een voor hem onbekend VITO-bezoek. Deze versterking is nodig om een plaatsje te bemachtigen op onze TGV naar Parijs.  Een paar van onze plaatsen blijken bezet. Twee dames beweren dat zij die plaatsen gereserveerd hadden. Maar mr Hollevoet houdt voet bij stuk en is onvermurwbaar.  Op strenge doch elegante manier herovert hij onze zitplaatsen. Hier en daar vallen er oogjes toe, wat de rit naar Parijs aanzienlijk verkort.

Dan wordt het spannend: vinden we tijdig onze weg door het doolhof om van Gare  Montparnasse naar Gare de Nord te metroën? Iedereen wordt er meermaals op gewezen dat je goed moet opletten voor zakkenrollers. Maar mr Gers was niet goed bij de les, met het gevolg dat er in Parijs nu iemand  met zijn portefeuille goede sier maakt. Eindelijk vertrekt de trein naar Brussel en ... we zitten er allemaal op. Het doet toch een beetje vreemd  dat je zomaar Nederlands hoort bij de officiële meldingen.

Thuis komt weeral een flink stuk dichter. Het is nog maar een kwestie van een paar uur. Dat halen we nog wel. Hoe het weerzien met alle 'geliefden'  verloopt, horen jullie wel van eenieder afzonderlijk ...

12-06-2011 om 17:15 geschreven door vito  

Vrijdag 10 juni

Thuis roept, en dat is bij de meesten al wel goed te voelen.  Het lijkt wel of de wolken met ons meevoelen, want ons laatste ontbijt is geen groepsontbijt op het middenplein. Het miezert een beetje, maar later zijn er toch opklaringen. We wijken ook wat af van het voorziene dagschema en we stoppen ‘s middags met werken. Behalve werken wordt er ook afscheid genomen en presentjes uitgewisseld. Ondanks de taalbarrière werden toch ook vriendschappelijke banden gesmeed tijdens de stage.

Voordat we zouden beginnen met inpakken wilden we nog een keertje samen gaan eten. Dat de dorps-pizzeria niet voorzien is op ons uitgebreid gezelschap lijkt wel ongebruikelijk: “dat dàt nu niet kan”, “hoe is dat nu mogelijk”, “amaai wat is dat hier voor iets”, klinkt het her en der. Zijn we misschien te verwend? Vinden we het normaal dat we altijd zomaar alles voorgeschoteld krijgen wat we willen, nu, direct,… Je kan er filosofisch bij worden, maar we geven er de voorkeur aan toch maar iets te eten te zoeken. In twee kleinere groepjes vinden we toch een plat du jour om onze honger te stillen.

Opruimen en inpakken… In sommige chalets verloopt dit in chaos en zenuwachtig gedoe, in andere  verloopt dit snel en efficiënt. Inpakken kan je rekken zolang je wil, ...en nog niet klaar zijn bij vertrek. We zetten er dan ook maar wat druk op: een dik uur moet kunnen volstaan? Dat lukt,… min of meer. Zelfs de busjes zijn binnen die tijd gecarwashed en gestofzuigd.

Cultuur is nog niet zo vaak aan bod gekomen,  en op de valreep wilden we daar toch nog iets aan doen. In Temple sur Lot is vlak bij het sportcentrum is een prachtige historische waterlelietuin. Mr Latour-Marliac slaagde er in de jaren 1800 in om waterlelies te kruisen zodat deze sprookjesachtige bloemen vandaag in alle tinten rood, roze en geel bestaan. Monet (dit is geen coureur) kocht hier dan ook de lelies voor de tuin die hij eindeloos geschilderd heeft. In Parijs is er zelfs een heel museum aan gewijd aan deze schilderijen.

Voor onze laatste avond kregen we een uitnodiging om naar een basketbalwedstrijd te komen kijken, en niet zomaar eentje ook: het is een echte wedstrijd Frankrijk-Engeland (belofte-dames). De rijke aanwezigheid van versterkte burchten en stadswallen in deze streek zijn er getuigen van dat deze 2 naties hier al eerder kampen hebben uitgevochten, maar de strijd van deze avond is aangekondigd als ‘vriendschappelijk’. Uiteraard supporteren we voor ons gastland, Frankrijk. Dat de Franse meisjes er veel leuker uit zien en duidelijk beter spelen is als helemaal bijkomstig te beschouwen. De specialisten onder ons vinden het een wedstrijd op redelijk hoog niveau. Voor de leken is het een hele leerschool om uit te vissen wat  al die cijfertjes en bolletjes en knipperlichtjes op het scorebord zouden kunnen betekenen. Hoe dan ook een leuke en onverwachte Europese ervaring.

12-06-2011 om 17:10 geschreven door vito  

Donderdag 9 juni

Het wordt stilaan routine. Mr Gers mobiliseert de lln. Probeert, want niet iedereen is even snel bekomen van zijn nachtrust. Ik zelf rijdt naar de bakker om verse ‘flutes’ te gaan halen. Vandaag ook nog wat extra’s. Een gunstig wind fluisterde ons in dat Liesbeth wel van croissants houdt, en op haar verjaardag willen we daar dan ook graag rekening mee houden. 

’s Middags hebben we afgesproken met Pascale om onze samenwerking te evalueren. Voor onze leerlingen lijkt het misschien heel gewoon dat AgrAquitaine zo vlot verlopen is, maar zonder het voorbereidende werk van Pascale zou dit niet mogelijk geweest zijn. Dat ook zij het een heel prettige samenwerking vond die zelfs voor herhaling vatbaar is, deed ons plezier. Hopelijk kunnen wij dit  ook ooit voor haar doen of voor haar leerlingen van het CFA47.

Ook bij het avondeten wordt Liesbeth haar verjaardag niet vergeten. Bij het dessert hoort ook nog een verjaardagstaart. Taart is misschien iets overdreven, maar een aantal stukje cake met kaarsjes maken er toch iets goedbedoeld feestelijk van.

12-06-2011 om 17:01 geschreven door vito  

Woensdag 8 juni

Nu het weer wat droger is kunnen we terug samen ontbijten op het middenplein. Het dal-busje vertrekt vandaag wat vroeger want boomkweker Dominique rijdt ons voor naar een andere werkplek voor Wout en Bert. Ze mogen gaan meewerken in een appelboomgaard. Dat we hiervoor meer dan 30 km terug moeten rijden hadden we niet helemaal verwacht. Als we terug door Temple rijden zijn we nog niet eens halfweg. Aan een stevig tempo rijden we verder door de heuvels tot aan de boomgaard. Stel je voor dat ik dit perceel deze avond niet terugvind…? Het Walibi-gevoel duurt voor de overgebleven passagiers toch wat te lang en de magen komen in opstand. Het is al relatief laat als Jeffrey, Liesbeth, Jelle en Nick hun werkplek bereiken.

Na het lossen van mijn vracht know-how en man(girl)-power rijdt ik zelf door naar Montauriol, een goed half uur verder noordwaarts rijden. Ik heb er afgesproken met Jos Dereze, vriend en zakenpartner van Jan Oprins. Het zijn deze mensen die voor ons de deur op een kier gezet hebben naar het CFA47, het landbouw-opleidingscentrum van Lot-en-Garonne. Er worden ook wat nieuwtjes uitgewisseld over de regionale gewoonten. Zo blijkt rugby hier in het Zuid-Oosten van Frankrijk dé sport te zijn: ruw en hard, maar met ongelooflijk veel respect voor de scheidsrechter en tegenspelers. Een rugbywedstrijd bestaat zo uit 3 speelhelften: 2 op het veld, en als 3^de de verbroedering in de kantine.

Nog een leuke uitspraak van Jos over het verschil tussen leven in Frankrijk en in België: “jullie in België ORGANISEREN een barbecue; hier in Frankrijk DOEN we dat gewoon.” Leven in Frankrijk is er in elk geval een stuk rustiger door, zoals we zelf ook al wel mochten ondervinden.

Op weg naar huis kies ik voor de kleine wegeltjes door de heuvels. Dan pas blijkt hoe mooi het hier eigenlijk is. Ik kan het niet nalaten om enkele keren te stoppen om te genieten van het uitzicht, de sfeer van een burcht-dorpje (Bastide), de stilte van een kerkje…

’s Avonds mogen we gaan sporten in de nieuwe sporthal. Alle overbodige energie wordt er in geen tijd afgesjot. Dat onze meisjes technisch hetzelfde niveau halen als de jongens kan moeilijk ontkend worden, maar voor een match jongens-meisjes is het numerieke evenwicht toch zoek.

08-06-2011 om 23:15 geschreven door vito  

Dinsdag 7 juni

Over vandaag valt misschien veel te vertellen, maar er is één ding waar je niet omheen kan: het was nat, het regende, pijpenstelen, oude wijven, bakken,… noem het en het viel uit de hemel. Meer dan 24u aan een stuk door. Voor onze stagebedrijven een zegen, voor ons...  niet echt.

‘Regenjas’ stond ook op het inpaklijstje voor Aquitanië. Was dit dan toch niet voor de grap? “Zeg, ma-a, ik ga wel naar Zuid-Frankrijk” klonk het nog voor vertrek. Nu blijkt dat moeders aan hun 18-jarigen soms toch nog goede raad geven, ook al slaan ze die soms in de wind.

Tegen 11u hebben Wout en Bert al twee keer gebeld en zijn we ze toch maar gaan ophalen. “Wij zijn precies een spons” zeiden ze. Sponge-Bob heb ik daar anders nooit over horen klagen, maar die moet dan ook geen onkruid staan trekken in de regen.

Quinten en Joep bellen ook, maar dan met een heel andere vraag: “mogen wij wat overwerken vandaag, kom je ons wat later halen?” . Ze hebben heel de dag wijn gebotteld. Wilden ze dan liever doorgaan met proeven? Dat is niet helemaal duidelijk. In elk geval wilden ze Didier ook graag helpen bij het lossen van een nieuwe lading  ganzenkuikens die pas tegen 18u geleverd werd. Woensdagmiddag zullen ze echter wel een halve dag vrij krijgen als hun wijnboer naar een begrafenis moet. Zo gaat dat hier: begrafenis in de namiddag, binnen 48u na het overlijden. Tijd voor doodsbrieven is er dus niet, maar mensen lezen het in de krant en verwittigen elkaar. ’s Avonds verrassen ze ons met rode wijn en rosé die Didier meegegeven heeft . Iedereen proeft en keurt en knikt goedkeurend.

Na de maaltijd hebben we het zwembad in het sportcentrum voor ons  gereserveerd.  De overvloedige regenvlagen die sommigen onder  ons overdag meer dan verfrissend vonden, worden hier weggespoeld. Op de terugweg geurt het in de busjes dan ook naar een echt ‘zwembadchlooraroma’.

In onze thuisbasis verdwijnt  er hier en daar al iemand vrij snel naar het dromenland.  Bert vergast ons zelfs op een heuse lasershow. Anderen vertellen dat de tijd voorbij vliegt en dat ze de mama nog niet heel erg missen.  Nog drie keer slapen …

08-06-2011 om 23:08 geschreven door vito  

Maandag 6 juni

Het begin van een nieuwe werkweek. Een echte werkweek deze keer. Iedereen begint zo wat thuis te geraken op zijn stagebedrijf. Een vast dagritme zal nu wel wat meer rust brengen.

Joep en Quinten dachten hier veel bij te leren over de wijnbouw. De ervaring wordt echter nog ruimer want vandaag zijn ze bijna heel de dag bezig geweest met het inenten van ganzen

Niels en Paul hadden verwacht om eens goed te kunnen doorwerken. Maar je hoeft niet altijd te werken om iets te kunnen leren. Vandaag reden ze met hun boer naar Agen om wisselstukken te halen voor de tractor.

Jef wordt echt wel in de watten gelegd. Speciaal voor hem hadden zijn gastheren een bord aardappelen gekookt… met zout. Heerlijk om zo nog eens iets ‘gewoon’ te eten.

Ook wij als leerkrachten hebben het niet  moeilijk op ons bezig te houden. Er worden overalls en werkkledij uitgewassen. “Ge kunt met de camionette achteruit er tegen rijden en gewoon inladen” had Mr De Cordt gezegd” Ik had echter niet verwacht dat dit zo letterlijk te nemen was. Dat je zakdoeken en onderbroeken samen in een wasmachine steekt, lijkt niet voor iedereen een vanzelfsprekendheid te zijn, zelfs eerder een ondraaglijke gedachte.

Als we ’s avonds naar het restaurant gaan mogen we weer plaats gaan nemen onder de tentjes op het terras. Vorige week, toen het nog echt terrasjesweer was vonden we dit wel leuk. Vanavond maakt de kilheid het toch wel ongezellig, vooral voor de hete jongens die dachten dat een T-shirt ruim zou volstaan. Als later blijkt dat de binnenrefter afgeladen is met  joelende 10-jarigen, nemen we de kilheid toch maar voor lief. Terwijl we zitten te eten, begint het steeds harder te regenen. Later zal blijken dat dit inderdaad maar het begin is van veel meer…

08-06-2011 om 23:04 geschreven door vito  

Monsempron-Libos. La recette du marché va partir en Belgique

Ils étaient 16, dont deux enseignants. Animés par une passion commune, l'agriculture, ils se sont rendus naturellement au marché de Libos le jeudi de l'Ascension. Étape obligatoire pour ces Belges venus en stage professionnel dans des entreprises agricoles du Villeneuvois. Comme le précise Pascale Talet du CFA agricole de Ste-Livrade qui les accompagnait, « il s'agissait pour eux de découvrir notre patrimoine local puisque ce marché offre une large variété de produits du terroir ».

Cette formatrice en charge de la coopération européenne avait vu juste : « Nous n'avons pas en Belgique de tels marchés ; il n'y a que des revendeurs et des grandes surfaces à n'en plus finir. Nous sommes surpris de rencontrer les agriculteurs vendre ainsi leurs produits », explique Wim de Cordt, un des deux enseignants belges, spécialisé en production végétale. Les deux hommes ont flâné dans les allées, les yeux rivés sur les étals. Le vin de Cahors, les tourtières, les châtaignes en conserve et les nombreuses variétés locales de fruits ont retenu toute leur attention.

Les producteurs se prêtaient avec plaisir au jeu des questions-réponses. Mais c'est à la petite cabane en bois du lait de Marie qu'ils se sont arrêtés le plus longtemps, encore plus étonnés par l'idée de commercialiser du lait frais directement du tank à la bouteille.

Les jeunes, quant à eux, ont certainement entrevu leur avenir d'agriculteur différemment : des idées plein la tête pour promouvoir leurs futures productions auprès du consommateur belge.

06-06-2011 om 23:25 geschreven door vito  

Zaterdag 4 juni

Meneer De Cordt en meneer Van Genechten verlaten ons. Meneer De Cordt springt voor dag en dauw nog even in het zwembad  om alle doorstane emoties van de voorbije dagen af te spoelen. Een warme afscheidsgroet aan allen die hier blijven en op weg naar het station om hen terug naar hun geliefden te brengen. Echter niet zonder eerst  Paul en Niels, en Joep en Quinten netjes op hun bedrijf af te leveren. Tommy en Bart rijden helemaal mee tot in Agen, niet om meneer D.C. en meneer V.G.  uit te wuiven, maar om op de plaatselijke markt hun zelf mee geoogste producten aan  te prijzen. Dat hadden we willen horen.

Als je dit leest, zijn  meneer De Cordt en meneer Van Genechten hopelijk reeds terug aangepast aan de ‘Hoogstraatse attitudes’.

Zaterdag was voorzien als een (halve) werkdag. Toch zijn niet alle bedrijven actief vandaag. Pascale en Patrick van de agrarische school hebben weer erg hun best gedaan om toch te zorgen voor een alternatief. Samen met hen bezoeken we 2 tomatenbedrijven. Nederlanders kom je overal tegen wordt wel eens gezegd, en dat geld dan ook voor deze streek. De eerste tomatenteler die we bezochten was namelijk zelf een Nederlander. Voor de leerlingen wel eens leuk om in hun moedertaal toegesproken te worden. Ook de vader van de 2^de teler was een uitgeweken Nederlander. Zelf is hij hier in het Frans opgegroeid en zijn vertalend woordenboek reikt niet veel verder dan “Goeiedag”. De opvallende netheid en de doordachte inrichting van het bedrijf verraden echter toch een beetje zijn afkomst.

Tegen de middag bedanken we Pascale en Patrick voor het opofferen van hun vrije voormiddag  en gaan we terug op zoek naar Inne en Jef die vandaag wel op hun bedrijf terecht konden. Ze zijn een pasgeboren kalfje uit een verderop gelegen weide gaan halen. Heel fier laten ze de pasgeborene aan de rest van de groep zien. Boer Thierry heeft het inmiddels ‘Jef’ genoemd. Het kalfje van gisteren krijgt de naam ‘Ines’ toebedacht, de Franse roepnaam voor Inne.  Zo blijft de Belgische overkomst ook na ons vertrek nog even voortleven. Even, want na 4 maanden zijn de kalfjes hier slachtrijp.

Als ook Tommy en Bart terug zijn van de markt waar ze geholpen hebben met de verkoop van de biogroenten maken we er toch een rustige middag van. Een duik in het zwembad of in de Lot brengen verkoeling in dit drukkende weer.

’s Avonds zetten we met z’n allen een stapje in deze nieuwe wereld. Villneuve-sur-Lot is best een gezellig stadje. Aan de voet van Sint-Catharinakerk geeft een lokale singer song writer het beste van zichzelf. Onze AgrAquitainers zitten op de eerste rij en worden uitgenodigd om mee te zingen:”Le desert, de frigo…”  De ware betekenis van deze diepzinnige tekst wordt ook na grondig overleg niet echt doorgrond.

Als we er eindelijk in geslaagd zijn om de uitgang van Villeneuve te vinden maken we het nog even gezellig bij onze chalets.

06-06-2011 om 23:14 geschreven door vito  

Zondag 5 juni

Sommigen hadden er van gedroomd om er eens een uitslaapdagje  van te maken. Tot de middag leek hen redelijk, maar dan hadden ze geen rekening gehouden met onze dromen: samen ontbijten. Daarna splitst de groep zich. Eén busje rijdt met de kijklustigen naar Pujol, een hoog gelegen dorpje met een prachtig uitzicht over de Lot-vallei. Elk dorp noemt zicht graag “het schoonste dorp van’t land”, maar in het geval van Pujol is er toch enige kans dat dit dicht bij de waarheid komt. Als het woord 'pitoresk' niet bestond zou het uitgevonden mogen worden voor Pujol. Echt groot is het niet, want na een uurtje is iedereen er al enkele keren doorheen gelopen, inclusief langs de kraampjes van de artisanale markt die er op zondagvoormiddag plaats heeft en de kunsttentoonstelling in het kerkje.

Terug in Castelmoron blijkt dat ook de thuisblijvers niet hebben stil gezeten, dus ook niet terug in hun nest gekropen zijn. Ze brachten alles netjes in gereedheid voor een lekkere barbecue. Chef Jeffrey bewees zijn kunde en voor velen was het een verademing om eens iets “gewoon” te eten. Dit wil zeggen: zonder kaas. Vlees, brood, aardappel- en groentenslaatjes geraken net opgekuist, maar iedereen houdt er dan ook een voldaan gevoel aan over.

Wat ‘s morgens niet kon, gebeurt tijdens de namiddag wel: bijslapen. Gelukkig zijn er ook avontuurlijk zielen die wel zin hebben in een tochtje met de mountainbike. Net als we vertrokken zijn begint het na weken van droogte eindelijk te regenen. Tijdens een stevig plensbui drummen we samen rond de stam van een uit de kluiten gewassen denneboom in een poging om ons droog te houden. Dit lukt slecht gedeeltelijk. Als het een beetje opklaart rijden we toch verder en worden ook langs onder nat als we door het natte gras en struikgewas rijden. Elk avontuurlijk uitziend weggetje wordt uitgeprobeerd. De helft ervan doen we ook nog een 2^de maal, maar dan in de andere richting vermits het uiteindelijk toch nergens heen blijkt te leiden. De regen brengt ons toch nog een voordeel: de mountainbike-ervaring wordt  er alleen maar completer door als we helmaal onder de modderspatten geraken.

In een dorpje toch nog even gestopt om in een ‘tabac’ de zondageditie van een plaatselijke krant op te halen. Er is namelijk weer een artikeltje over ons verschenen…

Zondagavond mochten we in het Kasteel gaan eten in plaats van in het restaurant van het sportcentrum. Een menu met als vaste ingrediënten: salade en kaas. Ook de Franse nationale damesploeg  basket is er te gast. Voor Joep is het met zijn 1m90 een heel nieuwe ervaring  dat hij zijn nek achterover moet plooien om deze meisjes in de ogen te kunnen kijken.

Maar morgen begint er een nieuwe werkweek. Voor het slapengaan nog even een paar afspraken om fris en monter terug op onze bedrijven te verschijnen en dan (de ene wat vroeger dan de andere) onder de wol.

06-06-2011 om 00:00 geschreven door vito  

Pascale staat in voor de plaatselijke contacten.

05-06-2011 om 21:51 geschreven door vito