goodmorning everybody! Deze woensdag begon rustig dacht ik. Ik lag nog rustig te slapen toen ik plots opgeschrikt dor een hels lawaai. Natuurlijk... Werken op straat... Ook goed dan sta ik wel op, ik had toch nog veel te doen vandaag. Ik probeerde mijn kamer op te ruimen maar betrapte mezelf er elke keer op dat ik niet opruimde maar piekerde. Het is vakantie en toch verveel ik me. Ik heb erg strenge ouders... Gisteren bijvoorbeeld wou ik met mijn vriendje en wat van zijn vrienden naar een meer om daar te zwemen en te kajakken,... Gewoon gezellig samen zijn met vrienden. Voor een 16- jarig meisje zou dat toch geen probleem mogen zijn ofwel ? Toch was het een heel gevecht om het te mogen, terwijl we daar helemaal niets verkeerd mee doen ofwel ? Uiteindelijk zijn we dan toch mogen gaan en ik heb er geen spijt van! Het was het meningsverschil met mijn mama zeker waard. Vroeger ging ik om met de verkeerde mensen. Ik kwam vast te zitten in een web van leugens, stoerdoenerij en alcohol. Mij vriendje heeft mij laten zien dat het ook anders kan. Hij liet me zien dat je niet hoeft te liegen om geaccepteerd te worden, je moet gewoon op zoek gaan naar de juiste mensen, die met je om gaan om wie JIJ bent en niet omdat ze toevallig vallen op meisjes met blond haar. De vriendengroep waar ik nu inzit stelt geen vragen. Je kan jezelf zijn zonder buitengesloten te worden. Natuurlijk zijn er ook in deze groep spanningen, maar ze vallen veel minder hard op. Ik heb die mensen natuurlijk nog niet zo heel vaak gezien en ik ken ze nog niet zo goed, maar iedereen is wel erg vriendelijk tegen mij en doet zijn best om me mee te betrekken in de groep en me toch het gevoel te geven dat ik erbij hoor. Iedereen behalve 1 meisje. Zij heeft in een heel jaar nog geen woord tegen me gezegd en als ze me aankijkt kijkt ze heel neerbuigend. Alsof ik vuil van op de straat ben. Zij is nog steeds kwaad op mijn vriedje voor iets belachelijks dat twee jaar geleden gebeurd is. Vroeger zou ik hier onzeker van geworden zijn en gedacht hebben dat het aan mij lag. Ik zou me willen aanpassen om toch maar bij haar in de smaak te valen. Maar nu zie ik wel in dat ZIJ degene is die een probleem heeft, niet ik. Ik vind het zielig dat ze zo hardnekkig vasthoudt aan het idee dat mijn vriendje en ik minderwaardig zouden zijn. Ze denkt dat ze geweldig is en daardoor alle kan doen wat ze wilt. Dat haat ik aan mensen, waarom behandel je een ander als minderwaardig, zelfs zonder ze een kans te geven? Ze maakt zichzelf dan ook helemaal niet populair in de groep door haar rotopmerkingen en egoïstische gedrag. Bijna niemand in de groep wilt met haar omgaan, maar ze blijft erbij omdat ze de beste vriendin is van iemand anders in de groep. De rest vindt haar alleen maar achterbaks en egocentrisch. Gelukkig is de rest van de groep sterk genoeg om dit te overstijgen. Iedereen is heel open naar de rest toe en het voelt of we allemaal bij elkaar hoen. Zo samen aan een vijver zitten en samen dingen doen geeft een immens samenhorigheidsgevoel. Dat is echt het leven! Zeker als je dan 's avonds onder een dekentje aan een kampvuur gezellig samen zit te praten over vannalles en nog wat, een meloen etend in de armen van de jongen war je al een jaar lang smoorverliefd op bent... Ik hoop dat de hele zomer zo zal zijn !
