Ik denk dat ik me binnenkort misschien wel bekend maak. Maar tot die tijd blijf nog eventjes de anonieme schrijfster. Die nu ook ask heeft! Hoera :D
Het is voor de mensen die met vragen zitten, problemen, of wat dan ook. Zie je jezelf in een van mijn berichten? Laat me dat weten. Het zal mij zo hard steunen, en ik steun jullie waar dat nodig is. Staat u iets niet aan aan mijn blog, vind je dat ik aandacht zoek. Oke, geen probleem. Je mag dat ook gerust sturen. Ik sta ervoor open. Maar ik heb jullie dan wel nodig.
ask.fm/Anoniem_agirldaily
En nee, je kan hier niet op klikken, maar kopieren en plakken is niet zo een grote moeite.
Ken je dat gevoel, dat je het gewoon allemaal zwaar verpest? Iedereen heeft zowiezo wel al eens iets verpest. Maar door mijn stomme onzekerheid, laag zelfbeeld, de strijd om mijn liefje niet kwijt te geraken en gewoon alles dat mij kwetst en bezig houdt, ben ik héél goed opweg om te verpesten wat ik het meest nodig heb in mijn leven.
Nog nooit was ik zo 'verslaafd' aan iemand, nog nooit heb ik me zo goed gevoeld, nog nooit heb ik zoveel van iemand gehouden. Maar door gewoo alles bij elkaar, ben ik het bijna kwijt. Zo voelt het toch. Waarschijnlijk overdrijf ik weer en denk ik teveel na over zoveel dingen. Weeral een keer, hou ik te veel rekening met wat er is gebeurd. En ik mag dat niet doen! Ik moet daar mee stoppen. Want anders geraak ik hem gewoon kwijt. Ik werek teveel uit op hem. Gewoon omdat ik hem doodgraag zie denk ik. Maar ik kan niet zonder hem, en dat meen ik.
De moment dat ik weet dat ik hem kwijt zal geraken, ga ik gewoon kapot. Ik sla nu al in paniek bij de gedachte alleen al.
Maar zoveel stomme dingen, knagen aan mij. Soms wil ik gewoon zijn gsm afnemen en zijn smsen lezen. Of zijn fb checken. En ik weet dat ik hem kan vertrouwen. Maar ik ben gewoon zo bang, voor zoveel (ook clowns) Zo bang om hem kwijt te geraken. En als het ooit zo is, gaat het gewoon wg allemaal mijn schuld zijn.
Ik wil over zoveel praten met hem. Maar wat als hij het niet begrijpt? Hij me anders bekijkt? Ik in zijn ogen niet meer het meisje ben waar hij van houdt? Wat dan? Dan ga ik helemaal opnieuw moeten beginnen. Opnieuw het zelfvertrouwen vinden dat hij dan meeneemt wanneer hij wegwandeld.
Bij hier gewoon aan te denken breek ik. Ik huil en sla in paniek. Ik weet het gewoon niet wat ik moet doen :'(
Ps: ik heb nu ook ask.fm, voor als er vragen zijn.
Roddels. Over iedereen word er geroddeld & iedereen rondeld over anderen. Dus ook over mij. En ja, ik geef toe, ik roddel ook. Maar ik verdraai de waarheid tenminste niet.
Iedereen heeft wel zo een vriendin of kenns, die je denkt te vertrouwen. Maar achteraf, stellen ze je teleur. Zoals al veen hoogtswaarschijnlijk hebben gedaan Domme bitches! Ze denken iets te horen, of luisteren geboeid naar jou maar verstaan maa de helft. Een voorbeeld : haha, ik at gisteren chocomous, maar die was gesmolten en leek op stront. En die gezellige vriendin van jou hoort dat. Zij zegt dan tegen anderen ; Omg, ze heeft stront gegeten. Het is een stom voorbeeld, en nee, het is mij niet overkomen. Maar wel met andere roddels. Roddels die ervoor zorgden dat ik mijjn beste vriendinnen ben kwijtgeraakt. Maar wat noem je "beste vriendinnen" als ze niet eens jouw kant van het verhaal willen aanhoren? Domme bitches! Ik heb blijkbaar vanalles gezegd tegen een vriend, om te zorgen dat het gedaan is tussen hem en zijn lief. Dafuq? Ik ben naar die jongen gegaan en het hem gevraagd, heb ik dat of dat gezegd? Hij: "Wtf, nee!"
Zo zie je maar, tegenwoordig kan je NIEMAND nog vertrouwen. Da besefte ik toen ik bij godsdienst het aantal echte vrienden moest opschrijven. Eerlijk? Ik had meer of voldoende vingers om ze op te tellen. Er was een tijd dat ik dacht er meer te hebben hoor. Maar als jij het dan lastig hebt met vanalles, waar zijn ze dan? Ze zijn dan te bang om er voor je te zijn. Op de simpele vraag 'gaat alles goed?' antoord ik gewoon eerlijk. Als het niet goed gaat, zeg ik dat. ik denk dat dat mensen afschrikt. Omdat ze alleen maar leuke dingen willen horen. Bulshit! Niet iedereen kan elke keer iets leuks en positiefs zeggen. Probeer dat allemaal maar eens. Op een dag breek je gewoon. Word je vermorzeld, vertrapt en in de steek gelaten. En wat dan?
Ik weet nu wie ik wel en niet kan of mag vertrouwen. Ik zou jullie willen waarschuwen voor de domme kinders die zo zijn, maar ik noem geen namen, want jullie weten de mijne ook niet ;)
En ik weet eh, dat ik ook een bitch kan zijn. Enfin, zo stel ik mij op. Eigenlijk ben ik een supergevoelig meisje, die je zo rap kan kwetsen. Maar ik heb een muur rond mij. Moeite met het vertrouwen van mensen en makkelijk breekbaar. Mijn muur is niet sterk, of hoog. Maar net sterk en hoog genoeg om jullie (zij die misbruik maken, roddelen, me niet aanvaarden) er buiten te houden. Want echt, al die commentaar, roddels, zever enzovoorts, ben ik zo beu. Ik heb jullie allemaal nooit iets misdaan, toch niet met opzet. En als ik dat wel heb gedaan, een oprechte sorry. Ma stop nu gewoon met mij te bekritiseren, te kleineren. Maar vooral, stop met de mensen die ik echt nodig heb, weg te nemen van mij. Domme bitches!
Ken je dat gevoel, dat je gewoon denkt dat iedereen die jij graag hebt, u gewoon negeert? Of een hele commentaar heeft op u? Vandaag moest ik naar een babyborrel, tussen al mijn familie zitten. Klinkt echt super leuk, maar nee. Dat is het niet Zeker niet als je je tussen familie, vrienden en kennissen, helemaal alleen voelt.
Er was een tijd, dat ik dat super graag deed. Dat mijn familie alles voor mj betekende, ik alles voor hen zou doen. Nu is alles anders.Sinds ik mijn vriend heb, besef ik dat ik niet moet springen en vliegen voor mijn familie. Hij is momenteel mijn toekomst en gaat dus voor. Jammer genoeg, geraak ik op die manier wel mijn zus kwijt.
Nu moet je weten, mijn mama (borderliner) en mijn zus, hebben in 3 jaar niet gesproken tegen elkaar. Allemaal de mama haar schuld hoor. Drie jaar lang was ik de persoon dat mijn zus het meest nodig had. Ze belde me soms in de nacht, ik werd meter van haar eerste kindje en was zelfs bij de bevalling van haar 2e kind. Ik deed alles voor haar en we konden niet meer zonder elkaar. We waren 2 handen op haar zwangere buik.
Nu is ineens alles weer goed tussen haar en ons ma. En ja, wat denk je? Mij heeft ze niet meer nodig. Ik zie haar veel minder & dus ook mijn metekindje. Hij betekend alles voor mij en ik ben op trots op hem. Nee, nu zij er weer is, draait alles om "oma".
En ze wrijft het er maar al te graag in. "Ik en mijn dochter gaan samen gaan shoppen" Je denkt toch niet dat ze het over mij had eh? Nee, ik doe er niet meer toe. Ik heb haar, tot vandaag, 1,5 maand niet gehoord of gezien. Dat is voor haar een normale zaak, nu ze wééral een nieuwe vriend heeft. Niet dat ik het erg vind dat ik ze niet zie, integendeel, dan zaagt ze niet. Ik ben het gewoon dat ik geen mama heb. Ik ben 17, ze ging weg toen ik 3 was. 10 jaar lang heeft ze in een psychiatrie gezeten en en 14 jaar lang heeft ze nooit naar mij omgekeken. Maar what ever, ik heb de beste papa ooit. En daarvoor ben ik zo dankbaar. Wie weet waar was ik beland als ik hem niet had gehad. Leven met een moeder dat borderline heeft is hatelijk. Ik schaam me om haar voor te stellen aan mijn vrienden en vriendinnen, of mijn vriendje. Hij kent haar ondertussen ook al hoe ze in elkaar zit. Ze manipulerende, liegende nymfomane die haar zelf een goede moeder en oma vind. Ohja, dat is het toppunt. Ze vind dat van haar eigen, terwijl ze 2 van haar 3 kinderen kwijt is. Aan wie zou het liggen?
Ik voel geen haat, voor niemand. Integendeel, ik voel heel veel warmte, liefde en vriendschap voor een heleboel mensen. Wat het knagend gevoel is van binnen, is gewoon woede. Een simpele kwaadheid heerst over mij, mijn ziel & mijn lichaam. Liefst zou ik hard wegrennen, of heel hard roepen, dingen kapot gooien of ergens op slaan. Maar nee, ik hou alles in. Krop alles op & laat dingen gewoon gebeuren. Andere keren voel ik gewoon heel veel verdriet & pijn. Een immense leegte in mij. Toch wordt die dan gevuld met liefde en tederheid door de jongen van wie ik zoveel hou. Maar de pijn en leegte, woede en verdriet zijn soms sterker dan mij. En dat kan plots opkomen. Op een paar seconden tijd kan van het meisje dat straalt en gelukkig is, plots een echte hel worden. dan word het donker en kil rondom mij. Vaak door de kleinste dingen, slaat alles om. Een enkel woord of een enkele daad kan bij mij alles verpesten. Ik til te zwaar een mijn verleden & ik hou me eraan vast. Ik geloof vaak niet in de toekomst. En ja, nu een melig stukje. Door de liefde van mijn leven te leren kennen, is mijn toekomstig rooskleurig. Geloof ik er wel in & kijk ik er zelfs naar uit. Maar wat stelt het leven nog voor als je niks hebt om naar uit te kijken? Is iemand graag zien, of houden van iemand wel genoeg? Is dat het enige wat mensen willen in het leven? Geld en geliefd worden? Is dat alles wel genoeg in onze leventjes die we hier op onze planeet aan het verspillen zijn met oorlog, moord, pesten, ... ? Iedereen zijn leven is toch hetzelfde. Je wordt geboren en je gaat dood. En dan is doodgaan nog het leukste deel voor jezelf. Voor de omstaanders daarintegen. Ik was zo boos op mijn oma toen ze doodging. Ik wist dat ze er niet an kon doen, maar ik had gevoel alsof ze me in de steek liet. en dat doet na bijna 6 jaar nog altijd zoveel pijn. Het gemis gaat nooit over integendeel. Elke dag word het sterker, het went gewoon denk ik. Ma bon, iedereen gaat dood. Ook jij en ik. Waarom dan nog moeite doen? Waarom dan nog tijd verkwisten, als het toch misschien niet de moeite is? Wat bereiken we eigenlijk? Zelfs mijn 2 goudvissen hebben het beter dan de meeste mensen in de wereld. Maar, ja. Ja het is de moeite. Iedereen heeft wel eens mindere tijden, maar die gaan bij velen weer voorbij. Ik zelf ben het gelukkigst als ik omringd ben door kennissen, vrienden en sommige familieleden. Maar vooral mijn liefje maakt mij het gelukkigst. Maar bij hen kan ik ook het meest verdrietige meisje zijn. Soms vraag ik me af of alles wel goed is met mij. Misschien heb ik ook wel een psychische ziekte en heb ik net zoals mijn mama ook borderline. Maar dat wil ik niet. Ik doe zo hard mijn best om niet op haar te lijken. Ik doe mijn best om erbij te horen, om anderen gelukkig te maken, om er normaal uit te zien en me normaal te gedragen. Maar wat is normaal? Misschien doe ik te hard mijn best, want het werpt geen vruchten af. Ik doe gewoon wat me opgedragen wordt door mijn ouders, leerkrachten en de maatschappij. Ik ben nu een jaar met mijn liefje en ook al is het soms moeilijkn ik blijf bij hem, liefst vor altijd. En natuurlijk hou ik ontzettend veel van hem en maakt hij me echt gelukkig. En is het mijn wens om zo lang mogelijk samen te blijven. Hij is een deel van mijn leven geworden en dat wil ik zo houden. Ik ben al naar een psychologe geweest en heb al duizenden gesprekken gehad met het CLB, maar niets hielp. omdat ik nooit eerlijk ben over wat ik echt voel en denk. Ze weten niet alles van mij en kunnen me dus ook niet helpen. Ik ben een meisje dat net 17 is geworden en er is iets mis met mij. Ik weet niet wat. Misschien is het gewoon de leeftijd. Soms wil ik gwn slapen, heel lang. Ik heb nameliijk een super goede relatie met mijn bed.
Ik ben een sterk persoon, maar ook een heel zwak persoon. Ik heb een superlaag zelfbeeld & dat veranderd heel traag naar een iets positiever. Ook dankzij mijn allerliefste liefje natuurlijk. Ik geraak er ooit wel. En je zal zien, ik zal totaal niet op ijn mama lijken!
