Blijkbaar is een blog bijhouden toch niet zo eenvoudig als het lijkt. Je moet er vooral tijd voor over hebben en tijd bleek dit weekend helaas een iets te grote luxe. Misschien maar goed ook anders zou ik niet veel te vertellen hebben.
Het weekend zit er op en net als elk weekend was het er eentje met hoogtes en laagtes. Mijn kamergenoot en ik leefde op de voet van oorlog. Hij liep zowat het hele weekend depressief rond en uiteraard was dit allemaal mijn schuld. Geen idee wat ik fout heb gedaan maar bon. Nu zo moet je dus niet bij mij aankomen want dan komt de übberbitch in mij naar boven en dat zorgde voor nog meer frustraties bij hem. Ik kan nog al erg kort zijn als ik eenmaal kwaad ben. Uitvliegen doe ik amper maar als ik kwaad ben laat ik het wel merken. Iemand zei ooit dat ik manipulatief dominant was (wat een woord samenstelling ook) Misschien had hij wel gelijk en domineer ik door niets te zeggen maar wel door duidelijk te laten merken wat ik wel en niet wil, en vaak is het dan buigen of breken. De grote clash kwam er zondag nacht, toen hij een kennis (lees fuckbuddy) van hem had meegenomen maar mijn appartement zonder dat ik daar ooit toestemming voor gaf. (eentje die ik trouwens niet eens kan uitstaan) Manipulatief dominant zijnde als ik ben maakte ik natuurlijk meteen duidelijk dat ik "not amused" was. Resultaat boekte ik zeker, ze verdwenen beide vijf minuten nadat ik was toegekomen. Keerzijde van de medaille, hij neemt het mij nog altijd kwalijk. Och wel, het waait wel over... Iedereen heeft zo zijn kuren (hoewel ze meestal niet langer dan twee dagen duren)
Niet dat mijn weekend enkel beperkt bleef tot deze mini oorlog. Zaterdag is uitgaansdag en ik was samen met een oude kennis de stad op stelten gaan zetten. Zoals het wel vaak verloopt wanneer je uitgaat, kom je altijd wel mensen tegen die je liever niet terug ziet. In mijn geval een ex. Een ex die ik eigenlijk heel veel onrecht heb aangedaan. Hij me heel graag gezien en hield ook oprecht van mij. Houdt nog steeds oprecht van mij, blijkt nu. Ik had hem bijna een extra kans gegeven tot dat bleek dat hij verdubbeld was in gewicht, waardoor het sexy lichaam dat hij ooit had veranderd was in iets wat veel op een michelin manneke leek. Niet meer sexy dus en hoewel hij nog steeds lief was moeten we ook realistisch zijn en inzien dat na 3 jaar, de kans miniem is dat ik ooit nog iets met hem wil beginnen. Exen belagen mij wel vaker deze periode, zo wou mijn recentste ex (en de persoon met wie ik mijn langste relatie ooit had) nog afspreken om samen iets te drinken. Lees: gewoon een potje vrijen. En dan is er nog de kerel waar ik een oogje op heb, maar achteraf gezien (vooral van horen zeggen dan) gewoon een behaarde slet is die met iedereen die hij krijgen kan naar bed gaat, onbeschermd. Iets dat in het milieu waarin ik vertoef (het gay milieu zijnde, yes I'm gay, so what...) vrij riskant is. Dus dat is zeker een ferm rood kruis door zijn naam.
In principe heeft heel dit weekend gedraaid om een belangrijk item in ieders leven. Lief hebben en geliefd worden. Want is dat niet uiteindelijk iets wat we allemaal willen? Is dat niet het gene waar iedereen zowat zijn hele leven naar op zoek is? Naar die ene ware liefde waarvan je gewoon weet dat je de rest van je leven mee wilt delen. En wat maakt het uit als het liefde is tussen een man of een vrouw of tussen twee mensen van het zelfde geslacht. Liefde is liefde en is dat niet het mooiste en meest onbetaalbare ding dat er op deze aarde bestaat? Stiekem ben ik jaloers op mensen die echt verliefd zijn. Omdat het een gevoel is dat ik al heel lang niet meer heb mogen voelen en liefde is natuurlijk nog altijd een geschenk dat voor mij rechtstreeks uit de hemel komt. Niet dat ik gelovig ben, maar bij gebrek aan een andere beeldvorming gebruik ik deze maar. Troost, omwille van het feit dat er zogoed als weinig liefde in mijn leven is, put ik uit mijn kat. Mijn dierbare huisdier. Een huisdier geeft je echte steun omdat die er voor je zijn als het minder gaat en altijd even blij zijn als ze jouw zien en zich 's avonds tegen je aanvlijen om dan zachtjes in te dommelen. En ook uit witte wijn. Mijn lievelingsdrank. Niet dat ik een alcoholist ben, maar geef toe. Tragisch alla Birdget Jones in je pyjama in de zetel zitten en meezingen met All By Myself gaat zoveel beter als je al meer dan 3/4 fles wijn op hebt. Anders sla je gewoon een mal figuur en gaan mensen denken dat je ze niet meer allemaal op een rijtje hebt. (wat misschien wel zo mag zijn maar dat mogen zij niet weten) Ironisch genoeg heeft mijn kamergenoot net het liedje You can't hurry love opgezet. :) We beluisteren het samen en zitten luidop mee te zingen en te swingen. Of toch iets dat er voor moet doorgaan. Misschien is dit wel onze vredespijp en lijken de brokken zich te lijmen. Want uiteindelijk leven we samen op 25 vierkante meter en dan deel je automatisch lief en leed met elkaar. And love don't come easy, it's a game of give and take...
5 uur in de ochtend en ik ben begonnen aan het eerste item van mijn gloednieuwe blog. Een nogal raar uur om met zoiets te beginnen zullen menig wel denken maar daar heb ik een heel goede verklaring voor.
Het was zo één van die nachten waar je eigenlijk totaal niets doet. Je blijft thuis, je ziet niemand, je hoort niemand, je kijkt wat tv maar dat begint al vlug te vervelen dus besluit je om aan online streaming te doen en op een paar uur ben je weer helemaal mee met je favoriete serie. Die je gemist hebt omdat je maar weer eens je facturen niet hebt kunnen betalen en dus je internet werd afgesloten. Gelukkig zit ik bij een goede provider die er geen probleem van maakte om het meteen terug actief te zetten toen ik vandaag dan toch maar de achterstallige rekening in de shop cash betaalde. Nu die serie gaat ook al vlug vervelen dus beslis je maar om er zelf een feestje van te maken en open je een fles witte wijn (altijd witte wijn! Ik ben er echt dol op!) en beluister je een paar golden oldies via Youtube! Voor je het weet zit je halfgaar en als een halve gare achter je laptop mee te zingen en springen op de tonen van I wanna dance with somebody. Tot grote ergernis van je tijdelijke kamergenoot die alvast het nummer van de psychiatrische instelling op speeddial heeft gezet.
Niet dat die kamergenoot te klagen heeft, ik heb hem namelijk in huis genomen omdat die arme jongen anders op straat moest wonen tijdens de koudste winter die mijn generatie tot nu toe gekend heeft en met minister De Block aan het roer zag het er toen niet zo goed uit voor de daklozen in onze maatschappij. Terwijl hij dus op zijn laptop zijn series bekijkt, met de oortjes van zijn blackberry ingeplugd en het volume op maximum gedraaid (oortjes die naar mijn idee gewoon van mezelf zijn maar innocent untill proven guilty zegt men wel eens. Enkel Jef Vermassen slaagt erin deze gouden regel in de rechtspraak om te buigen en ik ben Jef Vermassen niet) spoken de ideeën door mijn hoofd. Zie je, het voelt aan alsof ik op een kruisweg in men leven ben gekomen. Of ik ga de goede kant op, of ik eindig ergens in Chakamaka. Totaal verloren dus.
En hoewel ik vroeger wel een dagboek bijhield heeft die traditie niet lang standgehouden. Dagboeken staan namelijk vol met kletspraat van pubers die nog niet van hun puistjes verlost zijn en meestal nog hun eerste seksuele ervaring moet beleven. Geen hoogstaande lectuur dus. Van die puistjes heb ik af en toe nog last maar mijn eerste seksuele ervaring ligt gelukkig al lang achter mij! En die was ook allesbehalve hoogstaand moet ik eerlijk gezegd toegeven. Maar bon, al doende leert men.
Gelukkig kreeg ik op dat moment het fantastische idee om een blog te beginnen. Waarom? Geen idee. Sommige handelingen verdienen nu eenmaal geen uitleg. We doen ze nu eenmaal, omdat het goed aanvoelt. Net als deze blog. Het voelt goed aan. Plus ik ben nog altijd van menig dat we allemaal wel iets te vertellen hebben en dit zal gaan over wat ik te vertellen heb. Is het hoogstaande lectuur? Waarschijnlijk niet. Is het entertainend? Die vraag laat ik aan jullie over, wie jullie ook mogen zijn. Ik deel iets van mij met jullie, jullie die ik niet ken en die misschien mijlen ver van mij wonen en die spannende of saaie jobs hebben, die mooi of lelijk zijn, jong, oud of iets er tussen in. Maakt niet uit. Als er al eentje van jullie is die dit af toe leest en nadien iets heeft van: niet slecht, ben ik al een tevreden man.
Dus hier is het, mijn eerste item. Mijn ogen vallen toe (te veel witte wijn) en ik hoor dat mijn buurvrouw al wakker word om te gaan werken. Mijn kamergenoot daarentegen hoor ik snurken tot hier. Het wordt tijd dat ik dat ook maar eens ga doen.
